Η Μ π ι ρ μ π ί λ ω
Έριξε ανεμόσκαλα και κατέβηκε οικειοθελώς απ’ τον όμορφο παράδεισο που, ως τώρα, ζούσε. Ήρεμη κι ανέμελη ήταν η ατμόσφαιρα, είχε ό,τι επιθυμεί κάποιος να έχει. Τότε γιατί λοιπόν; Α! Κάθε μέρα που περνούσε εκεί πάνω ένιωθε όλο και πιο οδυνηρά την απουσία τους. Τα μπιρμπίλικα εκείνα μάτια που κάθε φορά που τον κοίταζαν, πέθαινε και ξαναγεννιόταν σαν τον φοίνικα. Τόσο, μα τόσο πολύ, τα νοσταλγούσε Βασανιστήριο γλυκό, προσμονής ατμόσφαιρα, διαρκής αγωνία για την κατάκτησής τους. Έτσι από την ασφάλεια προτίμησε την αμφιβολία, από τη σιγουριά, τον κίνδυνο της απόρριψης. Πάντα του άρεσαν οι ανηφόρες και τα δύσκολα Βλέπεις τα χούγια ο άνθρωπος τα σέρνει μαζί του. Αυτός δεν μπορούσε να είναι η εξαίρεση