Ε ι σ α γ ω γ ι κ έ ς ε π ε ξ η γ ή σ ε ι ς

   Μεθαύριο αρχίζει η δημοσίευση ενός νέου αφηγήματος μου με τον προσωρινό τίτλο
«Ο δηλωσίας».
Αυτή θα γίνει με τη γνωστή μέθοδο της καθημερινής αποσπασματικής συνέχειας. Το αφήγημα έχει πλοκή και τα συνήθη σκαμπανεβάσματα. Όλα τα γεγονότα που περιγράφονται συνέβησαν. Μην νομίσετε ότι είναι αποκυήματα τ...ης φαντασίας μου. Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στην ακρίβεια ονομάτων και τοποθεσιών. Γιατί κυρίως με ενδιέφεραν οι άνθρωποι και τα συναισθήματα που τους διακατείχαν σε εκείνες τις φάσεις. Για αυθαίρετους δικούς μου λόγους τοποθετώ την υπόθεση στο γενέθλιο μου τόπο, δηλαδή τη Νέα Ιωνία κυρίως, αλλά και την ευρύτερη περιοχή του Βόλου.
Για λόγους άσχετους με το αφήγημα είναι ευκαιρία στη θέση αυτή να πω, πως εδώ και δεκαετίες έχω αποκοπεί, δυστυχώς, από την πατρίδα μου. Προφανώς όχι συναισθηματικά. Μέσα μου μεταφέρω ζωντανές κι ατόφιες τις παιδικές και νεανικές μνήμες με αγάπη, συγκίνηση και τρυφερότητα. Απλώς όταν επισκέπτομαι τον τόπο μου, η επίσκεψη μου είναι σαν αστραπή. Αυτό γίνεται σε ορισμένα από τα οικογενειακά συμβάντα- ευχάριστα ή δυσάρεστα κι αναχωρώ τάχιστα χωρίς να έρθω σε επαφή με μια σειρά ανθρώπους που με συνδέουν ισχυρές μνήμες και που συνεχίζω αδιάλειπτα να τους αγαπώ. Είναι παράξενο και κακό να το λέω, μα έτσι είναι. Σ’ αυτό δεν φταίει κανένας τρίτος παρά μόνο ο κακορίζικος εαυτός μου.
Δυστυχώς το νεανικό μου όνειρο να επιστρέψω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και να διδάξω τα παιδιά της συνοικίας μου- κάτι που έκανα τα καλοκαίρια της φοιτητικής μου περιόδου- για πολλούς λόγους, κάποιους ανεξάρτητους από μένα, δεν υλοποιήθηκε. Οι δρόμοι μου με την αγαπημένη μου πόλη δε συναντήθηκαν κι ο χαμένος βεβαίως είμαι εγώ, αφού κατάντησα Αθηναίος κι ένα μεγάλο τμήμα των τελευταίων χρόνων της ζωής μου τον διάγω στην Πελοπόννησο. Έτσι οι μνήμες μου από την πόλη είναι κυρίως από τη δεκαετία του πενήντα και το πρώτο μισό της δεκαετίας του εξήντα. Ό,τι πιθανά λάθη τόπων κι ονομασιών υπάρχουν, να χρεωθούν αποκλειστικά σε μένα
Το αφήγημα αναφέρεται σε ένα «δυσάρεστο» θέμα που βασάνισε -και έως θανάτου- χιλιάδες ανθρώπους, κράτησε για χρόνια στάσιμη την κοινωνία κι απέδειξε ότι τα αυταρχικά και καταπιεστικά μέτρα έχουν πάντα ημερομηνία λήξης. Ευτυχώς ! Σε κάποιες ενότητες κάνω μια τοποθέτηση στα ιστορικά συμβάντα της εποχής, αφού το θέμα που εξιστορώ είναι πέρα από ανθρώπινο και βαθύτατα πολιτικό. Με την ευκαιρία διατυπώνω και ορισμένες από τις δικές μου απόψεις στα κρίσιμα συμβάντα εκείνης της περιόδου
Το τραγικό όμως του γεγονότος είναι ότι το εναλλακτικό όραμα που για χρόνια χιλιάδες άνθρωποι πίστεψαν, είχαν εναποθέσει τις ελπίδες για το μέλλον και αγωνίστηκαν με βαριές θυσίες για αυτό, στην πορεία θόλωσε κι αυτό, έδειξε τις αρνητικές πλευρές του κι άφησε αρκετούς ανθρώπους μετέωρους στην αναζήτηση τρίτης λύσης ή ακόμα πιο τραγικά, τους ώθησε στην ιδιώτευση ……