Η ακτινογραφία του κυβερνητικού σχήματος. Μάης 2015
Γνώριζα από την αρχή ότι είναι καλοί στα λόγια, αλλά τέτοια ανικανότητα στην πράξη ποτέ δεν την φανταζόμουν. Υπερέβη παρασάγγας ακόμα και τις προσδοκίες των πλέον φανατικών ιδεολογικών τους αντιπάλων., επιβεβαιώνοντας τον προκλητικό ισχυρισμό τους για παρένθεση του πειράματος «πρώτη φορά Αριστερά»
Ας αποπειραθούμε- από άλλη βεβαίως εμείς αφετηρία- να ακτινογραφήσουμε την προέλευση, την ποιότητα και την ικανότητα απόδοσης των κυβερνητικών στελεχών, που αίφνης βρέθηκαν σε θέση να ασκήσουν κρατική εξουσία. Προσωπικά διακρίνω, με τις αναγκαίες πάντα εξαιρέσεις, τρεις κύριες κατηγορίες ανθρώπων
α) Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Από νωρίς έδρασαν στις κομματικές νεολαίες, ασκήθηκαν αρκούντως σε καταλήψεις σχολείων, συνελεύσεις στα αμφιθέατρα, τελειοποίησαν την τακτική υφαρπαγής ψήφων κι αποφάσεων, εξουθένωσαν παντί τρόπω τους ενδεχόμενους αντιπάλους τους, παρακινούμενοι κι εμπνεόμενοι από τη βαθιά πίστη ότι «το συμφέρον της παράταξης είναι υπεράνω όλων». Αυτή δικαιολογεί κάθε πράξη και ενέργεια αρκεί να υποβοηθά το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στο διάστημα αυτό έκαναν και μια διαγώνια ανάγνωση κάποιων μαρξιστικών κειμένων για να μπορούν να επικαλούνται χρήσιμα τσιτάτα και να «κολλούν στον τοίχο» κάθε αντιρρησία, ρεβιζιονιστή και κάθε λακέ της μαύρης αντίδρασης.
Αργότερα, συνασπιζόμενοι καθ’ ομάδας, έδωσαν σκληρές μάχες σε συνεδριάσεις, ακτίφ, σε διαδρόμους και συνέδρια για την εξουδετέρωση των κομματικών τους αντιπάλων και την απρόσκοπτη αναρρίχησή τους στις ανώτερες κλίμακες της ιεραρχίας. Μεταφέρουν λοιπόν σεβαστό φορτίο εμπειριών σε αυτούς τους τομείς και θεωρούν προσωπικό τους επίτευγμα αυτή την επιτυχία. Και πράγματι είναι !
Όμως στους ίδιους λείπουν κάποια χρήσιμα κι απαραίτητα στοιχεία, που εξασφαλίζουν ασφαλές υπόβαθρο ωριμότητας, γνώσης και κατανόησης των κοινωνικών καταστάσεων. Πρώτον η εμπειρία του υποχρεωτικού καθημερινού ωραρίου σε μια εργασία ή η συνεχής άσκηση ενός επαγγέλματος και η πειθαρχία που επιβάλλει αυτή η υποχρέωση. Έχουν όμως χιλιάδες εργατοώρες σε κομματικές συνεδριάσεις, σε πάσης φύσεως διαδηλώσεις και μερικοί εξ αυτών είχαν την ευτυχία να νιώσουν τη χαρά της καταστροφής αντικειμένων και κατασκευασμάτων της αστικής κοινωνίας. Δεύτερον οι περισσότεροι δεν ένιωσαν την αγωνία για την εξασφάλιση του επιούσιου για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Κάποιοι λιτοδίαιτοι αρκούνταν στο γλίστρο μισθό του επαγγελματικού στελέχους ή στο εισόδημα άλλων μελών της οικογένειας. Είναι γνωστό από τα προηγούμενα χρόνια ότι πίσω από την «επιτυχημένη πορεία» ενός κομματικού στελέχους υπάρχει πολλές φορές ένας αφανής ήρωας, που δίνει αυτή τη μάχη. Έτσι θεωρεί αυτονόητο να έχει εξασφαλισμένα τα χρήματα για τις προσωπικές του ανάγκες. Όμως παρόλα αυτά έχουν σε αυξημένο επίπεδο μια σειρά «ευαισθησίες» απέναντι στους αναξιοπαθούντες κάθε είδους και με κάθε ευκαιρία επιδεικνύουν την ηθική τους συμπαράσταση
β) Οι συνδικαλιστές Θα χρειαζόταν μεγάλη ανάλυση να μπει κανείς στην ψυχοσύνθεση ενός συνδικαλιστή της εποχής μας. Ίσως στις αρχικές αφετηρίες τα κίνητρα κάποιων, που απέκτησαν αυτήν την ιδιότητα, να εκκινούσαν από τη διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Σύντομα όμως η αίσθηση της εξουσίας και η δύναμη που εκπηγάζει εξ αιτίας της, αλλοτρίωνε τους περισσότερους και τους μετέτρεπε σε κυνηγούς προσωπικών ωφελημάτων άμεσων ή έμμεσων. Με μια σειρά ανεξήγητων απεργιών εξασφάλισαν μια σειρά δικαιώματα κι έγιναν κράτος εν κράτει. Αρκετές φορές στη συνέχεια έναντι ανταλλαγμάτων έπαιζαν πυροσβεστικό ρόλο για να μπορούν οι άβουλοι διοικητές να παίζουν τον υποκριτικό ρόλο της διοίκησης σε ένα κράτος με παχυλό και αχρείαστο κρατικό μηχανισμό. Από ένα σημείο και πέρα έγιναν σε μεγάλο βαθμό ρυθμιστές των εξελίξεων. Βουλευτές, υπουργοί και με άλλες κυβερνητικές υπευθυνότητες υπεράσπισαν με συνέπεια τα συμφέροντα κάποιων κλάδων γύρω από το δημόσιο, να αποκτήσουν προκλητικά προνόμια που κατάντησαν βρόχος για την οικονομική τους εξυπηρέτηση. Όμως ταυτόχρονα έλυσαν επιτυχώς και την προσωπική και οικογενειακή οικονομική αποκατάσταση
γ) Οι καθηγητές Το τρίτο είδος των συμμετασχόντων στην κυβέρνηση- και μάλιστα σε γενναία δόση είναι οι πάσας μορφής και προέλευσης Πανεπιστημιακοί καθηγητές. Ίσως να είναι το μεγαλύτερο ποσοστό και δυσκόλως απωθώ τον πειρασμό ν’ αναφερθώ στη ρήση του σοφού προπολεμικού ηγέτη Ευρωπαϊκής χώρας για το τι συμβαίνει όταν σε μια κυβέρνηση συμμετέχουν πάνω από δυο- τρείς καθηγητάδες.
Όμως εδώ ας ανοίξω μια παρένθεση. Στην ανώτατη εκπαίδευση έχουμε φτάσει σε έναν άκρατο πληθωρισμό, τόσο από άποψη αριθμού ιδρυμάτων, φοιτητών αλλά κυρίως διδασκόντων καθηγητών. Αυθαίρετα θεωρήθηκε προοδευτικό η αθρόα ίδρυση σε κάθε πόλη της χώρας ανωτάτων ιδρυμάτων, χωρίς να μελετηθεί η σκοπιμότητα και ανάγκη ύπαρξης, χωρίς να υπολογιστούν οι αντοχές της Ελληνικής οικονομίας και μια σειρά άλλοι αυτονόητοι παράμετροι. Το κυριότερο ποτέ δεν έγινε αξιολόγηση από ανεξάρτητους ειδήμονες για την προσφορά αυτών των ιδρυμάτων και την αποτελεσματικότητα των λειτουργών τους. Αυτοί κρύβονται πίσω από ασαφείς έννοιες της ακαδημαϊκής ελευθερίας (καλύτερα να πω ασυδοσίας), του Πανεπιστημιακού Ασύλου κι άλλων παρόμοιων πομφολύγων.
Αυτά έγιναν το καταφύγιο για να κρύβεται η μετριότητα, η αυθαιρεσία και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Πολλοί δείκτες φανερώνουν ότι η απόδοσή τους είναι σε αναντιστοιχία με τη δαπάνη που υποβάλλεται το κοινωνικό σύνολο. Το να είσαι σήμερα ρεαλιστής και να λες τις προφανείς αλήθειες βαφτίζεται από τους πονηρούς εξυπνάκηδες αντίδραση και σκοταδισμός. Βλέπεις αυτοί είναι η πηγή του φωτός, υπεράνω κριτικής, ειδήμονες επί παντός επιστητού.
Ας έρθουμε τώρα στον τρόπο και τα κριτήρια με τα οποία καλύφτηκαν οι εκατοντάδες νέες καθηγητικές θέσεις. Μετρήστε πόσοι σύζυγοι και συγγενικά πρόσωπα πολιτικών παραγόντων, με ελλειμματικά προσόντα κατώτερα των απαιτουμένων, βρέθηκαν στις αρχικές θέσεις. Αυτοί αποτέλεσαν στη συνέχεια την επιτροπή επιλογής των υπολοίπων. Ο νεποτισμός σε αποθέωση. Στη συνέχεια αντί να συμπληρώσουν τις ελλείψεις τους, να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους, επικέντρωσαν την προσοχή τους σε κατάληψη προσοδοφόρων κυβερνητικών θέσεων. Αφοσιώθηκαν στην ανάπτυξη δημοσίων σχέσεων χρησιμοποιώντας τα πανεπιστημιακά τους γραφεία σαν ένα είδος προεκλογικής προετοιμασίας του μέλλοντός τους.
Είναι σε όλους γνωστό ότι μετά την μεταπολίτευση οι καθηγητικές θέσεις μοιράζονταν με βάση τις δυνάμεις των κομμάτων. Μόνο που οι νεοπαγείς αριστεροί με βάση τον ακτιβισμό τους, από ένα σημείο και μετά επικρατώντας επέβαλλαν ένα σχεδόν μονοπώλιο στις νέες προκηρύξεις. Η κατάληψη της θέσης δε γινόταν με τα ακαδημαϊκά προσόντα, αλλά με την κομματική του ταυτότητα. Όμως λησμονήθηκε ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι άνθρωποι των γραφείων, αδαείς στα ζητήματα λειτουργίας των αγορών, ονειροβατούντες με θεωρητικά σχήματα στο μυαλό τους, χωρίς εμπειρία διοίκησης. Κι ως τέτοιοι είναι πλήρως συζητήσιμη η ικανότητά τους να χειριστούν σοβαρές καταστάσεις σαν αυτές που σήμερα αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Σε μια χώρα με τόσες ανάγκες να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχουν καθόλου έμπειρα στελέχη της αγοράς ζυμωμένα μέσα στα σχετικά θέματα.
Δεν αναφέρθηκα ουδόλως στους ψεκασμένους της ΑΝΕΛ. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι η «κατανόηση» με την οποία τους αντιμετωπίζουν διάφοροι καθαρόαιμοι του ΣΥΡΙΖΑ, που στο παρελθόν δεν ανέχονταν να βρωμίσουν με τέτοιες συγχρωτισμούς
Μετά λοιπόν από αυτή την ακτινογράφηση, δεν μου απομένουν περιθώρια αισιοδοξίας. Εύχομαι από το βάθος της καρδιάς μου να διαψευστώ.
Γνώριζα από την αρχή ότι είναι καλοί στα λόγια, αλλά τέτοια ανικανότητα στην πράξη ποτέ δεν την φανταζόμουν. Υπερέβη παρασάγγας ακόμα και τις προσδοκίες των πλέον φανατικών ιδεολογικών τους αντιπάλων., επιβεβαιώνοντας τον προκλητικό ισχυρισμό τους για παρένθεση του πειράματος «πρώτη φορά Αριστερά»
Ας αποπειραθούμε- από άλλη βεβαίως εμείς αφετηρία- να ακτινογραφήσουμε την προέλευση, την ποιότητα και την ικανότητα απόδοσης των κυβερνητικών στελεχών, που αίφνης βρέθηκαν σε θέση να ασκήσουν κρατική εξουσία. Προσωπικά διακρίνω, με τις αναγκαίες πάντα εξαιρέσεις, τρεις κύριες κατηγορίες ανθρώπων
α) Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Από νωρίς έδρασαν στις κομματικές νεολαίες, ασκήθηκαν αρκούντως σε καταλήψεις σχολείων, συνελεύσεις στα αμφιθέατρα, τελειοποίησαν την τακτική υφαρπαγής ψήφων κι αποφάσεων, εξουθένωσαν παντί τρόπω τους ενδεχόμενους αντιπάλους τους, παρακινούμενοι κι εμπνεόμενοι από τη βαθιά πίστη ότι «το συμφέρον της παράταξης είναι υπεράνω όλων». Αυτή δικαιολογεί κάθε πράξη και ενέργεια αρκεί να υποβοηθά το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στο διάστημα αυτό έκαναν και μια διαγώνια ανάγνωση κάποιων μαρξιστικών κειμένων για να μπορούν να επικαλούνται χρήσιμα τσιτάτα και να «κολλούν στον τοίχο» κάθε αντιρρησία, ρεβιζιονιστή και κάθε λακέ της μαύρης αντίδρασης.
Αργότερα, συνασπιζόμενοι καθ’ ομάδας, έδωσαν σκληρές μάχες σε συνεδριάσεις, ακτίφ, σε διαδρόμους και συνέδρια για την εξουδετέρωση των κομματικών τους αντιπάλων και την απρόσκοπτη αναρρίχησή τους στις ανώτερες κλίμακες της ιεραρχίας. Μεταφέρουν λοιπόν σεβαστό φορτίο εμπειριών σε αυτούς τους τομείς και θεωρούν προσωπικό τους επίτευγμα αυτή την επιτυχία. Και πράγματι είναι !
Όμως στους ίδιους λείπουν κάποια χρήσιμα κι απαραίτητα στοιχεία, που εξασφαλίζουν ασφαλές υπόβαθρο ωριμότητας, γνώσης και κατανόησης των κοινωνικών καταστάσεων. Πρώτον η εμπειρία του υποχρεωτικού καθημερινού ωραρίου σε μια εργασία ή η συνεχής άσκηση ενός επαγγέλματος και η πειθαρχία που επιβάλλει αυτή η υποχρέωση. Έχουν όμως χιλιάδες εργατοώρες σε κομματικές συνεδριάσεις, σε πάσης φύσεως διαδηλώσεις και μερικοί εξ αυτών είχαν την ευτυχία να νιώσουν τη χαρά της καταστροφής αντικειμένων και κατασκευασμάτων της αστικής κοινωνίας. Δεύτερον οι περισσότεροι δεν ένιωσαν την αγωνία για την εξασφάλιση του επιούσιου για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Κάποιοι λιτοδίαιτοι αρκούνταν στο γλίστρο μισθό του επαγγελματικού στελέχους ή στο εισόδημα άλλων μελών της οικογένειας. Είναι γνωστό από τα προηγούμενα χρόνια ότι πίσω από την «επιτυχημένη πορεία» ενός κομματικού στελέχους υπάρχει πολλές φορές ένας αφανής ήρωας, που δίνει αυτή τη μάχη. Έτσι θεωρεί αυτονόητο να έχει εξασφαλισμένα τα χρήματα για τις προσωπικές του ανάγκες. Όμως παρόλα αυτά έχουν σε αυξημένο επίπεδο μια σειρά «ευαισθησίες» απέναντι στους αναξιοπαθούντες κάθε είδους και με κάθε ευκαιρία επιδεικνύουν την ηθική τους συμπαράσταση
β) Οι συνδικαλιστές Θα χρειαζόταν μεγάλη ανάλυση να μπει κανείς στην ψυχοσύνθεση ενός συνδικαλιστή της εποχής μας. Ίσως στις αρχικές αφετηρίες τα κίνητρα κάποιων, που απέκτησαν αυτήν την ιδιότητα, να εκκινούσαν από τη διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Σύντομα όμως η αίσθηση της εξουσίας και η δύναμη που εκπηγάζει εξ αιτίας της, αλλοτρίωνε τους περισσότερους και τους μετέτρεπε σε κυνηγούς προσωπικών ωφελημάτων άμεσων ή έμμεσων. Με μια σειρά ανεξήγητων απεργιών εξασφάλισαν μια σειρά δικαιώματα κι έγιναν κράτος εν κράτει. Αρκετές φορές στη συνέχεια έναντι ανταλλαγμάτων έπαιζαν πυροσβεστικό ρόλο για να μπορούν οι άβουλοι διοικητές να παίζουν τον υποκριτικό ρόλο της διοίκησης σε ένα κράτος με παχυλό και αχρείαστο κρατικό μηχανισμό. Από ένα σημείο και πέρα έγιναν σε μεγάλο βαθμό ρυθμιστές των εξελίξεων. Βουλευτές, υπουργοί και με άλλες κυβερνητικές υπευθυνότητες υπεράσπισαν με συνέπεια τα συμφέροντα κάποιων κλάδων γύρω από το δημόσιο, να αποκτήσουν προκλητικά προνόμια που κατάντησαν βρόχος για την οικονομική τους εξυπηρέτηση. Όμως ταυτόχρονα έλυσαν επιτυχώς και την προσωπική και οικογενειακή οικονομική αποκατάσταση
γ) Οι καθηγητές Το τρίτο είδος των συμμετασχόντων στην κυβέρνηση- και μάλιστα σε γενναία δόση είναι οι πάσας μορφής και προέλευσης Πανεπιστημιακοί καθηγητές. Ίσως να είναι το μεγαλύτερο ποσοστό και δυσκόλως απωθώ τον πειρασμό ν’ αναφερθώ στη ρήση του σοφού προπολεμικού ηγέτη Ευρωπαϊκής χώρας για το τι συμβαίνει όταν σε μια κυβέρνηση συμμετέχουν πάνω από δυο- τρείς καθηγητάδες.
Όμως εδώ ας ανοίξω μια παρένθεση. Στην ανώτατη εκπαίδευση έχουμε φτάσει σε έναν άκρατο πληθωρισμό, τόσο από άποψη αριθμού ιδρυμάτων, φοιτητών αλλά κυρίως διδασκόντων καθηγητών. Αυθαίρετα θεωρήθηκε προοδευτικό η αθρόα ίδρυση σε κάθε πόλη της χώρας ανωτάτων ιδρυμάτων, χωρίς να μελετηθεί η σκοπιμότητα και ανάγκη ύπαρξης, χωρίς να υπολογιστούν οι αντοχές της Ελληνικής οικονομίας και μια σειρά άλλοι αυτονόητοι παράμετροι. Το κυριότερο ποτέ δεν έγινε αξιολόγηση από ανεξάρτητους ειδήμονες για την προσφορά αυτών των ιδρυμάτων και την αποτελεσματικότητα των λειτουργών τους. Αυτοί κρύβονται πίσω από ασαφείς έννοιες της ακαδημαϊκής ελευθερίας (καλύτερα να πω ασυδοσίας), του Πανεπιστημιακού Ασύλου κι άλλων παρόμοιων πομφολύγων.
Αυτά έγιναν το καταφύγιο για να κρύβεται η μετριότητα, η αυθαιρεσία και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Πολλοί δείκτες φανερώνουν ότι η απόδοσή τους είναι σε αναντιστοιχία με τη δαπάνη που υποβάλλεται το κοινωνικό σύνολο. Το να είσαι σήμερα ρεαλιστής και να λες τις προφανείς αλήθειες βαφτίζεται από τους πονηρούς εξυπνάκηδες αντίδραση και σκοταδισμός. Βλέπεις αυτοί είναι η πηγή του φωτός, υπεράνω κριτικής, ειδήμονες επί παντός επιστητού.
Ας έρθουμε τώρα στον τρόπο και τα κριτήρια με τα οποία καλύφτηκαν οι εκατοντάδες νέες καθηγητικές θέσεις. Μετρήστε πόσοι σύζυγοι και συγγενικά πρόσωπα πολιτικών παραγόντων, με ελλειμματικά προσόντα κατώτερα των απαιτουμένων, βρέθηκαν στις αρχικές θέσεις. Αυτοί αποτέλεσαν στη συνέχεια την επιτροπή επιλογής των υπολοίπων. Ο νεποτισμός σε αποθέωση. Στη συνέχεια αντί να συμπληρώσουν τις ελλείψεις τους, να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους, επικέντρωσαν την προσοχή τους σε κατάληψη προσοδοφόρων κυβερνητικών θέσεων. Αφοσιώθηκαν στην ανάπτυξη δημοσίων σχέσεων χρησιμοποιώντας τα πανεπιστημιακά τους γραφεία σαν ένα είδος προεκλογικής προετοιμασίας του μέλλοντός τους.
Είναι σε όλους γνωστό ότι μετά την μεταπολίτευση οι καθηγητικές θέσεις μοιράζονταν με βάση τις δυνάμεις των κομμάτων. Μόνο που οι νεοπαγείς αριστεροί με βάση τον ακτιβισμό τους, από ένα σημείο και μετά επικρατώντας επέβαλλαν ένα σχεδόν μονοπώλιο στις νέες προκηρύξεις. Η κατάληψη της θέσης δε γινόταν με τα ακαδημαϊκά προσόντα, αλλά με την κομματική του ταυτότητα. Όμως λησμονήθηκε ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι άνθρωποι των γραφείων, αδαείς στα ζητήματα λειτουργίας των αγορών, ονειροβατούντες με θεωρητικά σχήματα στο μυαλό τους, χωρίς εμπειρία διοίκησης. Κι ως τέτοιοι είναι πλήρως συζητήσιμη η ικανότητά τους να χειριστούν σοβαρές καταστάσεις σαν αυτές που σήμερα αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Σε μια χώρα με τόσες ανάγκες να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχουν καθόλου έμπειρα στελέχη της αγοράς ζυμωμένα μέσα στα σχετικά θέματα.
Δεν αναφέρθηκα ουδόλως στους ψεκασμένους της ΑΝΕΛ. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι η «κατανόηση» με την οποία τους αντιμετωπίζουν διάφοροι καθαρόαιμοι του ΣΥΡΙΖΑ, που στο παρελθόν δεν ανέχονταν να βρωμίσουν με τέτοιες συγχρωτισμούς
Μετά λοιπόν από αυτή την ακτινογράφηση, δεν μου απομένουν περιθώρια αισιοδοξίας. Εύχομαι από το βάθος της καρδιάς μου να διαψευστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου