Το τέρας
Για λόγους διάφορους, η σχέση μου με τις ξένες γλώσσες ήταν πλήρως αντιδραστική. Δεν έμαθα ποτέ καμία ξένη γλώσσα αρκούντως πλην κάποιων ημιτελών κι ολιγόχρονων προσπαθειών που σε κάποια φάση αποτόλμησα. Βεβαίως κακώς και κάκιστα, μα πρέπει και να ομολογήσω ότι στον τομέα αυτόν δεν είχα καμιά ιδιαίτερη έφεση και το αντίστοιχο ενδιαφέρον. Στη διάρκεια της ζωής μου σχετίστηκα με ανθρώπους που καταβρόχθιζαν τις γνώσεις σε λέξεις μιας ξένης γλώσσας σαν ξερολούκουμα, ενώ ...σε μένα εισέρχονταν σαν χάπια κινίνης που πρέπει να καταποθούν αμάσητα. Κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι είναι γενετικό μου ελάττωμα και δείχνει τη μέτρια έως ολίγιστη πνευματική μου ικανότητα. Όμως στους ίδιους ανθρώπους που θαύμαζα κι εκστασιαζόμουν από την απορροφητικότητα σ’ αυτές, σύντομα ανακάλυπτα υστέρηση από λίγο έως πολύ σε άλλους τομείς, που εγώ είχα μια κάποια έφεση. Κι αυτό μετρίασε τους αρχικούς μου φόβους.
Η φύση λοιπόν είναι προνοητική. Φροντίζει να μην συγκεντρώνονται όλα τα προσόντα σ’ ένα άτομο. Ο ένας είναι καλός στον Α τομέα κι ο άλλος στον Β. Είναι κι αυτό μια ένδειξη δικαιοσύνης της φύσης. Για σκέψου όλες οι αρετές ή και αντίθετα όλα τα ελαττώματα να είναι συγκεντρωμένα σε ένα άτομο. Αυτό δε θα ήταν φυσιολογικό άτομο. Ένα τέρας θα ήταν ! Ναι !
Αύγουστος 2014