17.Υπηρέτησα την πατρίδα  (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)                                                                

α1)Πάσχα του 1967

Κανονικά έπρεπε να είμαι ευτυχής. Μπροστά μου είχα ελεύθερο ένα ολόκληρο διήμερο. Για έναν χρόνο, που ήμουν φαντάρος στον Έβρο, αυτό ήταν πρωτόφαντο. Τόσο καιρό βίωνα την αποκοπή από την οικογένεια, τους φίλους, το Βόλο, την Αθήνα. Υπηρετούσα ως σκαπανέας- πυροβολητής στην 154 ΜΜΠ  που έδρευε στο στρατόπεδο Μεγάλου Αλεξάνδρου, τότε, λίγο έξω από την Αλεξανδρούπολη. Η Μοίρα είχε φύγει πρωί- πρωί για τις Σάππες, ένα χωριό στο γειτονικό νομό Ροδόπης να κάνει ασκήσεις βολής. Θα γύριζε πίσω, με βάση τον προγραμματισμό, το Σάββατο το απόγευμα.

Εμένα δε με πήραν μαζί τους. Με άφησαν πίσω μαζί με τους βοηθητικούς, δυο- τρεις αρρώστους ελεύθερους υπηρεσίας κι έναν αξιωματικό. Να μη μάθω τα μυστικά της άσκησης;  Μάλλον όχι. Απλώς ήθελαν να επαναληφθεί για μια ακόμη φορά πως ήμουν ένα απόβλητο, ένα μίασμα, ένας επικίνδυνος Εαμοβούλγαρος που κάθε φρόνιμος φαντάρος πρέπει να αποφεύγει μετά βδελυγμίας. Όμως αυτό δεν τους πέρασε ποτέ. Παρά τις φιλότιμες, προσπάθειες του λοχαγού του Α2 Χασαπίδη. Αυτός είχε όπλο τον εκφοβισμό και την τιμωρία. Εγώ όμως είχα τη συνεχή ανθρώπινη προσέγγιση των πάντων.

 Ήμουν για καιρό πιεσμένος και σε συνεχή συναγερμό. Κάποια στιγμή καταμέτρησα 54 συνεχείς μέρες όπου ήμουν σκοπός γερμανικό νούμερο , δηλαδή  2-4 την νύχτα , ώστε να μη μπορείς να κοιμηθείς ούτε μια νύχτα συνεχώς. Ενώ στις διπλανές μονάδες το μάθημα της Εθνικής και Ηθικής Διαπαιδαγώγησης γινόταν δυο φορές την εβδομάδα στη δική μου γινόταν καθημερινά, πλην Κυριακής. Κάθε  φορά προσωπικές προκλήσεις, συνεχείς ερωτήσεις, προκλητικές και ύπουλες. Αλλά εγώ, μονολιθικός, απαντούσα μονότονα με τη σιωπή ή «δε ξέρω» ακόμα και σε προφανείς ερωτήσεις.

 Με είχε κυριεύσει το σύνδρομο της  στέρησης. Στέρηση από φίλους, στέρηση από  ειδήσεις, εφημερίδες, συνεδριάσεις, διαδηλώσεις. Στέρηση από  γυναίκα. Τα τελευταία χρόνια, πριν βάλω το χακί, είχα μια έντονη φοιτητική   ζωή. Τώρα  δεν έπρεπε να δώσω αφορμή. Ούτε κιχ πολιτικό. Άρνηση συμμετοχής. Ακόμα και κει που έβλεπα  συμπάθεια, κρατούσα τις σχέσεις  σ’ ένα επίπεδο. Όχι πολλά. Άνοιγμα μόνο στο ποδόσφαιρο και το τραγούδι. Για τις γυναίκες  ανώνυμες γενικές συζητήσεις. Κυρίαρχοι  ήρωες μου, η ΑΕΚ κι ο Στέλιος Καζαντζίδης.

 Αναλογιζόμενος, σήμερα, τα γεγονότα  που διαδραματίζονταν, τις προκλήσεις, τις αναφορές, τη συνεχή αγωνία μου να έχω καθαρό τον εαυτό μου, τακτοποιημένο το κρεβάτι  και όλο τον άλλο εξοπλισμό, βάζω το ερώτημα, που εύρισκα αυτό το απόθεμα υπομονής και εγκαρτέρησης να αντέχω την κάθε μέρα που ξημέρωνε; Πού είχα βρει αυτή τη χρυσή φλέβα σε πείσμα και εμμονή; Σήμερα δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου. Δεν ξέρω. Ίσως γιατί μεγάλωσα. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν οι προκλήσεις, που τότε μου τα ξύπνησαν. Μάλλον γιατί άλλαξαν ραγδαία οι εξωτερικές συνθήκες.