1. Απορία ενός αφελούς Έλληνα φορολογούμενου- μέρος τέταρτο
   Στην ερώτηση πώς θα απαλλαγούμε από αυτό το καρκίνωμα η απάντηση για μένα είναι προφανής Να αλλάξουμε ΡΙΖΙΚΑ τη συμπεριφορά μας με ένα ΣΟΚ που θα εντυπωθεί βαθιά στο μυαλό των ήδη δρώντων εν παρανομία και όλων εκείνων που έχουν τη «φιλοδοξία» να μπουν στο επάγγελμα. Να ξέρουν ότι συνέχιση της ίδιας συμπεριφοράς θα έχει πάνω τους βαριές συνέπειες. Ας πω το χιλιοειπωμένο : Ομελέτα, χωρίς να σπάσεις αβγά, δε γίνεται. Όταν... μια κοινωνία βάλλεται πανταχόθεν έχει κι αυτή το δικαίωμα, μα και την υποχρέωση, να αμυνθεί. Σε όλα υπάρχει ένα όριο. Στην ανοχή, στην επιείκεια και την υπομονή. Κι όταν κάποιος δε σέβεται αυτή την αρχή πρέπει να υποστεί τις συνέπειες
   Για να γίνει αυτό πράξη χρειάζεται μια ομονοούσα κοινωνία των λογικών. Πάντα βεβαίως θα υπάρχουν διαφωνούντες. Χωριό χωρίς τον τρελό του δεν υπάρχει. Εγώ μιλώ για το κυρίαρχο ρεύμα. Απαιτείται
   1.Πρώτον προσαρμογή του ποινικού νόμου επί το αυστηρότερο στον κολασμό των παράνομων πράξεων.
   2. Σαφής και αυστηρά τιμωρία της κουκούλας. Το γεγονός ότι κάποιος τη φορά δείχνει την πρόθεση του να κρυφτεί από την ανομία που διαπράττει Τους υπερασπιστές της ντόπιας μπούρκας ας τους ξεπεράσουμε. Δεν είναι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εκ των πραγμάτων είναι θιασώτες της αναρχίας . Άμεση σύλληψη του κουκουλοφόρου και παραπομπή του με τη διαδικασία του αυτόφωρου στο δικαστήριο
   3. Διευκόλυνση των διωκτικών αρχών στην ύπαρξη απτών αποδείξεων. Άρα συνεχής βιντεοσκόπηση των εκδηλώσεων και εργαστηριακή αναζήτηση των ενόχων.
   Γνωρίζω ότι θα προκαλέσω την μήνι διαφόρων σχολιαστών και κυρίως αυτών που συνήθισαν να διαιτώνται από το δημόσιο κορβανά. Όμως εγώ το θεωρώ εκτέλεση καθήκοντος
   Εκείνο που προς το παρόν μόνο θα τονίσω είναι πως μια κοινωνία έχει πρωταρχικό καθήκον την υπεράσπιση της ηρεμίας και της περιουσίας των μελών της. Όλοι αυτοί που τόσο άνετα καταστρέφουν αγαθά να ασκηθούν και να μάθουν στην πράξη πόσο δύσκολα αυτά αποκτούνται και τι κόπος χρειάστηκε για την παραγωγή τους
   Υπάρχουν κάποιες σημερινές δυσκολίες για την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής, αλλά οφείλουμε να τις ξεπεράσουμε.
   1.Πρώτον η αλλαγή των άρθρων του ποινικού κώδικα. Πρέπει να κόψουμε με το μαχαίρι το αυθαίρετο δικαίωμα στον οποιοδήποτε να καταστρέφει δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Κάποιοι να ξεπεράσουν τα δήθεν ηθικά διλήμματα για τα «καημένα παιδιά». Δεν είναι έτσι!
   2.Δεύτερο υποβόσκει ένα υπόγειο κλίμα φόβου για τα αντίποινα που ίσως υπάρξουν. Σε μια ευνομούμενη χώρα μια τέτοια δικαιολογία είναι απαράδεκτη. Περίπτωση αναστολής των μέτρων δεν χωράει κι άλλωστε κάθε αλλαγή έχει τις δυσκολίες της και απαιτεί μια περίοδο προσαρμογής. Αυτό ισχύει και για τη δικαστική εξουσία, που ο ρόλος της είναι να εφαρμόζει κατά γράμμα και ουσία τους νόμους, χωρίς κανένα δισταγμό.
   Η παραλυμένη χώρα και παραδομένη στις άνομες επιδιώξεις ισχνών μειοψηφιών τη σίγουρη συνέπεια που μπορεί να έχει είναι ο αφανισμός της. Και κάτι τέτοιο δε θα το επιτρέψουμε