13.Υπηρέτησα την πατρίδα

 (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)                               

γ) Αντικείμενον πολλάκις διδαχθέν!

Κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες καταναγκασμού και τρόμου, πάντοτε βρίσκεται ένας ή περισσότεροι που θα σου φερθούν ανθρώπινα και θα γίνουν το ψυχολογικό στήριγμά σου. Όχι απαραίτητα από κοινές ιδεολογικές αφετηρίες αλλά από την ανθρώπινη αλληλεγγύη που γεμίζει πολλές καρδιές και αντιδρούν στην αδικία απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Ο φανατισμός, οι ακρότητες, τα αναγκαστικά μέτρα από οποιαδήποτε αφετηρία κι αν πηγάζουν δεν έγραψαν ιστορία. Το πολύ να προκάλεσαν προσωρινά πισωγυρίσματα ή κάποιες καθυστερήσεις. Σε τελική ανάλυση όμως η κοινωνία προχωράει με τους δικούς της ρυθμούς.

Εκείνη την εποχή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η προσωπική μου ιδιοσυγκρασία με όπλισαν με ένα γαϊδουρινό πείσμα. Αυτή ήταν η μόνη διέξοδος. Να στυλώσω τα πόδια και να μην κάνω ρούπι πίσω!

Αργότερα, μόνος μου, με την ηρεμία που δίνει η απομόνωση, με εσωτερικές διεργασίες, απάλυνα τη συμπεριφορά μου κι έγινα έλλογος άνθρωπος. Όμως εγκαίρως, πριν ακόμα η πλημμύρα των αντικειμενικών εξελίξεων κάνουν αυτονόητη αυτή την αλλαγή.

Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ολοκλήρωσα τη θητεία μου, μαζί και τις μέρες των πρόσθετων φυλακίσεων, με κάλεσε ο τότε διοικητής μου στην Πρέβεζα και μου έδωσε το απολυτήριο.

-   Άντε! Καλά μυαλά!

Κοιτάζοντας το χαρτί στα πεταχτά, το μάτι μου πέφτει στη σειρά ΔΙΑΓΩΓΗ: ΚΑΚΗ.

-   Γιατί; Έκανα κανένα έγκλημα;

-  Άντε φύγε, παιδί μου. Δε λες κι ευχαριστώ που σε αφήνουμε να πας σπίτι σου!

Πού να το δείξω και ποιος θα με καταλάβει; Στην επιστράτευση του ’74 το χρώμα του απολυτηρίου μου δε κλήθηκε στα όπλα. Ευτυχώς γλύτωσα από αυτήν την άσκοπη περιπέτεια.

Αργότερα μου άλλαξαν το απολυτήριο. Στο καινούργιο, στη θέση της διαγωγής ήταν κενό.

-    Α! Ωραία, είπα μέσα μου. Ξεπλύθηκε η ντροπή!

Παρατηρώντας όμως καλύτερα, είδα μια νέα πισώπλατη μαχαιριά...

«Εις περίπτωσιν επιστρατεύσεως να παρουσιαστεί εις το πλησιέστερον Αστυνομικόν Τμήμα»!

Χριστέ μου! Ευτυχώς δε χρειάστηκε. Ξεπέρασα πια τις χρήσιμες ηλικίες του στρατού. Φαντάζεστε την αμηχανία τη δική μου και των αρμοδίων αρχών αν εμφανιζόμουν φάντης μπαστούνι ενώπιον τους;

- Τι να κάνουμε με αυτήν την περίπτωση;

Σήμερα βρίσκεται ξεχασμένο σε κάποιο συρτάρι στο σπίτι. Χρόνια έχω να το δω μπροστά μου.

Όλα όσα πέρασα μπορεί να τα ξεχάσω, να τα δικαιολογήσω σαν φαινόμενα των περιπετειών που έζησε η χώρα μας.

Ας πάει το παλιάμπελο! Τι νόημα άλλωστε έχει να το κρατάει κάποιος μανιάτικο;

Εκείνον όμως που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι ο παραδόπιστος λοχαγός μου. Αυτός που αμφισβητούσε τα ιερά και όσια της ύπαρξης μου. Την αγάπη και την αφοσίωση για τον τόπο που γεννήθηκα. Την πατρίδα μου! Το χειρότερο όλων: Ήταν και Ποντιακής καταγωγής.