21.Υπηρέτησα την πατρίδα  (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)                                                                

ε)Πάσχα του 1967

Αργότερα έμαθα το εξής. Ήρθε από πάνω διαταγή: Όλοι  οι χαρακτηρισμένοι φαντάροι να αλλάξουν περιβάλλον.

Έτσι κάποια στιγμή από το υπασπιστήριο  μου  είπαν

  «Μετατίθεσαι στην Πρέβεζα. Στην 147 ΜΜΠ. Φεύγεις σε μία ώρα!»

«Να μαζέψω τα πράγματά μου», είπα.

« Όλα είναι έτοιμα, ο σάκος με τα πράγματά σου είναι στην Πύλη»

Δε μπόρεσα να δω και να χαιρετήσω κανέναν. Με πήραν με το τζιπ και με πήγαν στο σταθμό. Συνοδεία στο τρένο μέχρι τη Θεσσαλονίκη ήταν ο λοχίας που ρύθμιζε τις σκοπιές Όπως ήδη το ανάφερα με είχε περί πολλού. Αμηχανία σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.

 Φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.

Κάποια στιγμή του το πέταξα

 «Είχα εντολές! Μου απάντησε. Εσύ αν με δεις στην Αθήνα θα μου σπάσεις το κεφάλι με πέτρα!»

Ετοιμόλογος του απάντησα

 «Τι μου φταίει η πέτρα;»

 Δε ξέρω τι κατάλαβε. Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη και χωρίσαμε οριστικά. Εγώ έπρεπε να πάω στα λεωφορεία των Ιωαννίνων

  Τότε μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα:

«Να το σκάσω ή όχι;»

 Μια κουβέντα είναι αυτή. Πού να πάω όμως; Δεν υπήρχε προορισμός. Δεν είχα καμιά πληροφόρηση. Τι γίνεται στο Βόλο, τι κάνουν οι φίλοι μου στην Αθήνα; Πού βρίσκονται, είναι ελεύθεροι ή όχι; Μήπως θα έβαζα δικούς μου ανθρώπους σε περιπέτειες; Μόνο εικασίες μπορούσα να κάνω.

 Έτσι υπέκυψα στη μοίρα μου. Κάποια στιγμή έφτασα στην Πρέβεζα. Το ραπόρτο για το ποιόν μου είχε ήδη φτάσει .Όμως οι συνθήκες ήταν τώρα διαφορετικές. Η νέα γραμμή ήταν: Μην ανοίγουμε μέσα στη μονάδα εσωτερικά μέτωπα. Για τον νέο μου διοικητή ήμουν μία συνεχής έγνοια μέχρι τη μέρα που, από κει, πήρα  το απολυτήριο.   (Ιούνιος 2008)