1. 20.Υπηρέτησα την πατρίδα (μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)
   δ)Πάσχα του 1967
   Αλαφροΐσκιωτος, Έλληνας Χριστιανός, τον θυμάμαι με νοσταλγία και αγάπη. Στο κελί είχα την Καινή Διαθήκη και την διάβαζα επισταμένως, σημειώνοντας ό,τι μου έκανε εντύπωση . Τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωί μπήκε στο πειθαρχείο ο στρατιωτικός παπάς, φορώντας το πετραχήλι κρατώντας, με ύφος δέκα καρδιναλίων, το Άγιο Δισκοπότηρο.... Πήγε σ’ όλους αρχίζοντας από το θάλαμο κάνοντας και την κατήχηση. Εγώ στο κελί τον άκουγα κι άρχισα να βράζω. Αυτός με τον τραγικό συμβολισμό της μετάληψης τούμπαρε τον Μποντικούλη. Έβαλε μια υπογραφή στη δήλωση ότι δε θα ασχοληθεί ξανά με πολιτικές οργανώσεις.
   Όταν ήρθε σε μένα ήμουν πια εκτός εαυτού. Ήταν εύσωμος με μια κοιλιά σαν να κυοφορεί δέκα κουτάβια, μαζί με το γνωστό μελιστάλακτο ύφος
   «Έλα Λευτέρη να κοινωνήσεις!»
   Αυτό ήταν. Πετάχτηκα από το κρεβάτι. Του έδωσα μια σπρωξιά και το Δισκοπότηρο έσκασε κάτω αδειάζοντας το περιεχόμενο του στο βρώμικο έδαφος.
   «Φύγε από δω σιχαμένε! Δε σέβεσαι το σχήμα σου!»
   Αναψοκοκκινισμένος έκανε μεταβολή λέγοντας
   «Αμετανόητος! Είσαι παιδί του Σατανά!»
   Δε ξέρω τι ανάφερε στους αξιωματικούς. Ίσως από ντροπή να το έκρυψε. Τον γνώριζα από τα μαθήματα που μας έκανε τους προηγούμενους μήνες. Παρίστανε τον προοδευτικό. Όλο σεξουαλικά υπονοούμενα και τα παραπλήσια.
   «Επιτρέπεται λίγη μαλακία! Μη το παρακάνετε όμως!»
   Μερικά χαζοχαρούμενα έλεγαν
   «Είδες ο παπάς; Προχωρημένος!»
   Τη μέρα του Πάσχα, που συνέπεσε με την Πρωτομαγιά, το στρατόπεδο σύμφωνα με το πάγιο έθιμο άνοιξε τις πύλες του να δεχθεί το Λαό. Σούβλες αρνιά κι όλα τα άλλα πασχαλιάτικα καλούδια.
   Ένας φωτογράφος γύριζε μέσα στο στρατόπεδο αναζητώντας πελάτες. Εγώ, ανεβασμένος στο ξύλινο κρεβάτι και κρατώντας τα σιδερένια κάγκελα του μικρού παράθυρου κάποια στιγμή τον παίρνει το μάτι μου. Αισιοδοξία ο δικός σου!!
   Τον φωνάζω και του εξηγώ:
   «Βγάλε μου μια φωτογραφία. Όταν τις φέρεις στους άλλους φέρε και τη δική μου Θα πληρωθείς κανονικά».
   Δε θα το πιστέψεις, αυτή τη φωτογραφία την έχω και σήμερα, για να θυμίζει αυτή τη σημαδιακή μέρα. Ένα πρόσωπο με σπασμένο χαμόγελο πίσω από τη σιδεριά!
   Η έκπληξη ήρθε προς το μεσημέρι, όταν ήρθαν να με πάρουν για το πασχαλινό τραπέζι. Τελικά πάντα υπάρχει ελπίδα. Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο. Ίσως κάποια στιγμή να το παριστάνει. Να σας πω ένα μυστικό; Η δική μου μερίδα από το ψητό αρνί ήταν η πιο πλούσια και περιποιημένη. Λίγο κρασί, λίγο τραγούδι αλλά μετά.. επιστροφή στο κελί.
   Δείτε περισσότερα