Μελετώντας αυτή την περίοδο πρέπει περισσότερο να μιλήσουμε για τις ραγδαίες εξελίξεις που υπήρξαν στα πολιτικά δρώμενα της χώρας, επανειλημμένες και αλληλοσυγκρουόμενες επεμβάσεις στο εκπαιδευτικό τοπίο, και σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που άλλαξαν τις προτεραιότητες των αναγκών του μέσου Έλληνα και την παραδοσιακή ιεράρχηση των αξιών και ε...πιδιώξεων του.
Όλα αυτά είχαν την επίπτωσή τους προφανώς και στα φροντιστήρια. Αλλά δεδομένης της ευκινησίας και προσαρμοστικότητας που αυτά πάντα είχαν, μπόρεσαν να προσαρμοστούν και να συνεχίσουν, με κάποιες βέβαια δυσκολίες, την απτόητη πορεία τους προς το μέλλον. Μέσα στην έντονη- έως υπερβολική- πολιτικοποίηση των πάντων ηγέρθηκε μια άδική και στενά στοχευμένη επίθεση εναντίον των φροντιστηρίων, ιδεολογικοποιώντας με έναν άγαρμπο και ιστορικά ξεπερασμένο τρόπο, την αφελή αντίληψη περί ισότητας και δωρεάν παιδείας. Ό,τι δαπανάται από το κράτος δε με αφορά, αφού δεν είναι δικά μου λεφτά αλλά κάποιων απροσδιόριστων άλλων. Μέσα στην έντονη «κρατικίστικη» αντίληψη της κοινωνίας υποβόσκει ένας άκρατος και κακά ερμηνευμένος ατομικισμός. Οι αντιλήψεις για κοινοκτημοσύνη είναι καλές αρκεί να αφορούν τις περιουσίες των άλλων.
Όμως αυτή η επίθεση, που δεν είχε πάντα αγνά ελατήρια, είχε τη φυσική της κατάληξη: Την αποτυχία!
Με τη συνεχή αύξηση του πληθυσμού που συνέρρεε στο λεκανοπέδιο της Αττικής, με τη συνεχή εξάπλωση των συνοικιακών διαμερισμάτων, με την αλματώδη διάδοση των μέσων μεταφοράς δυσκολεύτηκε αρκετά η πρόσβαση των μαθητών στο ιστορικό κέντρο. Το πρόβλημα ξεπεράστηκε αφενός με τα παραρτήματα που άνοιξαν πολλά κεντρικά φροντιστήρια σε βασικούς περιφερειακούς συγκοινωνιακούς κόμβους, αφετέρου με την αυτόνομη ανάπτυξη αξιόπιστων συνοικιακών φροντιστηρίων.
Το γεγονός ότι μερικά κεντρικά φροντιστήρια κατόρθωσαν και δεν επηρεάστηκαν σημαντικά από αυτή τη κρίση δείχνει την ανθεκτικότητα της παράδοσης που είχαν , αλλά και το υψηλό επίπεδο των προσφερομένων υπηρεσιών. Η προσωπική μου άποψη είναι πως οι σχεδιαζόμενες πυκνές επεκτάσεις του Μετρό θα ξεπεράσουν εκ των πραγμάτων αυτό το πρόβλημα.
Για αρκετά χρόνια και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 επιτρεπόταν, κατόπιν αδείας της υπηρεσίας στους καθηγητές του δημοσίου να κάνουν κάποιες (σύμφωνα με τον νόμο μέχρι 10) ώρες μάθημα σε φροντιστήρια. Βεβαίως αυτό στη πραγματικότητα δεν το έλεγχε κανείς Με βάση αυτή την ελευθερία αρκετοί καθηγητές συμπλήρωναν το εισόδημά τους. Μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής το μέτρο αυτό καταργήθηκε. Η κατάργηση του συνέπεσε με την καθιέρωση του υπολογισμού της σχολικής βαθμολογίας. Αυτά έγιναν το υπόστρωμα μιας άσκοπης και αδιέξοδης διαμάχης που γινόταν πιο έντονη κυρίως σε μικρές κοινωνίες όπου ο αριθμός των μαθητών ήταν περιορισμένος και σκληρά διεκδικήσιμος. Κάποιοι βιάστηκαν να πάρουν θέση καταδικάζοντας τους μεν ή τους δε, αλλά εκείνο που εγώ έχω να πω είναι τούτο. Είναι περιττό και άσκοπο να υπάρχουν ανάμεσα σε ανθρώπους της εκπαίδευσης τέτοιου είδους αντιθέσεις. Αυτό όμως δε σβήνει το πραγματικό γεγονός ότι μερικοί συνάδελφοι, δυστυχώς ,αξιοποίησαν την «εξουσία της βαθμολογίας» για το προσωπικό τους όφελος. Οι υπερβολές σ’ όλους τους χώρους κάνουν κακό.
Με την ευκαιρία ας τοποθετηθώ σε έναν αβάσιμο μύθο: «Οι φροντιστές έχουν αμύθητα κέρδη, αφορολόγητα μαύρα έσοδα της παραοικονομίας! »
Αυτοί που υποστηρίζουν ή ενστερνίζονται αυτούς τους ισχυρισμούς ας μας υποδείξουν έναν από αυτούς τους βαθύπλουτους φροντιστές να τον γνωρίσουμε και εμείς. Εγώ αντίθετα μπορώ να καταμετρήσω εκατοντάδες από αυτούς που αγωνίζονται για ένα μικρό ή έστω αξιοπρεπές μεροκάματο. Δε μπορείς από τα μαθήματα να γίνεις πλούσιος. Αν πέσεις στην παγίδα της υπεραπασχόλησης το μόνο που θα καταφέρεις είναι η συντόμευση στον αδυσώπητο τελικό προορισμό. Τα περισσότερα από τα «κέρδη» της προσωπικής μου εργασίας τα προσπορίστηκε η εφορία. Οι σημερινοί νεόπλουτοι έχουν κάποια άμεση ή έμμεση σχέση με το κράτος και τους διάτρητους μηχανισμούς του.
Φροντιστήρια αυτής της περιόδου αναφέρω ενδεικτικά το Μεθοδικό, το Ορόσημο, το Κύτταρο, Το Άτομο, την Τομή, το Φροντιστήριο του Πύργου των Αθηνών, το Σύγχρονο, το Πυθαγόρειο, το Φάσμα, το Πρίσμα και δεκάδες άλλα που η αναφορά τους δε θα πρόσθετε κανένα επιπλέον στοιχείο. Τα περισσότερα από αυτά αφού διέγραψαν ένα κύκλο, άλλοτε πετυχημένο και άλλοτε μέτριο έπαυσαν σήμερα να υπάρχουν, ενώ άλλα συνεχίζουν τη πορεία τους.
Για λόγους προσωπικούς θα αναφερθώ στην περίπτωση του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Μια άτυχη τελικά προσπάθεια από μια προοδευτική ομάδα καθηγητών με επικεφαλής τον παλαίμαχο φροντιστή Παναγιώτη Παπαδημητρίου αγωνιστή στους αγώνες του λαού για τη δικαιοσύνη και την λευτεριά από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του. Η πορεία του Εκπαιδευτικού Ομίλου σημαδεύτηκε από πρόωρους άδικους θανάτους σε ατυχήματα και αρρώστιες. Αναφέρω τον χημικό Κυριάκο Σιδηρόπουλο και τον φυσικό Νίκο Καίσαρη.
Πολλά από τα φροντιστήρια δε φρόντισαν για τη συνέχειά τους. Αρκέστηκαν στις προσωπικές τους δάφνες και δε ενδιαφέρθηκαν για τη μελλοντική τους πορεία. Η ανανέωση του δυναμικού ενός φροντιστηρίου με νέο, ζωντανό και φιλόδοξο αίμα είναι ο απαραίτητος όρος. Αυτό δε γίνεται μόνο με ευχές. Χρειάζεται έγκαιρη και γενναιόδωρη μοιρασιά της εξουσίας, αλλά και των χρηματικών ωφελημάτων. Στην ιστορία των φροντιστηρίων λίγα τέτοια παραδείγματα δυστυχώς συναντήσαμε. Δείτε περισσότερα
Όλα αυτά είχαν την επίπτωσή τους προφανώς και στα φροντιστήρια. Αλλά δεδομένης της ευκινησίας και προσαρμοστικότητας που αυτά πάντα είχαν, μπόρεσαν να προσαρμοστούν και να συνεχίσουν, με κάποιες βέβαια δυσκολίες, την απτόητη πορεία τους προς το μέλλον. Μέσα στην έντονη- έως υπερβολική- πολιτικοποίηση των πάντων ηγέρθηκε μια άδική και στενά στοχευμένη επίθεση εναντίον των φροντιστηρίων, ιδεολογικοποιώντας με έναν άγαρμπο και ιστορικά ξεπερασμένο τρόπο, την αφελή αντίληψη περί ισότητας και δωρεάν παιδείας. Ό,τι δαπανάται από το κράτος δε με αφορά, αφού δεν είναι δικά μου λεφτά αλλά κάποιων απροσδιόριστων άλλων. Μέσα στην έντονη «κρατικίστικη» αντίληψη της κοινωνίας υποβόσκει ένας άκρατος και κακά ερμηνευμένος ατομικισμός. Οι αντιλήψεις για κοινοκτημοσύνη είναι καλές αρκεί να αφορούν τις περιουσίες των άλλων.
Όμως αυτή η επίθεση, που δεν είχε πάντα αγνά ελατήρια, είχε τη φυσική της κατάληξη: Την αποτυχία!
Με τη συνεχή αύξηση του πληθυσμού που συνέρρεε στο λεκανοπέδιο της Αττικής, με τη συνεχή εξάπλωση των συνοικιακών διαμερισμάτων, με την αλματώδη διάδοση των μέσων μεταφοράς δυσκολεύτηκε αρκετά η πρόσβαση των μαθητών στο ιστορικό κέντρο. Το πρόβλημα ξεπεράστηκε αφενός με τα παραρτήματα που άνοιξαν πολλά κεντρικά φροντιστήρια σε βασικούς περιφερειακούς συγκοινωνιακούς κόμβους, αφετέρου με την αυτόνομη ανάπτυξη αξιόπιστων συνοικιακών φροντιστηρίων.
Το γεγονός ότι μερικά κεντρικά φροντιστήρια κατόρθωσαν και δεν επηρεάστηκαν σημαντικά από αυτή τη κρίση δείχνει την ανθεκτικότητα της παράδοσης που είχαν , αλλά και το υψηλό επίπεδο των προσφερομένων υπηρεσιών. Η προσωπική μου άποψη είναι πως οι σχεδιαζόμενες πυκνές επεκτάσεις του Μετρό θα ξεπεράσουν εκ των πραγμάτων αυτό το πρόβλημα.
Για αρκετά χρόνια και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 επιτρεπόταν, κατόπιν αδείας της υπηρεσίας στους καθηγητές του δημοσίου να κάνουν κάποιες (σύμφωνα με τον νόμο μέχρι 10) ώρες μάθημα σε φροντιστήρια. Βεβαίως αυτό στη πραγματικότητα δεν το έλεγχε κανείς Με βάση αυτή την ελευθερία αρκετοί καθηγητές συμπλήρωναν το εισόδημά τους. Μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής το μέτρο αυτό καταργήθηκε. Η κατάργηση του συνέπεσε με την καθιέρωση του υπολογισμού της σχολικής βαθμολογίας. Αυτά έγιναν το υπόστρωμα μιας άσκοπης και αδιέξοδης διαμάχης που γινόταν πιο έντονη κυρίως σε μικρές κοινωνίες όπου ο αριθμός των μαθητών ήταν περιορισμένος και σκληρά διεκδικήσιμος. Κάποιοι βιάστηκαν να πάρουν θέση καταδικάζοντας τους μεν ή τους δε, αλλά εκείνο που εγώ έχω να πω είναι τούτο. Είναι περιττό και άσκοπο να υπάρχουν ανάμεσα σε ανθρώπους της εκπαίδευσης τέτοιου είδους αντιθέσεις. Αυτό όμως δε σβήνει το πραγματικό γεγονός ότι μερικοί συνάδελφοι, δυστυχώς ,αξιοποίησαν την «εξουσία της βαθμολογίας» για το προσωπικό τους όφελος. Οι υπερβολές σ’ όλους τους χώρους κάνουν κακό.
Με την ευκαιρία ας τοποθετηθώ σε έναν αβάσιμο μύθο: «Οι φροντιστές έχουν αμύθητα κέρδη, αφορολόγητα μαύρα έσοδα της παραοικονομίας! »
Αυτοί που υποστηρίζουν ή ενστερνίζονται αυτούς τους ισχυρισμούς ας μας υποδείξουν έναν από αυτούς τους βαθύπλουτους φροντιστές να τον γνωρίσουμε και εμείς. Εγώ αντίθετα μπορώ να καταμετρήσω εκατοντάδες από αυτούς που αγωνίζονται για ένα μικρό ή έστω αξιοπρεπές μεροκάματο. Δε μπορείς από τα μαθήματα να γίνεις πλούσιος. Αν πέσεις στην παγίδα της υπεραπασχόλησης το μόνο που θα καταφέρεις είναι η συντόμευση στον αδυσώπητο τελικό προορισμό. Τα περισσότερα από τα «κέρδη» της προσωπικής μου εργασίας τα προσπορίστηκε η εφορία. Οι σημερινοί νεόπλουτοι έχουν κάποια άμεση ή έμμεση σχέση με το κράτος και τους διάτρητους μηχανισμούς του.
Φροντιστήρια αυτής της περιόδου αναφέρω ενδεικτικά το Μεθοδικό, το Ορόσημο, το Κύτταρο, Το Άτομο, την Τομή, το Φροντιστήριο του Πύργου των Αθηνών, το Σύγχρονο, το Πυθαγόρειο, το Φάσμα, το Πρίσμα και δεκάδες άλλα που η αναφορά τους δε θα πρόσθετε κανένα επιπλέον στοιχείο. Τα περισσότερα από αυτά αφού διέγραψαν ένα κύκλο, άλλοτε πετυχημένο και άλλοτε μέτριο έπαυσαν σήμερα να υπάρχουν, ενώ άλλα συνεχίζουν τη πορεία τους.
Για λόγους προσωπικούς θα αναφερθώ στην περίπτωση του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Μια άτυχη τελικά προσπάθεια από μια προοδευτική ομάδα καθηγητών με επικεφαλής τον παλαίμαχο φροντιστή Παναγιώτη Παπαδημητρίου αγωνιστή στους αγώνες του λαού για τη δικαιοσύνη και την λευτεριά από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του. Η πορεία του Εκπαιδευτικού Ομίλου σημαδεύτηκε από πρόωρους άδικους θανάτους σε ατυχήματα και αρρώστιες. Αναφέρω τον χημικό Κυριάκο Σιδηρόπουλο και τον φυσικό Νίκο Καίσαρη.
Πολλά από τα φροντιστήρια δε φρόντισαν για τη συνέχειά τους. Αρκέστηκαν στις προσωπικές τους δάφνες και δε ενδιαφέρθηκαν για τη μελλοντική τους πορεία. Η ανανέωση του δυναμικού ενός φροντιστηρίου με νέο, ζωντανό και φιλόδοξο αίμα είναι ο απαραίτητος όρος. Αυτό δε γίνεται μόνο με ευχές. Χρειάζεται έγκαιρη και γενναιόδωρη μοιρασιά της εξουσίας, αλλά και των χρηματικών ωφελημάτων. Στην ιστορία των φροντιστηρίων λίγα τέτοια παραδείγματα δυστυχώς συναντήσαμε. Δείτε περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου