Μποτίλια στο πέλαγο
Σε είδα ανεπάντεχα και για λίγο καλέ, των νεανικών μου χρόνων, φίλε. Μια καλησπέρα προλάβαμε να πούμε πριν τον αναγκαστικό χωρισμό. Κι όμως αυτή η συνάντηση άνοιξε μέσα μου λεωφόρους αναμνήσεων, έγινε αιτία αναπόλησης του παρελθόντος κι αναγκαστική σύγκριση με το παρόν.
Δεν ξέρω ακόμα τους μετέπειτα σταθμούς της δικής σου πορείας, δεν ξέρω αν σταθερός κι ακλόνητος συνεχίζεις το νεανικό μας όνειρο ή αν στη πορεία έφαγες και συ τις κατραπακιές σο...υ. Όμως θέλω να ξέρεις. Έτσι κι αλλιώς σ’ αγαπάω όπως πάντα αγαπούσαμε την πατρίδα μας. Απλώς δεν μας κατανοούσαν ότι τη θέλουμε αλλιώς. Για μένα είναι ευκαιρία να σου πω- έστω κι έμμεσα- δυο τρία πράγματα δικά μου έστω κι δεν φτάσουν στ’ αυτιά σου μα δεν πειράζει. Τη δική μου ανάγκη καλύπτουν περισσότερο.
Στη ζωή μου φίλε συνάντησα φουρτούνες πολλές, μα κι ωραία απάγκια. Οι φουρτούνες δεν με φόβισαν, ίσα- ίσα μου έδιναν κουράγιο με πείσμα να συνεχίσω. Άλλα ήταν αυτά που με ταρακούνησαν. Βλέπεις τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Κατηφόρισαν χαμηλά κι ήρθε ο θάνατος των ψευδαισθήσεων. Τίποτε δεν επαληθεύτηκε, τίποτα δεν είναι όπως τα ονειρευτήκαμε. Όμως κι αυτό θα το άντεχα γιατί μέσα μου υπήρχε μεγάλο απόθεμα δύναμης.
Εκείνο που δεν άντεξα είναι η εσωτερική διάψευση. Εχθρός δεν ήταν μόνο ο «ταξικός». Το σκουλήκι μπήκε μέσα στα σπλάχνα μας και μετάδωσε την αρρώστια παντού. Βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Χριστέ μου πού πλέον να στηριχτείς; Καλά εμείς προλάβαμε και ζήσαμε χαρές. Κι οι νέες γενιές ας νιώσουν τις ίδιες.
Η φιλοδοξία κινητοποιεί, η φαντασία πλάθει τ’ όραμα, η δύναμη παράγει έργο.
Τους το εύχομαι μ’ όλη τη ψυχή μου, ελπίζοντας ότι θα δώσουν την προσωπική τους μάχη. Τίποτα δε χαρίζεται και τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς κόπο και πείσμα…….