ΝΕΑ ΑΓΧΙΑΛΟΣ
(1908) ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΩΣ ΤΟ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ.
Προερχόμενη από την Παλαιά Πόλη της Αγχιάλου της Βουλγαρίας, η οποία καταστράφηκε από την επιδρομή των Βουλγάρων στις 30 Ιουλίου του 1906, μια νέα πόλη, η Νέα Αγχίαλος, γεννήθηκε το 1908 από τους πρόσφυγες της ανατολικής Ρωμυλίας πάνω στα ερείπια της αρχαίας Πυράσου και των χριστιανικών Θηβών. Οι νέοι άποικοι της περιοχής αυτής δημιούργησαν το 1o Δημοτικό Σχολείο, το οποίο αρχικά λειτουργούσε ως ιδιωτικό και έπειτα το 1910 μετατράπηκε σε δημόσιο. Το 1913 το σχολείο χωρίστηκε σε τετρατάξιο αρρένων με έξι τάξεις και διτάξιο θηλέων με τέσσερις τάξεις. Στη συνέχεια της ίδιας χρονιάς το σχολείο δέχτηκε σημαντικές αλλαγές με τη συμβολή του Ανδρέα Συγγρού με σκοπό την αναβάθμισή του.
Έπειτα, το 1926 το σχολείο υποβιβάστηκε σε τετρατάξιο με πέντε βέβαια συνολικά τάξεις, και λειτουργούσε έτσι για αρκετά χρόνια εκτός από τη χρονιά του 1932, κατά την οποία προτάθηκε η προαγωγή του σε εξατάξιο. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου το σχολείο συνέβαλε σημαντικά, όπως και στα προπολεμικά χρόνια στην εκπαίδευση των παιδιών και των ντόπιων κατοίκων. Στο διάστημα βέβαια αυτό παρείχε και ιατρική περίθαλψη στους Έλληνες τραυματίες του πολέμου, και λειτουργούσε και ως κρατητήριο για τους αλλοεθνείς που πιάστηκαν κατά τη διάρκεια του.
Θλιβερό γεγονός στην ιστορία του σχολείου αποτελεί η 27η Απριλίου του 1943, όταν το σχολείο, μαζί με τη Νέα Αγχίαλο, καταλήφθηκε από τους Ιταλούς και καταστράφηκε ολοσχερώς "από τους κανονιοβολισμούς των Ιταλών και τις φλόγες που το έζωσαν", όπως παραστατικά περιγράφει ο επί σειράς ετών Διευθυντής του σχολείου Στυλιανός Κόκκινος.
Η απελευθέρωση βρήκε το σχολείο να στεγάζεται στο ελαιοτριβείο της κωμόπολής μας με αυτοσχέδιους κορμούς δέντρων πάνω σε πέτρες να χρησιμοποιούνται ως θρανία για τους μικρούς μαθητές. Στα πέτρινα χρόνια του εμφυλίου το υπόστεγο του παλιού και καμένου σχολείου μετατράπηκε σε δύο αίθουσες διδασκαλίας και το σχολείο λειτούργησε ως 5τάξιο με 2 μόνο δασκάλους, εφόσον ακόμη ο αριθμός των μαθητών ήταν μικρός. Το 1948 δημιουργήθηκε και μια άλλη αίθουσα του καμένου διδακτηρίου με τη συνδρομή της Υπηρεσίας Ανοικοδόμησης Βόλου. Δυστυχώς από το 1949 και μετά οι συνθήκες διδασκαλίας και η καθημερινή σχολική πραγματικότητα ήταν εξαιρετικά δυσμενείς. Ο αριθμός των μαθητών είχε αυξηθεί υπερβολικά. Επιπλέον, το τέλος του εμφυλίου έφερε πίσω τους Αγχιαλίτες στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια είχαν καταφύγει στο Βόλο και σε άλλα μέρη. Επιτακτική λοιπόν ανάγκη υπήρχε το εξατάξιο κατεστραμμένο σχολείο να επισκευαστεί χωρίς να αλλοιωθεί βέβαια το αρχικό αρχιτεκτονικό του σχέδιο. Για την επίτευξη αυτού του στόχου οι τοπικοί παράγοντες και ο τότε Διευθυντής κ. Στυλιανός Κόκκινος εργάστηκαν πυρετωδώς και κατάφεραν αφενός να αποτραπεί η κατεδάφισή του και αφετέρου να ανατεθεί η επισκευή του στο μηχανικό Χειμώνα Λεωνίδα. Σύσσωμη η μικρή κοινωνία της Αγχίαλου βοήθησε στην αποπεράτωση του έργου αυτού και σύντομα το ανακαινισμένο σχολείο ήταν πραγματικότητα, ικανό πια να προσφέρει απρόσκοπτα τη γνώση στους μικρούς μαθητές.
ΤΑ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ 1992
Τελικά το Νοέμβριο του 1950 εγκαινιάζεται με λαμπρότητα το σχολείο, στο οποίο μάλιστα στη συνέχεια δίνεται πίστωση για να κατασκευαστούν λουτρά και άλλοι χώροι απαραίτητοι για την καλύτερη καθημερινή διαβίωση των μαθητών. Το έργο ολοκληρώθηκε και ήταν μνημειώδες. Ένα σχολείο όμως για να λειτουργήσει χρειάζεται και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Έτσι, μπορεί το Υπουργείο Παιδείας με ένα σημαντικό ποσό να εξασφάλισε τον απαραίτητο εξοπλισμό σε έπιπλα, ωστόσο τα χρήματα των ομογενών που συγκεντρώθηκαν, με ενέργειες του κ. Στ. Κόκκινου, διατέθηκαν για τον εμπλουτισμό του σχολείου με εποπτικά μέσα, προκειμένου να επωφεληθούν όλα τα παιδιά της Αγχίαλου τόσο εκείνης της γενιάς όσο και των επόμενων.
Σχολείο 1952
Τα χρόνια εκείνα μέχρι και το 1954-1955 ήταν χρόνια «χρυσά» για το σχολείο, το οποίο δίκαια χαρακτηρίστηκε πρωτοποριακό, γιατί όχι μόνο διέθετε υποδομές άρτιες για τα δεδομένα της εποχής, αλλά επιτελούσε άριστα τον παιδαγωγικό του ρόλο. Δάσκαλοι με ήθος και αγάπη φιλοξενήθηκαν από το σχολείο μας και ενέπνευσαν στους μαθητές αξίες και ιδανικά που σήμερα είναι δυσεύρετα.
Δυστυχώς οι σεισμοί του 1954-1955 προξένησαν ελαφρά ρήγματα στο σχολείο και το 1957 ξεκινά η επισκευή του εξαθέσιου πια σχολείου, η οποία γρήγορα ολοκληρώθηκε και έτσι το σχολείο λειτούργησε υποδειγματικά και αποτέλεσε ένα από τα καλύτερα του νομού Μαγνησίας.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε πως από το 1954 ως και το 1972 λειτούργησε στο διδακτήριο και νυχτερινό σχολείο, δίνοντας σε πολλούς νέους εργαζόμενους να αποκτήσουν απολυτήριο δημοτικού σχολείου, προσόν απαραίτητο για την καλύτερη επαγγελματική του αποκατάσταση.
Το 1962 με την ανέγερση ενός πλήρους διτάξιου σχολείου λειτούργησε εκεί το νηπιαγωγείο. Σε πολύ πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το σχολείο γίνεται διαδοχικά οχταθέσιο εννιαθέσιο και το 1966 δεκαθέσιο, ενώ με δαπάνες τις κοινότητας Ν. Αγχίαλου δημιουργείται εστία συσσιτίου.
Η ανοδική πορεία του σχολείου σφραγίστηκε με την καταξιωμένη θητεία του διευθυντή κ. Στυλιανού Κόκκινου, που για 21 χρόνια πλαισιωμένος από δασκάλους ένθερμους εμφορούμενος από αισθήματα ανιδιοτελούς προσφοράς, αγωνίστηκαν με ζήλο μέσα σε αντίξοες συνθήκες έφεραν σε πέρας το δύσκολο έργο της δημιουργίας ενός σχολείου που διέθετε τα πάντα (σχολικό συνεταιρισμό, σχολική χορωδία, σχολικό κήπο ) και δεν υστερούσε σε γιορτές, παραστάσεις, γυμναστικές επιδείξεις συναγωνιζόμενο μάλιστα σχολεία ζηλευτά των μεγάλων αστικών κέντρων.
Στα χρόνια από το 1971 ως το 1978 το Δημοτικό σχολείο υπό τη διεύθυνση του κ. Κρίκου Κωνσταντίνου λειτουργούσε εύρυθμα, ενώ με την αλλαγή του πολιτεύματος το 1974 και την εισβολή στην Κύπρο άξια θαυμασμού ήταν η ευαισθητοποίηση και η φιλάνθρωπη δραστηριοποίηση όλων, καθώς και η πράξη υιοθεσίας δύο Κυπρίων μαθητών.
Συσσίτιο 1972
Μέχρι τον Ιούνιο του 1985, ημερομηνία κατάργησης του Δημοτικού Σχολείου Νέας Αγχίαλου, το σχολείο έχει προαχθεί σε δωδεκαθέσιο με δυο βάρδιες, ενώ επισκευάζεται μετά το σεισμό του 1980. Από το Σεπτέμβριο του 1985 η Ν. Αγχίαλος διαθέτει πλέον επίσημα δύο δημοτικά σχολεία και το συγκεκριμένο διδακτήριο στεγάζει το πρώτο εξαθέσιο Δημοτικό Σχολείο Ν. Αγχίαλου αλλά και το δεύτερο Δημοτικό Σχολείο μέχρι το 1997, οπότε το τελευταίο μεταφέρθηκε σε νεοαναγειρόμενο διδακτήριο.
Το 1988 το διδακτήριο κρίθηκε από την αρχαιολογική υπηρεσία, στην οποία είχε παραχωρηθεί, διατηρητέο, προκειμένου να μην αλλοιωθεί η αρχιτεκτονική του.
Σταθμός στην ιστορία του σχολείου μας αποτέλεσε η η μετονομασία του σχολείου σε Ευγένειο Δημοτικό Σχολείο Ν. Αγχίαλου στις 26/02/1992 για λόγους εθνικούς και ιστορικούς. Ο Επίσκοπος Ευγένιος Καραβίας, από τον οποίο πήρε το όνομά του το Δημοτικό Σχολείο, υπήρξε εθνομάρτυρας, άγιος και δάσκαλος της ελληνικής γλώσσας στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και συνέβαλε σημαντικά στο εκπαιδευτικό έργο της Νέας Αγχιάλου στην Ανατολική Ρωμυλία.
1992 -2014
Το σχολείο σημείωσε μια σημαντική πορεία για τα επόμενα χρόνια και πρόσφερε πληθώρα γνώσεων στους ντόπιους μαθητές με την αρωγή αξιόλογων εκπαιδευτικών που υπηρέτησαν σε αυτό. Στα χρόνια λοιπόν αυτά λειτουργεί τάξη υποδοχής και ένταξης παλιννοστούντων και αλλοδαπών μαθητών, ενώ το σχολείο συμμετέχει σε διαπολιτισμικά Ευρωπαϊκά προγράμματα, διοργανώνει εκδηλώσεις με πολύ μεγάλη επιτυχία και ιδρύεται τμήμα ενισχυτικής διδασκαλίας για τους μαθητές που έχρηζαν ιδιαίτερης φροντίδας.
Το σχολικό έτος 2010-2011 το κλείσιμο του Δημοτικού Σχολείου Μικροθηβών φέρνει πολλούς μαθητές εκείνης της περιοχής στο δημοτικό σχολείο Νέας Αγχίαλου, σημαντικό επίτευγμα για την ασφάλεια των μικρών μαθητών, την ενίσχυση της εκπαιδεύσεως τους και την διευκόλυνση των οικογενειών τους. Τα τελευταία χρόνια όλοι οι άνθρωποι γύρω από αυτό μαθητές, γονείς, δάσκαλοι εργάστηκαν σκληρά για τον καλλωπισμό του και την αναβάθμιση του, ενώ αξιοποιήθηκε το αρχείο που φυλάσσονταν στο χώρο του υπογείου.
Στη μικρή κωμόπολή μας, η οποία τα τελευταία χρόνια εντάχθηκε στο δήμο Βόλου, δημιουργήθηκαν και δυο άλλα κτήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ένα γυμνάσιο και ένα λύκειο πλήρες εξοπλισμένα που πραγματοποιούν ένα σημαντικό εκπαιδευτικό έργο για τους Αγχιαλίτες μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, προηγείται η οικοδόμηση του Γυμνασίου από αυτή του Λυκείου. Πρόκειται για ένα διώροφο κτήριο που στεγάζει 11 τάξεις. Αρχικά λειτούργησε στον 1ο όροφο για τα παιδιά του γυμνασίου και στο ισόγειο για τα παιδία του λυκείου. Διέθετε όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, εργασιακούς χώρους γυμναστήριο, γραφείο καθηγητών και αίθουσα εκδηλώσεων.
Αργότερα οι δυο εκπαιδευτικές βαθμίδες διασπάστηκαν και στεγάστηκαν σε διαφορετικά κτήρια. Το Γυμνάσιο κράτησε το προϋπάρχον κτήριο και τα παιδιά μοιράστηκαν και στους δυο ορόφους. Από την άλλη, στον ίδιο προαύλιο χώρο κατασκευάστηκε και το κτήριο του λυκείου περίπου τη δεκαετία του 1980 μαζί με ένα μεγάλο χώρο γυμναστηρίου. Το λύκειο λειτουργεί έτσι έως και σήμερα στεγάζει 7 τάξεις, χημείο και αίθουσα καθηγητών. Προσφέρει και αυτό με τη σειρά του πολύ αξιόλογο έργο στους μαθητές και αποτελεί το τελευταίο στάδιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Παρά τις δύσκολες πια συνθήκες και τις φήμες για συγχωνεύσεις τα σχολεία μας παραμένουν όρθια και συνεχίζουν με τα μέσα που διαθέτουν να μεταλαμπαδεύουν αξίες και να παρέχουν γνώσεις στους μαθητές της μικρής μας πόλης και είμαστε περήφανοι γιατί πολλοί νέοι της πόλης φοιτούν σήμερα σε πανεπιστημιακές σχολές της πατρίδας και με μεγάλη επιτυχία.
(1908) ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΩΣ ΤΟ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ.
Προερχόμενη από την Παλαιά Πόλη της Αγχιάλου της Βουλγαρίας, η οποία καταστράφηκε από την επιδρομή των Βουλγάρων στις 30 Ιουλίου του 1906, μια νέα πόλη, η Νέα Αγχίαλος, γεννήθηκε το 1908 από τους πρόσφυγες της ανατολικής Ρωμυλίας πάνω στα ερείπια της αρχαίας Πυράσου και των χριστιανικών Θηβών. Οι νέοι άποικοι της περιοχής αυτής δημιούργησαν το 1o Δημοτικό Σχολείο, το οποίο αρχικά λειτουργούσε ως ιδιωτικό και έπειτα το 1910 μετατράπηκε σε δημόσιο. Το 1913 το σχολείο χωρίστηκε σε τετρατάξιο αρρένων με έξι τάξεις και διτάξιο θηλέων με τέσσερις τάξεις. Στη συνέχεια της ίδιας χρονιάς το σχολείο δέχτηκε σημαντικές αλλαγές με τη συμβολή του Ανδρέα Συγγρού με σκοπό την αναβάθμισή του.
Έπειτα, το 1926 το σχολείο υποβιβάστηκε σε τετρατάξιο με πέντε βέβαια συνολικά τάξεις, και λειτουργούσε έτσι για αρκετά χρόνια εκτός από τη χρονιά του 1932, κατά την οποία προτάθηκε η προαγωγή του σε εξατάξιο. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου το σχολείο συνέβαλε σημαντικά, όπως και στα προπολεμικά χρόνια στην εκπαίδευση των παιδιών και των ντόπιων κατοίκων. Στο διάστημα βέβαια αυτό παρείχε και ιατρική περίθαλψη στους Έλληνες τραυματίες του πολέμου, και λειτουργούσε και ως κρατητήριο για τους αλλοεθνείς που πιάστηκαν κατά τη διάρκεια του.
Θλιβερό γεγονός στην ιστορία του σχολείου αποτελεί η 27η Απριλίου του 1943, όταν το σχολείο, μαζί με τη Νέα Αγχίαλο, καταλήφθηκε από τους Ιταλούς και καταστράφηκε ολοσχερώς "από τους κανονιοβολισμούς των Ιταλών και τις φλόγες που το έζωσαν", όπως παραστατικά περιγράφει ο επί σειράς ετών Διευθυντής του σχολείου Στυλιανός Κόκκινος.
Η απελευθέρωση βρήκε το σχολείο να στεγάζεται στο ελαιοτριβείο της κωμόπολής μας με αυτοσχέδιους κορμούς δέντρων πάνω σε πέτρες να χρησιμοποιούνται ως θρανία για τους μικρούς μαθητές. Στα πέτρινα χρόνια του εμφυλίου το υπόστεγο του παλιού και καμένου σχολείου μετατράπηκε σε δύο αίθουσες διδασκαλίας και το σχολείο λειτούργησε ως 5τάξιο με 2 μόνο δασκάλους, εφόσον ακόμη ο αριθμός των μαθητών ήταν μικρός. Το 1948 δημιουργήθηκε και μια άλλη αίθουσα του καμένου διδακτηρίου με τη συνδρομή της Υπηρεσίας Ανοικοδόμησης Βόλου. Δυστυχώς από το 1949 και μετά οι συνθήκες διδασκαλίας και η καθημερινή σχολική πραγματικότητα ήταν εξαιρετικά δυσμενείς. Ο αριθμός των μαθητών είχε αυξηθεί υπερβολικά. Επιπλέον, το τέλος του εμφυλίου έφερε πίσω τους Αγχιαλίτες στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια είχαν καταφύγει στο Βόλο και σε άλλα μέρη. Επιτακτική λοιπόν ανάγκη υπήρχε το εξατάξιο κατεστραμμένο σχολείο να επισκευαστεί χωρίς να αλλοιωθεί βέβαια το αρχικό αρχιτεκτονικό του σχέδιο. Για την επίτευξη αυτού του στόχου οι τοπικοί παράγοντες και ο τότε Διευθυντής κ. Στυλιανός Κόκκινος εργάστηκαν πυρετωδώς και κατάφεραν αφενός να αποτραπεί η κατεδάφισή του και αφετέρου να ανατεθεί η επισκευή του στο μηχανικό Χειμώνα Λεωνίδα. Σύσσωμη η μικρή κοινωνία της Αγχίαλου βοήθησε στην αποπεράτωση του έργου αυτού και σύντομα το ανακαινισμένο σχολείο ήταν πραγματικότητα, ικανό πια να προσφέρει απρόσκοπτα τη γνώση στους μικρούς μαθητές.
ΤΑ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ 1992
Τελικά το Νοέμβριο του 1950 εγκαινιάζεται με λαμπρότητα το σχολείο, στο οποίο μάλιστα στη συνέχεια δίνεται πίστωση για να κατασκευαστούν λουτρά και άλλοι χώροι απαραίτητοι για την καλύτερη καθημερινή διαβίωση των μαθητών. Το έργο ολοκληρώθηκε και ήταν μνημειώδες. Ένα σχολείο όμως για να λειτουργήσει χρειάζεται και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Έτσι, μπορεί το Υπουργείο Παιδείας με ένα σημαντικό ποσό να εξασφάλισε τον απαραίτητο εξοπλισμό σε έπιπλα, ωστόσο τα χρήματα των ομογενών που συγκεντρώθηκαν, με ενέργειες του κ. Στ. Κόκκινου, διατέθηκαν για τον εμπλουτισμό του σχολείου με εποπτικά μέσα, προκειμένου να επωφεληθούν όλα τα παιδιά της Αγχίαλου τόσο εκείνης της γενιάς όσο και των επόμενων.
Σχολείο 1952
Τα χρόνια εκείνα μέχρι και το 1954-1955 ήταν χρόνια «χρυσά» για το σχολείο, το οποίο δίκαια χαρακτηρίστηκε πρωτοποριακό, γιατί όχι μόνο διέθετε υποδομές άρτιες για τα δεδομένα της εποχής, αλλά επιτελούσε άριστα τον παιδαγωγικό του ρόλο. Δάσκαλοι με ήθος και αγάπη φιλοξενήθηκαν από το σχολείο μας και ενέπνευσαν στους μαθητές αξίες και ιδανικά που σήμερα είναι δυσεύρετα.
Δυστυχώς οι σεισμοί του 1954-1955 προξένησαν ελαφρά ρήγματα στο σχολείο και το 1957 ξεκινά η επισκευή του εξαθέσιου πια σχολείου, η οποία γρήγορα ολοκληρώθηκε και έτσι το σχολείο λειτούργησε υποδειγματικά και αποτέλεσε ένα από τα καλύτερα του νομού Μαγνησίας.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε πως από το 1954 ως και το 1972 λειτούργησε στο διδακτήριο και νυχτερινό σχολείο, δίνοντας σε πολλούς νέους εργαζόμενους να αποκτήσουν απολυτήριο δημοτικού σχολείου, προσόν απαραίτητο για την καλύτερη επαγγελματική του αποκατάσταση.
Το 1962 με την ανέγερση ενός πλήρους διτάξιου σχολείου λειτούργησε εκεί το νηπιαγωγείο. Σε πολύ πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το σχολείο γίνεται διαδοχικά οχταθέσιο εννιαθέσιο και το 1966 δεκαθέσιο, ενώ με δαπάνες τις κοινότητας Ν. Αγχίαλου δημιουργείται εστία συσσιτίου.
Η ανοδική πορεία του σχολείου σφραγίστηκε με την καταξιωμένη θητεία του διευθυντή κ. Στυλιανού Κόκκινου, που για 21 χρόνια πλαισιωμένος από δασκάλους ένθερμους εμφορούμενος από αισθήματα ανιδιοτελούς προσφοράς, αγωνίστηκαν με ζήλο μέσα σε αντίξοες συνθήκες έφεραν σε πέρας το δύσκολο έργο της δημιουργίας ενός σχολείου που διέθετε τα πάντα (σχολικό συνεταιρισμό, σχολική χορωδία, σχολικό κήπο ) και δεν υστερούσε σε γιορτές, παραστάσεις, γυμναστικές επιδείξεις συναγωνιζόμενο μάλιστα σχολεία ζηλευτά των μεγάλων αστικών κέντρων.
Στα χρόνια από το 1971 ως το 1978 το Δημοτικό σχολείο υπό τη διεύθυνση του κ. Κρίκου Κωνσταντίνου λειτουργούσε εύρυθμα, ενώ με την αλλαγή του πολιτεύματος το 1974 και την εισβολή στην Κύπρο άξια θαυμασμού ήταν η ευαισθητοποίηση και η φιλάνθρωπη δραστηριοποίηση όλων, καθώς και η πράξη υιοθεσίας δύο Κυπρίων μαθητών.
Συσσίτιο 1972
Μέχρι τον Ιούνιο του 1985, ημερομηνία κατάργησης του Δημοτικού Σχολείου Νέας Αγχίαλου, το σχολείο έχει προαχθεί σε δωδεκαθέσιο με δυο βάρδιες, ενώ επισκευάζεται μετά το σεισμό του 1980. Από το Σεπτέμβριο του 1985 η Ν. Αγχίαλος διαθέτει πλέον επίσημα δύο δημοτικά σχολεία και το συγκεκριμένο διδακτήριο στεγάζει το πρώτο εξαθέσιο Δημοτικό Σχολείο Ν. Αγχίαλου αλλά και το δεύτερο Δημοτικό Σχολείο μέχρι το 1997, οπότε το τελευταίο μεταφέρθηκε σε νεοαναγειρόμενο διδακτήριο.
Το 1988 το διδακτήριο κρίθηκε από την αρχαιολογική υπηρεσία, στην οποία είχε παραχωρηθεί, διατηρητέο, προκειμένου να μην αλλοιωθεί η αρχιτεκτονική του.
Σταθμός στην ιστορία του σχολείου μας αποτέλεσε η η μετονομασία του σχολείου σε Ευγένειο Δημοτικό Σχολείο Ν. Αγχίαλου στις 26/02/1992 για λόγους εθνικούς και ιστορικούς. Ο Επίσκοπος Ευγένιος Καραβίας, από τον οποίο πήρε το όνομά του το Δημοτικό Σχολείο, υπήρξε εθνομάρτυρας, άγιος και δάσκαλος της ελληνικής γλώσσας στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και συνέβαλε σημαντικά στο εκπαιδευτικό έργο της Νέας Αγχιάλου στην Ανατολική Ρωμυλία.
1992 -2014
Το σχολείο σημείωσε μια σημαντική πορεία για τα επόμενα χρόνια και πρόσφερε πληθώρα γνώσεων στους ντόπιους μαθητές με την αρωγή αξιόλογων εκπαιδευτικών που υπηρέτησαν σε αυτό. Στα χρόνια λοιπόν αυτά λειτουργεί τάξη υποδοχής και ένταξης παλιννοστούντων και αλλοδαπών μαθητών, ενώ το σχολείο συμμετέχει σε διαπολιτισμικά Ευρωπαϊκά προγράμματα, διοργανώνει εκδηλώσεις με πολύ μεγάλη επιτυχία και ιδρύεται τμήμα ενισχυτικής διδασκαλίας για τους μαθητές που έχρηζαν ιδιαίτερης φροντίδας.
Το σχολικό έτος 2010-2011 το κλείσιμο του Δημοτικού Σχολείου Μικροθηβών φέρνει πολλούς μαθητές εκείνης της περιοχής στο δημοτικό σχολείο Νέας Αγχίαλου, σημαντικό επίτευγμα για την ασφάλεια των μικρών μαθητών, την ενίσχυση της εκπαιδεύσεως τους και την διευκόλυνση των οικογενειών τους. Τα τελευταία χρόνια όλοι οι άνθρωποι γύρω από αυτό μαθητές, γονείς, δάσκαλοι εργάστηκαν σκληρά για τον καλλωπισμό του και την αναβάθμιση του, ενώ αξιοποιήθηκε το αρχείο που φυλάσσονταν στο χώρο του υπογείου.
Στη μικρή κωμόπολή μας, η οποία τα τελευταία χρόνια εντάχθηκε στο δήμο Βόλου, δημιουργήθηκαν και δυο άλλα κτήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ένα γυμνάσιο και ένα λύκειο πλήρες εξοπλισμένα που πραγματοποιούν ένα σημαντικό εκπαιδευτικό έργο για τους Αγχιαλίτες μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, προηγείται η οικοδόμηση του Γυμνασίου από αυτή του Λυκείου. Πρόκειται για ένα διώροφο κτήριο που στεγάζει 11 τάξεις. Αρχικά λειτούργησε στον 1ο όροφο για τα παιδιά του γυμνασίου και στο ισόγειο για τα παιδία του λυκείου. Διέθετε όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, εργασιακούς χώρους γυμναστήριο, γραφείο καθηγητών και αίθουσα εκδηλώσεων.
Αργότερα οι δυο εκπαιδευτικές βαθμίδες διασπάστηκαν και στεγάστηκαν σε διαφορετικά κτήρια. Το Γυμνάσιο κράτησε το προϋπάρχον κτήριο και τα παιδιά μοιράστηκαν και στους δυο ορόφους. Από την άλλη, στον ίδιο προαύλιο χώρο κατασκευάστηκε και το κτήριο του λυκείου περίπου τη δεκαετία του 1980 μαζί με ένα μεγάλο χώρο γυμναστηρίου. Το λύκειο λειτουργεί έτσι έως και σήμερα στεγάζει 7 τάξεις, χημείο και αίθουσα καθηγητών. Προσφέρει και αυτό με τη σειρά του πολύ αξιόλογο έργο στους μαθητές και αποτελεί το τελευταίο στάδιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Παρά τις δύσκολες πια συνθήκες και τις φήμες για συγχωνεύσεις τα σχολεία μας παραμένουν όρθια και συνεχίζουν με τα μέσα που διαθέτουν να μεταλαμπαδεύουν αξίες και να παρέχουν γνώσεις στους μαθητές της μικρής μας πόλης και είμαστε περήφανοι γιατί πολλοί νέοι της πόλης φοιτούν σήμερα σε πανεπιστημιακές σχολές της πατρίδας και με μεγάλη επιτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου