Ο ρόλος της Αριστεράς – 3ο μέρος
Τα ιστορικά παραδείγματα που υπάρχουν, με την Αριστερά στην εξουσία, δεν αποτελούν και υποδείγματα προς μίμηση. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο χρονικά. Τη Τσαρική Ρωσία, που αρνήθηκε την προσαρμογή στις ιστορικές εξελίξεις και στηρίχτηκε στην ψευδαίσθηση ότι με σκληρές τιμωρίες και περιορισμό των δικαιωμάτων των υπηκόων θα διαιωνίσει την αυταρχική Τσαρική εξουσία . Συνέπεια λοιπόν η εξέργεση, που πετυχαίνει σ΄ ένα ψυχοραχούν καθεστώς με βίαιη κατάληψη της εξουσίας χωρίς την συνειδητή συναίνεση του λαού πέρα από μια μικρή αλλά δραστήρια μειοψηφία με ξεκάθαρους στόχους κι ως εκ τούτου αποτελεσματική. Εξ αρχής - ίσως κι αναγκαστικά - χρησιμοποιήθηκε η επιβολή αντίστοιχων αυταρχικών μεθόδων για τη διατήρηση της εξουσίας και μετατροπή του νέου καθεστώτος σε ένα αυταρχικό μόρφωμα που σε πολλές περιπτώσεις υποτίμησε αφάνταστα την αξία της ανθρώπινης ζωής εγκαθιστώντας ένα κράτος τρόμου και φόβου για τους κατοίκους.
Με τις ειδικές συνθήκες του 2ου Παγκοσμίου πολέμου ο νικηφόρος Σοβιετικός Στρατός καταλαμβάνει τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και των Βαλκανίων σε πρώτη φάση ως απελευθερωτής από τους προηγούμενους Ναζιστές και τους συμμάχους τους. Όμως η αλήθεια να λέγεται. Είναι κατάληψη της χώρας από εξωτερικό ισχυρό παράγοντα κι επιβολή δια της βίας καθεστώτος που δεν το επέλεξαν οι ίδιοι. Σύντομα οι λαοί κατάλαβαν ότι έπεσαν σε νέο δυνάστη. Ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία με ελεύθερες εκλογές να επιλέξουν το νέο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας και η εκλογή νέων ηγετών με ελεύθερες εκλογές. Παρέμειναν εγκλωβισμένες στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, παρά τις κάποιες αιματηρές εξεγέρσεις, που σημειώθηκαν σε λίγες απ’ αυτές και οι οποίες σύντομα τισοπεδόθηκαν από τα τανκς που επενέβησαν καταιβαίνοντας από το Βορρά.
Η περίπτωση της Κίνας είναι διαφορετική. Από παράδοση οι Κινέζοι είναι ένας λαός πιστός και υπάκουος στην εκάστοτε ηγεσία. Ένας λαός βασανισμένος από σκληρούς αποικιοκράτες αγιοποίησαν τον ηγέτη Μάο όταν ένανε τη μεγάλη πορεία. Πολλές φορές με αποφάσεις αλλοπρόσαλλες δικές του και των γύρω του είχαν αποτέλεσμα το θάνατο κι από πείνα εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας. Είναι χαρακτηριστική η πειθαρχία του λαού στην εκάστοτε ηγεσία του, όταν στην οικονομική ζωή εισήχθησαν πλήρως καπιταλιστικοί μέθοδοι διαχείρισης της οικονομίας, καμιά άξια λόγου αντίδραση δεν υπήρξε.
Η περίπτωση της Κούβας αξίζει περισσότερο της προσοχής μας. Μια ένοπλη εξέγερση σ’ ένα βαθιά φατριαστικό κι ετοιμόρροπο καθεστώς καταλαμβάνει την εξουσία και συναντά τον ενθουσιασμό σημαντικού μερίδιού του λαού. Όμως τι έγινε στη συνέχεια ; Όλες οι ερμηνείες που δίνονται για την επί δεκαετίες στασιμότητα της χώρας, ενός ευλογημένου από πολλές πλευρές τόπου, στηρίζονται στον οικονομικό αποκλεισμό της χώρας από τις ΗΠΑ. Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός, αλλά για να είμαστε δίκαιοι υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου η πλήρως ανελαστική και βαθιά δογματική ηγεσία της χώρας έδωσε σοβαρές αφορμές για τη διατήρηση του αποκλεισμού. Πόσο επιθετική κι επικίνδυνη ενέργεια ήταν να δεχθεί στο έδαφός της τους ρωσικούς πυραύλους, ενέργεια που κατέληξε σε φιάσκο και για την ίδια και τη Σοβιετική Ένωση. Τι εξυπηρετούσε μια τέτοια επιθετική πρωτοβουλία ; Συσπείρωσε στο πλευρό της Αμερικής και χώρες που κανονικά θα προτιμούσαν να παραμείνουν ουδέτερες στη διαμάχη των ΗΠΑ με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Ακόμα να θυμίσω τις απόπειρες εξαγωγής της επανάστασης από την Κούβα με την υποστήριξη αντάρτικων ομάδων σε όλη τη Λατινική Αμερική. Προσθέτω την εμπλοκή της με αποστολή στρατευμάτων σε διενέξεις κρατών στην Αφρική. Όλα αυτά δε μπορούσαν να μην έχουν συνέπειες.
Για δεκαετίες αρνήθηκαν τη δυνατότητα νόμιμης αντιπολίτευσης εγκαθιστώντας μονοκομματικό κράτος. Συνέπεια ένα μεγάλο κομμάτι του λαού της με κίνδυνο της ζωής του να μεταναστεύσει απέναντι στον εχθρό, θεωρώντας την κίνηση αυτή ως λύτρωση. Με εγκληματική καθυστέρηση άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες αποκατάστασης των σχέσεων με την Αμερική. Το ερώτημα που πλανάται είναι τι θα γίνει στη χώρα αυτή όταν εκλείψουν οι αρχικοί ηγέτες της επανάστασης
Άλλα αποτυχημένα φρικτά παραδείγματα έχουμε σε υποανάπτυκες χώρες όπου με στρατιωτικά πραξικοπήματα αριστεροί στρατιωτικοί με τη δύναμη των όπλων επιβάλλουν βιαίως τη θέλησή τους. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα στο Αφγανιστάν και την Αιθιοπία.
Ποια είναι τ συμπεράσματα ; Αυτά θα τ’ αφήσουμε για το επόμενο άρθρο
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Τα ιστορικά παραδείγματα που υπάρχουν, με την Αριστερά στην εξουσία, δεν αποτελούν και υποδείγματα προς μίμηση. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο χρονικά. Τη Τσαρική Ρωσία, που αρνήθηκε την προσαρμογή στις ιστορικές εξελίξεις και στηρίχτηκε στην ψευδαίσθηση ότι με σκληρές τιμωρίες και περιορισμό των δικαιωμάτων των υπηκόων θα διαιωνίσει την αυταρχική Τσαρική εξουσία . Συνέπεια λοιπόν η εξέργεση, που πετυχαίνει σ΄ ένα ψυχοραχούν καθεστώς με βίαιη κατάληψη της εξουσίας χωρίς την συνειδητή συναίνεση του λαού πέρα από μια μικρή αλλά δραστήρια μειοψηφία με ξεκάθαρους στόχους κι ως εκ τούτου αποτελεσματική. Εξ αρχής - ίσως κι αναγκαστικά - χρησιμοποιήθηκε η επιβολή αντίστοιχων αυταρχικών μεθόδων για τη διατήρηση της εξουσίας και μετατροπή του νέου καθεστώτος σε ένα αυταρχικό μόρφωμα που σε πολλές περιπτώσεις υποτίμησε αφάνταστα την αξία της ανθρώπινης ζωής εγκαθιστώντας ένα κράτος τρόμου και φόβου για τους κατοίκους.
Με τις ειδικές συνθήκες του 2ου Παγκοσμίου πολέμου ο νικηφόρος Σοβιετικός Στρατός καταλαμβάνει τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και των Βαλκανίων σε πρώτη φάση ως απελευθερωτής από τους προηγούμενους Ναζιστές και τους συμμάχους τους. Όμως η αλήθεια να λέγεται. Είναι κατάληψη της χώρας από εξωτερικό ισχυρό παράγοντα κι επιβολή δια της βίας καθεστώτος που δεν το επέλεξαν οι ίδιοι. Σύντομα οι λαοί κατάλαβαν ότι έπεσαν σε νέο δυνάστη. Ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία με ελεύθερες εκλογές να επιλέξουν το νέο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας και η εκλογή νέων ηγετών με ελεύθερες εκλογές. Παρέμειναν εγκλωβισμένες στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, παρά τις κάποιες αιματηρές εξεγέρσεις, που σημειώθηκαν σε λίγες απ’ αυτές και οι οποίες σύντομα τισοπεδόθηκαν από τα τανκς που επενέβησαν καταιβαίνοντας από το Βορρά.
Η περίπτωση της Κίνας είναι διαφορετική. Από παράδοση οι Κινέζοι είναι ένας λαός πιστός και υπάκουος στην εκάστοτε ηγεσία. Ένας λαός βασανισμένος από σκληρούς αποικιοκράτες αγιοποίησαν τον ηγέτη Μάο όταν ένανε τη μεγάλη πορεία. Πολλές φορές με αποφάσεις αλλοπρόσαλλες δικές του και των γύρω του είχαν αποτέλεσμα το θάνατο κι από πείνα εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας. Είναι χαρακτηριστική η πειθαρχία του λαού στην εκάστοτε ηγεσία του, όταν στην οικονομική ζωή εισήχθησαν πλήρως καπιταλιστικοί μέθοδοι διαχείρισης της οικονομίας, καμιά άξια λόγου αντίδραση δεν υπήρξε.
Η περίπτωση της Κούβας αξίζει περισσότερο της προσοχής μας. Μια ένοπλη εξέγερση σ’ ένα βαθιά φατριαστικό κι ετοιμόρροπο καθεστώς καταλαμβάνει την εξουσία και συναντά τον ενθουσιασμό σημαντικού μερίδιού του λαού. Όμως τι έγινε στη συνέχεια ; Όλες οι ερμηνείες που δίνονται για την επί δεκαετίες στασιμότητα της χώρας, ενός ευλογημένου από πολλές πλευρές τόπου, στηρίζονται στον οικονομικό αποκλεισμό της χώρας από τις ΗΠΑ. Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός, αλλά για να είμαστε δίκαιοι υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου η πλήρως ανελαστική και βαθιά δογματική ηγεσία της χώρας έδωσε σοβαρές αφορμές για τη διατήρηση του αποκλεισμού. Πόσο επιθετική κι επικίνδυνη ενέργεια ήταν να δεχθεί στο έδαφός της τους ρωσικούς πυραύλους, ενέργεια που κατέληξε σε φιάσκο και για την ίδια και τη Σοβιετική Ένωση. Τι εξυπηρετούσε μια τέτοια επιθετική πρωτοβουλία ; Συσπείρωσε στο πλευρό της Αμερικής και χώρες που κανονικά θα προτιμούσαν να παραμείνουν ουδέτερες στη διαμάχη των ΗΠΑ με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Ακόμα να θυμίσω τις απόπειρες εξαγωγής της επανάστασης από την Κούβα με την υποστήριξη αντάρτικων ομάδων σε όλη τη Λατινική Αμερική. Προσθέτω την εμπλοκή της με αποστολή στρατευμάτων σε διενέξεις κρατών στην Αφρική. Όλα αυτά δε μπορούσαν να μην έχουν συνέπειες.
Για δεκαετίες αρνήθηκαν τη δυνατότητα νόμιμης αντιπολίτευσης εγκαθιστώντας μονοκομματικό κράτος. Συνέπεια ένα μεγάλο κομμάτι του λαού της με κίνδυνο της ζωής του να μεταναστεύσει απέναντι στον εχθρό, θεωρώντας την κίνηση αυτή ως λύτρωση. Με εγκληματική καθυστέρηση άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες αποκατάστασης των σχέσεων με την Αμερική. Το ερώτημα που πλανάται είναι τι θα γίνει στη χώρα αυτή όταν εκλείψουν οι αρχικοί ηγέτες της επανάστασης
Άλλα αποτυχημένα φρικτά παραδείγματα έχουμε σε υποανάπτυκες χώρες όπου με στρατιωτικά πραξικοπήματα αριστεροί στρατιωτικοί με τη δύναμη των όπλων επιβάλλουν βιαίως τη θέλησή τους. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα στο Αφγανιστάν και την Αιθιοπία.
Ποια είναι τ συμπεράσματα ; Αυτά θα τ’ αφήσουμε για το επόμενο άρθρο
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου