Πρόλογος (2)
………..Τα πράγματα άλλαξαν όταν -με συμπληρωμένα τα εξήντα πέντε χρόνια- αποφάσισα να φύγω από το μόνιμο επάγγελμα του δάσκαλου σε φροντιστήριο και να γίνω συνταξιούχος. Την απόφαση αυτή τη συνδύασα και με μια δεύτερη. Θα βγάλω από το μυαλό μου -κατά το δυνατόν – όλους τους αριθμούς, νόμους ασκήσεις, που μέχρι τότε κυρίως με γέμιζαν το μυαλό μου και θα φέρω στην επιφάνεια το παλαιό σχέδιο μου. Έτσι απέρριψα δελεαστικές προτάσεις ελαφράς και μερικής απασχόλησης και ...αποφάσισα να σφραγίσω οριστικά το κεφάλαιο της διδασκαλίας. Όλα τα προηγούμενα χρόνια προετοίμαζα τα μαθήματα των επόμενων ημέρων, έφτιαχνα ασκήσεις, που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των μαθητών μου και σε συνεργασία με συναδέλφους στον ίδιο εργαστηριακό χώρο συμμετείχα στην έκδοση βιβλίων φυσικής χρήσιμων στην εργασία μας.
Η πρώτη αυτοβιογραφική μου απόπειρα έγινε μεταξύ των ετών 2006-2009 και είναι το βιβλίο που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2010 με τον τίτλο «Κι όμως ήταν όμορφα». Όλα τα κείμενα, 55 στον αριθμό, γράφτηκαν σε αυτό το χρονικό διάστημα, εκτός από δύο. Τα δυο είχαν γραφτεί σε παλαιότερες ευκαιρίες καείναι τα εξής: Πρώτο «Το μαλακό υπογάστριο», που γράφτηκε στις αρχές του 1973 όταν ακόμα βρισκόμουν στις φυλακές Κορυδαλλού και είχε από καιρό αρχίσει η εσωτερική βαθμιαία απογύμνωση από τις αρχικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και πολιτικές βεβαιότητες και ψευδαισθήσεις. Το δεύτερο με τον τίτλο «Πενιχρή σοδιά» γράφτηκε το 1978 στην Αθήνα μετά το εξουθενωτικό σοκ που υπέστην όταν έκανα το μεγάλο λάθος της ζωής μου, να εκτεθώ υποψήφιος βουλευτής στην ιδιαίτερη πατρίδα μου Μαγνησία στις εκλογές του 1977. Είναι ώρα να κάνω εδώ μια εξομολόγηση προς όλους, αφού κοντινοί μου άνθρωποι ήδη το ξέρουν και πολλοί περισσότεροι το υποπτεύονται. Στη σύντομη –ατέλειωτη για μένα- περίοδο της «προεκλογικής εκστρατείας» έπαθα ψυχολογική και σωματική κατάρρευση. Μια αφάνταστη πίκρα και θλίψη με κατάντησε ράκος, αποδεικνύοντας πόσο στενά συνδέονται σώμα και ψυχική διάθεση. Με τίποτα δεν πίστευα ο αφελής ότι υπάρχουν στον αριστερό χώρο άνθρωποι, που ενσυνειδήτως θα αρχίσουν έναν ύπουλο πόλεμο λάσπης, διαδίδοντας αριστερά και δεξιά κατάφωρα ψεύδη, στην προσπάθεια να υπονομεύσουν την προσωπικότητά μου. Κι όμως υπάρχουν και δυστυχώς περισσεύουν. Νωρίς από διάφορες πηγές, χωρίς κιόλας να το επιζητήσω, έγινα δέκτης αναλυτικών πληροφοριών. Ένα ακόμα παράδειγμα ότι όλα λίγο πολύ κάποτε έρχονται στο φως, παρά την προσπάθεια απόκρυψης. Με φαρμακευτική βοήθεια, με προσωπικό πείσμα και κίνητρο τις πιεστικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης, κατόρθωσα να ξεπεράσω τη θλίψη. Τότε πήρα και τις αποφάσεις που καθόρισαν την πορεία μου στα επόμενα χρόνια. Εγώ από καιρό όλους αυτούς τους συγχώρησα, αρκεί κι αυτοί να μπόρεσαν να κάνουν το ίδιο στον εαυτό τους. Κάποιοι δε βρίσκονται πια στη ζωή και η αναφορά ονομάτων και γεγονότων δεν έχει πλέον νόημα. Η εδώ αναφορά συνδέεται με την πρόθεση μου να κάνω ένα αυτοβιογραφικό ταξίδι στο παρελθόν….
(συνεχίζεται)
………..Τα πράγματα άλλαξαν όταν -με συμπληρωμένα τα εξήντα πέντε χρόνια- αποφάσισα να φύγω από το μόνιμο επάγγελμα του δάσκαλου σε φροντιστήριο και να γίνω συνταξιούχος. Την απόφαση αυτή τη συνδύασα και με μια δεύτερη. Θα βγάλω από το μυαλό μου -κατά το δυνατόν – όλους τους αριθμούς, νόμους ασκήσεις, που μέχρι τότε κυρίως με γέμιζαν το μυαλό μου και θα φέρω στην επιφάνεια το παλαιό σχέδιο μου. Έτσι απέρριψα δελεαστικές προτάσεις ελαφράς και μερικής απασχόλησης και ...αποφάσισα να σφραγίσω οριστικά το κεφάλαιο της διδασκαλίας. Όλα τα προηγούμενα χρόνια προετοίμαζα τα μαθήματα των επόμενων ημέρων, έφτιαχνα ασκήσεις, που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των μαθητών μου και σε συνεργασία με συναδέλφους στον ίδιο εργαστηριακό χώρο συμμετείχα στην έκδοση βιβλίων φυσικής χρήσιμων στην εργασία μας.
Η πρώτη αυτοβιογραφική μου απόπειρα έγινε μεταξύ των ετών 2006-2009 και είναι το βιβλίο που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2010 με τον τίτλο «Κι όμως ήταν όμορφα». Όλα τα κείμενα, 55 στον αριθμό, γράφτηκαν σε αυτό το χρονικό διάστημα, εκτός από δύο. Τα δυο είχαν γραφτεί σε παλαιότερες ευκαιρίες καείναι τα εξής: Πρώτο «Το μαλακό υπογάστριο», που γράφτηκε στις αρχές του 1973 όταν ακόμα βρισκόμουν στις φυλακές Κορυδαλλού και είχε από καιρό αρχίσει η εσωτερική βαθμιαία απογύμνωση από τις αρχικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και πολιτικές βεβαιότητες και ψευδαισθήσεις. Το δεύτερο με τον τίτλο «Πενιχρή σοδιά» γράφτηκε το 1978 στην Αθήνα μετά το εξουθενωτικό σοκ που υπέστην όταν έκανα το μεγάλο λάθος της ζωής μου, να εκτεθώ υποψήφιος βουλευτής στην ιδιαίτερη πατρίδα μου Μαγνησία στις εκλογές του 1977. Είναι ώρα να κάνω εδώ μια εξομολόγηση προς όλους, αφού κοντινοί μου άνθρωποι ήδη το ξέρουν και πολλοί περισσότεροι το υποπτεύονται. Στη σύντομη –ατέλειωτη για μένα- περίοδο της «προεκλογικής εκστρατείας» έπαθα ψυχολογική και σωματική κατάρρευση. Μια αφάνταστη πίκρα και θλίψη με κατάντησε ράκος, αποδεικνύοντας πόσο στενά συνδέονται σώμα και ψυχική διάθεση. Με τίποτα δεν πίστευα ο αφελής ότι υπάρχουν στον αριστερό χώρο άνθρωποι, που ενσυνειδήτως θα αρχίσουν έναν ύπουλο πόλεμο λάσπης, διαδίδοντας αριστερά και δεξιά κατάφωρα ψεύδη, στην προσπάθεια να υπονομεύσουν την προσωπικότητά μου. Κι όμως υπάρχουν και δυστυχώς περισσεύουν. Νωρίς από διάφορες πηγές, χωρίς κιόλας να το επιζητήσω, έγινα δέκτης αναλυτικών πληροφοριών. Ένα ακόμα παράδειγμα ότι όλα λίγο πολύ κάποτε έρχονται στο φως, παρά την προσπάθεια απόκρυψης. Με φαρμακευτική βοήθεια, με προσωπικό πείσμα και κίνητρο τις πιεστικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης, κατόρθωσα να ξεπεράσω τη θλίψη. Τότε πήρα και τις αποφάσεις που καθόρισαν την πορεία μου στα επόμενα χρόνια. Εγώ από καιρό όλους αυτούς τους συγχώρησα, αρκεί κι αυτοί να μπόρεσαν να κάνουν το ίδιο στον εαυτό τους. Κάποιοι δε βρίσκονται πια στη ζωή και η αναφορά ονομάτων και γεγονότων δεν έχει πλέον νόημα. Η εδώ αναφορά συνδέεται με την πρόθεση μου να κάνω ένα αυτοβιογραφικό ταξίδι στο παρελθόν….
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου