Όταν βλέπω κάποια κυβερνητικά στελέχη να μιλάνε στην τηλεόραση με μια τέτοια αφέλεια, ένα έχω να πω. Μου θυμίζουν, από παιδικές μνήμες, τους παλαιοημερολογίτες. Δεν είναι μόνο ο φανατισμός, δεν είναι η λογική του τραμ, που τους κατέχει, ούτε η αδικαιολόγητη επιθετικότητα σε κάθε απόπειρα κριτικής. Εκείνο που με σοκάρει είναι η βεβαιότητα τους ότι γίνονται πιστευτοί από το φιλοθεάμον κοινό τους. Ας μην ανησυχήσουμε αυτή τη σιγουριά τους. Όμως να διευκρινίσω ότι δεν ευθυγραμμιζ...όμαστε με την αφέλειά τους.
Γι αυτούς οι σύμμαχοι μας - αυτοί που στην κρίσιμη φάση μας δάνεισαν τα αναγκαία χρήματα και πιο πριν έδωσαν άφθονα χρήματα σε «προγράμματα» κι «αγροτικές επιδοτήσεις», με τα οποία αρκετοί έξυπνοι συμπατριώτες μας παράνομα πλούτισαν, αυτοί που προσπάθησαν πλην ματαίως να βάλουν μια τάξη σ’ αυτή τη χώρα και να την κάνουν πιο λειτουργική - μετατρέπονται διαδοχικά σε δανειστές, σε άπονους τοκογλύφους, σε εχθρούς που οργανωμένα εργάζονται για τον αφανισμό μας, σε αιμοβόρους καταπατητές των ελευθεριών του λαού μας. Ένας άκρατος κι επιθετικός αντιευρωπαϊσμός, μια τάση αναζήτησης εξωτερικών ενόχων και μετατόπισης ευθυνών σε τρίτους. Η εύκολη πάντοτε λύση. Απομονωτισμός στην εποχή των ανοικτών συνόρων
Η αλήθεια όμως να λέγεται. Αυτή η εκδοχή αρέσει πολύ. Ιδιαίτερα στον ευκολόπιστο κι επιφανειακά σκεπτόμενο συμπατριώτη μας. Αυτός μένει με την ανάμνηση της κοινωνίας μας πριν το 2010, όταν χωρίς αιδώ καταναλώναμε τον πλούτο των επόμενων γενεών, όταν ζούσαμε σε μια φενάκη. Μια ψευδεπίγραφη ευτυχία, που στηριζόταν στα δανεικά. Κι όμως αυτή χαρακτηριζόταν λιτότητα