Η πολυπόθητη βεβαιότητα

Πόσο θα ήθελα να πιστέψω βαθειά κι απόλυτα σε κάτι! Να κολυμπήσω αμέριμνος κι ησυχασμένος στην απέραντη θάλασσα της βεβαιότητας και σιγουριάς που αυτή σου εξασφαλίζει. Να πάψουν να με βασανίζουν τα ερωτήματα, τα διλήμματα και οι αβεβαιότητες. Να νιώσω την ευτυχία της γνώσης για την τελική λύση.
Χόρτασα, φίλοι μου, από ορθολογισμό, από την αναζήτηση. ντε και καλά, της ανάγκης για εξήγηση των πραγμάτων, από το ρεαλισμό και τη λογική. Άλλωστε τι είναι λο...γική; Η ιστορική διαδρομή δείχνει τις αλλαγές που έχουν υπάρξει στις ανθρώπινες πεποιθήσεις για το πρέπον και το μη επιτρεπτό. Γιατί λοιπόν η σημερινή κυρίαρχη αντίληψη να είναι και η σωστή;
Ας κάνουμε και τον ανάποδο συλλογισμό: Η αγωνιώδης αναζήτηση της αλήθειας μήπως είναι ματαιοπονία: Μια πορεία χωρίς προορισμό και χρησιμότητα. Στην καταφατική απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα απελευθερώνεσαι από μια σειρά δεσμεύσεις, αναστολές, περιορισμούς κι όλα τα δεσμά που αιχμαλωτίζουν τη σκέψη αλλά και τη φαντασία του ανθρώπου και μπροστά σου είναι όλες οι δυνατές επιλογές!
Ωραία άποψη! Προσωπικά όμως έχω διαβεί το Ρουβίκωνα και δεν έχω πλέον την πολυτέλεια και το χρόνο των μεγάλων αλμάτων, των δραστικών αλλαγών. Αυτά πρέπει να γίνονται στην ώρα τους. Όταν αργείς να το καταλάβεις και το τολμήσεις ίσως να είναι ένα άλμα στο κενό!