Από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους η τεχνική κι επαγγελματική εκπαίδευση (ΤΕΕ) στην χώρα από την επίσημη πολιτεία αντιμετωπίστηκε ως φτωχός συγγενής της κλασσικής και γενικής παιδείας. ...Όταν, σπανίως νομοθετούνται μέτρα γι αυτήν δεν εφαρμόζονται ή αν αρχίσει η εφαρμογή τους είναι θνησιγενής και μετά από μικρό χρονικό διάστημα λησμονούνται. Σε λίγο κι αυτά τα λίγα σχολεία μετατρέπονταν σε σχολεία γενικής παιδείας. Αυτή η υποτίμηση έχει περάσει ως ιδέα και στην ελληνική οικογένεια που τα θεωρεί σαν σχολεία και ιδρύματα δεύτερης κατηγορίας.
Όμως πληθώρα φωνών για την ανάγκη της στροφής συναντάμε από νωρίς στην πορεία του χρόνου. Άνθρωποι με όραμα και συγχρόνως προσγειωμένοι κρούουν τον κώδωνα της ανάγκης μόνο που το κράτος «αγρόν ηγόραζε». Εκ των πραγμάτων εγείρεται το ερώτημα: Μήπως η σημερινή μεταπρατική μορφή της οικονομίας μας και η έλλειψη παραγωγικών βιοτεχνικών και βιομηχανικών μονάδων έχει την ερμηνεία της στην έλλειψη του τεχνικού προσανατολισμού της εκπαίδευσης μας;
Ό,τι έγινε όλα τα προηγούμενα χρόνια στον τομέα αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο μεράκι και το πείσμα φωτισμένων ιδιωτών που έγκαιρα συνειδητοποιούν την ανάγκη, ξεκινούν την προσπάθεια και πείθουν ευεργέτες κυρίως από τον Ελληνισμό της διασποράς να χρηματοδοτήσουν τέτοιες απόπειρες. Είναι εκατοντάδες τα ονόματα τέτοιων ευεργετών και ενδεικτικά μόνο γίνεται η αναφορά των ονομάτων ενίων εξ αυτών.
Ο Μαρασλής, ο Ζάππας, ο Σιβιτανίδης, ο Χαροκόπος, ο Βαλλιάνος είναι μερικοί εξ αυτών που κατανόησαν την ανάγκη και χρηματοδότησαν τέτοιες απόπειρες. Εννοείται πως ο κατάλογος είναι μακρύς με περιπτώσεις πανελλήνιας εμβέλειας ή αφορούν ένα συγκεκριμένο τόπο, που τις περισσότερες φορές συμπίπτει με την πατρίδα του δωρητή.
Η αναφορά όλων των οραματιστών μιας τέτοιας κατεύθυνσης εκφεύγει από τα όρια του παρόντος άρθρου, όμως αξίζει να αναφερθούμε σε δυο τρείς κυριότερες εξ αυτών
Κορυφή τέτοιας προσπάθειας είναι η ΕΜΠΟΡΙΚΉ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΉ ΑΚΑΔΗΜΊΑ, που ίδρυσε ο Όθωνας Ρουσόπουλος με εξέχουσα δραστηριότητα και θετικά αποτελέσματα από το 1897 έως το 1922. Γι αυτήν την προσπάθεια στη συνέχεια θα υπάρξει αναλυτική παρουσίαση στον τοίχο μου.
Δεύτερη ενδιαφέρουσα και λίαν αποτελεσματική σχολή ήταν η ΡΑΔΙΟΤΕΧΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΘΗΝΏΝ, που ίδρυσε το 1948 ο αργότερα καθηγητής της Ηλεκτρονικής Μιχάλης Αναστασιάδης, που συνέβαλε τα μέγιστα στην προετοιμασία στελεχών απαραίτητων την εποχή εκείνη για το ραδιόφωνο, τον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ. Και γι αυτήν θα αναφερθούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια
Θα αναφέρω απλώς την Χαροκόπειο Οικοκυρική σχολή που μόρφωνε κορίτσια σε χρήσιμες πρακτικές γνώσεις που από ένα σημείο και μετά διορίζονταν στη μέση εκπαίδευση σαν καθηγήτριες οικοκυρικής
Η Σιβιτανίδειος σχολή και η Διπλάρειος σχολή που ιδρύθηκαν με τις πλούσιες χορηγίες ευεργετών και εκπαίδευσαν μαθητές σε πρακτικές τέχνες και εφαρμογές μετετράπησαν υπό την εποπτεία του κράτους σε δυο ακόμη σχολεία γενικής παιδείας. Τέτοιες συμπεριφορές ανέκοψαν στην πορεία το αθρόο ρεύμα της ευεργεσίας προς το κράτος γιατί χάθηκε η εμπιστοσύνη για τη διαχείριση των δωρεών. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι που θέλουν να αφήσουν τμήμα ή όλη την περιουσία τους για το κοινωνικό γενικό όφελος δεν την εκχωρούν στο κράτος, που απώλεσε παντελώς την «καλήν έξωθεν μαρτυρίαν». αλλά δημιουργούν ιδρύματα που τα διαχειρίζονται άνθρωποι της δικής τους εμπιστοσύνης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξαφανίζεται ο κίνδυνος της κακοδιαχείρισης. Άνθρωποι γαρ εσμέν! Δείτε περισσότερα
Όμως πληθώρα φωνών για την ανάγκη της στροφής συναντάμε από νωρίς στην πορεία του χρόνου. Άνθρωποι με όραμα και συγχρόνως προσγειωμένοι κρούουν τον κώδωνα της ανάγκης μόνο που το κράτος «αγρόν ηγόραζε». Εκ των πραγμάτων εγείρεται το ερώτημα: Μήπως η σημερινή μεταπρατική μορφή της οικονομίας μας και η έλλειψη παραγωγικών βιοτεχνικών και βιομηχανικών μονάδων έχει την ερμηνεία της στην έλλειψη του τεχνικού προσανατολισμού της εκπαίδευσης μας;
Ό,τι έγινε όλα τα προηγούμενα χρόνια στον τομέα αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο μεράκι και το πείσμα φωτισμένων ιδιωτών που έγκαιρα συνειδητοποιούν την ανάγκη, ξεκινούν την προσπάθεια και πείθουν ευεργέτες κυρίως από τον Ελληνισμό της διασποράς να χρηματοδοτήσουν τέτοιες απόπειρες. Είναι εκατοντάδες τα ονόματα τέτοιων ευεργετών και ενδεικτικά μόνο γίνεται η αναφορά των ονομάτων ενίων εξ αυτών.
Ο Μαρασλής, ο Ζάππας, ο Σιβιτανίδης, ο Χαροκόπος, ο Βαλλιάνος είναι μερικοί εξ αυτών που κατανόησαν την ανάγκη και χρηματοδότησαν τέτοιες απόπειρες. Εννοείται πως ο κατάλογος είναι μακρύς με περιπτώσεις πανελλήνιας εμβέλειας ή αφορούν ένα συγκεκριμένο τόπο, που τις περισσότερες φορές συμπίπτει με την πατρίδα του δωρητή.
Η αναφορά όλων των οραματιστών μιας τέτοιας κατεύθυνσης εκφεύγει από τα όρια του παρόντος άρθρου, όμως αξίζει να αναφερθούμε σε δυο τρείς κυριότερες εξ αυτών
Κορυφή τέτοιας προσπάθειας είναι η ΕΜΠΟΡΙΚΉ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΉ ΑΚΑΔΗΜΊΑ, που ίδρυσε ο Όθωνας Ρουσόπουλος με εξέχουσα δραστηριότητα και θετικά αποτελέσματα από το 1897 έως το 1922. Γι αυτήν την προσπάθεια στη συνέχεια θα υπάρξει αναλυτική παρουσίαση στον τοίχο μου.
Δεύτερη ενδιαφέρουσα και λίαν αποτελεσματική σχολή ήταν η ΡΑΔΙΟΤΕΧΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΘΗΝΏΝ, που ίδρυσε το 1948 ο αργότερα καθηγητής της Ηλεκτρονικής Μιχάλης Αναστασιάδης, που συνέβαλε τα μέγιστα στην προετοιμασία στελεχών απαραίτητων την εποχή εκείνη για το ραδιόφωνο, τον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ. Και γι αυτήν θα αναφερθούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια
Θα αναφέρω απλώς την Χαροκόπειο Οικοκυρική σχολή που μόρφωνε κορίτσια σε χρήσιμες πρακτικές γνώσεις που από ένα σημείο και μετά διορίζονταν στη μέση εκπαίδευση σαν καθηγήτριες οικοκυρικής
Η Σιβιτανίδειος σχολή και η Διπλάρειος σχολή που ιδρύθηκαν με τις πλούσιες χορηγίες ευεργετών και εκπαίδευσαν μαθητές σε πρακτικές τέχνες και εφαρμογές μετετράπησαν υπό την εποπτεία του κράτους σε δυο ακόμη σχολεία γενικής παιδείας. Τέτοιες συμπεριφορές ανέκοψαν στην πορεία το αθρόο ρεύμα της ευεργεσίας προς το κράτος γιατί χάθηκε η εμπιστοσύνη για τη διαχείριση των δωρεών. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι που θέλουν να αφήσουν τμήμα ή όλη την περιουσία τους για το κοινωνικό γενικό όφελος δεν την εκχωρούν στο κράτος, που απώλεσε παντελώς την «καλήν έξωθεν μαρτυρίαν». αλλά δημιουργούν ιδρύματα που τα διαχειρίζονται άνθρωποι της δικής τους εμπιστοσύνης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξαφανίζεται ο κίνδυνος της κακοδιαχείρισης. Άνθρωποι γαρ εσμέν! Δείτε περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου