Τα φορολογικά μέτρα

 Δικαίως εκφράζεται το παράπονο του απλού πολίτη για την ανάγκη πάταξης της φοροδιαφυγής. Όσο αυτή θα «συλλαμβάνεται» τότε, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, θα υπάρχει ισοδύναμη ελάφρυνση των βαρών του συνόλου. Αλλά αυτό είναι μια θεωρητική κουβέντα, που όλοι συμφωνούν, μα όμως όταν έρχεται η ώρα της απόπειρας για την πρακτική εφαρμογή της πάλι όλοι (ή σχεδόν όλοι) διαφωνούν και εξαπολύουν τους μύδρους τους εναντίον της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας για το οποιοδήποτε προτεινόμενο μέτρο. Ενώ καταγγέλλουν δε συνοδεύουν την καταγγελία με συγκεκριμένη αντιπρόταση (ή να χρησιμοποιήσω την τρέχουσα κι απωθητική για μένα έκφραση «ισοδύναμο μέτρο» ), αλλά αρκούνται στην αφηρημένη διατύπωση για «μια άλλη φορολογική πολιτική», μεταθέτοντας το πρόβλημα στις Ελληνικές καλένδες.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Το κράτος για να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του χρειάζεται κάθε χρόνο ένα μίνιμουμ ποσό. Αυτό θα το πάρει από την άμεση και έμμεση φορολογία των πολιτών του. Επειδή το μεγαλύτερο τμήμα των εξόδων του είναι οι μισθολογικές του υποχρεώσεις μια είναι η εκ βάθρων αλλαγή των δεδομένων. Η δραστική μείωση των υπαλλήλων του. Αυτό λένε εδώ και χρόνια όλοι οι αξιόπιστοι οικονομικοί σύμβουλοι και η απλή λογική, αλλά ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΑΣ  ΗΓΕΣΙΑΣ  δεν έχει την τόλμη να το παραδεχθεί και το θάρρος να το εφαρμόσει. Έτσι θα βολοδέρνουμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με το πιθανότερο ενδεχόμενο μετά την αποχώρηση της τρόικας να πέσουμε πάλι στο αδιέξοδο μονοπάτι των υποσχέσεων και παροχών από ανύπαρκτα χρήματα.

 Είναι τόσο εύκολο κι ανακουφιστικό να μεταθέτεις τις ευθύνες για κάθε πρόβλημά σου σε τρίτους, σε άλλους κι έτσι να αρνείσαι τις δικές σου ευθύνες. Όλα βοούσαν τα προηγούμενα χρόνια μα οι αρμόδιοι και οι πολιτικοί τους ινστρούχτορες «αγρόν  ηγόραζαν» Δεν μπορεί τα έξοδα σου να είναι πολύ μεγαλύτερα από τα έσοδα. Κάποια στιγμή η φούσκα θα έσπαγε. Κι αυτό συνέβη. Μυαλό όμως δε βάλαμε. Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μόνιμη η πληγή που μας κυνηγάει.

 «Οι ΞΕΝΟΙ ΦΤΑΙΝΕ»

Έτσι, ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ , ας αναζητήσουμε τις πρόσφορες λύσεις που απομένουν

α) Πρώτον πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε το κράτος σαν ένα τρίτο ανεξάρτητο παράγοντα και να τοποθετούμε τον εαυτό μας αρνητικά απέναντι του. Αυτή είναι μια στάση που ταιριάζει σε έναν αδαή κι ίσως αθώο νέο αντιεξουσιαστή. Όχι σε ένα πολίτη, που μετέχει στα κοινωνικά δρώμενα κι απαιτεί από την εξουσία τρόπους, συμπεριφορές και δικαιώματα. Δε μπορεί να υπάρξει ευνομούμενη κοινωνία αν ο καθένας δεν αισθανθεί ενεργό μέλος της και δεν προσπαθεί για τη βελτίωση της. Η φοροδιαφυγή δεν μπορεί να χτυπηθεί αν όλοι μας δε συμβάλουμε προς την ανάπτυξη φορολογικής συνείδησης. Η καταγγελία ενός φοροκλέπτη δεν είναι προδοσία, αλλά στοιχειώδες καθήκον κάθε ενεργού πολίτη

β) Να σας πω την αμαρτία μου και ξέρω ότι θα συναντήσω σημαντική αντίδραση κι από καλοπροαίρετους ανθρώπους. Ποιο αποτελεσματικό μέτρο καταπολέμησης της φοροδιαφυγής τα τελευταία χρόνια είναι αυτό που από τους εχθρούς του εγκαίρως επονομάστηκε «χαράτσι» - για εισπράξει τον αρνητισμό του ιστορικού χαρακτηρισμού- δεν υπήρξε. Μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η λυσσώδης επίθεση εναντίον του. Έβαλε για πρώτη φορά στη φάκα ανθρώπους που κατά σύστημα έκλεβαν το κράτος και τους ταρακούνησε. Όποιος συμπαρατάσσεται μαζί τους ευνοεί- ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει- την απρόσκοπτη διαιώνιση της ανωμαλίας.

Βεβαίως υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης του στην κατεύθυνση του να γίνει δικαιότερο κι αποτελεσματικότερο. Προς αυτήν την κατεύθυνση καλούνται να συμβάλουν εκείνοι οι υπεύθυνοι πολίτες που δεν εξαντλούνται μόνο στο επίπεδο των καταγγελιών. Η μεγάλη μου απορία είναι η αμφισβήτηση του από τους Μαρξιστές με το επιχείρημα ότι φορολογείται η ιδιοκτησία. Οποία συνέπεια με τα θεωρητικά τους «πιστεύω» !

γ) Πρέπει να αφομοιώσουμε το γεγονός ότι η κατάσταση της ψεύτικης ευδαιμονίας που κάποιοι έζησαν τα προηγούμενα χρόνια. δεν είναι δυνατόν να επανέλθει μετά το δημοσιονομικό ξεπέρασμα της κρίσης. Είμαστε φτωχή χώρα, χωρίς ενεργειακά αποθέματα και πηγές ορυκτού πλούτου. Άρα πρέπει να δραστηριοποιηθούμε σε λίγους και σωστά επιλεγμένους  τομείς για να αυξήσουμε τον εθνικό μας πλούτο. Όρος απαραίτητος για την πρόοδο. Να δώσουμε κίνητρα σε τέτοιες κατευθύνσεις και να επιβραβεύσουμε κάθε τελεσφόρα προσπάθεια γι αυτό το σκοπό

Να προσέξουμε ιδιαίτερα τους ανθρώπους που θα ασκήσουν την εξουσία. Δε θέλουμε «καλούς» πολιτικούς που θα χαϊδέψουν για μια ακόμα φορά τ’ αυτιά μας με υποσχέσεις. Χρειαζόμαστε πολιτικούς με συγκεκριμένο όραμα, αποφασισμένους να το πραγματοποιήσουν αγνοώντας τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις στην προσωπική τους πολιτική διαδρομή στοχεύοντας τη μεσοπρόθεσμη και γιατί όχι μακροπρόθεσμη δικαίωσή τους.

Η δική μου ευχή είναι η πτώση να σταματήσει εδώ. Γιατί το πιθανότερο, με το υπάρχον πολιτικό δυναμικό, δεν είναι η βελτίωση αλλά η περαιτέρω καθοδική πορεία. Δεν είναι χαρακτηριστικό ότι με το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος άρχισαν οι υποσχέσεις για το μοίρασμα του… πλεονάσματος ;