Η εισήγησή μου για το Facebook
Η πρώτη μου επαφή με το θέμα των Η/Υ ήταν ένα άρθρο που μου ζητήθηκε να γράψω στα τετράδια της φυλακής το 1970. Το έγραψα, πράγματι, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα εκεί βιβλιογραφία. Το άρθρο είχε τον βαρύγδουπο τίτλο
«Από τον άβακα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή» και διασώθηκε
Όμως στη συνέχεια το ενδιαφέρον μου για τη σχετική τεχνολογία ατόνησε και μάλιστα στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αφελώς έκανα δηλώσεις του στιλ
«Εγώ δε θα ακουμπήσω το δάκτυλό μου σε πληκτρολόγιο»
Βλέπετε είμαι επιρρεπής σε τέτοιες αστόχαστες δηλώσεις αγνοώντας ή υποτιμώντας τη νομοτέλεια των εξελίξεων που φέρνει ο χρόνος. Όταν μετά από 35 χρόνια πλησίαζα να γίνω απόμαχος της εργασίας μέσα μου φούντωσε η επιθυμία να υπερασπιστώ το αντικείμενο της εργασίας μου, που με τόση ευκολία αντιμετώπιζε τα πυρά από ποικίλες πλευρές, μέσα στην κυρίαρχη κρατικιστική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στη χώρα, ιδιαίτερα από ανθρώπους που δεν είχαν τον αντίστοιχο πνευματικό εξοπλισμό και την καλή έξωθεν μαρτυρία. Έτσι κάθισα και έγραψα αναλυτικά την άποψή μου για το θέμα αξιοποιώντας το υλικό που επί χρόνια επιμελώς συγκέντρωνα. Τα χειρόγραφα κείμενα έπρεπε να χτυπηθούν σε υπολογιστή. Διάφοροι καλοί φίλοι προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Φάνηκε η ανάγκη να πάρω κι εγώ έναν προσωπικό υπολογιστή. Είχα όμως χάσει την εξέλιξη της τεχνολογίας στα παραγωγικά χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου. Οι σχετικές γνώσεις μου ήταν μηδενικές, παρά το γεγονός πως είχα σπουδάσει θετικές επιστήμες. Από θεωρία άχρηστο σχεδόν πλεόνασμα, αλλά από πράξη ένα σκέτο μηδενικό. Όμως με εξιτάρισε η δήλωση της κόρης μου.
«Μπαμπά οι υπολογιστές είναι φτιαγμένοι και για καθυστερημένους !»
Πήρα θάρρος και είπα από μέσα μου «Εντάξει τότε»
Πράγματι σιγά- σιγά εξοικειώθηκα με τα βασικά και επειδή για πρώτη φορά, μετά τριάντα χρόνια, είχα άπειρο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου σκέψεις φυλακισμένες σε μια απόμερη γωνιά του μυαλού μου βρήκαν επιτέλους διέξοδο. Με πυρετικό σχεδόν ρυθμό άρχισα να γράφω διάφορα κείμενα, που τα αποθήκευα σε φακέλους ανάλογα με το είδος τους.
Όμως κάτι μου έλειπε. Πέρα από τη ματαιοδοξία που έχουν από πολλή ως λίγη όλοι οι άνθρωποι ήθελα και να τα γραδάρω σε ένα ευρύτερο κοινό, ν’ ακούσω κρίσεις, γνώμες αλλά και τα αναμενόμενα σε τέτοιες περιπτώσεις επιδοκιμαστικά ή αποδοκιμαστικά σχόλια. Κάποιος φίλος μου είπε για το Facebook και τις δυνατότητες που αυτό έχει. Ο ίδιος μου άνοιξε μια σελίδα δίνοντας την αρχική ώθηση. Εκείνη την εποχή, αρχές του 2010, υπήρχαν περιορισμοί στο εύρος των κειμένων. Άρχισα δειλά να ανεβάζω σε συνέχειες κάποια και λίγο –λίγο μάθαινα και τις άλλες δυνατότητες που αυτό έχει. Ανέβασμα φωτογραφιών, κοινοποίηση βίντεο κτλ. Βρήκα μερικούς φίλους και άφησα τη σελίδα πλήρως ελεύθερη, χωρίς κανέναν περιορισμό, να τη διαβάζει όποιος επιθυμεί.
Πολύ σύντομα ο κύκλος των φίλων αυξήθηκε αλματωδώς από παλαιούς μαθητές μου, από πατριώτες μου στο Βόλο και από αιτήσεις τρίτων αρχικά αγνώστων που ήθελαν τη φιλία μαζί μου. Έκανα, με μερικές εξόφθαλμες εξαιρέσεις, αποδεκτές τις αιτήσεις φιλίας και σήμερα οι φίλοι μου υπερβαίνουν τους 600 με την πλειοψηφία τους να είναι ενεργοί και να ανταλλάσσω μαζί τους σκέψεις και σχολιασμούς.
Αφιερώνω αρκετό χρόνο της ημέρας μου σ’ αυτή την απασχόληση και μάλιστα δυο φορές ανέβασα την άποψή στην ιστοσελίδα μου για αυτό το κοινωνικό μέσο.
Εκεί έλεγα :
«Το Facebook για εμένα είναι μια ευλογία. Με άμεσο και γρήγορο τρόπο έρχομαι σε επαφή με τόσους ανθρώπους, που βρίσκονται στις τέσσερις διευθύνσεις του κόσμου. Κι αυτό δεν το υποτιμώ καθόλου. Λένε ότι κάθε τεχνολογική κατάκτηση είναι μια αφαίρεση από το φυσικό τρόπο της ζωής του ανθρώπου. Ο ισχυρισμός αυτός εμπεριέχει αλήθειες, αλλά τι μπορείς να κάνεις ενάντια στο θηριώδες κύμα που θες δε θες σε παίρνει μαζί του. Και αυτό το ταξίδι αν θες μπορεί να γίνει τόσο γοητευτικό!
Στο f/b μπόρεσα και κοινολόγησα κείμενα σκέψεων, απόψεων και πρωτόλειες απόπειρες λογοτεχνικής γραφής, σε τόσους και τόσους ανθρώπους που σε προηγούμενες φάσεις αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει. Κι όχι μόνο. Από την ανάγκη να υπάρχουν τα καθημερινά κείμενα, το f/b μου έγινε και κίνητρο για νέες δημιουργίες.
Μέσα σ’ αυτό βρήκα παλαιούς φίλους, με τους οποίους είχα χάσει επαφή, γνώρισα υπέροχους καινούργιους φίλους με ζηλευτές ιδιότητες, με κλίσεις και γνώσεις, που προσωπικά υστερώ. Με τόσο άμεσο τρόπο βλέπεις την παράθεση των απόψεων, τη διαπάλη των ιδεών, νέες ιδέες, όμορφες εικόνες με έξυπνες ατάκες. Βεβαίως υπάρχουν και ατυχή περιστατικά, αλλά αναρωτιέμαι μπορούσε να γίνει και διαφορετικά σε μια τόσο πολυπληθή και ετερόκλιτη ομάδα ανθρώπων.
Βρήκα δεκάδες φίλους που σε κάποια φάση υπήρξαν μαθητές μου, έμαθα την μετέπειτα εξέλιξή τους, χάρηκα γι αυτό και ελπίζω ότι έχω την εκτίμησή τους, όπως εγώ συνεχίζω να τους αγαπώ.
Σε μερικούς από τους φίλους με τους οποίους είμαι σε ζωντανή κοινωνική επαφή, από το παρελθόν, διατυπώνονται φόβοι και δισταγμοί να γίνουν χρήστες του μέσου. Ως δικαιολογία επικαλούνται τον κίνδυνο κάποιοι να παρακολουθούν και να καταγράφουν τις σκέψεις μας. Σε αυτούς τους δισταγμούς απαντώ με τον κάθετο αλλά συγχρόνως κι αφοπλιστικό τρόπο:
ΜΑΚΑΡΙ !
Δεν έχω κάτι να κρύψω από τους ελεγκτές και καταγραφείς των αναπνοών και των βημάτων μας. Μόνο μια μικρή ελπίδα τρέφω. Μήπως - αν πράγματι μας καταγράφουν - τους βοηθήσουν έστω και λίγο οι σκέψεις μου.
Το μόνο για το οποίο σιχτιρίζω τον εαυτό μου είναι πως καθυστέρησα να μπω σ’ αυτή την όμορφη οικογένεια, αφού σε λίγους μήνες θα συμπληρώσω τα πέντε χρόνια της εκεί παρουσίας μου. Μετά τον εκ των πραγμάτων περιορισμό των κοινωνικών μου συναναστροφών αυτό το παράθυρο της επαφής με τον εξωτερικό κόσμο είναι μια γλυκιά παρηγοριά, που την αξιοποιώ όσο περνάει απ’ το χέρι μου. Ελπίζω οι διαφωνούντες να με αντιμετωπίσουν με κάποια κατανόηση.
Σίγουρα υπάρχουν και οι αρνητικές πλευρές, όμως αφήνω να αναλυθούν από τους επόμενους εισηγητές….