: Ανακαινίζεται το ιστορικό σχολείο του Αγίου Αθανασίου
10/03/2014 στο 2014, Κοινωνικά - Πολιτιστικά, Ρεπορτάζ
Καινούργιο θα γίνει και πάλι το ιστορικό σχολείο του Αγίου Αθανασίου στα Εννιά Χωριά έχοντας ολόγυρα του τα χωριά, Αερινό, Κεφάλι, Περβόλια, Παπαδιανά και Κούνενι. Οι εργασίες ανακαίνισής του άρχισαν από πέρυσι με πρωτοβουλία της Ένωσης Ιναχωριανών Αττικής «Παναγία η Χρυσοσκαλίτισσα» και προχωρούν με ικανοποιητικό ρυθμό. Αρωγοί αυτής της πρωτοβουλίας μέλη της Ένωσης με μπροστάρη τον πρόεδρό της Γρηγόρη Βαϊδομαρκάκη, κατοίκους των χωριών και καταγόμενους από την περιοχή για να λειτουργήσει πλέον αυτό το κτήριο ως Πολιτιστικό Κέντρο.
Η πλαγιά του βουνού, δίπλα από το μικρό εξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, είχε επιλεχθεί στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, επί Κρητικής Πολιτείας, ως κατάλληλο μέρος για να κτισθεί ένα ανώτερο δημοτικό σχολείο. Την ιστορία του συγκεκριμένου σχολείου με τον… Γολγοθά που αντιμετώπισε ένας οραματιστής νέος πρωτοδιόριστος δάσκαλος, ο Παντελής Βαβουλές έχει δημοσιευθεί στα «Χ.Ν.» στις 5 Οκτωβρίου 2010 σελίδα 32 και πρόκειται για μια απίστευτη σύγκρουση ενός εκπαιδευτικού με τον τοπικισμό για την διεκδίκηση της έδρας του σχολείου από πολλούς κατοίκους σχεδόν κάθε χωριού. Στα απομνημονεύματα που άφησε στο πλούσιο σε ύλη αρχείο του ο μακαριστός δάσκαλος Παντελής Βαβουλές (τότε Ηλιάκης) αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: “ Οι κάτοικοι των χωριών Αερινού, Κεφαλίου, Παπαδιανών αποδέχτηκαν το σχέδιο χωρίς δυσκολία. Οι Περβολιανοί το απόκρουσαν, γιατί επρόσθετε 10 λεπτών δρόμο στα παιδιά και οι Κουνενιώτες – Πλοκαμιανοί, για τον ίδιο λόγο και γιατί είχαν δικό τους διδακτήριο. Τα πλεονεκτήματα του πολυτάξιου σχολείου δεν μπορούσαν να τα νιώσουν. Σχολείο και το ένα, σχολείο και το άλλο. Αλλά παρουσιάστηκε και άλλο εμπόδιο. Ο τοπικισμός. Η θέση που κρίθηκε πιο κατάλληλη φαινόταν πλησιέστερα προς το Κεφάλι και το σχολείο θα φαινόταν πως ανήκε σε Κεφάλι – Αερινό. Στο μέσον ακριβώς το έδαφος δεν ήταν κατάλληλο. Λίγο χαμηλότερα προς το Κούνενι ήταν άλλη θέση κατάλληλη, μα θα φαινόταν πως το σχολείο θα άνηκε στο Κούνενι και δεν το ήθελαν οι πάνω (Κεφαλιανοί – Παπαδιανοί – Αερινιώτες). Πώς να συμβιβαστούν τ’ ασυμβίβαστα; Κατέβαινα συχνά στο Κούνενι που είναι το πιο μεγάλο χωριό της λαγκάδας. Στα καφενεία του χωριού συγκεντρώνονταν κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή πολλοί. Συναντούσα τον δάσκαλο του χωριού, τον φίλο μου Μανώλη Κουκουράκη, που ήταν κι αυτός σύμφωνος στη συγχώνευση των δύο σχολείων και ανοίγαμε σκόπιμα τη σχετική συζήτηση προσπαθώντας να πείσουμε τους αδιάλλακτους για το αληθινό συμφέρον των παιδιών τους. Δυστυχώς δεν καταφέραμε τίποτε. Έπεισα τότε τους κατοίκους της περιφέρειάς μου να δεχτούν να χτίσουμε ένα διδακτήριο με δυο αίθουσες στη θέση που είχε επιλεγεί…. Αποφασίστηκε λοιπόν οριστικά να χτιστεί το νέο σχολείο στη θέση «Άγιος Αθανάσης», δίπλα στο ερημοκλήσι που έφερε αυτό το όνομα. Μα η μια αναβολή διαδεχόταν την άλλη κι εκινδύνευε το ωραίο σχέδιο να ναυαγήσει. Χρειαζόταν σπρώξιμο και το σπρώξιμο αυτό νόμισα πως θα ‘πρεπε να το κάμω εγώ. Έτσι μια μέρα παίρνω τον πρακτικό μηχανικό του χωριού, που είχε ειδικευτεί στο κτίσιμο εκκλησιών, μετρήσαμε, βάλαμε τα σημάδια και την άλλη μέρα, πληρώνοντας από την τσέπη μου, έβαλα δυο εργάτες ν’ ανοίξουν τα θεμέλια. Σε τρεις ημέρες τα θεμέλια ήταν έτοιμα. Με τους μαθητές ειδοποίησα τους κατοίκους να μαζευτούν την ερχόμενη Κυριακή να κουβαλήσουμε πέτρες. Μαζεύτηκαν άντρες, γυναίκες, παιδιά κι εκουβάλησαν αρκετές. Ειδοποίησα τον μηχανικό και τους χτίστες της περιφέρειας να ‘ρθουν τη Δευτέρα ν’ αρχίσει το χτίσιμο. Ήρθε και ο παπάς κι έκαμε τον Αγιασμό. Ταυτόχρονα γίνεται κι ένας κατάλογος προσωπικής εργασίας, για να ‘ρχονται κάθε μέρα όσοι εργάτες χρειαζόταν. Γίνηκε και ο ερανικός κατάλογος. Αρχίσαμε αρχάς Απριλίου και τον Σεπτέμβριο το κτίριο ήταν έτοιμο με δύο ευρύχωρες αίθουσες… Στο σχολείο αυτό υπηρέτησα μέχρι τον Οκτώβριο του 1912, οπότε πήγα εθελοντής στρατιώτης και υπηρέτησα 12 μήνες μέχρι λήξεως του πολέμου…”
Σε αυτό το ανώτερο δημοτικό σχολείο έτυχε να φοιτήσω κι εγώ με δασκάλα μου τη Ναυσικά Πολάκη Περιβολάκη και τον μακαριστό Νίκο Λιονή έχοντας καλές αναμνήσεις και πολύ αγάπη για το σχολείο μας. Ως σχολείο όμως της ορεινής υπαίθρου ακολούθησε και αυτό την τύχη που είχαν όλα τ’ άλλα για να κλείσει εδώ και πολλά χρόνια. Αφορμή για την ανακαίνισή αποτέλεσαν οι επί πλέον ζημιές από την εγκατάλειψή του οι οποίες προστέθηκαν στο κτήριο με την καταστροφική πυρκαγιά του 2012.
10/03/2014 στο 2014, Κοινωνικά - Πολιτιστικά, Ρεπορτάζ
Καινούργιο θα γίνει και πάλι το ιστορικό σχολείο του Αγίου Αθανασίου στα Εννιά Χωριά έχοντας ολόγυρα του τα χωριά, Αερινό, Κεφάλι, Περβόλια, Παπαδιανά και Κούνενι. Οι εργασίες ανακαίνισής του άρχισαν από πέρυσι με πρωτοβουλία της Ένωσης Ιναχωριανών Αττικής «Παναγία η Χρυσοσκαλίτισσα» και προχωρούν με ικανοποιητικό ρυθμό. Αρωγοί αυτής της πρωτοβουλίας μέλη της Ένωσης με μπροστάρη τον πρόεδρό της Γρηγόρη Βαϊδομαρκάκη, κατοίκους των χωριών και καταγόμενους από την περιοχή για να λειτουργήσει πλέον αυτό το κτήριο ως Πολιτιστικό Κέντρο.
Η πλαγιά του βουνού, δίπλα από το μικρό εξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, είχε επιλεχθεί στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, επί Κρητικής Πολιτείας, ως κατάλληλο μέρος για να κτισθεί ένα ανώτερο δημοτικό σχολείο. Την ιστορία του συγκεκριμένου σχολείου με τον… Γολγοθά που αντιμετώπισε ένας οραματιστής νέος πρωτοδιόριστος δάσκαλος, ο Παντελής Βαβουλές έχει δημοσιευθεί στα «Χ.Ν.» στις 5 Οκτωβρίου 2010 σελίδα 32 και πρόκειται για μια απίστευτη σύγκρουση ενός εκπαιδευτικού με τον τοπικισμό για την διεκδίκηση της έδρας του σχολείου από πολλούς κατοίκους σχεδόν κάθε χωριού. Στα απομνημονεύματα που άφησε στο πλούσιο σε ύλη αρχείο του ο μακαριστός δάσκαλος Παντελής Βαβουλές (τότε Ηλιάκης) αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: “ Οι κάτοικοι των χωριών Αερινού, Κεφαλίου, Παπαδιανών αποδέχτηκαν το σχέδιο χωρίς δυσκολία. Οι Περβολιανοί το απόκρουσαν, γιατί επρόσθετε 10 λεπτών δρόμο στα παιδιά και οι Κουνενιώτες – Πλοκαμιανοί, για τον ίδιο λόγο και γιατί είχαν δικό τους διδακτήριο. Τα πλεονεκτήματα του πολυτάξιου σχολείου δεν μπορούσαν να τα νιώσουν. Σχολείο και το ένα, σχολείο και το άλλο. Αλλά παρουσιάστηκε και άλλο εμπόδιο. Ο τοπικισμός. Η θέση που κρίθηκε πιο κατάλληλη φαινόταν πλησιέστερα προς το Κεφάλι και το σχολείο θα φαινόταν πως ανήκε σε Κεφάλι – Αερινό. Στο μέσον ακριβώς το έδαφος δεν ήταν κατάλληλο. Λίγο χαμηλότερα προς το Κούνενι ήταν άλλη θέση κατάλληλη, μα θα φαινόταν πως το σχολείο θα άνηκε στο Κούνενι και δεν το ήθελαν οι πάνω (Κεφαλιανοί – Παπαδιανοί – Αερινιώτες). Πώς να συμβιβαστούν τ’ ασυμβίβαστα; Κατέβαινα συχνά στο Κούνενι που είναι το πιο μεγάλο χωριό της λαγκάδας. Στα καφενεία του χωριού συγκεντρώνονταν κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή πολλοί. Συναντούσα τον δάσκαλο του χωριού, τον φίλο μου Μανώλη Κουκουράκη, που ήταν κι αυτός σύμφωνος στη συγχώνευση των δύο σχολείων και ανοίγαμε σκόπιμα τη σχετική συζήτηση προσπαθώντας να πείσουμε τους αδιάλλακτους για το αληθινό συμφέρον των παιδιών τους. Δυστυχώς δεν καταφέραμε τίποτε. Έπεισα τότε τους κατοίκους της περιφέρειάς μου να δεχτούν να χτίσουμε ένα διδακτήριο με δυο αίθουσες στη θέση που είχε επιλεγεί…. Αποφασίστηκε λοιπόν οριστικά να χτιστεί το νέο σχολείο στη θέση «Άγιος Αθανάσης», δίπλα στο ερημοκλήσι που έφερε αυτό το όνομα. Μα η μια αναβολή διαδεχόταν την άλλη κι εκινδύνευε το ωραίο σχέδιο να ναυαγήσει. Χρειαζόταν σπρώξιμο και το σπρώξιμο αυτό νόμισα πως θα ‘πρεπε να το κάμω εγώ. Έτσι μια μέρα παίρνω τον πρακτικό μηχανικό του χωριού, που είχε ειδικευτεί στο κτίσιμο εκκλησιών, μετρήσαμε, βάλαμε τα σημάδια και την άλλη μέρα, πληρώνοντας από την τσέπη μου, έβαλα δυο εργάτες ν’ ανοίξουν τα θεμέλια. Σε τρεις ημέρες τα θεμέλια ήταν έτοιμα. Με τους μαθητές ειδοποίησα τους κατοίκους να μαζευτούν την ερχόμενη Κυριακή να κουβαλήσουμε πέτρες. Μαζεύτηκαν άντρες, γυναίκες, παιδιά κι εκουβάλησαν αρκετές. Ειδοποίησα τον μηχανικό και τους χτίστες της περιφέρειας να ‘ρθουν τη Δευτέρα ν’ αρχίσει το χτίσιμο. Ήρθε και ο παπάς κι έκαμε τον Αγιασμό. Ταυτόχρονα γίνεται κι ένας κατάλογος προσωπικής εργασίας, για να ‘ρχονται κάθε μέρα όσοι εργάτες χρειαζόταν. Γίνηκε και ο ερανικός κατάλογος. Αρχίσαμε αρχάς Απριλίου και τον Σεπτέμβριο το κτίριο ήταν έτοιμο με δύο ευρύχωρες αίθουσες… Στο σχολείο αυτό υπηρέτησα μέχρι τον Οκτώβριο του 1912, οπότε πήγα εθελοντής στρατιώτης και υπηρέτησα 12 μήνες μέχρι λήξεως του πολέμου…”
Σε αυτό το ανώτερο δημοτικό σχολείο έτυχε να φοιτήσω κι εγώ με δασκάλα μου τη Ναυσικά Πολάκη Περιβολάκη και τον μακαριστό Νίκο Λιονή έχοντας καλές αναμνήσεις και πολύ αγάπη για το σχολείο μας. Ως σχολείο όμως της ορεινής υπαίθρου ακολούθησε και αυτό την τύχη που είχαν όλα τ’ άλλα για να κλείσει εδώ και πολλά χρόνια. Αφορμή για την ανακαίνισή αποτέλεσαν οι επί πλέον ζημιές από την εγκατάλειψή του οι οποίες προστέθηκαν στο κτήριο με την καταστροφική πυρκαγιά του 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου