Αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα, κυρίως για τους συντρόφους των κοινών αγώνων στα δύσκολα χρόνια. Αλλά όχι μόνο. Σε όλους που παρακολουθούν τις αναρτήσεις μου. Ένα είδος εξομολόγησης για όπου και όσο το τοπίο είναι θολωμένο.
Εγκαίρως έχω δηλώσει στο βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» τα εξής για μένα
«……………………Ξεκινάω από την αντίληψη πως σε κανέναν δεν επιτρέπεται, να υποτιμάει καταστάσεις που για άλλους είναι η ζωή τους. Θέλω να σέβομαι κάθε άποψη ιδιαίτερα όταν αυτή έχει συνδεθεί με ανυπόκριτη προσφορά κόπων, θυσιών και ανυστερόβουλης προσφοράς. Στα χρόνια, που ζήσαμε δεν υπήρξαν εγχώριοι πόλεμοι, αλλά υπήρξαν πιο ύπουλα διαλυτικά στοιχεία. Ιδεολογικοί κλονισμοί, ερωτήματα, απίθανες διαψεύσεις. Αν μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό των γεγονότων τίποτε δεν ταρακούνησε τη δική σου θέση, είναι προσωπικός σου λογαριασμός. Όμως είναι δικαίωμα και στον άλλο να κάνει «ταμείο». Να κάνει μια ενδοσκόπηση και να δει τα πράγματα από την αρχή χωρίς να εθελοτυφλεί.
Πιστεύω πως μόνο αν υποσυνείδητα, για λόγους αυτοάμυνας, ύψωσες ένα προστατευτικό τείχος γύρω σου, μόνο αν με δική σου πρωτοβουλία έκοψες τους διαδρόμους με τους οποίους οι αισθήσεις και η λογική αναμετρώνται με τα γεγονότα, αν περιχαρακώθηκες αρνούμενος να δεις τις αλλαγές, ε! τότε καλά! Έχεις το δικαίωμα να συνεχίζεις να πορεύεσαι αναλλοίωτος.
Εγώ όμως άλλαξα! Ναι άλλαξα! Το παραδέχομαι!
Η μεγάλη δυσκολία βρίσκεται στην ανάγκη να εξηγήσεις σε ανθρώπους που αγαπάς και σέβεσαι, σε συντρόφους κοινών αγώνων τις δικές σου αλλαγές. Οι δεσμοί που πλέκονται στα νεανικά χρόνια, μέσα σε συνθήκες κοινών οραμάτων, κοινών αγώνων και περιπετειών δεν μπορούνε με τίποτα να καταργηθούν. Σφυρηλατήθηκαν πάνω στο κορμί σου μια για πάντα.
……………………………………………………………………………………………………………………………. …………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ίσως να στεναχώρησα φίλους με αυτά που προηγουμένως είπα. Θέλω όμως να τους καθησυχάσω με την εξής διαβεβαίωση.
… Διατηρώ μέσα μου αναλλοίωτα τα βασικά αφετηριακά χαρακτηριστικά: Την αγάπη στον άνθρωπο, την κοινωνική ευαισθησία, την αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, την έγνοια για τον αδικημένο και τον ανυπεράσπιστο, το σεβασμό στο περιβάλλον, την δυνατότητα επιλογής. Αγαπώ τις μεγάλες ιδέες της ελευθερίας της δικαιοσύνης και της ανεκτικότητας.
Νιώθω πλούσια αισθήματα. Ανοίγει η καρδούλα μου όταν βλέπω μπρος μου τη νέα ζωή. Χαίρομαι σε κάθε επιτυχία της χώρας μου σ’ όποιον τομέα αυτό γίνεται, σε κάθε διεθνή διάκριση συμπατριώτη μας στο εξωτερικό. ………………………………….
Αυτό που κυρίως τώρα θέλω να τονίσω είναι το εξής :
Είναι αναπόφευκτο με την πάροδο του χρόνου να υπήρξαν διαφοροποιήσεις απόψεων σε ζητήματα της συγκυρίας. Πάντα υπήρχαν διαφορές. Αλίμονο όμως αν αυτές επηρέαζαν τις φιλίες που είναι δεμένες με κοινές αναμνήσεις από τα όμορφα νεανικά μας χρόνια.
ΔΗΛΩΝΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΚΑΙ ΕΥΘΑΡΣΩΣ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΑΠΟΨΕΙΣ ΔΕΝ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΑ ΙΣΧΎΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ
Αλίμονο αν ήταν διαφορετικά. Λευτέρης Τσίλογλου