28.Υπηρέτησα την πατρίδα  (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό

…..Στην μονάδα της Πρέβεζας πήρα μέρος σε άσκηση βολής κάπου προς τα βόρεια. Δεν θυμάμαι ακριβώς που, αλλά το αναφέρω για τον εξής λόγο. Εκεί μου ανατέθηκε το καθήκον να δημιουργήσω έναν ορατό στόχο στο απέναντι βουνό από την πεδιάδα που είχαμε πρόχειρα στρατοπεδεύσει. Με έναν άλλο στρατιώτη εφοδιαστήκαμε μ’ έναν κουβά ασβέστη και ξεκινήσαμε να φτάσουμε εκεί που περίπου μας υπέδειξαν. Την απόσταση την έκρινα βιαστικά ένα με ενάμιση χιλιόμετρο. Έπεσα πολύ έξω γιατί στην πραγματικότητα έπρεπε ν’ ανεβούμε και να κατέβουμε χαράδρες και πλαγιές. Η άσκηση θα γινόταν το πρωί της επόμενης μέρας. Ο σύντροφός μου στο καθήκον από μια στιγμή και μετά παραιτήθηκε και μου το είπε καθαρά

«Λευτέρη δεν αντέχω άλλο. Θα κάτσω εδώ κι ας πνιγούν…»

Εγώ δεν είχα αυτή την πολυτέλεια. Έπρεπε να ολοκληρώσω την αποστολή γιατί το να κατηγορηθείς για σαμποτάζ δεν ήταν απίθανο. Πήρα του κουβά και συνέχισα. Κάποια στιγμή έφτασα στο μέρος κι άρχισα να μαζεύω τις πέτρες που υπήρχαν γύρο από το σημείο. Σε αυτή τη συγκέντρωση κάπου γλίστρησα και κουτρουβαλιάστηκα σε μια χαράδρα. Όταν με κόπο σηκώθηκα κατάλαβα ότι είχα στραμπουλίξει το πόδι μου. Με μεγάλη προσπάθεια επέστρεψα στο σημείο και ασβέστωσα τις πέτρες να φαίνονται από μακριά. Επέστρεψα με αρκετή χρονική καθυστέρηση, ενώ ο σύντροφός μου είχε γυρίσει από ώρα λέγοντας ότι δεν μπόρεσε να φτάσει στο στόχο!

Ευτυχώς την επόμενη ώρα ο υπεύθυνος της άσκησης βολής μου είπε ότι έκανα καλή δουλειά. Χρειάστηκαν μέρες να μου περάσουν οι πόνοι.

 Στην Πρέβεζα υπήρχε ο στρατιώτης-μάστορας σαν τον Σάκη της Αλεξανδρούπολης. Τον έλεγαν Τάκη κι ήταν από τη Δάφνη της Αθήνας. Πελώριος, δυνατός ήταν ικανός για κάθε έργο. Είχε τις πληροφορίες για μένα και με εξυπηρέτησε πολλαπλώς, Του ανατέθηκε  να φτιάξει ένα πεδίο σκοποβολής σε έναν άδειο χώρο δίπλα στη θάλασσα αμέσως έξω απ’ την πόλη. Ζήτησε βοηθό και ο διοικητής τον είχε στο όπα- όπα, αφού τους είχε όλους εξυπηρετήσει δεν του χαλούσε χατίρι. Αυτός ζήτησε εμένα. Εκεί υπήρξε ένα κόμπιασμα, αλλά επιμένοντας το πέτυχε. Για μέρες κάθε πρωί ένα Ντόιτς μας πήγαινε στη θέση και μας έπαιρνε το ηλιοβασίλεμα. Είχαμε προμηθευτεί το μεσημεριανό μας φαγητό. Ο Τάκης έβγαζε δεκαπλάσια δουλειά από μένα. Εκείνο που αξίζει να αναφερθεί είναι πως ο Τάκης διέθετε ένα καλό τρανζίστορ κι εγώ χωμένος στην τάφρο. που εμείς ανοίξαμε και συνεχώς διευρύναμε, προσπαθούσα να «πιάσω» ξένους σταθμούς. Φωνή της Αλήθειας, BBC και ό,τι άλλο μπορούσα. Ας είναι καλά ο Τάκης! Δυστυχώς ποτέ δεν συναντήθηκα ξανά μαζί του ούτε έχω καμιά πληροφορία για την πορεία του. Πριν λίγο καιρό με μεγάλη χαρά τον άκουσα πάλι στο τηλέφωνο, που κάπου το βρήκε. Το ίδιο ζωντανός και δημιουργικός

Στη Πρέβεζα έκανα και παρέλαση με τη μονάδα και έχω και φωτογραφία του συμβάντος.

Εκεί μου ήρθε η πληροφορία για το χαμό του πατέρα μου και σε προηγούμενο κείμενο ( 19 Νοεμβρίου) περιγράφω αναλυτικά το γεγονός. Όταν επέστρεψα στην Πρέβεζα φιλοδωρήθηκα και με εικοσαήμερη φυλάκιση, άδικη και εκδικητική. Όταν συμπληρώθηκε η θητεία μου έπρεπε να υπηρετήσω και τις μέρες της φυλάκισης, που μου είχαν αναίτια επιβληθεί για πολιτικούς και μόνο λόγους. Για τον διοικητή της μονάδας ήμουν πρόβλημα που ήθελε με κάθε θυσία να απαλλαγεί. Πράγματι τον Φεβρουάριο και τον μισό Μάρτιο με έστειλε στην οικονομική υπηρεσία του στρατού που έδρευε στα Γιάννενα. Εκεί ως θεατής είδα την παρέλαση τη μέρα της απελευθέρωσης της πόλης. Επέστρεψα στην Πρέβεζα να πάρω το απολυτήριο. Εκεί είδα τη διαγωγή στο απολυτήριο και εξέφρασα την απορία μου. Μου απάντησε αποστομωτικά

«Να είσαι ευχαριστημένος που σ’ αφήνουμε να πας σπίτι σου»