Η ακινησία είναι θάνατος
Σκέφτεσαι πόσες και πόσες φορές το κύμα έγλυψε το κράσπεδο του λιμανιού; Βάζω το ερώτημα στο οποίο ντε και καλά δεν περιμένω απάντηση: Θεωρείς αφόρητη μονοτονία την επανάληψη ή αντίστροφα αυτή αποτελεί επιβεβαίωση ότι η ζωή συνεχίζεται ακάθεκτη με δύναμη κι επιμονή; Δεν περιμένω απάντηση γιατί δεν υπάρχει μονοσήμαντα μια τέτοια.
Όχι για τους διαφορετικούς ανθρώπους, κάτι συχνά απαντούμενο στη ζωή, αλλά και για τον ίδιο άνθρωπο. Ανάλογα με τη μέρα, ...ανάλογα με τη συγκυριακή ψυχολογική κατάσταση, ανάλογα με χίλια δυο που ενδεχομένως κάποια στιγμή περνάνε απ’ το μυαλό σου! Η ακινησία είναι θάνατος, είναι αναχώρηση απ’ τη ζωή ετούτη. Η ζωή από τη φύση της έχει σύμφυτο το στοιχείο αυτό.

Στην πορεία της ζωής μου και στη διάρκεια των κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων συνάντησα άτομα που τα ζήλεψα από πολλές απόψεις. Τον χαρακτήρα τους, την ηρεμία απέναντι στα προβλήματα της ζωής, την ανεκτικότητά τους στα ελαττώματα των άλλων με τους οποίους έρχονταν σε επαφή, την ψυχραιμία που αντιμετώπιζαν τις δύσκολες καταστάσεις. Περισσότερο ζήλεψα την αναλυτική τους σκέψη, την έγκαιρη συνειδητοποίηση των εξελίξεων, την ενημέρωσή τους σε ευρύ φάσμα θεμάτων. Εγώ σε πολλούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας ήμουν μια μετριότητα, με βασικές ελλείψεις γνώσεων και ικανοτήτων. Προσπάθησα σκληρά να καλύψω μερικά από τα κενά. Προφανώς όχι όλα. Αλλά το μάθημα είναι ενώπιον μας. Τίποτε δεν πετυχαίνεις χωρίς πείσμα, χρόνο και κόπο