Η ν ύ χ τ α
Νύχτα ηλιόλουστη,
στιγμή δικιά μου
Ολόκληρο το δωμάτιο
Οι μακρινοί ήχοι...
σ’ άλλη πολιτεία ανήκουν

Νύχτα μεσουρανούσα
κρυφή ελευθερία
νησάκι απόμερο κι ιδιόκτητο
Απληστία και την τελευταία σταγόνα
να ρουφήξεις
Νύχτα γλυκόπικρη
σχίζεις τους δισταγμούς,
ξεκλειδώνεις τα διλήμματα,
υπόγειες λεωφόρους ανοίγεις
σε παράνομα όνειρα
Νύχτα αμαρτάνουσα
Τα μέλη κουρασμένα
μετρούν τις ανάσες
Σε λίγο θα γίνουν
φυσιολογικές
Νύχτα θνήσκουσα
Το μόνο σου αντίδωρο είναι
οι παλαιές αναμνήσεις
από ατρύγητες αγάπες