Δάσκαλοι και μαθητές στο ίδιο σχολείο Τρίτη 28th, Ιανουάριος 2014
ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Μια ευχάριστη έκπληξη επεφύλαξε η ζωή στους γυμναστές Γιώργο Καλλιγιάννη και Νεκτάριο Νικάκη, στον φιλόλογο και δάσκαλο Νικόλαο Τσουπάκη, στον δάσκαλο Χρόνη Παρασκευά και στις δασκάλες Βαγγελιώ Νικάκη και Μαρία Μαρινάκη, καθώς τους έλαχε να διδάξουν στο ίδιο σχολείο από το οποίο πήραν το απολυτήριο του Δημοτικού.
Το 2ο Δημοτικό ,το γνωστό Καμαράκι, ήταν το σχολείο το... οποίο πριν από χρόνια τους αγκάλιασε με θέρμη, τους έδωσε τα πρώτα γράμματα και τους καλλιέργησε την αγάπη για τη μαθητική ζωή. Έκτοτε πέρασαν από Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο, έκαναν οικογένεια ώσπου τελικά ξαναγύρισαν στο ‘σχολείο –μάνα’ που τους έθρεψε αυτή τη φορά όμως όχι από την θέση του μαθητή αλλά από την θέση του διδασκάλου, επιβεβαιώνοντας την λαϊκή ρήση «έχει ο καιρός γυρίσματα».
Τότε το Καμαράκι ήταν πιο ήσυχο με λιγότερους μαθητές και πειθαρχημένους, με περισσότερα δέντρα, λιγότερο μπετόν και είχε καμάρι του πέραν την καλή απόδοση των μαθητών του τις περίφημες ‘Γυμναστικές Επιδείξεις’. Είχε επίσης πιο πολλά παιχνίδια όπως τη σβούρα, τον λαβύρινθο, το μονόζυγο, τις κούνιες, το σκάμμα ,ενώ η ψυχή του σχολείου ήταν η αγαπημένη επιστάτρια- καθαρίστρια που κρατούσε και το κυλικείο , η κυρά Μηλιώ (Ζολωτάκη).
Στην αριστερή πλευρά του 2ου υπήρχε ο ξακουστός θερινός κινηματογράφος «Έσπερος», ιδιοκτησία και καύχημα του σχολείου, που συγκέντρωνε τους Ρεθυμνιώτες στις εσπέρες με τον έναστρο ουρανό, που έσπευδαν εκεί για να δουν τις αθάνατες Ελληνικές Ταινίες, με τον Βουτσά, τη Βουγιουκλάκη, τον Παπαμιχαήλ, την Καραγιάννη, τη Χρονοπούλου, τον Γκιωνάκη, τον Σταυρίδη και την ‘ωραία των Αθηνών’ τη Βασιλειάδου και να γελάσουν με την ψυχή τους.
Η αλήθεια είναι ότι οι προαναφερθέντες μαθητές τότε δεν έκαναν την ίδια παρέα που κάνουν τώρα καθότι οι περισσότεροι ήταν διαφορετικής ηλικίας και είχαν φίλους συνομήλικους. Τώρα όμως έχουν γίνει καλοί φίλοι καθώς τους ενώνουν τα κοινά βιώματα σε αυτόν τον ‘ιερό χώρο’ που λέγεται σχολείο και η νοσταλγία για τα ανέμελα πρώτα μαθητικά τους χρόνια που πέρασαν ανεπιστρεπτί, τότε που έκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα κοινωνικοποίησης και τη μετάβαση από την οικογενειακή εστία στην σχολική κοινότητα.
Όπως ομολογούν η πρώτη μέρα που δίδαξαν στο ‘σχολειό τους’ ήταν συγκινητική διότι ξύπνησαν μέσα τους μνήμες ανεξίτηλες και επανήλθαν οι στιγμές ξεγνοιασιάς της ‘πρώτης νιότης’. Παράλληλα η αγάπη για το σχολείο που τους γαλούχησε τους κάνει να δουλεύουν με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη και μεράκι για την κοινή προσπάθεια που είναι όχι μόνο η μάθηση αλλά η γενικότερη ‘αγωγή’ των παιδιών με απώτερο σκοπό να γίνουν χρήσιμα και ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας.
Ν.Ι.Τ.
Δείτε περισσότερα
ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Μια ευχάριστη έκπληξη επεφύλαξε η ζωή στους γυμναστές Γιώργο Καλλιγιάννη και Νεκτάριο Νικάκη, στον φιλόλογο και δάσκαλο Νικόλαο Τσουπάκη, στον δάσκαλο Χρόνη Παρασκευά και στις δασκάλες Βαγγελιώ Νικάκη και Μαρία Μαρινάκη, καθώς τους έλαχε να διδάξουν στο ίδιο σχολείο από το οποίο πήραν το απολυτήριο του Δημοτικού.
Το 2ο Δημοτικό ,το γνωστό Καμαράκι, ήταν το σχολείο το... οποίο πριν από χρόνια τους αγκάλιασε με θέρμη, τους έδωσε τα πρώτα γράμματα και τους καλλιέργησε την αγάπη για τη μαθητική ζωή. Έκτοτε πέρασαν από Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο, έκαναν οικογένεια ώσπου τελικά ξαναγύρισαν στο ‘σχολείο –μάνα’ που τους έθρεψε αυτή τη φορά όμως όχι από την θέση του μαθητή αλλά από την θέση του διδασκάλου, επιβεβαιώνοντας την λαϊκή ρήση «έχει ο καιρός γυρίσματα».
Τότε το Καμαράκι ήταν πιο ήσυχο με λιγότερους μαθητές και πειθαρχημένους, με περισσότερα δέντρα, λιγότερο μπετόν και είχε καμάρι του πέραν την καλή απόδοση των μαθητών του τις περίφημες ‘Γυμναστικές Επιδείξεις’. Είχε επίσης πιο πολλά παιχνίδια όπως τη σβούρα, τον λαβύρινθο, το μονόζυγο, τις κούνιες, το σκάμμα ,ενώ η ψυχή του σχολείου ήταν η αγαπημένη επιστάτρια- καθαρίστρια που κρατούσε και το κυλικείο , η κυρά Μηλιώ (Ζολωτάκη).
Στην αριστερή πλευρά του 2ου υπήρχε ο ξακουστός θερινός κινηματογράφος «Έσπερος», ιδιοκτησία και καύχημα του σχολείου, που συγκέντρωνε τους Ρεθυμνιώτες στις εσπέρες με τον έναστρο ουρανό, που έσπευδαν εκεί για να δουν τις αθάνατες Ελληνικές Ταινίες, με τον Βουτσά, τη Βουγιουκλάκη, τον Παπαμιχαήλ, την Καραγιάννη, τη Χρονοπούλου, τον Γκιωνάκη, τον Σταυρίδη και την ‘ωραία των Αθηνών’ τη Βασιλειάδου και να γελάσουν με την ψυχή τους.
Η αλήθεια είναι ότι οι προαναφερθέντες μαθητές τότε δεν έκαναν την ίδια παρέα που κάνουν τώρα καθότι οι περισσότεροι ήταν διαφορετικής ηλικίας και είχαν φίλους συνομήλικους. Τώρα όμως έχουν γίνει καλοί φίλοι καθώς τους ενώνουν τα κοινά βιώματα σε αυτόν τον ‘ιερό χώρο’ που λέγεται σχολείο και η νοσταλγία για τα ανέμελα πρώτα μαθητικά τους χρόνια που πέρασαν ανεπιστρεπτί, τότε που έκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα κοινωνικοποίησης και τη μετάβαση από την οικογενειακή εστία στην σχολική κοινότητα.
Όπως ομολογούν η πρώτη μέρα που δίδαξαν στο ‘σχολειό τους’ ήταν συγκινητική διότι ξύπνησαν μέσα τους μνήμες ανεξίτηλες και επανήλθαν οι στιγμές ξεγνοιασιάς της ‘πρώτης νιότης’. Παράλληλα η αγάπη για το σχολείο που τους γαλούχησε τους κάνει να δουλεύουν με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη και μεράκι για την κοινή προσπάθεια που είναι όχι μόνο η μάθηση αλλά η γενικότερη ‘αγωγή’ των παιδιών με απώτερο σκοπό να γίνουν χρήσιμα και ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας.
Ν.Ι.Τ.
Δείτε περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου