Μάουρερ Γεώργιος – Λουδοβίκος (1790-1872)
Ένα από τα τρία μέλη της Αντιβασιλείας. Διακεκριμένος νομομαθής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ήταν υπεύθυνος για τα θέματα της δικαιοσύνης, της εκκλησίας και της παιδείας. Επειδή όμως αγνοούσε ή παραγνώριζε τον τοπικό παράγοντα και την ελληνική πραγματικότητα, έφτασε σε ακρότητες ή εφάρμοσε μέτρα που δικαιολογημένα δημιούργησαν αντιδράσεις.
Μάουρερ Γεώργιος – Λουδοβίκος
Βαυαρός νομομαθής και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στο Ερπολτσχάιμ και σπούδασε στη Χαϊδελβέργη και το Παρίσι. Έγινε δικαστικός, μέλος της Ακαδημίας και καθηγητής της Ιστορίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1829 έλαβε τον τίτλο του συμβούλου του κράτους και του ιππότη, ενώ με την εκλογή του Όθωνος ως βασιλιά της Ελλάδας ο Μάουρερ, ήρθε στο Ναύπλιο και διορίστηκε μέλος της Αντιβασιλείας, επιφορτισμένος με την οργάνωση της Δικαιοσύνης, της Εκκλησίας και της Παιδείας.
Από τη θέση αυτή συνέστησε το Μάρτιο του 1833 επιτροπή για τη ρύθμιση των εκκρεμών εκκλησιαστικών ζητημάτων, επιδιώκοντας να θέσει τέλος στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε τότε στη ζωή της Εκκλησίας. Αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας ήταν, ύστερα από εισήγηση του Φαρμακίδη, η ανακήρυξη του αυτοκεφάλου της Ελληνικής Εκκλησίας τον Ιούλιο του 1833 και η υπαγωγή της στην κρατική εξουσία.
Εμμέσως στόχος του Μάουρερ και της Αντιβασιλείας ήταν και η αποδυνάμωση των επιμέρους εξουσιών στην ελληνική κοινωνία – ανάμεσα σ’ αυτές περιλαμβάνονταν φυσικά και ο κλήρος. Τον Ιούλιο του 1834 ο Μάουρερ, μετά από σοβαρή κρίση ανάμεσα στα μέλη της Αντιβασιλείας (ήρθε σε σύγκρουση με τον Άρμανσμπεργκ, στην αγγλόφιλη πολιτική του οποίου αντιδρούσε, γιατί ο ίδιος φερόταν ως γαλλόφιλος), ανακλήθηκε από το βασιλιά της Βαυαρίας στο Μόναχο και το 1847 έγινε υπουργός Δικαιοσύνης.
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1833, με απόλυτη μυστικότητα και χωρίς να ειδοποίηση το υπουργικό συμβούλιο, υπέγραψε μαζί με τον Άμπελ τη διαταγή σύλληψης του Κολοκοτρώνη και των συντρόφων του.
Πέθανε στο Μόναχο σε ηλικία 82 ετών, αφήνοντας πίσω του ικανό για την Ελλάδα νομοθετικό έργο, καθώς και μια τρίτομη συγγραφή «περί των εθίμων των Ελλήνων» (1843).
Στο βιβλίο του Δημήτρη Φωτίαδη διαβάζουμε:
[…] Μάουρερ. Ο πιο καπάτσος από τους αντιβασιλιάδες που μας έστειλε ο Λουδοβίκος στάθηκε ο Γεώργιος φόν Μάουρερ, σύμβουλος της επικρατείας στη Βαυαρία και καθηγητής στα νομικά στο πανεπιστήμιο του Μονάχου. Είτανε 43 χρονών, επαρμένος και σχολαστικός. Όσο σπάταλος ο Άρμανσπεργκ, τόσο τσιγγούνης αυτός. Λογάριασε πως στεκόταν μία μοναδική ευκαιρία να οικονομήσει, από τον πλούσιο μισθό του, όσα μπορούσε πιότερα λεφτουδάκια νάχει να τα χαίρεται άμα θα γύριζε στη Γερμανία. Είταν όμως δουλευτής. Από τα ξημερώματα ίσαμε βαθειά τη νύχτα βρισκόταν αδιάκοπα βυθισμένος στα χαρτιά του σκαρώνοντας βουνά διατάγματα και νόμους, σίγουρος πώς άμα τους αποχτούσαμε με μιάς θα ευτυχίσουμε.
Αδιαφορούσε βέβαια αν είτανε ή όχι φτιαγμένοι πάνω σε μέτρα που ταίριαξαν στα δικά μας˙ μέσα στη σχολαστική σοφία του δεν καταδέχτηκε να το ξετάσει. Τους μαστόρευε, καθώς λέει ο Μέντελσον Μπαρτόλντυ (Γερμανός ιστορικός), για «Νεφελοκοκυγίαν τινά, όπως θα ωνόμαζεν αυτήν ο Αριστοφάνης». Στο μίσος που έτρεφε ο βαυαρέζος αυτός χαρτογιακάς ενάντια στους ήρωες της λευτεριάς μας, χρωστάμε πολλά απ’ όσα ακολούθησαν[…].
Αν κ’ έμεινε τόσον καιρό στον τόπο μας και τον κυβέρνησε κ’ έφτιασε σωρούς τους νόμους για να ευτυχίσουμε, τόσο τον είχε μάθει, ο σοφός αυτός άνθρωπος, που φεύγοντας έγραψε στο βιβλίο του πώς η Ελλάδα…βγάζει ζάχαρη, χουρμάδες και καφέ! (Μάουρερ op. cit. τ. β’, σ. 256-257) […].
Πηγές
• Ανωνύμου, «Μάουρερ Γεώργιος – Λουδοβίκος», Ιλισσός, τομ. 4 Αρ. 24, Αθήνα, 1872.
• Ελευθεροτυπία, Περιοδικό Ιστορικά, « Το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας και ο Φαρμακίδης», τεύχος 38, 6 Ιουλίου2000.
• Φωτιάδη Δημήτρη, «Κολοκοτρώνης», Έκδοση ένατη, Δωρικός, Αθήνα, 1986.
• Γενικό Επιτελείο Στρατού, 7ο Ε.Γ./5, «Η δίκη των στρατηγών Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα», ταξίαρχου Γεωργίου Καραμπατσόλη.