Ι. Παιδικές αναμνήσεις ( Η Νέα Ιωνία στις δεκαετίες 1940- 1950 )

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό μου είναι το ευκολοσυγκίνητο του χαρακτήρα μου. Πιστεύω ότι είμαι συμπονετικός μέχρις αφέλειας. Με το πρώτο παρακαλετό είμαι σε θέση να υποχωρήσω. Δεν ξέρω αν αυτό κονταροχτυπιέται με την προηγούμενη πλευρά του χαρακτήρα μου. Εκείνο που ξέρω καλά είναι η ύπαρξή του και η διαρκής επαλήθευσή το...υ από τα γεγονότα. Με το παραμικρό, όχι από πόνο, αλλά από νοερή συμμετοχή, μου έρχονται δάκρυα στα μάτια, φαινόμενο που πολλές φορές με φέρνει σε αμηχανία και δύσκολη θέση, κυρίως όταν υπάρχουν εξωτερικοί παρατηρητές. Μια απλοϊκή κατά τα άλλα ιστορία μπορεί με κάθε ευκολία να μου γεμίσει τα μάτια με δάκρυα. Το ίδιο συμβαίνει όταν διαβάζω μόνος μου ένα βιβλίο και φτάνω σε μια σελίδα που με συγκινεί. Μέσα στον κινηματογράφο έχω πρόβλημα όταν ανάβουν τα φώτα στο διάλειμμα. Τότε κάνω ότι σκύβω να μη φανεί το δακρυσμένο μου πρόσωπο και γίνω στους άλλους «ρεζίλι»
Εκείνα τα χρόνια το σχολείο και η ζωή μέσα σ’ αυτό ήταν σημαντική πλευρά της καθημερινής μας απασχόλησης. Το πρωί όταν πρωτοχτυπούσε το κουδούνι, χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα, σχεδόν με αυτόματο τρόπο παρατασσόμασταν στο ειδικά διαμορφωμένο τσιμεντένιο τετράγωνο σε σειρές ανά τάξη και γινόταν η έπαρση της σημαίας. Σύσσωμο το σχολείο τραγουδούσε τον Εθνικό Ύμνο. Ακολουθούσε η πρωινή προσευχή όπου ένας από μας έλεγε το Πάτερ Ημών και η πρωινή τελετουργία έκλεινε με ένα ακόμη τραγούδι.
Η σημερινή εξέλιξη και «προοδευτικότητα» κατάργησε όλες αυτές τις τελετουργίες λες κι αυτές ήταν η ρίζα των κακών της εκπαίδευσης μας!

Οκτώβριος 2010