ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1943 - 1952
Το 1943 με το Νόμο 672 της κατοχικής Κυβερνήσεως και χάρη στις προσπάθειες των Καθηγητών της Σχολής και την προθυμία του τότε Υφυπουργού Γεωργίας και Βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Γ. Παμπούκα (μετέπειτα Καθηγητή της Έδρας Γεωργικής και Συνεταιριστικής Νομοθεσίας και Αγροτικής Πολιτικής), επανέρχεται η Σχολή στην παλιά της έδρα, στην Αθήνα.
Πρώτος Πρύτανης της νέας αυτής περιόδου, εκλέγεται ο Πότης Κουτσομητόπουλος (1943 - 1945). Ο νόμος αυτός προέβλεπε ακόμη την αυτοδίκαιη επαναφορά του προσωπικού της Σχολής, στις θέσεις που κατείχαν πριν την διάλυσή της. Με αυτό τον τρόπο επανήλθαν και οι περισσότεροι από τους Καθηγητές και άρχισε να λειτουργεί και πάλι κανονικά. Με σημαντικές ελλείψεις βέβαια αφού τα κτίρια στο διάστημα του πολέμου είχαν μετατραπεί σε κατάλυμα των Γερμανών και άλλων, ενώ ταυτόχρονα είχαν επέλθει ανυπολόγιστες καταστροφές εξαιτίας των γεγονότων του Δεκεμβρίου του 1944. Ακόμη τα διάφορα επιστημονικά όργανα και ο εξοπλισμός, είτε μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη (απ΄ όπου θα επιστρέψουν αποσπασματικά, μόλις το 1947) είτε παρέμειναν στα Κτίρια και είχαν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό. Η ένδεια αυτή φαίνεται και από έγγραφο που ζητείται από τον Καθηγητή της Σχολής Κ. Ισαακίδη να ασκεί τους φοιτητές στο Εργαστήριο του σπιτιού του, μέχρι να τακτοποιηθεί το Εργαστήριο της Σχολής.
Από το 1943 εξάλλου η θητεία του Διευθυντή και του Υποδιευθυντή μειώνεται από πέντε (5) σε ένα ( 1) χρόνο, ενώ από το 1945 ο Διευθυντής μετονομάζεται σε Πρύτανη και ο Υποδιευθυντής σε Αντιπρύτανη και το Διδακτικό Συμβούλιο, σε Συνέλευση των Καθηγητών. Η εκλογή του Αντιπρύτανη ( που είναι ο Πρύτανης του επομένου έτους), γίνεται το μήνα Μάιο.
Η νέα περίοδος σφραγίστηκε από τη δημιουργία του νέου Κεντρικού Κτιρίου που θεμελιώθηκε το 1948 και ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, το 1952 (τα εγκαίνια έγιναν στις 15/4/1954), χάρη στην Αμερικανική Βοήθεια και με χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ. Η βοήθεια αυτή περιλάμβανε και εφοδιασμό με τα απαραίτητα επιστημονικά όργανα, συγγράμματα, εξοπλισμό των Εργαστηρίων, ζώα κ.λ.π. Το 1950 εξάλλου τελείωσε και η κατασκευή της παλιάς πτέρυγας του Εργαστηρίου Γαλακτοκομίας που είχε αρχίσει από το 1947. Αργότερα 4 νέες πτέρυγες προστέθηκαν στο Εργαστήριο αυτό.
Ταυτόχρονα η Σχολή, εκτός από τις εγκαταστάσεις της στο Βοτανικό που εκτείνονται πια σε έκταση 240 περ. στρ., αποκτά σημαντικά αγροκτήματα στην Κωπαίδα (1.000 περ. στρ.), στη Γιαλού Σπάτων (430 περ. στρ.) και στη Σκάλα Ωρωπού (30 περ. στρ.), απαραίτητα για τη διδασκαλία, την πρακτική άσκηση των φοιτητών και την έρευνα.
Η φοίτηση έγινε πενταετής από το 1947 και οι φοιτητές εισάγονταν κατόπιν εισιτηρίου διαγωνισμού και για περιορισμένο αριθμό (που εισηγούνταν η Σχολή και επικυρώνονταν από το Υπουργείο). Από το ακαδημαϊκό έτος 1948-49 εξάλλου, κατά το πέμπτο έτος παρακολουθούσαν μαθήματα Ειδικότητας στα τμήματα: Δενδροκομίας και Ελαιουργίας, Γεωργίας, Ζωοτεχνίας, Αμπελουργίας και Οινολογίας, Φυτοπαθολογίας και Εντομολογίας.
Ακόμη από το 1949 αρχίζει η Σχολή να απονέμει και Διδακτορικά διπλώματα ( πρώτος Διδάκτορας της Σχολής ήταν ο Ο. Νταβίδης (1916 - 1989).
Την ίδια εποχή μετακαλούνται να διδάξουν Καθηγητές από την Αμερική όπως είναι οι Kαθηγητές Αγροτικής Κοινωνιολογίας William Tudor και Howard Beers, ενώ ταυτόχρονα, από το 1950, λειτουργεί και Τμήμα Αγροτικής Οικιακής Οικονομίας με σκοπό τη μετεκπαίδευση αποφοίτων της Χαροκοπείου Σχολής Οικιακής Οικονομίας για την στήριξη των οικογενειών της υπαίθρου.
Το 1952 η Σχολή έχει πια εδραιωθεί και περιλαμβάνει: 20 Τακτικούς Καθηγητές, 2 Υφηγητές, 9 Επιμελητές, 15 Βοηθούς,4 Παρασκευαστές, 4 Γεωπόνους αποσπασμένους και 250 περίπου φοιτητές. Περιλαμβάνει δε 19 Εργαστήρια και 4 Φροντιστήρια.
Το 1943 με το Νόμο 672 της κατοχικής Κυβερνήσεως και χάρη στις προσπάθειες των Καθηγητών της Σχολής και την προθυμία του τότε Υφυπουργού Γεωργίας και Βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Γ. Παμπούκα (μετέπειτα Καθηγητή της Έδρας Γεωργικής και Συνεταιριστικής Νομοθεσίας και Αγροτικής Πολιτικής), επανέρχεται η Σχολή στην παλιά της έδρα, στην Αθήνα.
Πρώτος Πρύτανης της νέας αυτής περιόδου, εκλέγεται ο Πότης Κουτσομητόπουλος (1943 - 1945). Ο νόμος αυτός προέβλεπε ακόμη την αυτοδίκαιη επαναφορά του προσωπικού της Σχολής, στις θέσεις που κατείχαν πριν την διάλυσή της. Με αυτό τον τρόπο επανήλθαν και οι περισσότεροι από τους Καθηγητές και άρχισε να λειτουργεί και πάλι κανονικά. Με σημαντικές ελλείψεις βέβαια αφού τα κτίρια στο διάστημα του πολέμου είχαν μετατραπεί σε κατάλυμα των Γερμανών και άλλων, ενώ ταυτόχρονα είχαν επέλθει ανυπολόγιστες καταστροφές εξαιτίας των γεγονότων του Δεκεμβρίου του 1944. Ακόμη τα διάφορα επιστημονικά όργανα και ο εξοπλισμός, είτε μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη (απ΄ όπου θα επιστρέψουν αποσπασματικά, μόλις το 1947) είτε παρέμειναν στα Κτίρια και είχαν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό. Η ένδεια αυτή φαίνεται και από έγγραφο που ζητείται από τον Καθηγητή της Σχολής Κ. Ισαακίδη να ασκεί τους φοιτητές στο Εργαστήριο του σπιτιού του, μέχρι να τακτοποιηθεί το Εργαστήριο της Σχολής.
Από το 1943 εξάλλου η θητεία του Διευθυντή και του Υποδιευθυντή μειώνεται από πέντε (5) σε ένα ( 1) χρόνο, ενώ από το 1945 ο Διευθυντής μετονομάζεται σε Πρύτανη και ο Υποδιευθυντής σε Αντιπρύτανη και το Διδακτικό Συμβούλιο, σε Συνέλευση των Καθηγητών. Η εκλογή του Αντιπρύτανη ( που είναι ο Πρύτανης του επομένου έτους), γίνεται το μήνα Μάιο.
Η νέα περίοδος σφραγίστηκε από τη δημιουργία του νέου Κεντρικού Κτιρίου που θεμελιώθηκε το 1948 και ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, το 1952 (τα εγκαίνια έγιναν στις 15/4/1954), χάρη στην Αμερικανική Βοήθεια και με χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ. Η βοήθεια αυτή περιλάμβανε και εφοδιασμό με τα απαραίτητα επιστημονικά όργανα, συγγράμματα, εξοπλισμό των Εργαστηρίων, ζώα κ.λ.π. Το 1950 εξάλλου τελείωσε και η κατασκευή της παλιάς πτέρυγας του Εργαστηρίου Γαλακτοκομίας που είχε αρχίσει από το 1947. Αργότερα 4 νέες πτέρυγες προστέθηκαν στο Εργαστήριο αυτό.
Ταυτόχρονα η Σχολή, εκτός από τις εγκαταστάσεις της στο Βοτανικό που εκτείνονται πια σε έκταση 240 περ. στρ., αποκτά σημαντικά αγροκτήματα στην Κωπαίδα (1.000 περ. στρ.), στη Γιαλού Σπάτων (430 περ. στρ.) και στη Σκάλα Ωρωπού (30 περ. στρ.), απαραίτητα για τη διδασκαλία, την πρακτική άσκηση των φοιτητών και την έρευνα.
Η φοίτηση έγινε πενταετής από το 1947 και οι φοιτητές εισάγονταν κατόπιν εισιτηρίου διαγωνισμού και για περιορισμένο αριθμό (που εισηγούνταν η Σχολή και επικυρώνονταν από το Υπουργείο). Από το ακαδημαϊκό έτος 1948-49 εξάλλου, κατά το πέμπτο έτος παρακολουθούσαν μαθήματα Ειδικότητας στα τμήματα: Δενδροκομίας και Ελαιουργίας, Γεωργίας, Ζωοτεχνίας, Αμπελουργίας και Οινολογίας, Φυτοπαθολογίας και Εντομολογίας.
Ακόμη από το 1949 αρχίζει η Σχολή να απονέμει και Διδακτορικά διπλώματα ( πρώτος Διδάκτορας της Σχολής ήταν ο Ο. Νταβίδης (1916 - 1989).
Την ίδια εποχή μετακαλούνται να διδάξουν Καθηγητές από την Αμερική όπως είναι οι Kαθηγητές Αγροτικής Κοινωνιολογίας William Tudor και Howard Beers, ενώ ταυτόχρονα, από το 1950, λειτουργεί και Τμήμα Αγροτικής Οικιακής Οικονομίας με σκοπό τη μετεκπαίδευση αποφοίτων της Χαροκοπείου Σχολής Οικιακής Οικονομίας για την στήριξη των οικογενειών της υπαίθρου.
Το 1952 η Σχολή έχει πια εδραιωθεί και περιλαμβάνει: 20 Τακτικούς Καθηγητές, 2 Υφηγητές, 9 Επιμελητές, 15 Βοηθούς,4 Παρασκευαστές, 4 Γεωπόνους αποσπασμένους και 250 περίπου φοιτητές. Περιλαμβάνει δε 19 Εργαστήρια και 4 Φροντιστήρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου