Τ ο π α ι δ ί
Γεμίζω με την εικόνα του μικρού παιδιού. Διανύει ακόμα την εποχή της αθωότητας,
δεν έχει μπλέξει στα παιχνίδια της εξουσίας. Ζηλεύω τα λαμπερά τους μάτια,
την απέραντη διάθεση για νέα γνώση, την μεγάλη αφομοιωτική που διαθέτουν ικανότητα. Χριστέ μου, πώς θα μπορούσαμε να τους διατηρήσουμε αλώβητους από την κακία του κόσμου; Είναι αυτό άραγε μπορετό; Ας ρίξει κάποιος μια χρήσιμη ιδέα!