Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Τα περί χαμένης γενιάς Μια άλλη ματιά

Μερικοί είναι επιρρεπείς στις γενικεύσεις, στα αστήρικτα συμπεράσματα για καταστάσεις που δεν πρόλαβαν να ωριμάσουν και αμέσως χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα στην αντιπολιτευτική φαρέτρα μερικών βιαστικών σχολιαστών μας. Τη μόνη ερμηνεία που μπορώ να δώσω σε αυτά τα φαινόμενα είναι ότι αποτελούν συμπτώματα και εκδηλώσεις της ευκολίας- έως ανευθυνότητας- με την οποία ορισμένοι μετέχουν στα δρώμενα της ζωής στη κοινωνία μας.


Μιλώντας για τις συνέπειες της κρίσης, αποπειρούμενοι να χαϊδέψουν αυτιά και να κολακεύσουν με εντελώς αντιπαιδαγωγικό τρόπο τους νέους, άρχισαν να ομιλούν για «χαμένη γενιά», που στο μέλλον της μπήκε φραγμός και η μόνη διέξοδος που τους απομένει είναι η αναζήτηση τύχης σε άλλο τόπο.

Πόσο εύκολα πετιούνται φωτοβολίδες, που το μόνο που πετυχαίνουν είναι να συγκεντρώνουν την πρόσκαιρη προσοχή ορισμένων που εντυπωσιάζονται από τις λάμψεις και το ίδιο εύκολα τις λησμονούν. Αντιθέτως τους ψύχραιμους  τέτοιες οπερετικές εκδηλώσεις όχι μόνο τους αφήνουν αδιάφορους, αλλά ακόμη περισσότερο τους παρέχουν την ένδειξη για την εν γένει αξιοπιστία αυτών που τις χρησιμοποιούν.

Στην περίοδο μιας κρίσης, ας μην λησμονούμε, ότι αυτοί που θα νιώσουν βαρύτερα τις αρνητικές συνέπειες είναι εκείνοι που χρονικά δεν έχουν τα περιθώρια να προλάβουν τις ενδεχόμενες βελτιωτικές αλλαγές που θα υπάρξουν στο μέλλον. Είναι οι απόμαχοι της ζωής που το μοναδικό οικονομικό τους στήριγμα ίσως είναι η σύνταξη που εξασφάλισαν μετά απ’ την πολύχρονη εργασία τους. Και τώρα, με τις γενναίες περικοπές των συντάξεων, οι ισορροπίες καταστράφηκαν και ο ρυθμός της ζωής άλλαξε προς το χειρότερο σε μια ύστατη φάση της ζωής τους. Οι περισσότεροι δέχονται το γεγονός, ως μια ακόμα προσφορά προς την πατρίδα κι άλλοι αντιδρούν καταγγέλλοντας τις μειώσεις χωρίς να δίνουν μια λογική και αξιόπιστη εξήγηση από πού θα βρεθούν τα χρήματα των αστήρικτων υποσχέσεων τους. Έτσι κι αλλιώς το επιχείρημα ότι φταίει η απερχόμενη γενιά είναι έωλο. Η καταστροφική κρίση δεν μπορεί να χρεώνεται σε γενιές αλλά θα πρέπει να θεωρείται αποτέλεσμα της ανεύθυνης δράσης συγκεκριμένων ατόμων και καταστάσεων.

Ο σημερινός νέος, πλην των απαραίτητων εξαιρέσεων που ευτυχώς πάντοτε υπάρχουν, μέχρι στιγμής απόλαυσε τις παροχές του κράτους (εκπαίδευση, υγεία κτλ ). Δεν ήρθε ο καιρός να τις επιστρέψει με την δική του εργασία και προσφορά. Αυτές, οι αυτονόητες θεωρούμενες παροχές, ανεξαρτήτως της ποιότητάς τους, στοίχισαν αρκετά στην συντεταγμένη πολιτεία κι όσο κι αν υποβαθμίζονται δεν μπορούν να αγνοούνται. Βεβαίως μη γίνει καμιά παρεξήγηση στα λόγια μου. Αυτές οι υπηρεσίες δεν είναι δώρο. Αποτελούν τη στοιχειώδη υποχρέωση της πολιτείας.

Στη διάρκεια της ζωής του, μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία, ένα άτομο έχει μια σειρά δικαιώματα και μια σειρά υποχρεώσεις. Οι νέοι δεν είχαν στη διάθεσή τους το χρόνο να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο μεγάλο κομμάτι από το σκέλος των υποχρεώσεων. Να λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη.

Έχουν όμως όλο το χρόνο και διαθέτουν όλη τη δύναμη να αρθρώσουν και το δικό τους μέλλον. Τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο κοινωνίας. Το ίδιο έκανε και η γενιά που τώρα απέρχεται, όταν βγαίναμε από τις περιπέτειες του πρόσφατου παρελθόντος .

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου