Το αναπόδραστο,
ο ανατέλλων ήλιος θα δύσει.
Στο άρμα του Φαέθωνα
δεν υπάρχει καιρός για ανάπαυλα.
το βλέπω, το ακούω, το αφουγκράζομαι....
Οι σύντομες συναντήσεις
οι αμήχανες σιωπές
το βούλιαγμα σε κοινοτυπίες
το ποδόσφαιρο, η γυναίκα
τα μόνα νήματα.
Τα νήματα ;
Ένας ιστός αράχνης
αντέχει το κουνούπι.
μπορεί το ίδιο να κάνει
στο χελιδόνι;
Νιώθω τα δάχτυλα να γλιστράνε
στην ιδρωτίλα της επανάληψης.
Δε στέκει χώρος για παράπονα
το χάσμα
το έσκαψα μόνος μου αυτά τα χρόνια
Με άρτον ου ζήσεται μόνον ο άνθρωπος…
Όμως δε το μπορώ,
όχι δε το μπορώ!
Θ’ αφήνομαι να γλιστρώ όλο μακρύτερα
Είναι η λύση με τις μικρότερες απώλειες…

Από τη συλλογή « Τα ποιήματα τη χρονιά του εγκλεισμού – 1973