Ο . Θοδωρής . Πρώιας
Είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω και να μοιραστώ μαζί του κοινές εμπειρίες Είναι ο αγαπημένος μου φίλος και πατριώτης, εκλεκτό παιδί της Νέας Ιωνίας Βόλου, Θοδωρής Πρώιας. Σήμερα κοντεύει να συμπληρώσει την ένατη δεκαετία της ζωής του και συνεχίζει με τη μόνιμη και ζηλευτή εσωτερική του δύναμη να ασκεί το δικαίωμα στη ζωή. Στη πορεία του βίου του έζησε, σε όλο το βάθος και το πλάτος, τις περιπέτειες του λαού μας. Αντίσταση, εμφύλιος, δικτατορία των συνταγματαρχών. Στρατοδικεία, φυλακές, εξορίες. Πάντα παρών κι όρθιος σε όλες τις φάσεις. Με ψηλά το κεφάλι, χωρίς να ζητήσει και να πάρει καμιά ανταμοιβή της διαχρονικής προσφοράς του. Έλαμψε και στην τελευταία φάση της ζωής του αντιμετωπίζοντας με ζηλευτό θάρρος κι αισιοδοξία τις πολλαπλές περιπέτειες της υγείας του. Σχεδόν αόρατος στο ευρύ κοινό, πέρα από τους φίλους, που ήξεραν κι εκτιμούσαν το μέγεθος της προσωπικότητας του.
Ευτύχησε μετά τη δεύτερη εξορία από τη χούντα να κάνει έναν ευτυχισμένο γάμο και να μεγαλώσει δυο παλικάρια, που σπούδασαν κι έχουν σήμερα τη δική τους καριέρα. Είχα την τιμή να είμαι φίλος του και να ζήσω κάποια πράγματα μαζί του. Όταν επέστρεψε από την πρώτη φάση των περιπετειών του τη δεκαετία του 1960 στο Βόλο αυτός από την ΕΔΑ κι εγώ από τη Νεολαία Λαμπράκη συνεργαστήκαμε πολλές φορές και σε ποικίλες ευκαιρίες. Μόνο ως παράδειγμα αναφέρω τη συμμετοχή μας σε όλες τις υποχρεώσεις των εκλογών του 1963 και 1964. Νεαρός κι άκαπνος, εγώ ακόμα, έμενα έκπληκτος με το σεβασμό που εισέπραττε από τον κόσμο της Νέας Ιωνίας, την ικανότητά του να προσεγγίζει ανθρώπους και να τους πείθει πάνω σ’ αυτά που θέλει. Πρόεδρος των εκτάκτων λιμενεργατών του Βόλου έδωσε για τον κλάδο του σε δύσκολα χρόνια νικηφόρες μάχες.

Τον ξαναβρήκα μετά την αμνηστία του 1973, όταν επιτέλους έφτιαξε το δικό του σπιτικό. Χωρίς αρχικά υλικά εφόδια, παρά μόνο το πείσμα και την εργατικότητα άρχισε να χτίζει τον προσωπικό του δρόμο. Τον θυμάμαι με το αδιάκοπο τρεχαλητό στα μαγαζιά του Εμπορικού Κέντρου της Αθήνας με το δειγματολόγιο στη τσάντα να προσπαθεί να πάρει παραγγελίες και να βγάλει άξια και τίμια τον τρόπο για να ζήσει την οικογένειά του.
Όλα τα υπόλοιπα χρόνια όταν μας δινόταν η ευκαιρία κάναμε πολλές συζητήσεις για τις περασμένες περιπέτειες του. Κι όχι μόνο. Συζητήσεις κάναμε και πάνω σε θέματα της επικαιρότητας και πολιτικής συγκυρίας. Ωραίος και γλαφυρός αφηγητής, σταθερός στο βασικό κορμό των απόψεών του. Κάποια στιγμή κάθισε κι έγραψε ένα μεγάλο κείμενο για τις προσωπικές του περιπέτειες και ζήτησε τη γνώμη μου. Του είπα κάποια πράγματα και τα παιδιά του φρόντισαν να εκδώσουν σε λίγα αντίτυπα τα βασικά σημεία του κειμένου. Τηλεφωνούσε στο φροντιστήριο κι ερχόταν συχνά για κουβέντα. Τον συναντούσα και τυχαία στους δρόμους, που ασταμάτητα γυρνούσε, στους δικούς μου περιπάτους. Μου είπε πολλά και κάποια στιγμή, θέλω ν’ αναστήσω με το δικό μου τρόπο κάποιες μνήμες, που αξίζουν τον κόπο να γίνουν ευρύτερα γνωστές. Συνήθως για τους ανθρώπους που σεβόμαστε κι αγαπάμε γράφουμε μετά την οριστική τους αποχώρηση. Εγώ θέλω να πρωτοτυπήσω και τον προφταίνω, ενώ ακόμα είναι εν ζωή.