Τ ο κ ό σ τ ο ς τ ω ν κ α τ α σ τ ρ ο φ ώ ν

 Στο σημείωμα αυτό δε θ’ αναφερθώ στις επιπτώσεις των διαρκών καταστροφών, που γίνονται στην πατρίδα μας, πάνω στην εικόνα και την αισθητική των ιστορικών μνημείων των πόλεων, την εντύπωση που δίνουν στην επισκέπτη της χώρας μας για το πολιτιστικό μας επίπεδο και το τραγικότερο όλων, στις ανεπανόρθωτες ζημιές σε μνημεία, όπου πάνω τους υπήρχε η πατίνα της ιστορικής χρονικής τους διαδρομής και είναι αδύνατη η πλήρης επανόρθωσ...η τους.
Όχι ! Θα ασχοληθώ με την «πεζή» οικονομική πλευρά του θέματος, το κόστος για την –κατά το δυνατόν- αποκατάσταση των ζημιών και το ύψος των αποζημιώσεων, που πλήρωσε το κράτος σε ιδιώτες, που υπέστησαν τις επελάσεις των βαρβάρων. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν κάποιοι επίμονοι «τυμβωρύχοι», συγκέντρωναν όλα τα σχετικά στοιχεία, αρκετά από τα οποία είναι αθέατα και κρυμμένα κάτω από το χαλί, αφού χρεώθηκαν σε άσχετους κωδικούς δαπανών. Είναι σε πολλούς γνωστό ότι δαπάνες όπως η αντικατάσταση καμένων θρανίων, σχισμένων πινάκων, σπάσιμο υαλοπινάκων, βάψιμο τοίχων και αγορά υπολογιστών για την αντικατάσταση κλεμμένων, που πουλήθηκαν μπιτ παρά σε έξυπνους μαυραγορίτες, στη διάρκεια των καταλήψεων ονοματίστηκαν ΝΕΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ.
Αν λοιπόν γινόταν κάτι τέτοιο, είμαι σίγουρος ότι θα βρισκόμασταν προ εκπλήξεως για το ύψος αυτού του κονδυλίου, που θα ήταν – έστω μικρό – ένα ποσοστό του δημόσιου χρέους της χώρας. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή η πλευρά ενδιαφέρει την – μετά βαρύγδουπων τυμπανοκρουσιών- εξαγγελθείσα επιτροπή της Βουλής για την έρευνα της δομής του χρέους. Αυτή εξ αρχής χρεώθηκε με την υποχρέωση να βγάλει ενόχους τους άπονους «ξένους τοκογλύφους δανειστές» μας με τα δολοφονικά επιτόκια των 2 και 3 τοις εκατό.
Ας κάνω και μια νύξη προς την πλευρά των φυσικών αυτουργών αυτών των καταστροφών. Κυρίως είναι νέοι που ακόμα δεν πρόλαβαν να προσφέρουν θετική υπηρεσία στη χώρα. Κόμματα, ομάδες -νόμιμες ή παράνομες- και κάποιοι δάσκαλοι φούσκωσαν υπερβολικά μέσα τους τη συνιστώσα των δικαιωμάτων και αμέλησαν να τους διδάξουν την άλλη συμπληρωματική συνιστώσα. Των υποχρεώσεων που έχει ένας πολίτης απέναντι στον τόπο που γεννήθηκε και προφανώς πρέπει ν’ αγαπά. Αν αυτοί είναι «δάσκαλοι» τότε εγώ είμαι αστροναύτης. Έτσι τα τελευταία χρόνια γαλουχήθηκε μια γενιά που θεωρεί δικαίωμα της να καταστρέφει, ξέροντας κιόλας ότι αυτή η πράξη δε θα έχει καμιά προσωπική αρνητική επίπτωση. Για την πλευρά αυτή θα επανέλθω αργότερα