Π α ν δ α ι σ ί α
Για πανδαισία απόψε
στρώθηκα
μες την απέραντη τη νύχτα
Εικόνες που χάθηκαν...
όνειρα κολοβά
που πέθαναν.

Φίλοι, γνωστοί
που σπάσανε το νήμα
προσκλητήριο
στους τέσσερις τοίχους
Ισότοπα γεγονότα
ομομήτριες λέξεις
αναλλοίωτα πρόσωπα
με κρατούν όμηρο
μιας μονοτονίας
αδιατάραχτης
Επαναλαμβάνω πράγματα
κι’ επαναλαμβάνομαι
παράγω υπεραξία
κι αναπαράγω
το αύριο ως σήμερα
Ρυτιδιασμένος
στα λιμνάζοντα ύδατα
του χρόνου
η διακριτική
ικανότητα του νου
αδυνατεί να ξεχωρίσει
τα όρια
με το υπάρχον
Τι θα ήταν λύση;
Η ευθυγράμμιση
στο καθημερινό μέτρο,
η αφομοίωση
στα ξένα πλήθη
ή
ο μοναχικός θάνατος;
Αν βρείτε
εναλλακτική λύση
ειδοποιείστε
με παρακαλώ!
1978