Διαβάζοντας εκ των υστέρων τα κείμενα μου- πεζά ή απόπειρες ποιητικών δημιουργιών- δυο κατ’ αρχήν παρατηρήσεις θα μπορούσα να κάνω
1. Πρώτον έχουν ένα διδακτικό ή ακόμα χειρότερο δασκαλίστικο ύφος. Φιλοδοξούν να δώσουν συμβουλές, μια ατμόσφαιρα που εμπεριέχει εκ της φύσεως της στοιχεία οίησης. Γιατί λογικά θα αντέτεινε κάποιος
«Ποιος είσαι εσύ κύριε που αναγορεύεις τον εαυτό σου ικανό να γίνει συμβουλάτορας άλλων που πολλές φορές διαθέτουν προσόντα κι αρχικές προϋποθέσεις ευρύτερες και πλουσιότερες από εσένα;
Ας αποπειραθώ να ερμηνεύσω τις πηγές αυτής της τάσης. Κατά ένα ποσοστό πρέπει να οφείλονται στην παιδική μου περίοδο, όπου έζησα αυτή τη διδακτική ατμόσφαιρα από μεγαλύτερους μου. Γονείς, παπάδες ,δάσκαλοι κι άλλοι μουστερήδες. Πρόσθεσε επιπλέον στην εφηβική μου περίοδο τα δύο σχεδόν χρόνια που έζησα ως κοσμοκαλόγερος και δραστήριο μέλος παρεκκλησιαστικής οργάνωσης της Χριστιανικής Αγωγής. Σε κάθε μάθημα του κατηχητικού και της Χριστιανικής Μαθητικής Ομάδας (Χ.Μ.Ο) αναζητούσαμε το δίδαγμα του μαθήματος πλαισιωμένο τελικώς και από το αρμόζον ρητό.
Η ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΠΡΑΞΗ ΛΕΝΕ, ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΧΟΥΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ
Ύστερα πρέπει να προσθέσω το ίδιο μου το επάγγελμα που το άσκησα κατά πολλές δεκαετίες. Δάσκαλος ήμουν! Έστω Φυσικός. Εκ των πραγμάτων και της αποστολής μου φαίνεται ρίζωσε βαθειά μέσα μου αυτό το χαρακτηριστικό, που αυθόρμητα βγαίνει και καθοδηγεί τη σκέψη και το χέρι μου, όταν αποτυπώνω κάτι σε κείμενο.
2. Το δεύτερο χαρακτηριστικό, που ανιχνεύω στα κείμενά μου είναι το εξής.
Όταν αναφέρομαι σε προσωπικά θέματα ή αναβιώνω μνήμες αναγνωρίζω, πέρα από τη φυσική νοσταλγία, μια ροπή στον πεσιμισμό. Μια ατμόσφαιρα ηττοπάθειας διάχυτη, παντού. Ίσως γι αυτό όταν διηγούμαι υποθέσεις τρίτων επιζητώ μετά μανίας το happy end. Η ερμηνεία αυτού του γεγονότος πρέπει να βρίσκεται κατ’ αρχήν στην παταγώδη διάψευση των νεανικών μας ονείρων από τη μια κι από την άλλη την αφομοίωση του γεγονότος ότι το μεγάλο κομμάτι της ζωής μου πέρασε κι αυτό που απομένει κρύβει αναμονές προσωπικών απωλειών και προσφιλών μου προσώπων
3. .Ένας ανεκδήλωτος και υπόκωφος φόβος για τα μελλούμενα, που έρχονται.
Πόσο ζηλεύω αυτούς που με θάρρος δηλώνουν ότι ξεπέρασαν αυτούς τους φόβους. Ιδιαίτερα εκείνους που πραγματικά νιώθουν έτσι κι όχι αυτούς που απλώς το ισχυρίζονται.
Η ζωή απτόητη θα συνεχίζει την ύπαρξή της με μας και χωρίς εμάς. Είναι η μοίρα της, το θαύμα κι η καταδίκη της. Σε προσωπικό επίπεδο, όταν σκέφτεσαι ότι είναι ανεπανάληπτη και θα τελειώσει ανεπιστρεπτί για σένα κόβονται τα ήπατά σου. Οι συμβουλές του τύπου «μην το σκέφτεσαι καημένε», «Αγνόησε το», «δέξου στωικά το αναπόφευκτο» μην τις λένε σε μένα. Να τις απευθύνετε στην αντάρτισσα σκέψη μου που από όλα τα πιθανά ενδεχόμενα μιας πορείας πάει και κολλάει στη χειρότερη εκδοχή. Νόμος Μέρφι ;
4. Όμως να κι ένα καλό! Με την παραπάνω εξομολόγηση νιώθω και μια μικρή ανακούφιση. Έκανα οργανωμένα κι ενσυνείδητα, μια τεχνητή αποσυμπίεση του εαυτού μου βγάζοντας στην ανοιχτή αγορά τα εσώψυχα. Μακάρι να το έκαναν όλοι αυτό (να ο συμβουλάτορας πάλι) Αύριο, όταν καμιά φορά περάσει στο μυαλό κάποιου φίλου η θύμηση μου, να πει από μέσα του
«Ο παραπονιάρης μας το είχε πει εγκαίρως…»
1. Πρώτον έχουν ένα διδακτικό ή ακόμα χειρότερο δασκαλίστικο ύφος. Φιλοδοξούν να δώσουν συμβουλές, μια ατμόσφαιρα που εμπεριέχει εκ της φύσεως της στοιχεία οίησης. Γιατί λογικά θα αντέτεινε κάποιος
«Ποιος είσαι εσύ κύριε που αναγορεύεις τον εαυτό σου ικανό να γίνει συμβουλάτορας άλλων που πολλές φορές διαθέτουν προσόντα κι αρχικές προϋποθέσεις ευρύτερες και πλουσιότερες από εσένα;
Ας αποπειραθώ να ερμηνεύσω τις πηγές αυτής της τάσης. Κατά ένα ποσοστό πρέπει να οφείλονται στην παιδική μου περίοδο, όπου έζησα αυτή τη διδακτική ατμόσφαιρα από μεγαλύτερους μου. Γονείς, παπάδες ,δάσκαλοι κι άλλοι μουστερήδες. Πρόσθεσε επιπλέον στην εφηβική μου περίοδο τα δύο σχεδόν χρόνια που έζησα ως κοσμοκαλόγερος και δραστήριο μέλος παρεκκλησιαστικής οργάνωσης της Χριστιανικής Αγωγής. Σε κάθε μάθημα του κατηχητικού και της Χριστιανικής Μαθητικής Ομάδας (Χ.Μ.Ο) αναζητούσαμε το δίδαγμα του μαθήματος πλαισιωμένο τελικώς και από το αρμόζον ρητό.
Η ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΠΡΑΞΗ ΛΕΝΕ, ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΧΟΥΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ
Ύστερα πρέπει να προσθέσω το ίδιο μου το επάγγελμα που το άσκησα κατά πολλές δεκαετίες. Δάσκαλος ήμουν! Έστω Φυσικός. Εκ των πραγμάτων και της αποστολής μου φαίνεται ρίζωσε βαθειά μέσα μου αυτό το χαρακτηριστικό, που αυθόρμητα βγαίνει και καθοδηγεί τη σκέψη και το χέρι μου, όταν αποτυπώνω κάτι σε κείμενο.
2. Το δεύτερο χαρακτηριστικό, που ανιχνεύω στα κείμενά μου είναι το εξής.
Όταν αναφέρομαι σε προσωπικά θέματα ή αναβιώνω μνήμες αναγνωρίζω, πέρα από τη φυσική νοσταλγία, μια ροπή στον πεσιμισμό. Μια ατμόσφαιρα ηττοπάθειας διάχυτη, παντού. Ίσως γι αυτό όταν διηγούμαι υποθέσεις τρίτων επιζητώ μετά μανίας το happy end. Η ερμηνεία αυτού του γεγονότος πρέπει να βρίσκεται κατ’ αρχήν στην παταγώδη διάψευση των νεανικών μας ονείρων από τη μια κι από την άλλη την αφομοίωση του γεγονότος ότι το μεγάλο κομμάτι της ζωής μου πέρασε κι αυτό που απομένει κρύβει αναμονές προσωπικών απωλειών και προσφιλών μου προσώπων
3. .Ένας ανεκδήλωτος και υπόκωφος φόβος για τα μελλούμενα, που έρχονται.
Πόσο ζηλεύω αυτούς που με θάρρος δηλώνουν ότι ξεπέρασαν αυτούς τους φόβους. Ιδιαίτερα εκείνους που πραγματικά νιώθουν έτσι κι όχι αυτούς που απλώς το ισχυρίζονται.
Η ζωή απτόητη θα συνεχίζει την ύπαρξή της με μας και χωρίς εμάς. Είναι η μοίρα της, το θαύμα κι η καταδίκη της. Σε προσωπικό επίπεδο, όταν σκέφτεσαι ότι είναι ανεπανάληπτη και θα τελειώσει ανεπιστρεπτί για σένα κόβονται τα ήπατά σου. Οι συμβουλές του τύπου «μην το σκέφτεσαι καημένε», «Αγνόησε το», «δέξου στωικά το αναπόφευκτο» μην τις λένε σε μένα. Να τις απευθύνετε στην αντάρτισσα σκέψη μου που από όλα τα πιθανά ενδεχόμενα μιας πορείας πάει και κολλάει στη χειρότερη εκδοχή. Νόμος Μέρφι ;
4. Όμως να κι ένα καλό! Με την παραπάνω εξομολόγηση νιώθω και μια μικρή ανακούφιση. Έκανα οργανωμένα κι ενσυνείδητα, μια τεχνητή αποσυμπίεση του εαυτού μου βγάζοντας στην ανοιχτή αγορά τα εσώψυχα. Μακάρι να το έκαναν όλοι αυτό (να ο συμβουλάτορας πάλι) Αύριο, όταν καμιά φορά περάσει στο μυαλό κάποιου φίλου η θύμηση μου, να πει από μέσα του
«Ο παραπονιάρης μας το είχε πει εγκαίρως…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου