Η . γ λ υ κ ι ά . μ α τ α ι ο δ ο ξ ί α
Είναι κοινός τόπος, νομίζω, η απεγνωσμένη ανάγκη του ανθρώπου για παραδοχή. Για την εν ζωή αναγνώριση κι ακόμα για την υστεροφημία μετά την αναχώρηση. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το θέμα δεν τους αφορά- ή διαφορετικά- είναι υπεράνω τέτοιων «ελαττωμάτων». Να πω τη δική μου γνώμη. Βάζω σ’ όλους τους καλής προαιρέσεως ανθρώπους το ακόλουθο ερώτημα.
Σε ποιον δεν αρέσει ένας καλός λόγος, ένα παίνεμα και μια εκτίμηση από τους ανθρώπους του ...περιβάλλοντός του;
Η «ματαιοδοξία» είναι σύμφυτη ιδιότητά μας. Ίσως σε κάποιους να βρίσκεται εν υπνώσει γιατί δεν τους δόθηκε ακόμα αφορμή να εκδηλωθεί. Μα, ισχυρίζομαι ότι, αν «κουνηθεί το μαντήλι» όλοι -απ’ ό,τι έχουν δει τα μάτια μου, τουλάχιστον- υποκύπτουν στη μοίρα. Το σημείο αυτό είναι κομβικό. Προσωπικά πιστεύω ότι η εν μέτρω ματαιοδοξία (ή επειδή το ουσιαστικό μπορεί κάποιους να ενοχλεί ας την ονομάσουμε φιλοδοξία) δεν είναι ελάττωμα. Αντίθετα μπορεί να αποτελέσει κίνητρο βελτίωσης του ατόμου, αφορμή να ξεδιπλωθούν τα εν υπνώσει υπάρχοντα ταλέντα και προτερήματα.
Ας μην είμαστε σε τέτοια φαινόμενα εκ των προτέρων καταδικαστικοί και απόλυτοι. Έχουμε απειρία πραγμάτων να καταδικάσουμε. Ας αφήσουμε και λίγα για έναν καλό λόγο