Άποψη (δημοσιεύθηκε στον τοίχο μου τον Ιανουάριο 2015)
Με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου άρχισε αμέσως η αποπροσανατολιστική και κενή περιεχομένου κολακεία των πολιτικών - κι άλλων σοβαροφανών σχολιαστών - για το «σοφό» λαό μας. Αυτός, λένε, δεν φταίει σε τίποτα, αυτός είναι μόνο το θύμα, λες κι από τη γέννησή του έχει το τεκμήριο της αθωότητας. ‘Όμως, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Όχι!! Ας αναλάβω, λοιπόν, εγώ να παίξω το ρόλο του κακού.
Ας μην ξεχνάμε ότι μέλη αυτού του λαού είναι οι χιλιάδες από εκείνους, εκ των συμπατριωτών μας, που συνωστίζονταν σε κάθε προεκλογική περίοδο στα πολιτικά γραφεία διαπραγματευόμενοι την ψήφο τους έναντι ανταλλάγματος και υπόσχεσης για κάποια εκδούλευση και «τακτοποίηση» συγγενικού προσώπου. Μέλη του λαού είναι εκείνοι που παρατούσαν μια -ενδεχομένως - παραγωγική απασχόλησή τους, για να μετατραπούν σ’ έναν ακόμη αργόσχολο υπάλληλο μιας άχρηστης δημόσιας υπηρεσίας, παρακινούμενοι από τη σιγουριά ενός ακοπίαστου μόνιμου εισοδήματος. Μέλοι του λαού είναι αυτοί που συμφωνούσαν, με συζητήσιμο σίγουρα τρόπο, να γράφονται στα βιβλιάριά τους άχρηστα πανάκριβα φάρμακα, να μετατρέπονται από ανοιχτομάτηδες, εν μια νυκτί, σε τυφλούς ή θύματα κάποιας ανύπαρκτης αναπηρίας. Αυτοί εισέπρατταν χωρίς ντροπή και με ψευδείς βεβαιώσεις προνοιακά επιδόματα ή ακόμα πιο αδιάντροπα τις συντάξεις αποθανόντων συγγενών τους.
Ας μην λησμονούμε το κυριότερο. Ο λαός είναι αυτός που με την ψήφο έστειλε στο κοινοβούλιο τους βουλευτές και τους έδωσε την εξουσιοδότηση ν’ αποφασίζουν γι’ αυτόν. Δεν εμφανίστηκαν από το πουθενα
Εδώ, στη θέση αυτή, είναι απαραίτητο να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου για την ευκολία με την οποία κάποιοι κύκλοι ξεθεμελιώνουν, με αφέλεια στην πιο αθώα περίπτωση, βασικούς θεσμούς της χώρας μας. Η βουλή είναι η σπάνια εκείνη ευκαιρία να επιλέγουμε με την ψήφο μας τους εκπροσώπους μας. Η αντίθετη άποψη, που επιδιώκει την εξ εφόδου κατάληψή της, τι προτείνει; Κανέναν εθνοσωτήρα, τύπου Παπαδόπουλου ή Ιωαννίδη να μας λύσουν τα προβλήματα;
- Όχι δεν θα πάρω, ευχαριστώ!
Ίσως ο συλλογισμός μου να είναι τραβηγμένος. Η απάντηση μου είναι ας κάνει στο τέλος- τέλος καλύτερες επιλογές.
Τα κινήματα των «αγανακτισμένων, που πετάνε γιαούρτια» ή « αυτών που δεν πληρώνουν! Ας πληρώσουν μόνο τα κορόιδα» μόνο αρνητική συνεισφορά έχουν στο ξεπέρασμα της κρίσης και την εμφάνιση διεξόδου στο αδιέξοδο. Μιλάνε τόσο εύκολα για ανάπτυξη, κάτι που προφανώς είναι σωστό, αλλά η ανάπτυξη δεν έρχεται με το πάτημα ενός μαγικού κουμπιού. Χρειάζεται επίμονη και πολύχρονη προσπάθεια Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν περνάει από το μυαλό τους το γεγονός ότι κανένας εχέφρων επενδυτής κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν θα διακινδυνεύσει τα χρήματά του. Κι όπου, ενδεχομένως, έχει γίνει απόπειρα επένδυσης αυτή συναντά την «αντίδραση» των πάσης φύσεως «ευαίσθητων» συμπολιτών μας.
Έλεος! Χορτάσαμε από την ευκολία των ερμηνειών του τύπου:
Οι άλλοι φταίνε, οι ξένοι μας φέρανε εδώ που φτάσαμε, είναι συνομωσία σκοτεινών κύκλων κι όλες οι παραπλήσιες μπουρδολογίες. Ας κοιτάξουμε τον καθρέπτη με ειλικρινές βλέμμα. Τότε μέσα σ’ αυτόν θα δούμε τον ένοχο. Αυτός είναι!
Το τραγικό είναι αλλού. Παρά την ένταση της κρίσης, παρά το ικανό διάστημα που μεσολάβησε από τη συνειδητοποίησή της κι από αρκετό τμήμα του λαού, όταν βρεθούμε ενώπιον της κάλπης θα ψηφίσουμε ακόμα μια φορά με την ίδια λογική. Θα επιλέξουμε το κατά την αντίληψή μας μικρότερο κακό. Δυστυχώς δεν εμφανίστηκε μέχρι τώρα καμιά αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση ικανή να μας εμπνεύσει κάποια αισιοδοξία και ισχυρή ελπίδα. Λευτέρης Τσίλογλου
Με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου άρχισε αμέσως η αποπροσανατολιστική και κενή περιεχομένου κολακεία των πολιτικών - κι άλλων σοβαροφανών σχολιαστών - για το «σοφό» λαό μας. Αυτός, λένε, δεν φταίει σε τίποτα, αυτός είναι μόνο το θύμα, λες κι από τη γέννησή του έχει το τεκμήριο της αθωότητας. ‘Όμως, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Όχι!! Ας αναλάβω, λοιπόν, εγώ να παίξω το ρόλο του κακού.
Ας μην ξεχνάμε ότι μέλη αυτού του λαού είναι οι χιλιάδες από εκείνους, εκ των συμπατριωτών μας, που συνωστίζονταν σε κάθε προεκλογική περίοδο στα πολιτικά γραφεία διαπραγματευόμενοι την ψήφο τους έναντι ανταλλάγματος και υπόσχεσης για κάποια εκδούλευση και «τακτοποίηση» συγγενικού προσώπου. Μέλη του λαού είναι εκείνοι που παρατούσαν μια -ενδεχομένως - παραγωγική απασχόλησή τους, για να μετατραπούν σ’ έναν ακόμη αργόσχολο υπάλληλο μιας άχρηστης δημόσιας υπηρεσίας, παρακινούμενοι από τη σιγουριά ενός ακοπίαστου μόνιμου εισοδήματος. Μέλοι του λαού είναι αυτοί που συμφωνούσαν, με συζητήσιμο σίγουρα τρόπο, να γράφονται στα βιβλιάριά τους άχρηστα πανάκριβα φάρμακα, να μετατρέπονται από ανοιχτομάτηδες, εν μια νυκτί, σε τυφλούς ή θύματα κάποιας ανύπαρκτης αναπηρίας. Αυτοί εισέπρατταν χωρίς ντροπή και με ψευδείς βεβαιώσεις προνοιακά επιδόματα ή ακόμα πιο αδιάντροπα τις συντάξεις αποθανόντων συγγενών τους.
Ας μην λησμονούμε το κυριότερο. Ο λαός είναι αυτός που με την ψήφο έστειλε στο κοινοβούλιο τους βουλευτές και τους έδωσε την εξουσιοδότηση ν’ αποφασίζουν γι’ αυτόν. Δεν εμφανίστηκαν από το πουθενα
Εδώ, στη θέση αυτή, είναι απαραίτητο να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου για την ευκολία με την οποία κάποιοι κύκλοι ξεθεμελιώνουν, με αφέλεια στην πιο αθώα περίπτωση, βασικούς θεσμούς της χώρας μας. Η βουλή είναι η σπάνια εκείνη ευκαιρία να επιλέγουμε με την ψήφο μας τους εκπροσώπους μας. Η αντίθετη άποψη, που επιδιώκει την εξ εφόδου κατάληψή της, τι προτείνει; Κανέναν εθνοσωτήρα, τύπου Παπαδόπουλου ή Ιωαννίδη να μας λύσουν τα προβλήματα;
- Όχι δεν θα πάρω, ευχαριστώ!
Ίσως ο συλλογισμός μου να είναι τραβηγμένος. Η απάντηση μου είναι ας κάνει στο τέλος- τέλος καλύτερες επιλογές.
Τα κινήματα των «αγανακτισμένων, που πετάνε γιαούρτια» ή « αυτών που δεν πληρώνουν! Ας πληρώσουν μόνο τα κορόιδα» μόνο αρνητική συνεισφορά έχουν στο ξεπέρασμα της κρίσης και την εμφάνιση διεξόδου στο αδιέξοδο. Μιλάνε τόσο εύκολα για ανάπτυξη, κάτι που προφανώς είναι σωστό, αλλά η ανάπτυξη δεν έρχεται με το πάτημα ενός μαγικού κουμπιού. Χρειάζεται επίμονη και πολύχρονη προσπάθεια Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν περνάει από το μυαλό τους το γεγονός ότι κανένας εχέφρων επενδυτής κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν θα διακινδυνεύσει τα χρήματά του. Κι όπου, ενδεχομένως, έχει γίνει απόπειρα επένδυσης αυτή συναντά την «αντίδραση» των πάσης φύσεως «ευαίσθητων» συμπολιτών μας.
Έλεος! Χορτάσαμε από την ευκολία των ερμηνειών του τύπου:
Οι άλλοι φταίνε, οι ξένοι μας φέρανε εδώ που φτάσαμε, είναι συνομωσία σκοτεινών κύκλων κι όλες οι παραπλήσιες μπουρδολογίες. Ας κοιτάξουμε τον καθρέπτη με ειλικρινές βλέμμα. Τότε μέσα σ’ αυτόν θα δούμε τον ένοχο. Αυτός είναι!
Το τραγικό είναι αλλού. Παρά την ένταση της κρίσης, παρά το ικανό διάστημα που μεσολάβησε από τη συνειδητοποίησή της κι από αρκετό τμήμα του λαού, όταν βρεθούμε ενώπιον της κάλπης θα ψηφίσουμε ακόμα μια φορά με την ίδια λογική. Θα επιλέξουμε το κατά την αντίληψή μας μικρότερο κακό. Δυστυχώς δεν εμφανίστηκε μέχρι τώρα καμιά αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση ικανή να μας εμπνεύσει κάποια αισιοδοξία και ισχυρή ελπίδα. Λευτέρης Τσίλογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου