1ου Γενικού Λυκείου Πτολεμαΐδας
Η ιστορία του 1ου Γενικού Λυκείου Πτολεμαΐδας ξεκινά το 1924 με την ονομασία "Διτάξιον Ημιγυμνάσιον Καϊλαρίων". Φ.Ε.Κ. 79/8 του Απριλίου του 1924.
Το 1927 μετονομάστηκε "Ημιγυμνάσιον Πτολεμαΐδος" και λειτούργησε μέχρι το 1939.
Τη σχολική χρονιά 1937- 1938 ιδρύθηκε το Αστικό Γυμνάσιο με δυο τάξεις που ισοδυναμούσαν με την Ε΄ και την ΣΤ΄ του Δημοτικού Σχολείου.
Τη χρονιά 1939- 1940 καταργήθηκαν το Ημιγυμνάσιο και το Αστικό Γυμνάσιο και ιδρύθηκε το 8/ τάξιο Γυμνάσιο Πτολεμαΐδος.
Τη σχολική χρονιά 1972- 73 το εξατάξιο πλέονν Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας χωρίστηκε σε Γυμνάσια Αρρένων και Θηλέων που λειτούργησαν με βάρδια στο ίδιο κτίριο.
Το 1976 το Γυμνάσιο Αρρένων θα μετονομαστεί 1ο Λύκειο Πτολεμαΐδας, όταν είχαμε το χωρισμό των εξατάξιων Γυμνασίων σε δύο αυτοτελείς κύκλους σπουδών, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο.
Μετά το 1981 το 1ο Λύκειο Πτολεμαΐδας έγινε μεικτό, μετονομάστηκε στη συνέχεια σε 1ο Ενιαίο Λύκειο Πτολεμαΐδας από το οποίο τελικά προέκυψε το σημερινό 1ο Γενικό Λύκειο Πτολεμαΐδας.
Από τον Οκτώβριο του 1997 τα δύο Λύκεια το 1ο και το 2ο μετακόμισαν και συστεγάζονται σε νεόκτιστο κτίριο στην όδο Κωνσταντινουπόλεως 2.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1924 – 1940 (κεφ.1)
Το Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας, το πρώτο σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της πόλης, ιδρύθηκε το 1924, λίγο μετά την εγκατάσταση των Ελλήνων της Μ. Ασίας στη νέα πατρίδα. Iδρύθηκε ως «Ημιγυμνάσιο Καϊλαρίων» βάσει του νόμου της 11ης Αυγούστου 1923 και δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ 79/8 του Απριλίου του 1924. Το σχετικό διάταγμα αναφέρει:…8) Ιδρύεται Διτάξιον Ημιγυμνάσιον εν Καϊλαρίοις του οποίου η πρώτη τάξις θα λειτουργήσει κατά το σχολικόν έτος 1924-1925, η δε δευτέρα τάξις κατά το σχολικό έτος 1925-1926.
Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 1925 έγιναν τα εγκαίνια με κάθε επισημότητα . Ο απολογισμός ήταν: 600.000 δρχ. η κρατική συνδρομή, ενώ το υπόλοιπο ποσό καλύφθηκε από τις εισφορές των κατοίκων.
Το 1927 μετονομάστηκε «Ημιγυμνάσιον Πτολεμαϊδος», ακολουθώντας τη μετονομασία της πόλης από Καϊλάρια σε Πτολεμαΐδα. Το σχολικό έτος 1928-1929 λειτουργεί και Τρίτη τάξη. Ωστόσο, ενώ οι τοπικοί φορείς κάνουν ενέργειες ώστε να λειτουργήσει και τέταρτη τάξη, την επόμενη σχολική χρονιά(1929) υποβιβάζεται και πάλι σε διθέσιο, στα πλαίσια της μεταρρύθμισης που έδινε έμφαση στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση και συνεπώς περιόριζε τα κλασικά Γυμνάσια Την ίδια χρονιά κλείνει και το Γυμνάσιο της Βλάστης. Ακολουθούν διαμαρτυρίες, κατά κύριο λόγο στον τύπο, όπου εκτίθενται οι σοβαρότατοι λόγοι –κυρίως εθνικοί- που επιβάλλουν την προαγωγή του. Παρ΄ όλ΄ αυτά παραμένει διθέσιο μέχρι το σχολικό έτος 1938-1939. Ωστόσο το 1929 με ενέργειες του Φιλεκπαιδευτικού συλλόγου ιδρύεται στην πόλη ιδιωτικό Γυμνάσιο. Πρωτεργάτης της κίνησης ο γιατρός Θεολογίδης. Εν τω μεταξύ την προηγούμενη σχολική χρονιά (1937-1938) ιδρύεται το Αστικό Γυμνάσιο με δυο τάξεις που ισοδυναμούσαν η πρώτη τάξη με την Ε΄ τάξη του Δημοτικού και η δεύτερη τάξη με την ΣΤ΄ του Δημοτικού. Έτσι οι μαθητές που τελείωναν την Δ΄τάξη του Δημοτικού μπορούσαν κατόπιν επιτυχών εξετάσεων να φοιτήσουν στην Α΄τάξη του Αστικού Γυμνασίου. Το σχολικό έτος 1938-1939 λειτουργεί και η δεύτερη τάξη. Τη σχολική χρονιά 1937-1938 το Αστικό σχολείο είναι αρρένων. Την επόμενη χρονιά μετά από απαίτηση της τοπικής κοινωνίας γίνεται μεικτό. Τη σχολική χρονιά 1939-1940 καταργείται το Ημιγυμνάσιο και το Αστικό Γυμνάσιο και ιδρύεται το 8/τάξιο Γυμνάσιο. Τη χρονιά εκείνη λειτουργούν οι τρεις πρώτες τάξεις, ενώ κάθε επόμενη χρονιά προστίθεται και από μία ακόμη και έτσι το 1945 λειτουργούν και οι οκτώ τάξεις του.
Αξίζει ακόμη να αναφερθεί ότι το 1929 θεσπίζονται και οι πρώτες εισιτήριες εξετάσεις για την εγγραφή στην Α΄τάξη του Ημιγυμνασίου. Επιπλέον τη σχολική χρονιά 1937-1938 η βαθμολογική κλίμακα, από 0-10 που ήταν, γίνεται 0-20.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1940 – 1950(κεφ 2)
Από το 1940 λοιπόν και εξής έχουμε για πρώτη φορά το οκτατάξιο γυμνάσιο. Eίναι ακριβώς η εποχή κατά την οποία ολόκληρος ο ελληνικός λαός κάτω από το ζυγό της χιτλερικής Γερμανίας ζούσε ημέρες στερήσεων και διώξεων. O σύλλογος των καθηγητών στη συνεδρίαση της 25ης Νοεμβρίου 1940: «…έχων πληρεστάτην συναίσθησιν των καθηκόντων του κατά τας κρισίμους αυτάς περιστάσεις εδήλωσεν ότι θα μείνη πιστός εις το καθήκον του, θα συντρέξει με όλας τας Στρατιωτικάς και Πολιτικάς Αρχάς και θα εργασθή προς ευόδωσιν του ιερού Αγώνος υπέρ του οποίου προσφέρει και την υλικήν υποστήριξίν του …» και στη συνεδρίαση της 6ης Δεκεμβρίου 1940: «…απεφάσισεν… όπως προσφέρη κατά μήνα, εφόσον διαρκεί ο πόλεμος, το 1/30 του μηνιαίου μισθού αυτού υπέρ του πανελληνίου εράνου κοινωνικής προνοίας…»
Κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων το Γυμνάσιο δε λειτουργεί: Mε τη φροντίδα του Γυμνασιάρχη τα αρχεία του σχολείου φυλάχτηκαν σε ένα κιβώτιο από λευκοσίδηρο στο σπίτι του σχολικού εφόρου Παγκούτσου. Δυστυχώς όμως η λεηλασία των στρατευμάτων μάς στέρησε το εποπτικό υλικό και τις πολύτιμες πληροφορίες που θα μας έδινε αυτό. Το Γυμνάσιο δεν απέφυγε τη μοίρα όλων των δημόσιων κτιρίων της πόλης και χρησιμοποιήθηκε από τον εχθρό ως χώρος ξεκούρασης και οργάνωσης των διερχομένων από την πόλη ενόπλων δυνάμεων. Αποθήκες, όπως αυτή της Βασιλίσσης Σοφίας, και καφενεία, όπως του Κεραμάρη, γίνονται την περίοδο 1941-1944 εστίες παιδείας, τα «κρυφά σχολειά», χώροι στους οποίους βρίσκουν πραγμάτωση η δίψα για μάθηση αλλά και για ελευθερία.
Η συμφωνία της Γιάλτας το 1945 γονατίζει τη Γερμανία, η οποία καλείται να τιμωρηθεί ως «εγκληματίας πολέμου»· την ίδια χρονιά αίρεται και η επίταξη του σχολικού κτιρίου και χάρη στη συμβολή του Γυμνασιάρχη Γκανούλη δίνεται και πάλι σε λειτουργία. Τη χρονιά 1945-1946 η διορίζονται νέοι καθηγητές, ωστόσο η έλλειψη ωρών διδασκαλίας και μαθημάτων των προηγούμενων ετών συντελεί στο να μην προαχθεί στο επόμενο σχολικό έτος το ¼ της τάξης.
Στη δεκαετία αυτή και συγκεκριμένα το 1945 έχουμε τους πρώτους απόφοιτους του οκτατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας. Παρά τις τόσες δυσκολίες, όπως πληροφορούμαστε κι από το λεύκωμα που συνέταξε για την περίοδο αυτή ο συμπολίτης μας Αθηνόδωρος Τανίδης, η μαθητική κοινότητα λειτουργεί κανονικά.
Από το 1949 και εξής, μετά από τριετή εμφύλιο πόλεμο, το Γυμνάσιο βγαίνει από τη δοκιμασία όχι αλώβητο, με μια δυναμική όμως που θα του δώσει λόγο ύπαρξης και συνέχειας. Οι απόφοιτοι του 1950 παίρνουν το δρόμο της επαγγελματικής αποκατάστασης και είτε συνεχίζουν τις σπουδές τους είτε στρέφονται στη βιοπάλη.[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1950-1960 (κεφ.3)
Τη δεκαετία 1950-1960 το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας στις γενικές του κατευθύνσεις παραμένει το ίδιο με αυτό της προηγούμενης δεκαετίας. Το σχολείο εξακολουθεί να έχει χαρακτήρα αυταρχικό. Οι κανονισμοί είναι ιδιαίτερα αυστηροί και η παραβίασή τους τιμωρείται με μείωση της διαγωγής και με άλλες αυστηρές ποινές. Οι κανονισμοί αυτοί αφορούν τόσο στη συμπεριφορά των μαθητών μέσα στο σχολικό χώρο, όσο και έξω απ΄ αυτόν.
Το ίδιο συμβαίνει και με το σχολείο της πόλης μας. Οι μαθητές ελέγχονται ως προς την αμφίεση και την εν γένει συμπεριφορά στο σχολείο. Σχετικό απόσπασμα από το πρακτικό της εποχής μας πληροφορεί: «Οι μαθηταί οφείλουν να κείρωσιν την κόμην και αι μαθήτριαι να φέρωσιν πλεξίδας μετά λευκής κορδέλας». Συγχρόνως όμως παρακολουθούνται και κατά τις εξωσχολικές δραστηριότητές τους: Ο κινηματογράφος κατά κανόνα απαγορεύεται. Η κυκλοφορία έξω πέρα από τις 7:30 το βράδυ επίσης. Το ίδιο και η αντίθετα προς το σχολικό κανονισμό συμπεριφορά στον προσωπικό χώρο του σπιτιού τους. Δεν έλειψαν ούτε και αυτοί οι έφοδοι στα σπίτια για την ανακάλυψη των απειθαρχούντων. Οι εφημερεύοντες καθηγητές είναι το « άγρυπνο μάτι» που παρακολουθεί το μαθητή διαρκώς, για να εντοπίσει τις «παρεκτροπές», να τις «αναφέρει» στη διεύθυνση του σχολείου και στη συνέχεια να τεθεί σε εφαρμογή το πρόγραμμα επανένταξης στη σχολική κοινότητα, δηλαδή η παραδειγματική τιμωρία.
Όχι πως δεν υπάρχουν και θετικά σ΄ αυτό το μετεμφυλιοπολεμικό πρώτο ξεκίνημα. Πρώτα-πρώτα ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται κατακόρυφα, σαφής ένδειξη των νέων οικονομικών συνθηκών που διαμορφώθηκαν στην περιοχή. Ακόμη το εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου της πόλης μας παύει να ανδροκρατείται ολοκληρωτικά, αφού καταφθάνουν και οι πρώτες γυναίκες καθηγήτριες. Επιπλέον σημειώνονται ικανοποιητικές επιδόσεις μαθητών, εκδηλώσεις λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου π.χ. γιορτασμός της δεκαετηρίδας από τον θάνατο του Παλαμά, πνευματικές ανησυχίες που εκφράζονται και με αρθρογραφία στον τύπο, μολονότι, όταν αυτό γίνεται εν αγνοία του σχολείου, τιμωρείται αυστηρά. Ακόμη δενδροφυτεύσεις και εξορμήσεις για περιποίηση του φυσικού χώρου. Και βέβαια δε λείπουν οι καθιερωμένες Γυμναστικές Επιδείξεις στο τέλος του σχ. έτους. Αλλά και οι εκδρομές , οι ημερήσιες, «συμφώνως προς τους κανονισμούς του σχολείου» με διαφόρους παιδιάς, ελληνικούς χορούς και άσματα, και οι πολυήμερες σε αρχαιολογικούς χώρους ανά την χώρα και με διανυκτερεύσεις όχι σε πολυτελή ξενοδοχεία, αλλά σε σχολεία των πόλεων που επισκέπτονται οι εκδρομείς μαθητές. Τέλος, οι θεατρικές παραστάσεις στα πλαίσια Εθνικών Επετείων και διαδηλώσεις συμπαράστασης στον καταπιεσμένο Κυπριακό λαό.
Τέλος, αξίζει ως θετικό να σημειωθεί η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1959 που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην τεχνική εκπαίδευση και την επαγγελματική κατάρτιση.
Το άφθονο φωτογραφικό υλικό από την δεκαετία αυτή του σχολείου μας είναι ενδεικτικό. Οι απόφοιτοι του ΄60 υπό την επίδραση των σαφώς καλύτερων, σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, συνθηκών, της οικονομικής ανάκαμψης και της ειρηνικής διαβίωσης, ατενίζουν με αίσθημα αισιοδοξίας το αύριο επουλώνοντας τις πληγές του χτες και οδεύουν ακάθεκτα προς το μέλλον υποσχόμενοι πολλά.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1960-1970 (κεφ.4)
Στη δεκαετία αυτή εξακολουθεί να υφίσταται το καθεστώς αυστηρής πειθαρχίας των μαθητών με τάσεις χαλάρωσης τη διετία 1964-65 και ανάκαμψης από το 1967 και μετά.
Τον κανόνα αυτό ακολουθεί σε γενικές γραμμές και το Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας. Με ειδική πράξη (14-11-1964) ο Σύλλογος αποφασίζει για την «ευπρεπή» εξωσχολική συμπεριφορά των μαθητών τα εξής: « Απαγορεύεται η κυκλοφορία των μαθητών πέραν της εκάστοτε υπό του Σχολείου καθορισμένης ώρας. Απαγορεύονται αι ψυχαγωγικαί συγκεντρώσεις κατ’ οίκον ή αλλαχού άνευ της συγκαταθέσεως του Σχολείου. Απαγορεύεται η εις δημόσια κέντρα διασκέδασις και η παρακολούθησις κινηματογραφικών έργων και θεατρικών παραστάσεων έστω και συνοδεία των γονέων των, εφ’όσον ταύτα δεν εκρίθησαν κατάλληλα υπό του Σχολείου». Τέλος, με την ίδια πράξη καθιερώνεται ως καθημερινή ενδυμασία των μαθητριών η μπλε ποδιά «μετά λευκού περιλαιμίου» και για τις Κυριακές, γιορτές και επίσημες εμφανίσεις του Σχολείου η γκρι μπλούζα και φούστα.
Οι ποινές είναι αυστηρές. Η «περιφρόνηση» των περιοριστικών μέτρων της εξωσχολικής ζωής εξακολουθεί να μην επιδέχεται «άφεση» Οι παραβάτες του κώδικα έσω και έξω σχολικής συμπεριφοράς τιμωρούνται ανελέητα. Αποβολές έως και 15 ημερών εμφανίζονται με αρκετή συχνότητα, ενώ από το 1967 και εξής εντείνονται οι παρακολουθήσεις : «Ό Σύλλογος, λαβών υπ’όψει τας υποδείξεις των Προϊσταμένων Αρχών περί εξωσχολικής παρακολουθήσεως των μαθητών, καίτοι αύτη εγένετο υπό των καθηγητών μέχρι τούδε, αποφασίζει όπως… καταρτίση ειδικόν πρόγραμμα…» Γενικά παρατηρούνται ποινές για λόγους που ο σύγχρονος μαθητής αδυνατεί να κατανοήσει, όπως για συγκεντρώσεις σε σπίτια με την ευκαιρία ονομαστικών γιορτών, που «παρετάθησαν πέραν της κεκανονισμένης ώρας». Αν, τέλος, το παράπτωμα αφορά στην πολιτική δράση μαθητού, η τιμωρία είναι πιο σκληρή και αμετάκλητη. Μαθήτρια πλήρωσε την παρακολούθηση πολιτικής ομιλίας και την προσφορά ανθοδέσμης στον τότε βουλευτή της ΕΔΑ Μίκη Θεοδωράκη με την αποβολή της από όλα τα Λύκεια του Νομού και με επίμεμπτη διαγωγή και μάλιστα μεσούσης της πολλά υποσχόμενης μεταρρύθμισης του 1964.
Ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται σημαντικά, με αποτέλεσμα σε αρκετές συνεδριάσεις των καθηγητών να τίθεται το θέμα της κόπωσης από τον μεγάλο κατά τμήμα αριθμό των μαθητών, της δυσλειτουργίας του σχολείου, της ανέγερσης του νέου διδακτηρίου, αλλά και του διαχωρισμού του Γυμνασίου σε Αρρένων και Θηλέων. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας η ίδρυση του Παραρτήματος Εμπορίου προκαλεί σχετική ανακούφιση. Το ίδιο και η πρόσληψη μόνιμης καθαρίστριας της κ. Τσατσίδου και μόνιμου επιστάτη του κ. Πουγαρίδη οι οποίοι έμειναν για πολλά χρόνια στο σχολείο μας μέχρι τη συνταξιοδότησή τους.
Ακόμη, οι επιδόσεις είναι αρκετά ικανοποιητικές, ενώ με «επαίνους επιμελείας και χρηστότητας» επιβραβεύονται όσοι επιδεικνύουν «χρηστοήθειαν εξαίρετον, επιμέλειαν και πρόοδον ». Δεν έλειψαν και οι πράξεις ευαισθησίας: Ο σύλλογος από έσοδα της «Μαθητικής Προνοίας» αποφασίζει: « τη δωρεάν διανομή των σχολικών βιβλίων σε απόρους μαθητές καθώς και τη σίτισή τους σε μονάδες του στρατού ». Σε άλλη περίπτωση για τη συμμετοχή στην εκδρομή απόρων τελειοφοίτων μαθητών πραγματοποιεί θεατρική παράσταση «για να αποφευχθεί η δημιουργία πικρίας εις τας ψυχάς των εκ της μη συμμετοχής εις ταύτην λόγω απορίας».
Παρόλα αυτά η δεκαετία - μεσούσης της δικτατορίας – εκπνέει και, παρά τις δυσοίωνες προοπτικές, οι απόφοιτοι του 1969-1970 παίρνουν το δρόμο της επαγγελματικής αποκατάστασης. Οι μικρότεροι μόνο από τους εναπομείναντες θα προλάβουν να νιώσουν το φιλελεύθερο άνεμο που άρχισε να πνέει μετά τη μεταπολίτευση.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1970-1980 (κεφ.5)
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και μέχρι τη μεταπολίτευση του 1974 το σχολείο εξακολουθεί να έχει τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης δεκαετίας. Ο σύλλογος των καθηγητών εξακολουθεί να παίρνει αυστηρές αποφάσεις για την εμφάνιση μαθητών και μαθητριών (για μαλλιά, ποδιές, κάλτσες, τσάντες, μπλούζες, χρυσαφικά, υποδήματα, βάψιμο μαθητριών και άλλα πολλά) καθώς και για την κυκλοφορία των μαθητών, την παρακολούθηση κινηματογραφικών έργων και τη συμμετοχή σε χορούς, η οποία απαγορεύεται, ακόμη κι αν οι μαθητές συνοδεύονται από τους γονείς τους. Οι παρακολουθήσεις των μαθητών είναι και πάλι συχνές, ενώ «οι εκδηλώνοντες συμπεριφοράν απάδουσαν προς την μαθητικήν ιδιότηταν» τιμωρούνται αυστηρά. Παράλληλα αλλάζει ριζικά ο μηχανισμός εποπτείας των σχολείων και των εκπαιδευτικών. Η απρόοπτη και συχνή εμφάνιση των επιθεωρητών στα σχολεία προκαλεί πανικό σε καθηγητές, πολύ περισσότερο δε η επιθεώρηση κατά την ώρα του μαθήματος.
Το 1971 στα πλαίσια της εγκυκλίου του τότε Υπουργού Παιδείας περί “ Σχολικής ζωής και Μαθητικής Αυτοδιοικήσεως” ορίζονται οι πρώτες επιτροπές τμημάτων, τα μέλη των οποίων όμως δεν είναι αιρετά, αλλά επιλέγονται με βάση τη βαθμολογία.
Τη σχολική χρονιά 1972-73 χωρίζεται το εξατάξιο Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας σε Αρρένων και Θηλέων που λειτουργούν με βάρδια στο ίδιο κτίριο. Θα περάσει σχεδόν μια δεκαετία μέχρι να ξεπεραστεί η παλιά πρόληψη για διαχωρισμό των εριφίων από τα πρόβατα και να ξαναγίνουν μεικτά.
Τη διετία που ακολουθεί τη μεταπολίτευση, ενώ το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αλλάζει, ένας αέρας ελευθερίας πνέει στα πιο πολλά σχολεία και στο δικό μας φυσικά, όπου οι ποινές μειώνονται, ενώ οι παρακολουθήσεις μαθητών αραιώνουν ή γίνονται πιο πολύ από «κεκτημένη ταχύτητα»
Το 1976 πραγματοποιείται μια αξιόλογη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που δίνει νέα πνοή και προοπτική στην εξέλιξη της παιδείας. Το εξατάξιο Γυμνάσιο χωρίζεται και πάλι σε δύο αυτοτελείς κύκλους σπουδών, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο.
Καθιερώνεται νέος τύπος Λυκείου, το Τεχνικό – Επαγγελματικό, ισότιμο με το Γενικό. Και στα δύο σχολεία εισάγονται απόφοιτοι Γυμνασίου ύστερα από επιτυχείς εισιτήριες εξετάσεις. Επίσης με ρητή επιταγή του Συντάγματος του 1975 καθιερώνεται η εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση και, τέλος, ως γλώσσα διδασκαλίας στη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση καθιερώνεται η δημοτική, ενώ η διδασκαλία του μαθήματος των αρχαίων στο Γυμνάσιο διεξάγεται από δόκιμες μεταφράσεις. Τα δύο σχολεία της πόλης μας λόγων αυτών των θεσμικών αλλαγών διχοτομούνται και έτσι στο εξής λειτουργούν και συστεγάζονται τέσσερα σχολεία – δύο Γυμνάσια και δύο Λύκεια Γενικά – στον ίδιο χώρο, ενώ το Τεχνικό-Επαγγελματικό Λύκειο στεγάζεται στο κτίριο, όπου στεγαζόταν η παλιά Μέση Τεχνική Σχολή.
Από το 1976 και μέχρι το τέλος της δεκαετίας πολλά άλλαξαν στα σχολεία. Οι συνεδριάσεις του συλλόγου καθηγητών δεν έχουν να κάνουν τώρα με την αμφίεση και την εξωσχολική συμπεριφορά των μαθητών. Αντίθετα συχνές είναι οι παραινέσεις της Διεύθυνσης προς τους διδάσκοντες για κατανόηση των μαθητών και για επιδίωξη της συνεργασίας, ενώ οι ποινές σπανίζουν. Επίσης τα μέλη των επιτροπών των τμημάτων με νόμο του 1975 είναι αιρετά και η λειτουργία τους γίνεται πιο ουσιαστική.
Τέλος, ο σεβασμός προς το μαθητή έχει βελτιώσει και τις σχέσεις μαθητών-καθηγητών. Ανατέλλει μια καινούργια εποχή.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1980-1990(κεφ.6)
Η δεκαετία 1980-1990 είναι μεταβατική. Οι μνήμες από την προηγούμενη ταραγμένη δεκαετία του ΄70 (δικτατορία, Πολυτεχνείο, απώλεια της Κύπρου) δεν έχουν σβήσει, αν και με την μεταπολίτευση η χώρα προσπαθεί να βρει το δρόμο της και να σταθεροποιηθεί. Η δεκαετία αυτή χαρακτηρίζεται από έντονη πολιτικοποίηση, που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της κομματικοποίησης και του φανατισμού.
Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα διαμορφώνονται νέα δεδομένα στον τομέα της εκπαίδευσης. Από το 1980 ως το 1982 ισχύει το σύστημα των Πανελλαδικών εξετάσεων στη Β ΄και Γ΄ Λυκείου για την εισαγωγή των υποψηφίων στο Πανεπιστήμιο. Από το 1983 εφαρμόζεται το σύστημα των τεσσάρων δεσμών στη Γ΄Λυκείου. Οι εξετάσεις ονομάζονται Πανελλήνιες και το 1988 μετονομάζονται σε Γενικές. Οι μαθητές εξετάζονται γραπτώς στα τέσσερα βασικά μαθήματα της δέσμης που έχουν επιλέξει. Το σύστημα των δεσμών οδηγεί τους μαθητές σε μια πρωτοφανή εξειδίκευση, αφού ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την επίδοσή τους στα τέσσερα βασικά μαθήματα. Το Λύκειο μετατρέπεται σε χώρο προπαρασκευής για το πανεπιστήμιο, η παραπαιδεία ανθεί και οι μαθητές κάθε άλλο παρά γενικές γνώσεις αποκτούν. Το σύστημα αυτό θα διατηρηθεί ως το 1997, οπότε συντελείται νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Οι περισσότερες αλλαγές στο χώρο της μέσης γενικής και τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης συντελούνται στο διάστημα 1981-1985:
1. 1)Όλα τα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας γίνονται μικτά.
2. 2)Καταργούνται οι εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο.
3. 3)Καθιερώνεται το μονοτονικό σύστημα που έρχεται ν΄ απλοποιήσει τη χρήση και κυρίως τη γραφή της γλώσσας μας, να διευκολύνει τους μαθητές και να δώσει άλλη διάσταση στο αιώνιο γλωσσικό ζήτημα.
4. 4)Καταργούνται οι γενικοί διευθυντές και οι επόπτες δημοτικής, μέσης και τεχνικής-επαγγελματικής εκπαίδευσης, καθώς επίσης και οι επιθεωρητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
5. 5)Εισάγεται ο θεσμός του σχολικού συμβούλου.
6. 6)Ιδρύονται Διευθύνσεις και Γραφεία εκπαίδευσης που έχουν την έδρα τους στην πρωτεύουσα κάθε νομού ή νομαρχιακού διαμερίσματος.
7. 7)Το 1988 δημιουργείται ένας νέος τύπος Λυκείου, το Πολυκλαδικό, που εκτός από τη δυνατότητα συμμετοχής στις γενικές εξετάσεις δίνει μια ακόμη προοπτική: την επιλογή ενός κλάδου για την εισαγωγή σε κάποιο Τεχνικό-Επαγγελματικό ίδρυμα (ΤΕΙ).
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τη δεκαετία αυτή με υπουργική απόφαση καταργείται η ποδιά των μαθητριών δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης. Ίσως αυτή η αλλαγή να είναι και η πιο σημαντική για πολλούς, γιατί άλλαξε εντελώς την εξωτερική εμφάνιση και τη συνολική εικόνα του μαθητή. Ωστόσο, το μέτρο αυτό προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις και δίχασε την ελληνική κοινωνία. Η μια πλευρά υποστήριζε ότι η κατάργηση της ποδιάς φώτισε την κοινωνική διαστρωμάτωση, ενώ η άλλη πλευρά πρόβαλε το επιχείρημα ότι η διατήρηση τέτοιων μέτρων είναι ένδειξη καταπιεστικής και στρατιωτικής νοοτροπίας.
Η έντονη πολιτικοποίηση που χαρακτηρίζει κατά τη δεκαετία αυτή την ελληνική κοινωνία επηρεάζει και τη σχολική ζωή. Οι μαθητικές κοινότητες είναι πολύ οργανωμένες. Οι μαθητές μέσω των αντιπροσώπων τους διεκδικούν δικαιώματα και πολλές φορές έρχονται σε αντιπαράθεση και με τους καθηγητές. Το σχολείο θα ταράζεται πολλές φορές στο εξής με αφορμή τα εκπαιδευτικά πράγματα που πάντοτε αποτελούν θέμα έντονου προβληματισμού και επηρεάζουν αποφασιστικά την πολιτική και κοινωνική ζωή.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1990-2000 (κεφ.7)
Η αυγή της δεκαετίας 1990-2000 βρίσκει το Λύκειο «δέσμιο» του συστήματος των δεσμών, κατά την εκτίμηση πολλών. Το Λύκειο έχει πλέον γίνει η υποχρεωτική γέφυρα, το απαραίτητο «χαρτί» που οδηγεί στην επαγγελματική και ταυτόχρονα κοινωνική κατοχύρωση. Όλοι μιλούν για βελτιωτικές αλλαγές ή για μια νέα μεταρρύθμιση. Προς την κατεύθυνση αυτή φιλοδοξεί να κινηθεί το νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου το 1990. Ωστόσο προκαλεί θύελλα αντιδράσεων που εκφράζονται με καταλήψεις μαθητών και απεργίες καθηγητών. Το σχολικό έτος 1990-91 γίνεται μία από τις μεγαλύτερες καταλήψεις των μαθητών η οποία διαρκεί πάνω από δύο μήνες. Σε πολλά σχολεία της χώρας γίνονται επεισόδια, καθώς εμπλέκονται και παράγοντες εξωσχολικοί, κυρίως κομματικοί. Αποτέλεσμα η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα σε Σχολείο της Πάτρας, η οποία στη συνέχεια πυροδότησε νέες κινητοποιήσεις, πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες καθηγητών. Και στην πόλη μας έγινε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις με πρωτοβουλία των μαθητών, των καθηγητών και άλλων τοπικών φορέων.
Το 1997 θεσπίζεται νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στα πλαίσιά της καθιερώνεται ένας νέος τύπος Λυκείου, το Ενιαίο Λύκειο, ενώ παράλληλα ιδρύονται τα Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (Τ.Ε.Ε.). Τα μαθήματα της Α΄τάξης χωρίζονται σε μαθήματα Γενικής Παιδείας και Επιλογής, της Β΄ και Γ΄τάξης σε μαθήματα Γενικής παιδείας, Κατεύθυνσης και Επιλογής. Εξετάζονται όλα τα μαθήματα της Β΄και Γ΄τάξης, εκτός από τα Αγγλικά και τα Επιλογής, σε πανελλαδικό επίπεδο και διαμορφώνουν το γενικό βαθμό πρόσβασης. Για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ συνυπολογίζεται κατά 30% και ο γενικός Μ.Ο των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθημάτων της Β΄τάξης, εφόσον είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο της Γ΄τάξης.
Το νέο σύστημα χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα εξουθενωτικό για μαθητές και καθηγητές. Στα πρώτα στάδια της εφαρμογής του προκαλεί μαζικές αντιδράσεις που εκφράζονται και πάλι με καταλήψεις. Τα σχολικά έτη 1998-99 και 1999-2000 οι καταλήψεις διήρκεσαν μέχρι και ένα μήνα, ενώ οι γενικότερες κινητοποιήσεις σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο πήραν μεγάλες διαστάσεις.
Κρίνοντάς το σε αυτή τη φάση της εφαρμογής του οι μαθητές εκτίμησαν ότι αύξησε τις φροντιστηριακές ώρες, μείωσε τον ελεύθερο χρόνο, περιόρισε τα εξωσχολικά ενδιαφέροντα και επέτεινε σε ανησυχητικό βαθμό την κόπωση και το άγχος.
Από το σχολικό έτος 2000-2001 μέχρι και το σχολικό έτος 2003-2004 γίνονται οι εξής αλλαγές στον υπάρχοντα νόμο που αφορούν κυρίως στον τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων, καθώς και στον τρόπο υπολογισμού των μορίων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ:
1. Ορισμένα από τα μαθήματα Γενικής Παιδείας εξετάζονται πλέον ενδοσχολικά και ο βαθμός τους δεν υπολογίζεται στο γενικό βαθμό πρόσβασης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, ενώ υπολογίζεται για την προαγωγή και την απόλυση. Τα μαθήματα αυτά είναι για τη Β΄τάξη τα: Βιολογία, Χημεία, Θρησκευτικά, Νεοελληνική Λογοτεχνία και για τη Γ΄ τάξη τα: Θρησκευτικά, Νεοελληνική Λογοτεχνία, Κοινωνιολογία -που αντικατέστησε το σχολικό έτος 2001-02 την Ιστορία της Τεχνολογίας και των Επιστημών. Τα μαθήματα των Αγγλικών και της Επιλογής εξακολουθούν να εξετάζονται σε επίπεδο Σχολικής μονάδας. Το μάθημα Αρχές Οικονομικής Θεωρίας μπορεί να εξεταστεί και σε πανελλαδικό επίπεδο, εάν ο μαθητής επιθυμεί να συνυπολογιστεί ο βαθμός επίδοσής του στο μάθημα στο γενικό βαθμό πρόσβασης.
2. Η προφορική βαθμολογία σε κάθε μάθημα συμμετέχει κατά 30% για την εξαγωγή του Μ.Ο στο αντίστοιχο μάθημα, προκειμένου για μαθήματα που εξετάζονται πανελλαδικά και συνυπολογίζονται για το γενικό βαθμό πρόσβασης. ενώ αρχικά η συμμετοχή ήταν κατά 50% . Για την προαγωγή ή απόλυση εξακολουθεί να μετράει κατά 50% η προφορική βαθμολογία.
3. Η προφορική βαθμολογία πλέον δεν προσαρμόζεται στη βαθμολογία του γραπτού, ώστε να μην απέχει απ΄αυτήν πάνω από 3 μονάδες .
4. Επανέρχεται ο θεσμός των ανεξεταστέων στην Α΄και Β΄Λυκείου.
Τον Οκτώβριο του 1997 τα δύο Ενιαία Λύκεια το 1ο και το 2ο φεύγουν από το χώρο που τα φιλοξενούσε τόσα χρόνια και μετακομίζουν στο νεόκτιστο κτίριο τους, δίπλα στο Βαρβούτειο Ωδείο.
Χειμώνας του 1942. Μαθητές στη χιονισμένη Πτολεμαΐδα. Κεντρικός δρόμος της πόλης.
1943 Κατοχή. Μαθητές από διάφορες τάξεις και φιλοξενούμενοι από Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
23-6-1947. Τάξη Ε΄. Φωτ.Μητσιάδου-Δαβιδοπούλου
30-4-1951. Μαθήτριες με στολές στο χώρο του Σχολείου
1954-55. Μαθήτριες με ποδιές στην είσοδο του Γυμνασίου.
1958. Σημαιοφόρος (Σιδηρόπουλος Υπάτιος και παραστάτες
1960-61. Σε αίθουσα του παλιού κτιρίου
1966. Καθηγητές και μαθητές μπροστά στο παλιό κτίριο του Γυμνασίου
Διακρίνονται οι καθηγητές: Βλιαγκόφτης, Γεωργιάδης,Πνευματικός,,Αζής,
Παπαστάμος (από αριστερά προς τα δεξιά) και Χουντής (πίσω)
Απόφοιτοι σχ. έτους 1969-70
1973. Στην είσοδο του παλιού σχολικού κτιρίου μαθήτριες του Γυμνασίου Θηλέων με τη γυμνασιάρχη κ. Φ. Δημοξένους και τους καθηγητές κ. Λάζογλου (αριστερά) και κ. Μαβή, κ. Χαϊτίδου (δεξιά)
1974. Ο καθηγητής Ι. Φραγκουλίδης με μαθητές και μαθήτριες στο Αμφιθέατρο του Σχολείου σε ώρα μαθήματος
27-10-1977. Παράδοση σημαίας από το Γυμνασιάρχη του τριταξίου πλέον Γυμνασίου κ.Παπαστάμο στο σημαιοφόρο του Γυμνασίου στα πλαίσια της γιορτής της Σημαίας.
1980 - 1990. Καθηγητές και μαθητές στην αυλή του Σχολείου, ενώ παρακολουθούν κάποια εκδήλωση. Στην πρώτη σειρά από αριστερά οι καθηγητές: Παπατόλης, Βρυζίδης, Σιδηρόπουλος (διευθυντής του 3ου Ενιαίου Λυκείου από την ίδρυσή του μέχρι το 2004), Σπανίδης, Πουγαρίδης(διευθυντής του 1ου Ενιαίου Λυκείου), Βίττης, Μπαλασάς, Βλαχοπάνος, Λότσιου.
1997. Ορχήστρα και χορωδία με την κ. Σουγκάκη
1998. Μαθητές από όλες τις τάξεις περιποιούνται το χώρο έξω από το νέο σχολικό κτίριο
Απόφοιτοι του 1998 με το διευθυντή κ. Πουγαρίδη και τους καθηγητές στο προαύλιο του νέου σχολικού κτιρίου
Η ιστορία του 1ου Γενικού Λυκείου Πτολεμαΐδας ξεκινά το 1924 με την ονομασία "Διτάξιον Ημιγυμνάσιον Καϊλαρίων". Φ.Ε.Κ. 79/8 του Απριλίου του 1924.
Το 1927 μετονομάστηκε "Ημιγυμνάσιον Πτολεμαΐδος" και λειτούργησε μέχρι το 1939.
Τη σχολική χρονιά 1937- 1938 ιδρύθηκε το Αστικό Γυμνάσιο με δυο τάξεις που ισοδυναμούσαν με την Ε΄ και την ΣΤ΄ του Δημοτικού Σχολείου.
Τη χρονιά 1939- 1940 καταργήθηκαν το Ημιγυμνάσιο και το Αστικό Γυμνάσιο και ιδρύθηκε το 8/ τάξιο Γυμνάσιο Πτολεμαΐδος.
Τη σχολική χρονιά 1972- 73 το εξατάξιο πλέονν Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας χωρίστηκε σε Γυμνάσια Αρρένων και Θηλέων που λειτούργησαν με βάρδια στο ίδιο κτίριο.
Το 1976 το Γυμνάσιο Αρρένων θα μετονομαστεί 1ο Λύκειο Πτολεμαΐδας, όταν είχαμε το χωρισμό των εξατάξιων Γυμνασίων σε δύο αυτοτελείς κύκλους σπουδών, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο.
Μετά το 1981 το 1ο Λύκειο Πτολεμαΐδας έγινε μεικτό, μετονομάστηκε στη συνέχεια σε 1ο Ενιαίο Λύκειο Πτολεμαΐδας από το οποίο τελικά προέκυψε το σημερινό 1ο Γενικό Λύκειο Πτολεμαΐδας.
Από τον Οκτώβριο του 1997 τα δύο Λύκεια το 1ο και το 2ο μετακόμισαν και συστεγάζονται σε νεόκτιστο κτίριο στην όδο Κωνσταντινουπόλεως 2.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1924 – 1940 (κεφ.1)
Το Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας, το πρώτο σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της πόλης, ιδρύθηκε το 1924, λίγο μετά την εγκατάσταση των Ελλήνων της Μ. Ασίας στη νέα πατρίδα. Iδρύθηκε ως «Ημιγυμνάσιο Καϊλαρίων» βάσει του νόμου της 11ης Αυγούστου 1923 και δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ 79/8 του Απριλίου του 1924. Το σχετικό διάταγμα αναφέρει:…8) Ιδρύεται Διτάξιον Ημιγυμνάσιον εν Καϊλαρίοις του οποίου η πρώτη τάξις θα λειτουργήσει κατά το σχολικόν έτος 1924-1925, η δε δευτέρα τάξις κατά το σχολικό έτος 1925-1926.
Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 1925 έγιναν τα εγκαίνια με κάθε επισημότητα . Ο απολογισμός ήταν: 600.000 δρχ. η κρατική συνδρομή, ενώ το υπόλοιπο ποσό καλύφθηκε από τις εισφορές των κατοίκων.
Το 1927 μετονομάστηκε «Ημιγυμνάσιον Πτολεμαϊδος», ακολουθώντας τη μετονομασία της πόλης από Καϊλάρια σε Πτολεμαΐδα. Το σχολικό έτος 1928-1929 λειτουργεί και Τρίτη τάξη. Ωστόσο, ενώ οι τοπικοί φορείς κάνουν ενέργειες ώστε να λειτουργήσει και τέταρτη τάξη, την επόμενη σχολική χρονιά(1929) υποβιβάζεται και πάλι σε διθέσιο, στα πλαίσια της μεταρρύθμισης που έδινε έμφαση στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση και συνεπώς περιόριζε τα κλασικά Γυμνάσια Την ίδια χρονιά κλείνει και το Γυμνάσιο της Βλάστης. Ακολουθούν διαμαρτυρίες, κατά κύριο λόγο στον τύπο, όπου εκτίθενται οι σοβαρότατοι λόγοι –κυρίως εθνικοί- που επιβάλλουν την προαγωγή του. Παρ΄ όλ΄ αυτά παραμένει διθέσιο μέχρι το σχολικό έτος 1938-1939. Ωστόσο το 1929 με ενέργειες του Φιλεκπαιδευτικού συλλόγου ιδρύεται στην πόλη ιδιωτικό Γυμνάσιο. Πρωτεργάτης της κίνησης ο γιατρός Θεολογίδης. Εν τω μεταξύ την προηγούμενη σχολική χρονιά (1937-1938) ιδρύεται το Αστικό Γυμνάσιο με δυο τάξεις που ισοδυναμούσαν η πρώτη τάξη με την Ε΄ τάξη του Δημοτικού και η δεύτερη τάξη με την ΣΤ΄ του Δημοτικού. Έτσι οι μαθητές που τελείωναν την Δ΄τάξη του Δημοτικού μπορούσαν κατόπιν επιτυχών εξετάσεων να φοιτήσουν στην Α΄τάξη του Αστικού Γυμνασίου. Το σχολικό έτος 1938-1939 λειτουργεί και η δεύτερη τάξη. Τη σχολική χρονιά 1937-1938 το Αστικό σχολείο είναι αρρένων. Την επόμενη χρονιά μετά από απαίτηση της τοπικής κοινωνίας γίνεται μεικτό. Τη σχολική χρονιά 1939-1940 καταργείται το Ημιγυμνάσιο και το Αστικό Γυμνάσιο και ιδρύεται το 8/τάξιο Γυμνάσιο. Τη χρονιά εκείνη λειτουργούν οι τρεις πρώτες τάξεις, ενώ κάθε επόμενη χρονιά προστίθεται και από μία ακόμη και έτσι το 1945 λειτουργούν και οι οκτώ τάξεις του.
Αξίζει ακόμη να αναφερθεί ότι το 1929 θεσπίζονται και οι πρώτες εισιτήριες εξετάσεις για την εγγραφή στην Α΄τάξη του Ημιγυμνασίου. Επιπλέον τη σχολική χρονιά 1937-1938 η βαθμολογική κλίμακα, από 0-10 που ήταν, γίνεται 0-20.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1940 – 1950(κεφ 2)
Από το 1940 λοιπόν και εξής έχουμε για πρώτη φορά το οκτατάξιο γυμνάσιο. Eίναι ακριβώς η εποχή κατά την οποία ολόκληρος ο ελληνικός λαός κάτω από το ζυγό της χιτλερικής Γερμανίας ζούσε ημέρες στερήσεων και διώξεων. O σύλλογος των καθηγητών στη συνεδρίαση της 25ης Νοεμβρίου 1940: «…έχων πληρεστάτην συναίσθησιν των καθηκόντων του κατά τας κρισίμους αυτάς περιστάσεις εδήλωσεν ότι θα μείνη πιστός εις το καθήκον του, θα συντρέξει με όλας τας Στρατιωτικάς και Πολιτικάς Αρχάς και θα εργασθή προς ευόδωσιν του ιερού Αγώνος υπέρ του οποίου προσφέρει και την υλικήν υποστήριξίν του …» και στη συνεδρίαση της 6ης Δεκεμβρίου 1940: «…απεφάσισεν… όπως προσφέρη κατά μήνα, εφόσον διαρκεί ο πόλεμος, το 1/30 του μηνιαίου μισθού αυτού υπέρ του πανελληνίου εράνου κοινωνικής προνοίας…»
Κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων το Γυμνάσιο δε λειτουργεί: Mε τη φροντίδα του Γυμνασιάρχη τα αρχεία του σχολείου φυλάχτηκαν σε ένα κιβώτιο από λευκοσίδηρο στο σπίτι του σχολικού εφόρου Παγκούτσου. Δυστυχώς όμως η λεηλασία των στρατευμάτων μάς στέρησε το εποπτικό υλικό και τις πολύτιμες πληροφορίες που θα μας έδινε αυτό. Το Γυμνάσιο δεν απέφυγε τη μοίρα όλων των δημόσιων κτιρίων της πόλης και χρησιμοποιήθηκε από τον εχθρό ως χώρος ξεκούρασης και οργάνωσης των διερχομένων από την πόλη ενόπλων δυνάμεων. Αποθήκες, όπως αυτή της Βασιλίσσης Σοφίας, και καφενεία, όπως του Κεραμάρη, γίνονται την περίοδο 1941-1944 εστίες παιδείας, τα «κρυφά σχολειά», χώροι στους οποίους βρίσκουν πραγμάτωση η δίψα για μάθηση αλλά και για ελευθερία.
Η συμφωνία της Γιάλτας το 1945 γονατίζει τη Γερμανία, η οποία καλείται να τιμωρηθεί ως «εγκληματίας πολέμου»· την ίδια χρονιά αίρεται και η επίταξη του σχολικού κτιρίου και χάρη στη συμβολή του Γυμνασιάρχη Γκανούλη δίνεται και πάλι σε λειτουργία. Τη χρονιά 1945-1946 η διορίζονται νέοι καθηγητές, ωστόσο η έλλειψη ωρών διδασκαλίας και μαθημάτων των προηγούμενων ετών συντελεί στο να μην προαχθεί στο επόμενο σχολικό έτος το ¼ της τάξης.
Στη δεκαετία αυτή και συγκεκριμένα το 1945 έχουμε τους πρώτους απόφοιτους του οκτατάξιου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας. Παρά τις τόσες δυσκολίες, όπως πληροφορούμαστε κι από το λεύκωμα που συνέταξε για την περίοδο αυτή ο συμπολίτης μας Αθηνόδωρος Τανίδης, η μαθητική κοινότητα λειτουργεί κανονικά.
Από το 1949 και εξής, μετά από τριετή εμφύλιο πόλεμο, το Γυμνάσιο βγαίνει από τη δοκιμασία όχι αλώβητο, με μια δυναμική όμως που θα του δώσει λόγο ύπαρξης και συνέχειας. Οι απόφοιτοι του 1950 παίρνουν το δρόμο της επαγγελματικής αποκατάστασης και είτε συνεχίζουν τις σπουδές τους είτε στρέφονται στη βιοπάλη.[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1950-1960 (κεφ.3)
Τη δεκαετία 1950-1960 το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας στις γενικές του κατευθύνσεις παραμένει το ίδιο με αυτό της προηγούμενης δεκαετίας. Το σχολείο εξακολουθεί να έχει χαρακτήρα αυταρχικό. Οι κανονισμοί είναι ιδιαίτερα αυστηροί και η παραβίασή τους τιμωρείται με μείωση της διαγωγής και με άλλες αυστηρές ποινές. Οι κανονισμοί αυτοί αφορούν τόσο στη συμπεριφορά των μαθητών μέσα στο σχολικό χώρο, όσο και έξω απ΄ αυτόν.
Το ίδιο συμβαίνει και με το σχολείο της πόλης μας. Οι μαθητές ελέγχονται ως προς την αμφίεση και την εν γένει συμπεριφορά στο σχολείο. Σχετικό απόσπασμα από το πρακτικό της εποχής μας πληροφορεί: «Οι μαθηταί οφείλουν να κείρωσιν την κόμην και αι μαθήτριαι να φέρωσιν πλεξίδας μετά λευκής κορδέλας». Συγχρόνως όμως παρακολουθούνται και κατά τις εξωσχολικές δραστηριότητές τους: Ο κινηματογράφος κατά κανόνα απαγορεύεται. Η κυκλοφορία έξω πέρα από τις 7:30 το βράδυ επίσης. Το ίδιο και η αντίθετα προς το σχολικό κανονισμό συμπεριφορά στον προσωπικό χώρο του σπιτιού τους. Δεν έλειψαν ούτε και αυτοί οι έφοδοι στα σπίτια για την ανακάλυψη των απειθαρχούντων. Οι εφημερεύοντες καθηγητές είναι το « άγρυπνο μάτι» που παρακολουθεί το μαθητή διαρκώς, για να εντοπίσει τις «παρεκτροπές», να τις «αναφέρει» στη διεύθυνση του σχολείου και στη συνέχεια να τεθεί σε εφαρμογή το πρόγραμμα επανένταξης στη σχολική κοινότητα, δηλαδή η παραδειγματική τιμωρία.
Όχι πως δεν υπάρχουν και θετικά σ΄ αυτό το μετεμφυλιοπολεμικό πρώτο ξεκίνημα. Πρώτα-πρώτα ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται κατακόρυφα, σαφής ένδειξη των νέων οικονομικών συνθηκών που διαμορφώθηκαν στην περιοχή. Ακόμη το εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου της πόλης μας παύει να ανδροκρατείται ολοκληρωτικά, αφού καταφθάνουν και οι πρώτες γυναίκες καθηγήτριες. Επιπλέον σημειώνονται ικανοποιητικές επιδόσεις μαθητών, εκδηλώσεις λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου π.χ. γιορτασμός της δεκαετηρίδας από τον θάνατο του Παλαμά, πνευματικές ανησυχίες που εκφράζονται και με αρθρογραφία στον τύπο, μολονότι, όταν αυτό γίνεται εν αγνοία του σχολείου, τιμωρείται αυστηρά. Ακόμη δενδροφυτεύσεις και εξορμήσεις για περιποίηση του φυσικού χώρου. Και βέβαια δε λείπουν οι καθιερωμένες Γυμναστικές Επιδείξεις στο τέλος του σχ. έτους. Αλλά και οι εκδρομές , οι ημερήσιες, «συμφώνως προς τους κανονισμούς του σχολείου» με διαφόρους παιδιάς, ελληνικούς χορούς και άσματα, και οι πολυήμερες σε αρχαιολογικούς χώρους ανά την χώρα και με διανυκτερεύσεις όχι σε πολυτελή ξενοδοχεία, αλλά σε σχολεία των πόλεων που επισκέπτονται οι εκδρομείς μαθητές. Τέλος, οι θεατρικές παραστάσεις στα πλαίσια Εθνικών Επετείων και διαδηλώσεις συμπαράστασης στον καταπιεσμένο Κυπριακό λαό.
Τέλος, αξίζει ως θετικό να σημειωθεί η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1959 που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην τεχνική εκπαίδευση και την επαγγελματική κατάρτιση.
Το άφθονο φωτογραφικό υλικό από την δεκαετία αυτή του σχολείου μας είναι ενδεικτικό. Οι απόφοιτοι του ΄60 υπό την επίδραση των σαφώς καλύτερων, σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, συνθηκών, της οικονομικής ανάκαμψης και της ειρηνικής διαβίωσης, ατενίζουν με αίσθημα αισιοδοξίας το αύριο επουλώνοντας τις πληγές του χτες και οδεύουν ακάθεκτα προς το μέλλον υποσχόμενοι πολλά.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1960-1970 (κεφ.4)
Στη δεκαετία αυτή εξακολουθεί να υφίσταται το καθεστώς αυστηρής πειθαρχίας των μαθητών με τάσεις χαλάρωσης τη διετία 1964-65 και ανάκαμψης από το 1967 και μετά.
Τον κανόνα αυτό ακολουθεί σε γενικές γραμμές και το Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας. Με ειδική πράξη (14-11-1964) ο Σύλλογος αποφασίζει για την «ευπρεπή» εξωσχολική συμπεριφορά των μαθητών τα εξής: « Απαγορεύεται η κυκλοφορία των μαθητών πέραν της εκάστοτε υπό του Σχολείου καθορισμένης ώρας. Απαγορεύονται αι ψυχαγωγικαί συγκεντρώσεις κατ’ οίκον ή αλλαχού άνευ της συγκαταθέσεως του Σχολείου. Απαγορεύεται η εις δημόσια κέντρα διασκέδασις και η παρακολούθησις κινηματογραφικών έργων και θεατρικών παραστάσεων έστω και συνοδεία των γονέων των, εφ’όσον ταύτα δεν εκρίθησαν κατάλληλα υπό του Σχολείου». Τέλος, με την ίδια πράξη καθιερώνεται ως καθημερινή ενδυμασία των μαθητριών η μπλε ποδιά «μετά λευκού περιλαιμίου» και για τις Κυριακές, γιορτές και επίσημες εμφανίσεις του Σχολείου η γκρι μπλούζα και φούστα.
Οι ποινές είναι αυστηρές. Η «περιφρόνηση» των περιοριστικών μέτρων της εξωσχολικής ζωής εξακολουθεί να μην επιδέχεται «άφεση» Οι παραβάτες του κώδικα έσω και έξω σχολικής συμπεριφοράς τιμωρούνται ανελέητα. Αποβολές έως και 15 ημερών εμφανίζονται με αρκετή συχνότητα, ενώ από το 1967 και εξής εντείνονται οι παρακολουθήσεις : «Ό Σύλλογος, λαβών υπ’όψει τας υποδείξεις των Προϊσταμένων Αρχών περί εξωσχολικής παρακολουθήσεως των μαθητών, καίτοι αύτη εγένετο υπό των καθηγητών μέχρι τούδε, αποφασίζει όπως… καταρτίση ειδικόν πρόγραμμα…» Γενικά παρατηρούνται ποινές για λόγους που ο σύγχρονος μαθητής αδυνατεί να κατανοήσει, όπως για συγκεντρώσεις σε σπίτια με την ευκαιρία ονομαστικών γιορτών, που «παρετάθησαν πέραν της κεκανονισμένης ώρας». Αν, τέλος, το παράπτωμα αφορά στην πολιτική δράση μαθητού, η τιμωρία είναι πιο σκληρή και αμετάκλητη. Μαθήτρια πλήρωσε την παρακολούθηση πολιτικής ομιλίας και την προσφορά ανθοδέσμης στον τότε βουλευτή της ΕΔΑ Μίκη Θεοδωράκη με την αποβολή της από όλα τα Λύκεια του Νομού και με επίμεμπτη διαγωγή και μάλιστα μεσούσης της πολλά υποσχόμενης μεταρρύθμισης του 1964.
Ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται σημαντικά, με αποτέλεσμα σε αρκετές συνεδριάσεις των καθηγητών να τίθεται το θέμα της κόπωσης από τον μεγάλο κατά τμήμα αριθμό των μαθητών, της δυσλειτουργίας του σχολείου, της ανέγερσης του νέου διδακτηρίου, αλλά και του διαχωρισμού του Γυμνασίου σε Αρρένων και Θηλέων. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας η ίδρυση του Παραρτήματος Εμπορίου προκαλεί σχετική ανακούφιση. Το ίδιο και η πρόσληψη μόνιμης καθαρίστριας της κ. Τσατσίδου και μόνιμου επιστάτη του κ. Πουγαρίδη οι οποίοι έμειναν για πολλά χρόνια στο σχολείο μας μέχρι τη συνταξιοδότησή τους.
Ακόμη, οι επιδόσεις είναι αρκετά ικανοποιητικές, ενώ με «επαίνους επιμελείας και χρηστότητας» επιβραβεύονται όσοι επιδεικνύουν «χρηστοήθειαν εξαίρετον, επιμέλειαν και πρόοδον ». Δεν έλειψαν και οι πράξεις ευαισθησίας: Ο σύλλογος από έσοδα της «Μαθητικής Προνοίας» αποφασίζει: « τη δωρεάν διανομή των σχολικών βιβλίων σε απόρους μαθητές καθώς και τη σίτισή τους σε μονάδες του στρατού ». Σε άλλη περίπτωση για τη συμμετοχή στην εκδρομή απόρων τελειοφοίτων μαθητών πραγματοποιεί θεατρική παράσταση «για να αποφευχθεί η δημιουργία πικρίας εις τας ψυχάς των εκ της μη συμμετοχής εις ταύτην λόγω απορίας».
Παρόλα αυτά η δεκαετία - μεσούσης της δικτατορίας – εκπνέει και, παρά τις δυσοίωνες προοπτικές, οι απόφοιτοι του 1969-1970 παίρνουν το δρόμο της επαγγελματικής αποκατάστασης. Οι μικρότεροι μόνο από τους εναπομείναντες θα προλάβουν να νιώσουν το φιλελεύθερο άνεμο που άρχισε να πνέει μετά τη μεταπολίτευση.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1970-1980 (κεφ.5)
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και μέχρι τη μεταπολίτευση του 1974 το σχολείο εξακολουθεί να έχει τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης δεκαετίας. Ο σύλλογος των καθηγητών εξακολουθεί να παίρνει αυστηρές αποφάσεις για την εμφάνιση μαθητών και μαθητριών (για μαλλιά, ποδιές, κάλτσες, τσάντες, μπλούζες, χρυσαφικά, υποδήματα, βάψιμο μαθητριών και άλλα πολλά) καθώς και για την κυκλοφορία των μαθητών, την παρακολούθηση κινηματογραφικών έργων και τη συμμετοχή σε χορούς, η οποία απαγορεύεται, ακόμη κι αν οι μαθητές συνοδεύονται από τους γονείς τους. Οι παρακολουθήσεις των μαθητών είναι και πάλι συχνές, ενώ «οι εκδηλώνοντες συμπεριφοράν απάδουσαν προς την μαθητικήν ιδιότηταν» τιμωρούνται αυστηρά. Παράλληλα αλλάζει ριζικά ο μηχανισμός εποπτείας των σχολείων και των εκπαιδευτικών. Η απρόοπτη και συχνή εμφάνιση των επιθεωρητών στα σχολεία προκαλεί πανικό σε καθηγητές, πολύ περισσότερο δε η επιθεώρηση κατά την ώρα του μαθήματος.
Το 1971 στα πλαίσια της εγκυκλίου του τότε Υπουργού Παιδείας περί “ Σχολικής ζωής και Μαθητικής Αυτοδιοικήσεως” ορίζονται οι πρώτες επιτροπές τμημάτων, τα μέλη των οποίων όμως δεν είναι αιρετά, αλλά επιλέγονται με βάση τη βαθμολογία.
Τη σχολική χρονιά 1972-73 χωρίζεται το εξατάξιο Γυμνάσιο Πτολεμαΐδας σε Αρρένων και Θηλέων που λειτουργούν με βάρδια στο ίδιο κτίριο. Θα περάσει σχεδόν μια δεκαετία μέχρι να ξεπεραστεί η παλιά πρόληψη για διαχωρισμό των εριφίων από τα πρόβατα και να ξαναγίνουν μεικτά.
Τη διετία που ακολουθεί τη μεταπολίτευση, ενώ το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αλλάζει, ένας αέρας ελευθερίας πνέει στα πιο πολλά σχολεία και στο δικό μας φυσικά, όπου οι ποινές μειώνονται, ενώ οι παρακολουθήσεις μαθητών αραιώνουν ή γίνονται πιο πολύ από «κεκτημένη ταχύτητα»
Το 1976 πραγματοποιείται μια αξιόλογη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που δίνει νέα πνοή και προοπτική στην εξέλιξη της παιδείας. Το εξατάξιο Γυμνάσιο χωρίζεται και πάλι σε δύο αυτοτελείς κύκλους σπουδών, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο.
Καθιερώνεται νέος τύπος Λυκείου, το Τεχνικό – Επαγγελματικό, ισότιμο με το Γενικό. Και στα δύο σχολεία εισάγονται απόφοιτοι Γυμνασίου ύστερα από επιτυχείς εισιτήριες εξετάσεις. Επίσης με ρητή επιταγή του Συντάγματος του 1975 καθιερώνεται η εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση και, τέλος, ως γλώσσα διδασκαλίας στη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση καθιερώνεται η δημοτική, ενώ η διδασκαλία του μαθήματος των αρχαίων στο Γυμνάσιο διεξάγεται από δόκιμες μεταφράσεις. Τα δύο σχολεία της πόλης μας λόγων αυτών των θεσμικών αλλαγών διχοτομούνται και έτσι στο εξής λειτουργούν και συστεγάζονται τέσσερα σχολεία – δύο Γυμνάσια και δύο Λύκεια Γενικά – στον ίδιο χώρο, ενώ το Τεχνικό-Επαγγελματικό Λύκειο στεγάζεται στο κτίριο, όπου στεγαζόταν η παλιά Μέση Τεχνική Σχολή.
Από το 1976 και μέχρι το τέλος της δεκαετίας πολλά άλλαξαν στα σχολεία. Οι συνεδριάσεις του συλλόγου καθηγητών δεν έχουν να κάνουν τώρα με την αμφίεση και την εξωσχολική συμπεριφορά των μαθητών. Αντίθετα συχνές είναι οι παραινέσεις της Διεύθυνσης προς τους διδάσκοντες για κατανόηση των μαθητών και για επιδίωξη της συνεργασίας, ενώ οι ποινές σπανίζουν. Επίσης τα μέλη των επιτροπών των τμημάτων με νόμο του 1975 είναι αιρετά και η λειτουργία τους γίνεται πιο ουσιαστική.
Τέλος, ο σεβασμός προς το μαθητή έχει βελτιώσει και τις σχέσεις μαθητών-καθηγητών. Ανατέλλει μια καινούργια εποχή.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1980-1990(κεφ.6)
Η δεκαετία 1980-1990 είναι μεταβατική. Οι μνήμες από την προηγούμενη ταραγμένη δεκαετία του ΄70 (δικτατορία, Πολυτεχνείο, απώλεια της Κύπρου) δεν έχουν σβήσει, αν και με την μεταπολίτευση η χώρα προσπαθεί να βρει το δρόμο της και να σταθεροποιηθεί. Η δεκαετία αυτή χαρακτηρίζεται από έντονη πολιτικοποίηση, που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της κομματικοποίησης και του φανατισμού.
Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα διαμορφώνονται νέα δεδομένα στον τομέα της εκπαίδευσης. Από το 1980 ως το 1982 ισχύει το σύστημα των Πανελλαδικών εξετάσεων στη Β ΄και Γ΄ Λυκείου για την εισαγωγή των υποψηφίων στο Πανεπιστήμιο. Από το 1983 εφαρμόζεται το σύστημα των τεσσάρων δεσμών στη Γ΄Λυκείου. Οι εξετάσεις ονομάζονται Πανελλήνιες και το 1988 μετονομάζονται σε Γενικές. Οι μαθητές εξετάζονται γραπτώς στα τέσσερα βασικά μαθήματα της δέσμης που έχουν επιλέξει. Το σύστημα των δεσμών οδηγεί τους μαθητές σε μια πρωτοφανή εξειδίκευση, αφού ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την επίδοσή τους στα τέσσερα βασικά μαθήματα. Το Λύκειο μετατρέπεται σε χώρο προπαρασκευής για το πανεπιστήμιο, η παραπαιδεία ανθεί και οι μαθητές κάθε άλλο παρά γενικές γνώσεις αποκτούν. Το σύστημα αυτό θα διατηρηθεί ως το 1997, οπότε συντελείται νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Οι περισσότερες αλλαγές στο χώρο της μέσης γενικής και τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης συντελούνται στο διάστημα 1981-1985:
1. 1)Όλα τα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας γίνονται μικτά.
2. 2)Καταργούνται οι εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο.
3. 3)Καθιερώνεται το μονοτονικό σύστημα που έρχεται ν΄ απλοποιήσει τη χρήση και κυρίως τη γραφή της γλώσσας μας, να διευκολύνει τους μαθητές και να δώσει άλλη διάσταση στο αιώνιο γλωσσικό ζήτημα.
4. 4)Καταργούνται οι γενικοί διευθυντές και οι επόπτες δημοτικής, μέσης και τεχνικής-επαγγελματικής εκπαίδευσης, καθώς επίσης και οι επιθεωρητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
5. 5)Εισάγεται ο θεσμός του σχολικού συμβούλου.
6. 6)Ιδρύονται Διευθύνσεις και Γραφεία εκπαίδευσης που έχουν την έδρα τους στην πρωτεύουσα κάθε νομού ή νομαρχιακού διαμερίσματος.
7. 7)Το 1988 δημιουργείται ένας νέος τύπος Λυκείου, το Πολυκλαδικό, που εκτός από τη δυνατότητα συμμετοχής στις γενικές εξετάσεις δίνει μια ακόμη προοπτική: την επιλογή ενός κλάδου για την εισαγωγή σε κάποιο Τεχνικό-Επαγγελματικό ίδρυμα (ΤΕΙ).
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τη δεκαετία αυτή με υπουργική απόφαση καταργείται η ποδιά των μαθητριών δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης. Ίσως αυτή η αλλαγή να είναι και η πιο σημαντική για πολλούς, γιατί άλλαξε εντελώς την εξωτερική εμφάνιση και τη συνολική εικόνα του μαθητή. Ωστόσο, το μέτρο αυτό προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις και δίχασε την ελληνική κοινωνία. Η μια πλευρά υποστήριζε ότι η κατάργηση της ποδιάς φώτισε την κοινωνική διαστρωμάτωση, ενώ η άλλη πλευρά πρόβαλε το επιχείρημα ότι η διατήρηση τέτοιων μέτρων είναι ένδειξη καταπιεστικής και στρατιωτικής νοοτροπίας.
Η έντονη πολιτικοποίηση που χαρακτηρίζει κατά τη δεκαετία αυτή την ελληνική κοινωνία επηρεάζει και τη σχολική ζωή. Οι μαθητικές κοινότητες είναι πολύ οργανωμένες. Οι μαθητές μέσω των αντιπροσώπων τους διεκδικούν δικαιώματα και πολλές φορές έρχονται σε αντιπαράθεση και με τους καθηγητές. Το σχολείο θα ταράζεται πολλές φορές στο εξής με αφορμή τα εκπαιδευτικά πράγματα που πάντοτε αποτελούν θέμα έντονου προβληματισμού και επηρεάζουν αποφασιστικά την πολιτική και κοινωνική ζωή.
[ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ]
Περίοδος 1990-2000 (κεφ.7)
Η αυγή της δεκαετίας 1990-2000 βρίσκει το Λύκειο «δέσμιο» του συστήματος των δεσμών, κατά την εκτίμηση πολλών. Το Λύκειο έχει πλέον γίνει η υποχρεωτική γέφυρα, το απαραίτητο «χαρτί» που οδηγεί στην επαγγελματική και ταυτόχρονα κοινωνική κατοχύρωση. Όλοι μιλούν για βελτιωτικές αλλαγές ή για μια νέα μεταρρύθμιση. Προς την κατεύθυνση αυτή φιλοδοξεί να κινηθεί το νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου το 1990. Ωστόσο προκαλεί θύελλα αντιδράσεων που εκφράζονται με καταλήψεις μαθητών και απεργίες καθηγητών. Το σχολικό έτος 1990-91 γίνεται μία από τις μεγαλύτερες καταλήψεις των μαθητών η οποία διαρκεί πάνω από δύο μήνες. Σε πολλά σχολεία της χώρας γίνονται επεισόδια, καθώς εμπλέκονται και παράγοντες εξωσχολικοί, κυρίως κομματικοί. Αποτέλεσμα η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα σε Σχολείο της Πάτρας, η οποία στη συνέχεια πυροδότησε νέες κινητοποιήσεις, πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες καθηγητών. Και στην πόλη μας έγινε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις με πρωτοβουλία των μαθητών, των καθηγητών και άλλων τοπικών φορέων.
Το 1997 θεσπίζεται νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στα πλαίσιά της καθιερώνεται ένας νέος τύπος Λυκείου, το Ενιαίο Λύκειο, ενώ παράλληλα ιδρύονται τα Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (Τ.Ε.Ε.). Τα μαθήματα της Α΄τάξης χωρίζονται σε μαθήματα Γενικής Παιδείας και Επιλογής, της Β΄ και Γ΄τάξης σε μαθήματα Γενικής παιδείας, Κατεύθυνσης και Επιλογής. Εξετάζονται όλα τα μαθήματα της Β΄και Γ΄τάξης, εκτός από τα Αγγλικά και τα Επιλογής, σε πανελλαδικό επίπεδο και διαμορφώνουν το γενικό βαθμό πρόσβασης. Για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ συνυπολογίζεται κατά 30% και ο γενικός Μ.Ο των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθημάτων της Β΄τάξης, εφόσον είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο της Γ΄τάξης.
Το νέο σύστημα χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα εξουθενωτικό για μαθητές και καθηγητές. Στα πρώτα στάδια της εφαρμογής του προκαλεί μαζικές αντιδράσεις που εκφράζονται και πάλι με καταλήψεις. Τα σχολικά έτη 1998-99 και 1999-2000 οι καταλήψεις διήρκεσαν μέχρι και ένα μήνα, ενώ οι γενικότερες κινητοποιήσεις σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο πήραν μεγάλες διαστάσεις.
Κρίνοντάς το σε αυτή τη φάση της εφαρμογής του οι μαθητές εκτίμησαν ότι αύξησε τις φροντιστηριακές ώρες, μείωσε τον ελεύθερο χρόνο, περιόρισε τα εξωσχολικά ενδιαφέροντα και επέτεινε σε ανησυχητικό βαθμό την κόπωση και το άγχος.
Από το σχολικό έτος 2000-2001 μέχρι και το σχολικό έτος 2003-2004 γίνονται οι εξής αλλαγές στον υπάρχοντα νόμο που αφορούν κυρίως στον τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων, καθώς και στον τρόπο υπολογισμού των μορίων για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ:
1. Ορισμένα από τα μαθήματα Γενικής Παιδείας εξετάζονται πλέον ενδοσχολικά και ο βαθμός τους δεν υπολογίζεται στο γενικό βαθμό πρόσβασης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, ενώ υπολογίζεται για την προαγωγή και την απόλυση. Τα μαθήματα αυτά είναι για τη Β΄τάξη τα: Βιολογία, Χημεία, Θρησκευτικά, Νεοελληνική Λογοτεχνία και για τη Γ΄ τάξη τα: Θρησκευτικά, Νεοελληνική Λογοτεχνία, Κοινωνιολογία -που αντικατέστησε το σχολικό έτος 2001-02 την Ιστορία της Τεχνολογίας και των Επιστημών. Τα μαθήματα των Αγγλικών και της Επιλογής εξακολουθούν να εξετάζονται σε επίπεδο Σχολικής μονάδας. Το μάθημα Αρχές Οικονομικής Θεωρίας μπορεί να εξεταστεί και σε πανελλαδικό επίπεδο, εάν ο μαθητής επιθυμεί να συνυπολογιστεί ο βαθμός επίδοσής του στο μάθημα στο γενικό βαθμό πρόσβασης.
2. Η προφορική βαθμολογία σε κάθε μάθημα συμμετέχει κατά 30% για την εξαγωγή του Μ.Ο στο αντίστοιχο μάθημα, προκειμένου για μαθήματα που εξετάζονται πανελλαδικά και συνυπολογίζονται για το γενικό βαθμό πρόσβασης. ενώ αρχικά η συμμετοχή ήταν κατά 50% . Για την προαγωγή ή απόλυση εξακολουθεί να μετράει κατά 50% η προφορική βαθμολογία.
3. Η προφορική βαθμολογία πλέον δεν προσαρμόζεται στη βαθμολογία του γραπτού, ώστε να μην απέχει απ΄αυτήν πάνω από 3 μονάδες .
4. Επανέρχεται ο θεσμός των ανεξεταστέων στην Α΄και Β΄Λυκείου.
Τον Οκτώβριο του 1997 τα δύο Ενιαία Λύκεια το 1ο και το 2ο φεύγουν από το χώρο που τα φιλοξενούσε τόσα χρόνια και μετακομίζουν στο νεόκτιστο κτίριο τους, δίπλα στο Βαρβούτειο Ωδείο.
Χειμώνας του 1942. Μαθητές στη χιονισμένη Πτολεμαΐδα. Κεντρικός δρόμος της πόλης.
1943 Κατοχή. Μαθητές από διάφορες τάξεις και φιλοξενούμενοι από Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
23-6-1947. Τάξη Ε΄. Φωτ.Μητσιάδου-Δαβιδοπούλου
30-4-1951. Μαθήτριες με στολές στο χώρο του Σχολείου
1954-55. Μαθήτριες με ποδιές στην είσοδο του Γυμνασίου.
1958. Σημαιοφόρος (Σιδηρόπουλος Υπάτιος και παραστάτες
1960-61. Σε αίθουσα του παλιού κτιρίου
1966. Καθηγητές και μαθητές μπροστά στο παλιό κτίριο του Γυμνασίου
Διακρίνονται οι καθηγητές: Βλιαγκόφτης, Γεωργιάδης,Πνευματικός,,Αζής,
Παπαστάμος (από αριστερά προς τα δεξιά) και Χουντής (πίσω)
Απόφοιτοι σχ. έτους 1969-70
1973. Στην είσοδο του παλιού σχολικού κτιρίου μαθήτριες του Γυμνασίου Θηλέων με τη γυμνασιάρχη κ. Φ. Δημοξένους και τους καθηγητές κ. Λάζογλου (αριστερά) και κ. Μαβή, κ. Χαϊτίδου (δεξιά)
1974. Ο καθηγητής Ι. Φραγκουλίδης με μαθητές και μαθήτριες στο Αμφιθέατρο του Σχολείου σε ώρα μαθήματος
27-10-1977. Παράδοση σημαίας από το Γυμνασιάρχη του τριταξίου πλέον Γυμνασίου κ.Παπαστάμο στο σημαιοφόρο του Γυμνασίου στα πλαίσια της γιορτής της Σημαίας.
1980 - 1990. Καθηγητές και μαθητές στην αυλή του Σχολείου, ενώ παρακολουθούν κάποια εκδήλωση. Στην πρώτη σειρά από αριστερά οι καθηγητές: Παπατόλης, Βρυζίδης, Σιδηρόπουλος (διευθυντής του 3ου Ενιαίου Λυκείου από την ίδρυσή του μέχρι το 2004), Σπανίδης, Πουγαρίδης(διευθυντής του 1ου Ενιαίου Λυκείου), Βίττης, Μπαλασάς, Βλαχοπάνος, Λότσιου.
1997. Ορχήστρα και χορωδία με την κ. Σουγκάκη
1998. Μαθητές από όλες τις τάξεις περιποιούνται το χώρο έξω από το νέο σχολικό κτίριο
Απόφοιτοι του 1998 με το διευθυντή κ. Πουγαρίδη και τους καθηγητές στο προαύλιο του νέου σχολικού κτιρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου