Η καριέρα
Ξύπνησε βαρύθυμος. Άγνωστο το γιατί και το διότι. Παρά το γεγονός ότι είχε κοιμηθεί ώρες ικανές. Δε θυμόταν αν στη διάρκεια του ύπνου βασανίστηκε από την επίσκεψη κανενός εφιάλτη. Κανονικά δεν έπρεπε να αισθάνεται έτσι. Κι όμως φαίνεται ότι κάτι άδηλο τον ενόχλησε στη διάρκεια του ύπνου και τώρα νιώθει το βάρος του.
«Δε θα πάει καλά η μέρα μου» είπε από μέσα του.
Με μαύρη διάθεση έφτιαξε ένα ενισχυμένο καφέ και δάγκωσε με το ζόρι μια φρυγανιά. Ένιωθε σαν να σέρν...ει στα πόδια του τις βαριές αλυσίδες κρατουμένων περασμένων εποχών. Κοίταξε την ατζέντα με τις σημερινές υποχρεώσεις του. Τα συνήθη ανούσια ραντεβού εξαιτίας της επαγγελματικής του απασχόλησης. Αναστέναξε με δυσαρέσκεια.
«Δε θα έχω κι εγώ μια ευκαιρία για ανάσα; Ένα διάλλειμα, βρε αδελφέ, αφιερωμένο αποκλειστικά στον εαυτό μου; Να νιώσω μια φορά πως δεν έχω υποχρεώσεις; Πως δε με κυνηγάει κανένα πρόγραμμα. Να περπατήσω αμέριμνος στο δρόμο, να παρατηρώ ανθρώπους και τοπία, χωρίς υπολογισμούς και σκοπιμότητες.»
Μουρμούρισε μονολογώντας. Αλλά ας μην κάνει παράπονα. Το ρυθμό της καθημερινότητάς του ο ίδιος τον καθόρισε και μάλιστα μετά από επίμονο κυνηγητό. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η βασική προτεραιότητα ήταν η καριέρα. Ας βγάλει λοιπόν το σκασμό, ας βάλει το κεφάλι στο φούρνο κι ας αφήσει να τσουλήσει το καρότσι στην πορεία που ο ίδιος επέλεξε.
Το τρένο για την επιβίβασή του για αλλαγή ρότας έχει……… περάσει προ πολλού