Η ευρύτερη περιοχή που βρίσκεται σήμερα το χωριό Σωτήρα, ήταν κατοικημένη από πολύ παλαιά όπως προκύπτει από διάφορα ευρήματα (ερείπια, νομίσματα περιόδων της ελληνικής ιστορίας από την ελληνιστική εποχή έως την βυζαντινή περίοδο και την οθωμανική κυριαρχία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Λούκοβιτς.
Σύμφωνα με την παράδοση αλλά και όπως προκύπτει από τα παραπάνω ευρήματα, το χωριό βρισκόταν 800 μέτρα ανατολικά της σημερινής θέσης, στην τοποθεσία που ονομάζεται Τοπόλιτε, την οποία όμως εγκατέλειψαν οι πρόγονοι των κατοίκων, γιατί κατά την παράδοση, στρατιές μυρμηγκιών κατέστρεφαν τις σοδειές τους.
Μετακινήθηκαν έτσι και έκτισαν έναν καινούριο οικισμό κοντά στις σημερινές κατασκηνώσεις Σωτήρας, η οποία ακόμα και σήμερα ονομάζεται Παλαιά Σωτήρα.
Επειδή όμως , σύμφωνα με την παράδοση, κατά διαστήματα άκουγαν δυνατούς θορύβους προερχόμενους από την πηγή που υπάρχει ακόμα και σήμερα και μάλιστα όποιος άκουγε πρώτος αυτούς τους θορύβους πέθαινε, για αυτό εγκατέλειψαν και την εν λόγω περιοχή και εγκαταστάθηκαν πριν από 500 περίπου χρόνια στην θέση που είναι και σήμερα το χωριό, πάνω στα ερείπια παλαιότερου οικισμού.
Συνέχισαν όμως να πεθαίνουν οι κάτοικοι και προκειμένου να εξορκίσουν το κακό, έβαλαν δύο δίδυμα αγόρια να ζέψουν δύο δίδυμα βόδια και να οργώσουν περιμετρικά το χωριό, και έκτοτε, σύμφωνα με το θρύλο, απαλλάχτηκαν από όλες τις κακοδαιμονίες. Έτσι επειδή βρήκαν επιτέλους τη σωτηρία τους, το χωριό ονομάστηκε Σωτήρα.
Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα, το Βουλγαρικό κομιτάτο όπως στα άλλα χωριά έτσι και στη Σωτήρα, αποπειράθηκε να προσηλυτίσει τους κατοίκους της στην Εξαρχία. Οι κάτοικοι του χωριού πριν από την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870, ζούσαν ειρηνικά και ήσυχα προσηλωμένοι στην ελληνοχριστιανική παράδοση του τόπου τους. Μιλούσαν όλοι το σλαβόφωνο τοπικό ιδίωμα που δεν είχε γραφή, στην εκκλησία όμως και στις κοινοτικές τους συναλλαγές, χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα.
Στην αρχή οι κάτοικοι του χωριού δεν αντιλήφθηκαν περί τίνος πρόκειται. Όταν όμως ενημερώθηκαν σχετικά από την εκκλησία και τους πνευματικούς ανθρώπους της περιοχής, αντέδρασαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Κύριος σκοπός του Βουλγαρικού κομιτάτου, ήταν η ίδρυση στο χωριό Βουλγαρικής εκκλησίας και Βουλγαρικού σχολείου. Μετά την εφαρμογή της τρομοκρατίας και την εκτέλεση χωρικών από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, μπορεί ορισμένοι κάτοικοι να έγιναν εξαρχικοί, αλλά οι Βούλγαροι μέσα στο χωριό δεν μπόρεσαν, εξαιτίας της δυναμικής αντίδρασης των κατοίκων, να λειτουργήσουν ούτε δική τους Εκκλησία αλλά ούτε και δικό τους σχολείο.
Αντίθετα λειτουργούσε συνεχώς ελληνική εκκλησία με Έλληνα ιερέα, εκτός από ένα μικρό χρονικό διάστημα που κλείστηκε για λόγους ασφαλείας, από τον Μητροπολίτη Έδεσσας Στέφανο.
Ο ένοπλος Μακεδονικός αγώνας βρήκε τους κατοίκους του χωριού στις επάλξεις και στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Όλοι προσπάθησαν να δώσουν ότι μπορούσαν για να σωθεί η Μακεδονία. Άλλοι εντάχθηκαν στα Ελληνικά Σώματα ως ένοπλοι αντάρτες, άλλοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους ως οδηγοί, σύνδεσμοι, αγγελιοφόροι, πληροφοριοδότες και τροφοδότες των ανταρτικών σωμάτων και πολλοί ενίσχυσαν ηθικά και υλικά τον αγώνα.
Με την έναρξη του ένοπλου Μακεδονικού αγώνα, οι περισσότεροι από αυτούς που είχαν προσχωρήσει στην Εξαρχία μεταμελήθηκαν και εντάχθηκαν και πάλι στην μεγάλη οικογένεια του ελληνισμού.
Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού σήμερα ανέρχονται στους 250 περίπου και ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το δημοτικό σχολείο του χωριού συγχωνεύτηκε με το Δημοτικό Σχολείο Μαργαρίτας το 2011 και σήμερα φοιτούν σε αυτό 7 μαθητές και μαθήτριες ενώ δυο γενεές παλαιότερα αριθμούσε περίπου 70 μαθητές. Βρισκόταν στην ίδια θέση που βρίσκεται και σήμερα. Αργότερα χτίστηκε το νηπιαγωγείο απέναντι από το σχολικό κτίριο στην ίδια αυλή, αλλά λόγω έλλειψης μαθητών άρχισε να χρησιμοποιείται από το νηπιαγωγείο η δεύτερη αίθουσα του σχολείου. Το Νηπιαγωγείο Σωτήρας σήμερα δεν λειτουργεί λόγω έλλειψης νηπίων.
Δημοσιεύτηκε 13th March από τον χρήστη ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΑΡΑΝΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Σύμφωνα με την παράδοση αλλά και όπως προκύπτει από τα παραπάνω ευρήματα, το χωριό βρισκόταν 800 μέτρα ανατολικά της σημερινής θέσης, στην τοποθεσία που ονομάζεται Τοπόλιτε, την οποία όμως εγκατέλειψαν οι πρόγονοι των κατοίκων, γιατί κατά την παράδοση, στρατιές μυρμηγκιών κατέστρεφαν τις σοδειές τους.
Μετακινήθηκαν έτσι και έκτισαν έναν καινούριο οικισμό κοντά στις σημερινές κατασκηνώσεις Σωτήρας, η οποία ακόμα και σήμερα ονομάζεται Παλαιά Σωτήρα.
Επειδή όμως , σύμφωνα με την παράδοση, κατά διαστήματα άκουγαν δυνατούς θορύβους προερχόμενους από την πηγή που υπάρχει ακόμα και σήμερα και μάλιστα όποιος άκουγε πρώτος αυτούς τους θορύβους πέθαινε, για αυτό εγκατέλειψαν και την εν λόγω περιοχή και εγκαταστάθηκαν πριν από 500 περίπου χρόνια στην θέση που είναι και σήμερα το χωριό, πάνω στα ερείπια παλαιότερου οικισμού.
Συνέχισαν όμως να πεθαίνουν οι κάτοικοι και προκειμένου να εξορκίσουν το κακό, έβαλαν δύο δίδυμα αγόρια να ζέψουν δύο δίδυμα βόδια και να οργώσουν περιμετρικά το χωριό, και έκτοτε, σύμφωνα με το θρύλο, απαλλάχτηκαν από όλες τις κακοδαιμονίες. Έτσι επειδή βρήκαν επιτέλους τη σωτηρία τους, το χωριό ονομάστηκε Σωτήρα.
Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα, το Βουλγαρικό κομιτάτο όπως στα άλλα χωριά έτσι και στη Σωτήρα, αποπειράθηκε να προσηλυτίσει τους κατοίκους της στην Εξαρχία. Οι κάτοικοι του χωριού πριν από την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870, ζούσαν ειρηνικά και ήσυχα προσηλωμένοι στην ελληνοχριστιανική παράδοση του τόπου τους. Μιλούσαν όλοι το σλαβόφωνο τοπικό ιδίωμα που δεν είχε γραφή, στην εκκλησία όμως και στις κοινοτικές τους συναλλαγές, χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα.
Στην αρχή οι κάτοικοι του χωριού δεν αντιλήφθηκαν περί τίνος πρόκειται. Όταν όμως ενημερώθηκαν σχετικά από την εκκλησία και τους πνευματικούς ανθρώπους της περιοχής, αντέδρασαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Κύριος σκοπός του Βουλγαρικού κομιτάτου, ήταν η ίδρυση στο χωριό Βουλγαρικής εκκλησίας και Βουλγαρικού σχολείου. Μετά την εφαρμογή της τρομοκρατίας και την εκτέλεση χωρικών από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, μπορεί ορισμένοι κάτοικοι να έγιναν εξαρχικοί, αλλά οι Βούλγαροι μέσα στο χωριό δεν μπόρεσαν, εξαιτίας της δυναμικής αντίδρασης των κατοίκων, να λειτουργήσουν ούτε δική τους Εκκλησία αλλά ούτε και δικό τους σχολείο.
Αντίθετα λειτουργούσε συνεχώς ελληνική εκκλησία με Έλληνα ιερέα, εκτός από ένα μικρό χρονικό διάστημα που κλείστηκε για λόγους ασφαλείας, από τον Μητροπολίτη Έδεσσας Στέφανο.
Ο ένοπλος Μακεδονικός αγώνας βρήκε τους κατοίκους του χωριού στις επάλξεις και στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Όλοι προσπάθησαν να δώσουν ότι μπορούσαν για να σωθεί η Μακεδονία. Άλλοι εντάχθηκαν στα Ελληνικά Σώματα ως ένοπλοι αντάρτες, άλλοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους ως οδηγοί, σύνδεσμοι, αγγελιοφόροι, πληροφοριοδότες και τροφοδότες των ανταρτικών σωμάτων και πολλοί ενίσχυσαν ηθικά και υλικά τον αγώνα.
Με την έναρξη του ένοπλου Μακεδονικού αγώνα, οι περισσότεροι από αυτούς που είχαν προσχωρήσει στην Εξαρχία μεταμελήθηκαν και εντάχθηκαν και πάλι στην μεγάλη οικογένεια του ελληνισμού.
Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού σήμερα ανέρχονται στους 250 περίπου και ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το δημοτικό σχολείο του χωριού συγχωνεύτηκε με το Δημοτικό Σχολείο Μαργαρίτας το 2011 και σήμερα φοιτούν σε αυτό 7 μαθητές και μαθήτριες ενώ δυο γενεές παλαιότερα αριθμούσε περίπου 70 μαθητές. Βρισκόταν στην ίδια θέση που βρίσκεται και σήμερα. Αργότερα χτίστηκε το νηπιαγωγείο απέναντι από το σχολικό κτίριο στην ίδια αυλή, αλλά λόγω έλλειψης μαθητών άρχισε να χρησιμοποιείται από το νηπιαγωγείο η δεύτερη αίθουσα του σχολείου. Το Νηπιαγωγείο Σωτήρας σήμερα δεν λειτουργεί λόγω έλλειψης νηπίων.
Δημοσιεύτηκε 13th March από τον χρήστη ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΑΡΑΝΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου