Η πριγκίπισσα Σοφία
Το 1958, μετά τις βουλευτικές εκλογές αποχώρισα από την οργανωμένη ζωή της Χριστιανικής Αγωγής και των ΧΜΟ κι έμεινα μετέωρος, κάτι που δεν ταίριαζε με τον πληθωρικό νεανικό μου χαρακτήρα. Κάπου έπρεπε να καταναλώσω το περίσσευμα της ενεργητικότητας που είχα μέσα μου. Την εποχή αυτή στη Νέα Ιωνία του Βόλου άνοιξε παράρτημα η οργάνωση που εκείνη την εποχή ήταν κάτω από την εποπτεία της βασίλισσας Φρειδερίκης. Η Βασιλική Πρόνοια. Αργότερα, όταν η βασιλεία, μας τέλειωσε στην Ελλάδα, μετονομάστηκε μάλλον σε Εθνικό Κέντρο Νεότητας. Αγνοώ παντελώς σήμερα αν υπάρχει και κάτω από ποια επιγραφή. Στην πατρίδα μου εκείνη την εποχή στεγαζόταν σ’ ένα νεότευκτο διώροφο κτίριο απέναντι από την Βαγγελίστρα, στο δεξί μας χέρι. Σήμερα, στο ίδιο κτίριο είναι ένα μικρό ξενοδοχείο.
Εκεί μέσα πέρασα όμορφες στιγμές κι έχω θετικές αναμνήσεις. Είχε όλα τα νεανικά παιγνίδια, αρκετά βιβλία και για πρώτη φορά έμαθα κι έπαιξα πινγκ- πονγκ. Μάλιστα σε κάποια φάση έγινε εσωτερικό πρωτάθλημα των νέων και δεν θα το πιστέψετε αναδείχθηκα και πρωταθλητής. Στον νικητή είχε αθλοθετηθεί βραβείο ένα βιβλίο κι όταν η διεύθυνση του κέντρου με ρώτησε ποιο βιβλίο θέλω εγώ ο αθεόφοβος ζήτησα την Παραστατική Γεωμετρία του Ν. Νικολάου. Βλέπεις εκείνη την εποχή είχα καταληφθεί με την μανία των μαθηματικών. Το βιβλίο είχε καλλιγραφημένη αφιέρωση, αλλά δυστυχώς κατασχέθηκε από την Ασφάλεια μαζί μ’ όλα τα προσωπικά μου είδη στη διάρκεια της δικτατορίας και χάθηκε.
Στο κέντρο εργάζονταν κάποια άτομα επικεφαλής των οποίων ήταν η «αρχηγός», μια πρόσχαρη γυναίκα, με γλυκιά φωνή που σε κέρδιζε με την ειλικρινή προσπάθειά της να λύνει, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της βέβαια, τα προβλήματα των παιδιών της περιοχής. Αργότερα μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά κράτησε με τα παιδιά της πρώτης γενιάς σταθερή επαφή κι ενδιαφέρον για την πορεία και το μέλλον τους. Μάλιστα όταν βρήκε το τηλέφωνο μου μετά τη δικτατορία στην Αθήνα αμέσως μου τηλεφώνησε και μου ευχήθηκε καλή συνέχεια στη ζωή μου. Άλλη εργαζόμενη ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα γραμματέας, λίγο μεγαλύτερη από μας. Μέσα στα άλλα έκανε μαθήματα δακτυλογράφησης με τυφλό σύστημα κι εγώ γράφτηκα στο μάθημα όχι γιατί τρελαινόμουν για τη γραφομηχανή αλλά γιατί θα είχα την ευκαιρία να ήμουν κάποιες ώρες κοντά της. Πολλοί ξερογλείφτηκαν γι’ αυτό το κορίτσι αλλά κανένας μας δεν δοκίμασε από το γλυκό. Αυτό τουλάχιστον εγώ ξέρω.
Εκεί θυμάμαι έγιναν πολλές εκδηλώσεις και μέσα στο κέντρο και σε εκδρομές ψυχαγωγίας κι επιμόρφωσης σε διάφορα μέρη της περιοχής. Ως παραδείγματα αναφέρω την ημερήσια εκδρομή στην Πλατανιά με καΐκι και την επίσκεψη στον προϊστορικό χώρο του Σέσκλου. Μέσα στο κέντρο γίνονταν διάφορα μαθήματα κι εκεί πήρα το βάπτισμα του πυρός για τις μελλοντικές επαγγελματικές μου απασχολήσεις. Έκανα το δάσκαλο, όχι βέβαια με αμοιβή, αλλά ως «προσφορά στο κοινωνικό σύνολο». Εκ μέρους μου υπήρχε αρκετή υπόγεια υστεροβουλία γιατί παρέδιδα μαθήματα σε μαθήτριες της μικρότερης τάξης από μένα. Μαθηματικά! Εγώ ήμουν μαθητής της ογδόης τάξης κι αυτές μαθήτριες της εβδόμης. Εμμέσως εισέπραξα με τα κριτήρια και τα ήθη της εποχής την αμοιβή μου. Αυτό έγινε σ’ όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους.
Αργότερα το κέντρο έκανε μια απολογιστική του έργου του εκδήλωση στον κινηματόγραφο «Λυρικόν». Σήμερα η τεράστια αίθουσα του πρώην σινεμά είναι σούπερ μάρκετ γνωστής αλυσίδας. Στην εκδήλωση θα παραβρίσκονταν οι αρχές της πόλης με το επιπλέον κλου. Θα έρχονταν να δώσουν τα προβλεπόμενα βραβεία οι τότε πριγκίπισσες Σοφία κι Ειρήνη. Ανάμεσα στους βραβευθέντες φιγουράριζε και η αφεντομουτσουνάρα μου.
«Βραβεύεται ο μαθητής Λευτέρης Τσίλογλου δια αφιλοκερδώς προσφερθείσας υπηρεσίας στο Ίδρυμα της Βασιλικής Προνοίας»
Ήμουν ντυμένος κατάλληλα γιατί είχα δανειστεί το κουστούμι του αδελφού μου Γιάννη. Κάποια στιγμή που εκφωνήθηκε τ’ όνομά μου ανέβηκα στον υπερυψωμένο χώρο μπροστά στην οθόνη όπου κάθονταν οι υψηλοί καλεσμένοι και επαναλαμβάνοντας το τυπικό που είδα από τους προηγούμενες βραβεύσεις φίλησα με ευλάβεια τα χέρια των πριγκιπισσών. Το βραβείο μου το έδωσε η πριγκίπισσα Σοφία που αργότερα έγινε βασίλισσα της Ισπανίας. Στα φοιτητικά μου χρόνια μέσα στο πνεύμα και την ατμόσφαιρα της εποχής, στους χώρους που σύχναζα, απέκρυψα και δεν ανάφερα ποτέ αυτή τη βράβευσή μου. Δεν ήταν πρέπον να έχω πάρε δώσε με τη βασιλική οικογένεια και μια τέτοια είδηση δεν θα πρόσφερε αλλά θ’ αφαιρούσε στοιχεία της εικόνας στη νέα πολιτική οργάνωση που τώρα βρισκόμουν.
Το πολυτελές χαρτί του βραβείου κι η αντίστοιχη φωτογραφία τη στιγμή της βράβευσης κατασχέθηκαν ως ύποπτο υλικό μαζί με όλο το προσωπικό μου αρχείο από την Ασφάλεια. Ευτυχώς για λόγους ματαιοδοξίας στον φωτογράφο είχα παραγγείλει δυο αντίτυπα και το δεύτερο το χάρισα στην αδελφή μου. Αυτό υπάρχει και σήμερα, αψευδής μάρτυρας του γεγονότος.
Ιούνιος 2009.
Το 1958, μετά τις βουλευτικές εκλογές αποχώρισα από την οργανωμένη ζωή της Χριστιανικής Αγωγής και των ΧΜΟ κι έμεινα μετέωρος, κάτι που δεν ταίριαζε με τον πληθωρικό νεανικό μου χαρακτήρα. Κάπου έπρεπε να καταναλώσω το περίσσευμα της ενεργητικότητας που είχα μέσα μου. Την εποχή αυτή στη Νέα Ιωνία του Βόλου άνοιξε παράρτημα η οργάνωση που εκείνη την εποχή ήταν κάτω από την εποπτεία της βασίλισσας Φρειδερίκης. Η Βασιλική Πρόνοια. Αργότερα, όταν η βασιλεία, μας τέλειωσε στην Ελλάδα, μετονομάστηκε μάλλον σε Εθνικό Κέντρο Νεότητας. Αγνοώ παντελώς σήμερα αν υπάρχει και κάτω από ποια επιγραφή. Στην πατρίδα μου εκείνη την εποχή στεγαζόταν σ’ ένα νεότευκτο διώροφο κτίριο απέναντι από την Βαγγελίστρα, στο δεξί μας χέρι. Σήμερα, στο ίδιο κτίριο είναι ένα μικρό ξενοδοχείο.
Εκεί μέσα πέρασα όμορφες στιγμές κι έχω θετικές αναμνήσεις. Είχε όλα τα νεανικά παιγνίδια, αρκετά βιβλία και για πρώτη φορά έμαθα κι έπαιξα πινγκ- πονγκ. Μάλιστα σε κάποια φάση έγινε εσωτερικό πρωτάθλημα των νέων και δεν θα το πιστέψετε αναδείχθηκα και πρωταθλητής. Στον νικητή είχε αθλοθετηθεί βραβείο ένα βιβλίο κι όταν η διεύθυνση του κέντρου με ρώτησε ποιο βιβλίο θέλω εγώ ο αθεόφοβος ζήτησα την Παραστατική Γεωμετρία του Ν. Νικολάου. Βλέπεις εκείνη την εποχή είχα καταληφθεί με την μανία των μαθηματικών. Το βιβλίο είχε καλλιγραφημένη αφιέρωση, αλλά δυστυχώς κατασχέθηκε από την Ασφάλεια μαζί μ’ όλα τα προσωπικά μου είδη στη διάρκεια της δικτατορίας και χάθηκε.
Στο κέντρο εργάζονταν κάποια άτομα επικεφαλής των οποίων ήταν η «αρχηγός», μια πρόσχαρη γυναίκα, με γλυκιά φωνή που σε κέρδιζε με την ειλικρινή προσπάθειά της να λύνει, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της βέβαια, τα προβλήματα των παιδιών της περιοχής. Αργότερα μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά κράτησε με τα παιδιά της πρώτης γενιάς σταθερή επαφή κι ενδιαφέρον για την πορεία και το μέλλον τους. Μάλιστα όταν βρήκε το τηλέφωνο μου μετά τη δικτατορία στην Αθήνα αμέσως μου τηλεφώνησε και μου ευχήθηκε καλή συνέχεια στη ζωή μου. Άλλη εργαζόμενη ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα γραμματέας, λίγο μεγαλύτερη από μας. Μέσα στα άλλα έκανε μαθήματα δακτυλογράφησης με τυφλό σύστημα κι εγώ γράφτηκα στο μάθημα όχι γιατί τρελαινόμουν για τη γραφομηχανή αλλά γιατί θα είχα την ευκαιρία να ήμουν κάποιες ώρες κοντά της. Πολλοί ξερογλείφτηκαν γι’ αυτό το κορίτσι αλλά κανένας μας δεν δοκίμασε από το γλυκό. Αυτό τουλάχιστον εγώ ξέρω.
Εκεί θυμάμαι έγιναν πολλές εκδηλώσεις και μέσα στο κέντρο και σε εκδρομές ψυχαγωγίας κι επιμόρφωσης σε διάφορα μέρη της περιοχής. Ως παραδείγματα αναφέρω την ημερήσια εκδρομή στην Πλατανιά με καΐκι και την επίσκεψη στον προϊστορικό χώρο του Σέσκλου. Μέσα στο κέντρο γίνονταν διάφορα μαθήματα κι εκεί πήρα το βάπτισμα του πυρός για τις μελλοντικές επαγγελματικές μου απασχολήσεις. Έκανα το δάσκαλο, όχι βέβαια με αμοιβή, αλλά ως «προσφορά στο κοινωνικό σύνολο». Εκ μέρους μου υπήρχε αρκετή υπόγεια υστεροβουλία γιατί παρέδιδα μαθήματα σε μαθήτριες της μικρότερης τάξης από μένα. Μαθηματικά! Εγώ ήμουν μαθητής της ογδόης τάξης κι αυτές μαθήτριες της εβδόμης. Εμμέσως εισέπραξα με τα κριτήρια και τα ήθη της εποχής την αμοιβή μου. Αυτό έγινε σ’ όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους.
Αργότερα το κέντρο έκανε μια απολογιστική του έργου του εκδήλωση στον κινηματόγραφο «Λυρικόν». Σήμερα η τεράστια αίθουσα του πρώην σινεμά είναι σούπερ μάρκετ γνωστής αλυσίδας. Στην εκδήλωση θα παραβρίσκονταν οι αρχές της πόλης με το επιπλέον κλου. Θα έρχονταν να δώσουν τα προβλεπόμενα βραβεία οι τότε πριγκίπισσες Σοφία κι Ειρήνη. Ανάμεσα στους βραβευθέντες φιγουράριζε και η αφεντομουτσουνάρα μου.
«Βραβεύεται ο μαθητής Λευτέρης Τσίλογλου δια αφιλοκερδώς προσφερθείσας υπηρεσίας στο Ίδρυμα της Βασιλικής Προνοίας»
Ήμουν ντυμένος κατάλληλα γιατί είχα δανειστεί το κουστούμι του αδελφού μου Γιάννη. Κάποια στιγμή που εκφωνήθηκε τ’ όνομά μου ανέβηκα στον υπερυψωμένο χώρο μπροστά στην οθόνη όπου κάθονταν οι υψηλοί καλεσμένοι και επαναλαμβάνοντας το τυπικό που είδα από τους προηγούμενες βραβεύσεις φίλησα με ευλάβεια τα χέρια των πριγκιπισσών. Το βραβείο μου το έδωσε η πριγκίπισσα Σοφία που αργότερα έγινε βασίλισσα της Ισπανίας. Στα φοιτητικά μου χρόνια μέσα στο πνεύμα και την ατμόσφαιρα της εποχής, στους χώρους που σύχναζα, απέκρυψα και δεν ανάφερα ποτέ αυτή τη βράβευσή μου. Δεν ήταν πρέπον να έχω πάρε δώσε με τη βασιλική οικογένεια και μια τέτοια είδηση δεν θα πρόσφερε αλλά θ’ αφαιρούσε στοιχεία της εικόνας στη νέα πολιτική οργάνωση που τώρα βρισκόμουν.
Το πολυτελές χαρτί του βραβείου κι η αντίστοιχη φωτογραφία τη στιγμή της βράβευσης κατασχέθηκαν ως ύποπτο υλικό μαζί με όλο το προσωπικό μου αρχείο από την Ασφάλεια. Ευτυχώς για λόγους ματαιοδοξίας στον φωτογράφο είχα παραγγείλει δυο αντίτυπα και το δεύτερο το χάρισα στην αδελφή μου. Αυτό υπάρχει και σήμερα, αψευδής μάρτυρας του γεγονότος.
Ιούνιος 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου