10.Υπηρέτησα την πατρίδα
(μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)
ε) Ένας χρόνος και κάτι στην Αλεξανδρούπολη
Πρώτη φορά στη ζωή μου ταξίδευα πέρα από τη Θεσσαλονίκη κι έφτανα στο άκρο της Δυτικής Θράκης. Δεν νομίζω ότι είδα τίποτα το ιδιαίτερο μέσα από το τρένο, αλλά με τις πολύωρες στάσεις σε ενδιάμεσους σταθμούς μου δόθηκαν μικρές ευκαιρίες να δω τοπία, να μιλήσω με άγνωστους ανθρώπους να πάρω με ένα λόγο μια μικρή μυρωδιά του νέου τόπου. Άλλη ατμόσφαιρα από τους «περπατημένους» Κορίνθιους. Όταν έφτασα στη μονάδα έπεσα σε έναν «καλόβολο» λοχαγό που μόλις με είδε μου είπε, λες και μου χάριζε ένα ουρί του παραδείσου. Το ποιον μου, φαίνεται είχε προηγηθεί της αυτοπρόσωπης παρουσίας μου
«Μη στεναχωριέσαι καθόλου. Εγώ, εδώ μπορώ να σε αποχαρακτηρίσω και να καθαρίσω πλήρως το φάκελό σου. Έχεις την ευκαιρία να μπεις ολοκάθαρος στην Εθνική οικογένεια»
Είναι αλήθεια ότι με το γλυκερό του ύφος με αιφνιδίασε λίγο, αλλά σύντομα έπρεπε να κόψω το βήχα του και να ξέρει με ποιον είχε να κάνει
«Δεν νομίζω ότι χρειάζομαι να καθαρίσω κάτι!»
Εδώ στην πόλη της Αλεξανδρούπολης έζησα δύσκολες στιγμές, αλλά έχω και μια σειρά ωραίες αναμνήσεις, γνώρισα κι έκανα νέους φίλους. Ενδεικτικά αναφέρω τον Σταύρο Σταφυλάκη. Με το Σταύρο δεν γνωριζόμασταν πριν, αλλά διαβατήριο να ξανοιχτούμε μεταξύ μας ήταν οι κοινοί φίλοι που είχαμε από το Ηράκλειο. Μετά από χρόνια- και μέσω του fb- ξαναβρήκαμε επαφή και χαίρομαι ότι παρά την πολύχρονη διακοπή της επαφής μεταξύ μας υπάρχει μια ξεχωριστή σύμπτωση σε πολλά θέματα της πολιτικής, εθνικής και κοινωνικής συγκυρίας. Άλλος φίλος είναι ο δικηγόρος Φάνης Αρχιμανδρίτης που ήταν προστάτης οικογένειας και απολύθηκε σύντομα. Με το Φάνη ήμασταν και συμπατριώτες από το Βόλο. Παρά το γεγονός ότι τα υπόλοιπα χρόνια συναντιόμασταν συχνά στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας που εγώ κυκλοφορούσα κι αυτός είχε το δικηγορικό του γραφείο κι ανταλλάσσαμε τους τυπικούς χαιρετισμούς, δεν συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα. Αυτός ήταν στο «ένα είναι το κόμμα» κι εγώ πατενταρισμένος ρεβιζιονιστής. Τι σημασία έχουν αυτά με το σημερινό βλέμμα, αλλά κάθε εποχή έχει τους δικούς της φανατισμούς και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Ο τέταρτος της παρέας πόντιος, ωραίος Θεσσαλονικιός είχε μαζί με τα αδέλφια του εμπορική επιχείρηση που στα επόμενα χρόνια πήγε πολύ καλά. Είναι ο Γιώργος Σαραφίδης με τον οποίο συναντηθήκαμε μετά μόνο μια φορά στην Αθήνα σε ταβέρνα μαζί με τον Φάνη.
Στην Αλεξανδρούπολη κάναμε καλή παρέα και μάλιστα γίναμε αφορμή μιας νέας απαγόρευσης. Μια φορά που είχαμε κοινή έξοδο στην πόλη πήγαμε για φαγητό στο καλύτερο εστιατόριο- ξενοδοχείο της πόλης που σύχναζαν κι οι αξιωματικοί. Όταν μας πήρε το μάτι ενός δικού μας αξιωματικού, του κακοφάνηκε. Το επόμενο πρωινό ανακοινώθηκε στην μονάδα ότι απαγορεύεται στους απλούς στρατιώτες να πηγαίνουν σε αυτό το εστιατόριο.
Σε διάφορες ευκαιρίες έγραψα διάφορα επεισόδια αυτής της περιόδου. Κάποια από αυτά έχουν ήδη δημοσιευθεί κι άλλα όχι, αλλά εδώ κάνοντας μια συγκέντρωση τους, τα εμφανίζω σε μια απόπειρα κάποιας αναβίωσης της στρατιωτικής μου θητείας. Ίσως δεν έχει πρακτική αξία να αναφερθώ αναλυτικά στην καθημερινή ζωή. Όμως για μένα που είχα μόνο την εμπειρία της ζωής στην πόλη η στρατιωτική μου θητεία, πέρα από τα στραβά κι ανάποδα, πέρα από τα παράλογα που περιλαμβάνει η στρατιωτική ζωή, ήταν ένα χρήσιμο κι αναγκαίο μάθημα. Με την πάροδο του χρόνου αυτό θεωρώ το κυριότερο που θέλω να υπογραμμίσω
(μνήμες και σκηνές από τη θητεία μου στο στρατό)
ε) Ένας χρόνος και κάτι στην Αλεξανδρούπολη
Πρώτη φορά στη ζωή μου ταξίδευα πέρα από τη Θεσσαλονίκη κι έφτανα στο άκρο της Δυτικής Θράκης. Δεν νομίζω ότι είδα τίποτα το ιδιαίτερο μέσα από το τρένο, αλλά με τις πολύωρες στάσεις σε ενδιάμεσους σταθμούς μου δόθηκαν μικρές ευκαιρίες να δω τοπία, να μιλήσω με άγνωστους ανθρώπους να πάρω με ένα λόγο μια μικρή μυρωδιά του νέου τόπου. Άλλη ατμόσφαιρα από τους «περπατημένους» Κορίνθιους. Όταν έφτασα στη μονάδα έπεσα σε έναν «καλόβολο» λοχαγό που μόλις με είδε μου είπε, λες και μου χάριζε ένα ουρί του παραδείσου. Το ποιον μου, φαίνεται είχε προηγηθεί της αυτοπρόσωπης παρουσίας μου
«Μη στεναχωριέσαι καθόλου. Εγώ, εδώ μπορώ να σε αποχαρακτηρίσω και να καθαρίσω πλήρως το φάκελό σου. Έχεις την ευκαιρία να μπεις ολοκάθαρος στην Εθνική οικογένεια»
Είναι αλήθεια ότι με το γλυκερό του ύφος με αιφνιδίασε λίγο, αλλά σύντομα έπρεπε να κόψω το βήχα του και να ξέρει με ποιον είχε να κάνει
«Δεν νομίζω ότι χρειάζομαι να καθαρίσω κάτι!»
Εδώ στην πόλη της Αλεξανδρούπολης έζησα δύσκολες στιγμές, αλλά έχω και μια σειρά ωραίες αναμνήσεις, γνώρισα κι έκανα νέους φίλους. Ενδεικτικά αναφέρω τον Σταύρο Σταφυλάκη. Με το Σταύρο δεν γνωριζόμασταν πριν, αλλά διαβατήριο να ξανοιχτούμε μεταξύ μας ήταν οι κοινοί φίλοι που είχαμε από το Ηράκλειο. Μετά από χρόνια- και μέσω του fb- ξαναβρήκαμε επαφή και χαίρομαι ότι παρά την πολύχρονη διακοπή της επαφής μεταξύ μας υπάρχει μια ξεχωριστή σύμπτωση σε πολλά θέματα της πολιτικής, εθνικής και κοινωνικής συγκυρίας. Άλλος φίλος είναι ο δικηγόρος Φάνης Αρχιμανδρίτης που ήταν προστάτης οικογένειας και απολύθηκε σύντομα. Με το Φάνη ήμασταν και συμπατριώτες από το Βόλο. Παρά το γεγονός ότι τα υπόλοιπα χρόνια συναντιόμασταν συχνά στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας που εγώ κυκλοφορούσα κι αυτός είχε το δικηγορικό του γραφείο κι ανταλλάσσαμε τους τυπικούς χαιρετισμούς, δεν συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα. Αυτός ήταν στο «ένα είναι το κόμμα» κι εγώ πατενταρισμένος ρεβιζιονιστής. Τι σημασία έχουν αυτά με το σημερινό βλέμμα, αλλά κάθε εποχή έχει τους δικούς της φανατισμούς και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Ο τέταρτος της παρέας πόντιος, ωραίος Θεσσαλονικιός είχε μαζί με τα αδέλφια του εμπορική επιχείρηση που στα επόμενα χρόνια πήγε πολύ καλά. Είναι ο Γιώργος Σαραφίδης με τον οποίο συναντηθήκαμε μετά μόνο μια φορά στην Αθήνα σε ταβέρνα μαζί με τον Φάνη.
Στην Αλεξανδρούπολη κάναμε καλή παρέα και μάλιστα γίναμε αφορμή μιας νέας απαγόρευσης. Μια φορά που είχαμε κοινή έξοδο στην πόλη πήγαμε για φαγητό στο καλύτερο εστιατόριο- ξενοδοχείο της πόλης που σύχναζαν κι οι αξιωματικοί. Όταν μας πήρε το μάτι ενός δικού μας αξιωματικού, του κακοφάνηκε. Το επόμενο πρωινό ανακοινώθηκε στην μονάδα ότι απαγορεύεται στους απλούς στρατιώτες να πηγαίνουν σε αυτό το εστιατόριο.
Σε διάφορες ευκαιρίες έγραψα διάφορα επεισόδια αυτής της περιόδου. Κάποια από αυτά έχουν ήδη δημοσιευθεί κι άλλα όχι, αλλά εδώ κάνοντας μια συγκέντρωση τους, τα εμφανίζω σε μια απόπειρα κάποιας αναβίωσης της στρατιωτικής μου θητείας. Ίσως δεν έχει πρακτική αξία να αναφερθώ αναλυτικά στην καθημερινή ζωή. Όμως για μένα που είχα μόνο την εμπειρία της ζωής στην πόλη η στρατιωτική μου θητεία, πέρα από τα στραβά κι ανάποδα, πέρα από τα παράλογα που περιλαμβάνει η στρατιωτική ζωή, ήταν ένα χρήσιμο κι αναγκαίο μάθημα. Με την πάροδο του χρόνου αυτό θεωρώ το κυριότερο που θέλω να υπογραμμίσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου