Ο ρόλος της Αριστεράς – 2ο μέρος
Με βάση αυτήν την περιγραφή ο ρόλος ενός Αριστερού πολίτη και σε επέκταση ενός Αριστερού κινήματος είναι να αποτελεί ένα θετικό παράγοντα, μια συνιστώσα του δημοκρατικού τόξου απαραίτητη και χρήσιμη για την ομαλή πορεία ενός τόπου. Η ύπαρξη της ανήσυχης κι ευφάνταστης παράταξης της Αριστεράς, όταν δρα ως λογική αντιπολίτευση, έχει θετικό και διεγερτικό ρόλο στις εξελίξεις. Τα πράγματα αλλάζουν άρδην όταν από ένα συνδυασμό παραγόντων της συγκυρίας και με ποικίλους στην ιστορική διαδρομή τρόπους το Αριστερό κίνημα βρεθεί στην εξουσία και αναλάβει τα ηνία μιας χώρας. Τα ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν και χρειάζονται αναλυτική περιγραφή. Το αφήνω για αργότερα. Προς το παρόν :
H εξουσία έχει αντικειμενικά τις δυσκολίες της. Είναι μια τέχνη που θέλει βαθιές ικανότητες και δεν καλύπτεται από πρόχειρα κι επιφανειακά πασαλείμματα. Θέλεις δε θέλεις, για να προσεγγίσεις την επιτυχή άσκησή της, θα χρειαστεί ένας ρεαλισμός και μια προσαρμογή στα ειωθότα. Άρα γρήγορα θα γίνεις αντιπαθής σε όσους ονειροπόλους πίστευαν στα θαύματα, στους δογματικούς υπερασπιστές των θεωρητικών κειμένων, που τ’ αντιμετωπίζουν ως ιερά Ευαγγέλια και τέλος τους οπαδούς του απομονωτισμού μέσα σε μια προχωρημένη πλέον παγκοσμιοποίηση, όπου όλα εξαρτώνται από όλους. Αλίμονο αν σε αυτές τις κατηγορίες ανήκουν και οι επικεφαλής οι έχοντας την ευθύνη της άσκησής της. Ο καπετάνιος δεν έχει την πολυτέλεια της προσαρμογής. Ασκεί από την πρώτη στιγμή το δικαίωμα- υποχρέωση ή διαφορετικά πάει σπίτι του να ιδιωτεύσει.
Οι αυστηρές ιδεολογίες έχουν από τη φύση τους περιορισμούς και για την εφαρμογή της θεωρίας προϋπόθεση είναι η ύπαρξη ενός ιδανικού κοινού, χωρίς τα σύμφυτα ελαττώματα του ανθρώπινου χαρακτήρα και τέτοιο κοινό δυστυχώς δεν υπάρχει. Η ψευδαίσθηση ότι με το στενό κι αυστηρό έλεγχο θα υπάρξει δεν επαληθεύτηκε μέχρι στιγμής στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου και στις περιπτώσεις που αριστερά κινήματα διαχειρίστηκαν τις τύχες μιας χώρας. Κατά τη δική μου άποψη τέτοιο ενδεχόμενο είναι απίθανο να υπάρξει. Έτσι αφετηριακά η αυστηρή εφαρμογή της Αριστερής ιδεολογίας στην πράξη πάσχει. Αναγκαστικά είναι απαραίτητο να γίνουν αρκετές προσαρμογές. Πώς αυτές θα γίνουν και πότε είναι ένα κρίσιμο ερώτημα που πλανάται αναπάντητο μέχρι στιγμής.
Τα περισσότερα ξεκινάνε από την μηχανιστική κι επίπεδη αντίληψη περί της ισότητας που είναι το Α και το Ω της αριστερής ιδεολογίας και από την απέχθεια που νιώθει ο αριστερός στις έννοιες του συναγωνισμού, της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους. Η χωρίς προβλέψεις εφαρμογή της ισότητας γρήγορα οδηγεί τα πράγματα σε ισότητα στο κατώτατο επίπεδο. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι σε μια σειρά τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ένα καθεστώς πρέπει να εξασφαλίζει βεβαίως στην αφετηρία ίδιους όρους εξέλιξης, ίδιες ευκαιρίες για προσωπική πρόοδο, αλλά αλίμονο αν περιμένει ή ακόμα χειρότερα επιβάλει βιαίως τα ίδια απ’ όλους αποτελέσματα. Υπάρχουν διάφορα επίπεδα πνευματικής ικανότητας, διάφορες ορέξεις, διάθεση εργασίας και φιλοδοξίες εξέλιξης. Και το κυριότερο άλλες κλίμακες πείσματος, επιμονής κι εργατικότητας για την επίτευξη των στόχων
Ένα σημαντικό χάντικαπ της Αριστεράς, της φυλακισμένης στις γραφειοκρατικές αντιλήψεις των προπατόρων ιδρυτών της Μαρξιστικής θεωρίας είναι η υποτίμηση του ρόλου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και το κόλλημά της πάνω στον έλεγχο των πάντων από το κράτος. Είδαμε ότι τέτοιες αντιλήψεις αντί να κινητοποιήσουν τις υγιείς δυνάμεις κατέληξαν σε βρόχο πνιγμού. Η ανάγκη ενός τέτοιου ελέγχου ξεκινά από το φόβο κάποιων ισχυρών λόμπι μήπως χάσουν τον έλεγχο των πραγμάτων. Κάθε απόπειρα επένδυσης πρέπει να περάσει από σαράντα κύματα, να μοιράσει αριστερά και δεξιά τα γρηγορόσημα και με την επερχόμενη καθυστέρηση χάνει όλη τη δυναμική κι αποτελεσματικότητα,που θεωρητικά θα μπορούσε να έχει.
Βάζω το απλό ερώτημα : Το πολύπλοκο σύστημα υπηρεσιών και αρχών ελέγχου που υπήρξε στι χώρα μας τελικά μας προστάτευσε από τις αυθαιρεσίες, από το φατριασμό, τα αυθαίρετα, τα φακελάκια; Τράβάω το συλλογισμό μου πιο πέρα και λέω : Μήπως η ύπαρξή τους αποτέλεσε κίνητρο ενισχυτικό και πολλαπλασιαστικό τέτοιων φαινομένων ; Πόσες ικανές δυνάμεις είναι αυτές που φυλακίστηκαν μέσα σε τέτοιυς οργανισμούς, που αντί να είναι παραγωγικές κατάντησαν βάρος και οικονομικό στον «κρατικό μηχανισμό»
(συνεχιζεται αργότερα)