… Και τώρα τι γίνεται ?
Θα υποστηρίξω κάποιες απόψεις κι ελπίζω να εισπραχθούν με το περιεχόμενο που τις εννοώ, γιατί οι παρεξηγήσεις σήμερα είναι στην ημερήσια διάταξη. Όλα στο μυαλό μου ξεκινούν από την έγκαιρη διαπίστωση της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας. Η αρρώστια της είναι πολύχρονη, αλλά η ένταση της εκδήλωσης ήρθε τα τελευταία χρόνια, που ονομάστηκαν «χρόνια της κρίσης» κι έγινε ορατή και συνείδηση στα μάτια και στο πετσί όλων των Ελλήνων.
Η χώρα μας χρειάζεται επειγόντως θεμελιακές μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες εγκαίρως διαπίστωσαν έγκυροι διεθνείς οργανισμοί, αλλά οι εγχώριες κυρίαρχες ομάδες στην κατανομή των εξουσιών δε δεχόταν να χάσουν με τίποτα τα προνόμιά τους και αντιστέκονταν στην οποιαδήποτε αλλαγή. Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση των κομμάτων εξουσίας τα τελευταία χρόνια. Οι κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά μόνο όταν το μαχαίρι έφτανε στο λαιμό με βαθιά λύπη και ακριβοπληρωμένη καθυστέρηση υπέγραφαν κάποια μέτρα, που όμως στη συνέχεια δεν εφάρμοζαν, πέρα από το «εύκολο» κομμάτι που είχε σχέση με τις γενικές περικοπές μισθών και συντάξεων.
Από την αρχή προτάθηκε, ως αναγκαία λύση, η δραστική μείωση των δαπανών με αναπόφευκτη συνέπεια τη μείωση του υπερχειλισμένου κράτους, αλλά η πρόταση αυτή- από σύσσωμες τις πολιτικές δυνάμεις - συνάντησε την κάθετη και κατηγορηματική άρνηση. Έτσι αφετηριακά καθοριζόταν η αποτυχία του σχεδίου κι άρχιζε η εναγώνια, πλην μάταιη, αναζήτηση των «ισοδύναμων μέτρων». Η εγχώρια συνταγή ήταν η γάγγραινα της χώρας να καταπολεμηθεί με ασπιρίνες. Στην καθυστέρηση κάθε ημέρας η αρρώστια απλωνόταν βαθύτερα κι η θεραπεία της γινόταν δυσκολότερη. Οι σύμμαχοι απαυδισμένοι προκάλεσαν εν τέλει την πτώση της Κυβέρνησης του Σαμαρά κι άνοιξαν το δρόμο στην άνοδο του Σύριζα. Κι εδώ δικαιώθηκαν.
Ας κάνω μια παρένθεση. Πρέπει να θυμόμαστε πότε και πώς οι χώρες της ΕΕ μετονομάστηκαν στην καθημερινή ειδησεογραφία από σύμμαχοι σε στυγνοί δανειστές και τοκογλύφοι. Όλο το χρέος της χώρας πριν το μνημόνιο ήταν σε φορείς που έχουν συγκεντρωμένο πλούτο κι αγωνίζονται με όλους τους τρόπους να τον πολλαπλασιάσουν. Είναι οι «σκληροί» της υπόθεσης μα χρήσιμοι κι αναγκαίοι γιατί δε γίνεται αλλιώς. Η οικονομία δεν κινείται με ευχολόγια ούτε με ισοπεδωτικές απλοποιήσεις. Αν το παίξεις αδιάφορος έρχεται η Νέμεση αδυσώπητη να στο θυμίσει. Μέχρι τώρα δεν έχουμε αρχίσει να πληρώνουμε το χρέος στις συμμαχικές χώρες. Η πληρωμή θα αρχίσει μετά το 2020 και με επιτόκια πολύ χαμηλά.
Η πίεση άλογων κι επιθετικών «κινημάτων» με διάφορες αφετηρίες από την Άκρα Αριστερά ως την φασιστική δεξιά, σε αγαστή συμμαχία με τη νέα δύναμη που δημιούργησε η πολύχρονη ατιμωρησία και προσδιορίζονται με τον επιθετικό προσδιορισμό «οι μπαχαλάκηδες», φόβισαν τις παραδοσιακές κυβερνητικές κομματικές δυνάμεις και δεν τόλμησαν να κάνουν το αναπόφευκτο. Βεβαίως δεν ήταν μόνο ο δισταγμός κι ο φόβος. Αυτή η στάση ταίριαζε και με τα συμφέροντα ισχυρών ομάδων στο εσωτερικό τους. Η συνέπεια ήταν τραγική με την παράλυση των πάντων.
Όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Σύριζα περάσαμε ένα μεγάλο διάστημα ταλάντευσης ανάμεσα σε ακραία ενδεχόμενα και τραγικές ψευδαισθήσεις. Αυτή η πολύμηνη παράλυση βύθισε τη χώρα βαθύτερα στην κρίση με ισχυρό το ερώτημα αν έμειναν πλέον περιθώρια σωτηρίας. Το παράξενο δεν είναι ότι οι σημερινοί κυβερνώντες το αρνούνται. Το επικίνδυνο είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν.
Ευτυχώς η δίψα τους για τη διατήρηση της εξουσίας, τους προσγείωσε σε πιο ρεαλιστικές θέσεις. Διακυβέρνηση χωρίς τα στοιχειώδη χρήματα για την εξυπηρέτηση των αναγκών σε μισθούς και συντάξεις δε γίνεται. Έτσι βαθμιαία πέρασαν σε τοποθετήσεις εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτές που προεκλογικά υποστήριζαν. Φαντάζεστε την εικόνα της χώρας αν τα ίδια μέτρα τα έπαιρνε μια συντηρητική κυβέρνηση; Αυτό για μένα δεν είναι παράξενο ούτε κατακριτέο. Είναι ο μονόδρομος που θα τον ακολουθήσουμε με βογγητά γιατί η επιπλέον καθυστέρηση, έκαμε την πορεία ακόμα πιο δύσβατη.
Όμως τα ψήφισε! Το ερώτημα είναι αν με συνέπεια θα τα εφαρμόσει. Αν το κάνει θα είναι η πρώτη θετική προσφορά του Σύριζα στη χώρα μετά τις μεγάλες ζημιές που προκάλεσε. Ο απεχθής σύμμαχος στην κυβέρνηση δεν είναι πρόβλημα. Αυτός θα παραμείνει πιστός ακόλουθος αρκεί να διατηρήσει το κομμάτι της εξουσίας που του ανατέθηκε
Έτσι οι «κουτόφραγκοι σύμμαχοί» επαληθεύτηκαν στο σχεδιασμό, που εξαρχής είχαν κάνει. Άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας για τη χώρα επιτέλους να ξεκινήσει ο δρόμος της ανόρθωσης. Από μεγάλη μερίδα του λαού έγινε συνείδηση ότι ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων είναι αναπόφευκτος. Όμως θα πρέπει να είμαι και ειλικρινής. Οριστική και βιώσιμη λύση, χωρίς τη δραστική μείωση του κρατικού μηχανισμού και τον επανακαθορισμό των κανόνων λειτουργίας του δεν πρόκειται να υπάρξει! Ας το πάρουν κάποια στιγμή απόφαση αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Δε μπορούμε να λειτουργούμε με βάση τα ιδεατά σχήματα και τις επιθυμίες του καθενός. Χρειάζεται προσαρμογή στη σκληρή πραγματικότητα και τις πραγματικές δυνατότητες αυτής της χώρας….
Θα υποστηρίξω κάποιες απόψεις κι ελπίζω να εισπραχθούν με το περιεχόμενο που τις εννοώ, γιατί οι παρεξηγήσεις σήμερα είναι στην ημερήσια διάταξη. Όλα στο μυαλό μου ξεκινούν από την έγκαιρη διαπίστωση της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας. Η αρρώστια της είναι πολύχρονη, αλλά η ένταση της εκδήλωσης ήρθε τα τελευταία χρόνια, που ονομάστηκαν «χρόνια της κρίσης» κι έγινε ορατή και συνείδηση στα μάτια και στο πετσί όλων των Ελλήνων.
Η χώρα μας χρειάζεται επειγόντως θεμελιακές μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες εγκαίρως διαπίστωσαν έγκυροι διεθνείς οργανισμοί, αλλά οι εγχώριες κυρίαρχες ομάδες στην κατανομή των εξουσιών δε δεχόταν να χάσουν με τίποτα τα προνόμιά τους και αντιστέκονταν στην οποιαδήποτε αλλαγή. Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση των κομμάτων εξουσίας τα τελευταία χρόνια. Οι κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά μόνο όταν το μαχαίρι έφτανε στο λαιμό με βαθιά λύπη και ακριβοπληρωμένη καθυστέρηση υπέγραφαν κάποια μέτρα, που όμως στη συνέχεια δεν εφάρμοζαν, πέρα από το «εύκολο» κομμάτι που είχε σχέση με τις γενικές περικοπές μισθών και συντάξεων.
Από την αρχή προτάθηκε, ως αναγκαία λύση, η δραστική μείωση των δαπανών με αναπόφευκτη συνέπεια τη μείωση του υπερχειλισμένου κράτους, αλλά η πρόταση αυτή- από σύσσωμες τις πολιτικές δυνάμεις - συνάντησε την κάθετη και κατηγορηματική άρνηση. Έτσι αφετηριακά καθοριζόταν η αποτυχία του σχεδίου κι άρχιζε η εναγώνια, πλην μάταιη, αναζήτηση των «ισοδύναμων μέτρων». Η εγχώρια συνταγή ήταν η γάγγραινα της χώρας να καταπολεμηθεί με ασπιρίνες. Στην καθυστέρηση κάθε ημέρας η αρρώστια απλωνόταν βαθύτερα κι η θεραπεία της γινόταν δυσκολότερη. Οι σύμμαχοι απαυδισμένοι προκάλεσαν εν τέλει την πτώση της Κυβέρνησης του Σαμαρά κι άνοιξαν το δρόμο στην άνοδο του Σύριζα. Κι εδώ δικαιώθηκαν.
Ας κάνω μια παρένθεση. Πρέπει να θυμόμαστε πότε και πώς οι χώρες της ΕΕ μετονομάστηκαν στην καθημερινή ειδησεογραφία από σύμμαχοι σε στυγνοί δανειστές και τοκογλύφοι. Όλο το χρέος της χώρας πριν το μνημόνιο ήταν σε φορείς που έχουν συγκεντρωμένο πλούτο κι αγωνίζονται με όλους τους τρόπους να τον πολλαπλασιάσουν. Είναι οι «σκληροί» της υπόθεσης μα χρήσιμοι κι αναγκαίοι γιατί δε γίνεται αλλιώς. Η οικονομία δεν κινείται με ευχολόγια ούτε με ισοπεδωτικές απλοποιήσεις. Αν το παίξεις αδιάφορος έρχεται η Νέμεση αδυσώπητη να στο θυμίσει. Μέχρι τώρα δεν έχουμε αρχίσει να πληρώνουμε το χρέος στις συμμαχικές χώρες. Η πληρωμή θα αρχίσει μετά το 2020 και με επιτόκια πολύ χαμηλά.
Η πίεση άλογων κι επιθετικών «κινημάτων» με διάφορες αφετηρίες από την Άκρα Αριστερά ως την φασιστική δεξιά, σε αγαστή συμμαχία με τη νέα δύναμη που δημιούργησε η πολύχρονη ατιμωρησία και προσδιορίζονται με τον επιθετικό προσδιορισμό «οι μπαχαλάκηδες», φόβισαν τις παραδοσιακές κυβερνητικές κομματικές δυνάμεις και δεν τόλμησαν να κάνουν το αναπόφευκτο. Βεβαίως δεν ήταν μόνο ο δισταγμός κι ο φόβος. Αυτή η στάση ταίριαζε και με τα συμφέροντα ισχυρών ομάδων στο εσωτερικό τους. Η συνέπεια ήταν τραγική με την παράλυση των πάντων.
Όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Σύριζα περάσαμε ένα μεγάλο διάστημα ταλάντευσης ανάμεσα σε ακραία ενδεχόμενα και τραγικές ψευδαισθήσεις. Αυτή η πολύμηνη παράλυση βύθισε τη χώρα βαθύτερα στην κρίση με ισχυρό το ερώτημα αν έμειναν πλέον περιθώρια σωτηρίας. Το παράξενο δεν είναι ότι οι σημερινοί κυβερνώντες το αρνούνται. Το επικίνδυνο είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν.
Ευτυχώς η δίψα τους για τη διατήρηση της εξουσίας, τους προσγείωσε σε πιο ρεαλιστικές θέσεις. Διακυβέρνηση χωρίς τα στοιχειώδη χρήματα για την εξυπηρέτηση των αναγκών σε μισθούς και συντάξεις δε γίνεται. Έτσι βαθμιαία πέρασαν σε τοποθετήσεις εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτές που προεκλογικά υποστήριζαν. Φαντάζεστε την εικόνα της χώρας αν τα ίδια μέτρα τα έπαιρνε μια συντηρητική κυβέρνηση; Αυτό για μένα δεν είναι παράξενο ούτε κατακριτέο. Είναι ο μονόδρομος που θα τον ακολουθήσουμε με βογγητά γιατί η επιπλέον καθυστέρηση, έκαμε την πορεία ακόμα πιο δύσβατη.
Όμως τα ψήφισε! Το ερώτημα είναι αν με συνέπεια θα τα εφαρμόσει. Αν το κάνει θα είναι η πρώτη θετική προσφορά του Σύριζα στη χώρα μετά τις μεγάλες ζημιές που προκάλεσε. Ο απεχθής σύμμαχος στην κυβέρνηση δεν είναι πρόβλημα. Αυτός θα παραμείνει πιστός ακόλουθος αρκεί να διατηρήσει το κομμάτι της εξουσίας που του ανατέθηκε
Έτσι οι «κουτόφραγκοι σύμμαχοί» επαληθεύτηκαν στο σχεδιασμό, που εξαρχής είχαν κάνει. Άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας για τη χώρα επιτέλους να ξεκινήσει ο δρόμος της ανόρθωσης. Από μεγάλη μερίδα του λαού έγινε συνείδηση ότι ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων είναι αναπόφευκτος. Όμως θα πρέπει να είμαι και ειλικρινής. Οριστική και βιώσιμη λύση, χωρίς τη δραστική μείωση του κρατικού μηχανισμού και τον επανακαθορισμό των κανόνων λειτουργίας του δεν πρόκειται να υπάρξει! Ας το πάρουν κάποια στιγμή απόφαση αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Δε μπορούμε να λειτουργούμε με βάση τα ιδεατά σχήματα και τις επιθυμίες του καθενός. Χρειάζεται προσαρμογή στη σκληρή πραγματικότητα και τις πραγματικές δυνατότητες αυτής της χώρας….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου