1. 6.Υπηρέτησα την πατρίδα
   (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)
   γ2) Κατάταξη στο κέντρο νεοσυλλέκτων της Κορίνθου
   Με κατατάξανε στον πρώτο λόχο με υπεύθυνο λοχαγό τον Πατσόγιαννη. Στον ίδιο λόχο ήταν μια σειρά γνωστοί μου. Αναφέρω μερικούς από αυτούς που θυμάμαι. Βλέπεις, από τότε πέρασαν 51 χρόνια. Έτσι στο λόχο ήταν ο Αλέκος Παναγούλης, τον οποίο γνώριζα ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια με την κοινή απασχόλησή μας στα συνδικαλιστ...ικά. Στο βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» περιγράφω μια ακόμα όμορφη συνάντηση μας στην Αλεξανδρούπολη λίγο πριν την δικτατορία και τις περιπέτειες που επακολούθησαν. Ο αρχιτέκτονας Βασίλης Ζεβελάκης από το Ηράκλειο, γνωστός από τη νεολαία Λαμπράκη κι αδελφός του επίσης φίλου μου Γιώργου Ζεβελάκη. Ο αείμνηστος πολιτικός μηχανικός Σίφης Καμάρης, που τον χάσαμε τόσο νωρίς. Ο ηθοποιός του Ελεύθερου Θεάτρου Γιώργος Σαμπάνης, που κι αυτός χάθηκε πρόωρα, αλλά μετά επιτυχημένη καριέρα στο θέατρο. Ο μαέστρος Βύρων Φιδετζής, που γνώρισα εκεί στην Κόρινθο, αλλά που γνώριζα από τα φοιτητικά συνέδρια τον αδελφό του. Ο γιατρός Αντώνης Κοντόπουλος από τη νεολαία Λαμπράκη κι άλλους που ας με συγχωρήσουν που δεν τους αναφέρω ή δεν τους θυμάμαι μετά τόσα χρόνια.
   Έτσι από την έναρξη της στρατιωτικής μου θητείας ήμουν σημαδεμένος κι ήξερα τι θα περάσω τα επόμενα δυο χρόνια, που πιθανόν θα γινόταν περισσότερα. Εξ αρχής θα το πω. Όλο το διάστημα της θητείας μου το πέρασα σε διαρκή επιφυλακή με συνεχή την αγωνία, προσέχοντας μην πέσω σε παγίδες, μην δώσω αφορμές για τιμωρίες. Ήμουν τύπος και υπογραμμός στις υποχρεώσεις μου, την ατομική καθαριότητα κι ό,τι άλλο μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για κάτι τέτοιο.
   Εκεί που έμεινα ανυποχώρητος, που δεν υποχώρησα ούτε ρούπι, ήταν να μείνω σταθερός στα πολιτικά μου πιστεύω. Δογματικά σταθερός, πείσμων έως υπερβολής με σταθερή γραμμή από την πρώτη ως την τελευταία μέρα. Δεν ήταν εύκολο κάτι τέτοιο, ούτε και ευχάριστο. Η γραμμή ήταν: Δεν ανοίγω πολιτικές συζητήσεις, δεν μετέχω σε τέτοιες, απαντάω μονότονα στις προκλητικές ερωτήσεις που συχνά απευθύνονταν σε μένα από αξιωματικούς με την μονότονη απάντηση
   «Δεν ξέρω! Δεν ξέρω!»
   Λόγω αδράνειας μπορεί να έδωσα αυτήν την απάντηση και σε ουδέτερες ερωτήσεις όπως «από πού είσαι;» και «ποιο είναι τ’ όνομα σου». Σαν το διάκο με το κυρ ελέησον. Η σταθερή αυτή στάση με προστάτευσε από επιπλέον μπερδέματα, που θα μπορούσαν να προστεθούν σ’ αυτά που δυστυχώς δεν απέφυγα!