Όλοι είμαστε μικρές, αδιόρατες σχεδόν, δροσοσταλίδες, που σχηματίζονται κάτω από κατάλληλες συνθήκες πάνω στα φύλλα των δένδρων και των λουλουδιών. Η μοίρα μας είναι προκαθορισμένη. Θα εξατμισθούμε από την θερμαντική δύναμη των ηλιακών ακτίνων όταν ο ήλιος φανεί στην κορυφή του βουνού κι αρχίσει την αιώνια πορεία του από την Ανατολή έως τη Δύση. Έτσι μέσα στην αιωνιότητα, η ζωή του ανθρώπου είναι ένα γύρισμα της πορείας του ήλιου. Ο χρόνος συνεχίζει μονοδρομικά κι αδυ...σώπητα να κυλάει. Δημιουργεί, χωρίς τις περισσότερες φορές εσύ να το αφομοιώνεις, εκείνες τις παραδοχές που δεν κατάλαβες ποτέ, πότε τις δέχτηκες μέσα σου.
Μια τέτοια παραδοχή είναι η συνειδητοποίηση ότι ξαφνικά μεγάλωσες. Μια ολόκληρη ζωή ανέβαλλες πράγματα που επιθυμούσες να κάνεις ή να γευτείς. Τα ανέβαλλες για αργότερα, για καταλληλότερες συνθήκες. Και κάποια στιγμή σου αποκαλύπτεται η τραγική αλήθεια: Ότι δεν υπάρχει αργότερα. Το τρένο πέρασε χωρίς εσύ να επιβιβαστείς. Έτσι θα μείνεις τελικά: Ελλιπής κι αδοκίμαστος. Δυστυχώς, αυτή είναι τελικά η ζωή! Ο άνθρωπος είναι αναλώσιμο προϊόν μιας χρήσης.