Ο ρόλος της Αριστεράς- 1ο μέρος
Είναι μια καλή, αλλ’ όχι διαρκής λύση, η απόλυτη πίστη σε κάτι. Σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα. Να γεμίζεις με την ευτυχία του στόχου αυτής της πίστης και να υφίστασαι εθελοντικώς του κόσμου τις προσωπικές θυσίες. Το λέω αυτό από προσωπική πείρα κι έτσι οι προηγούμενοι ισχυρισμοί μου νομίζω ότι έχουν στέρεα βάση. Βεβαίως μαζί με αυτήν την πείρα έζησα αναπόφευκτα και τις επόμενες φάσεις. Τη φάση της ανάδειξης των πρώτων ερωτημάτων, τα ελαττώματα που συνοδεύουν τις καλές αρχικές προθέσεις, το πείσμα της κοινωνίας να μη δέχεται με τίποτα το για σένα προφανές και τελικώς τη διάψευση. Γενιές και γενιές νέων με όλη τη νεανική δυναμική και τον άδολο ιδεαλισμό πέρασαν τη δική τους αγωνιστική φάση κι έσπασαν τελικώς τα μούτρα τους στο σκληρό δάπεδο της πραγματικότητας. Τι ισχυρίζεσαι, λοιπόν, κύριε; Ήταν όλα μάταια ; Τζάμπα πήγε όλος αυτός ο κόπος των νέων των προηγούμενων γενεών ; Όχι ! Τίποτα απ’ τα συμβαίνοντα δεν πάει χαμένο. Κάθε τι αφήνει το ίχνος του, το άρωμά του ή αντίθετα τη δυσάρεστη οσμή του. Στο θέμα αυτό θα επανέλθω παρακάτω στην ανάπτυξη των συλλογισμών μου.
Μια ένδειξη της προσωπικής μου συμπεριφοράς είναι η στάση μου, όταν πριν λίγους μήνες μια 16αρα -πανέμορφη κοπέλα - έξω από το ΑΤΤΙΚΑ της Πανεπιστημίου με μια σιγουριά, που σε γεμίζει και χωρίς να το θέλεις με ζήλεια, με πίεζε ν’ αγοράσω το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.. Είχα κάνει κι εγώ σε μια μακρινή φάση την ίδια δουλειά, πουλώντας όμως την Αυγή. Ενώ από μέσα μου ήξερα το μάταιο του πράγματος, αγόρασα μια δίνοντάς την ένα 5ευρω και αρνούμενος να πάρω τα ρέστα. Η κοπελίτσα επέμενε να μου τα δώσει κι έτσι άνοιξε μια άνευ σημασίας κι αποτελέσματος συζήτηση, με κυρίαρχη μέσα μου την εξής βασανιστική σκέψη
«Άραγε αυτό το δροσερό πλάσμα θα προλάβει πριν στεγνώσει να γλυτώσει από το Κνίτικο περιβάλλον ή θα καταντήσει ένας ακόμα κρίκος στην οργάνωση εκείνη που για δεκαετίες χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους για να συνθλίψει ανθρώπους που διαφωνούσαν μαζί της, αναγορεύοντας σε ανώτατη αρχή το συμφέρον της οργάνωσης, πρώτο και πάνω από όλες τις «μικροαστικές» τυπικές ηθικές αρχές….»
Αναρωτιέμαι και θα προσπαθήσω ν’ απαντήσω σε ερωτήματα που από χρόνια με βασανίζουν. Ποιος για μένα είναι ο Αριστερός σήμερα. Ποια πρέπει να είναι η συμβολή του στην κοινωνία που ζει και το κυριότερο ποια είναι η σχέση του με την εξουσία
Για μένα τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου που δικαιούται να φέρει τον τίτλο του Αριστερού είναι
α) Να είναι άνθρωπος της προσφοράς. Διατεθειμένος να βοηθήσει κάθε αναξιοπαθούντα. Κάθε άνθρωπο που διώκεται για τις ιδέες του και κάθε άνθρωπο που αναίτια του στερήθηκαν δημοκρατικά δικαιώματα από την αυθαίρετη εξουσία
β) Να είναι άνθρωπος ανοιχτός στην κοινωνία, να συμμετέχει στα δρώμενα, δεκτικός σε κάθε πρωτοβουλία που βελτιώνει τη ζωή των μελών της της κοινωνίας
γ) Να είναι άνθρωπος με φαντασία, που μέσα του συνεχώς επεξεργάζεται ιδέες, τις μορφοποιεί σε προτάσεις και αγωνίζεται για την πραγμάτωσή τους. Προσέτι να είναι θετικός στις διαρκώς απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Είναι τότε πασιφανές ότι στους Αριστερούς δεν συμπεριλαμβάνω οπωσδήποτε αυτούς , που κινούνται στη σκιά, είναι έμπλεοι ταξικού μίσους κι αναλαμβάνουν να λύσουν τα προβλήματα με όπλα και βόμβες παίζοντας αυθαίρετα το ρόλο του δικαστή και του δημίου. Σε όλα τα χρόνια οι εν λόγω κύριοι έπαιξαν βαθύτατο αρνητικό ρόλο κι αντικειμενικά εξυπηρέτησαν τους σκοπούς πολλαπλών αντιδραστικών και συντηρητικών κύκλων. Το ίδιο ισχύει και για το καινοφανές φρούτο των μπαχαλάκηδων, που μ’ ένα ανεξήγητο μίσος και αμελητέα προσωπική προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, καταστρέφουν χωρίς αναστολές αγαθά που μέσα τους έχουν ενσωματωμένη πέρα από την χρηματική αξία, τον κόπο και και ιδρώτα ενός δημιουργού κι εργαζόμενου. Άξιο απορίας είναι το γεγονός ότι αυτοί οι οποίοι ιστορικώς καταχωρήθηκαν με την προσωνυμία «οι συνήθεις γνωστοί – άγνωστοι» έτυχαν μιας ανεξήγητης συμπαράστασης από κόμματα αυτοονομαζόμενα Αριστερά, ακόμα κι απ’ τις διωκτικές αρχές που υπάρχουν και σιτίζονται για να αποτρέπουν και να τιμωρούν τέτοιες συμπεριφορές
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)