Ποιήματα 1978

                   

 
                                                          Ε  σ  ύ

 Μυωπική

παρουσία

μυωπικά σύνορα ορίζουν

το πέρας των οριζόντων σου

 

Φωτεινή

παρουσία

σπαθίζεις

την ατεμάχιστη επιφάνεια

 

Ψεύτρα

μοιράζεις

υποσχέσεις

χαλκευμένων ονείρων

 

Κατάνοιχτη

αναμένεις

τη θεία επίθεση

καταμεσής του δρόμου

 

 

 

Η σκιά σου

σκιάζει

το φόντο των δέντρων

δίπλα στην ακροποταμιά

 

 

Δουλεύτρα

ανοίγεις

τα χέρια

να πιάσεις τους ανέμους

 

Ανταύγεια του ήλιου

που δύει

ματώνεις

όλο τον ορίζοντα

 

Ντροπαλή

αναμένεις

τις ύστατες

ώρες του δειλινού

 

 

 

Τα μαλλιά σου

ξέπλεκα

αναρριπίζουν

στις τέσσερις διευθύνσεις

 

 

Ρακένδυτη

στην αγορά

ελεύθερη

μοστράρεις τα κάλλη σου

 

Υδάτινη

γυναίκα

ποτίζεις τους αγρούς

με σταγόνες θερινής μπόρας

 

Όμορφη

γυναίκα

λαξεύεις στα μάτια μου

τη λατρεμένη μορφή σου

 

Παπαρούνα

στο λιβάδι

αποζητάς

το χάδι του ήλιου

 

Ευάλωτη

μοιάζεις

με νιφάδα χιονιού

μες τον νοτιά

 

Οι επιθυμίες σου

χαλκομανίες

στις εσωτερικές σελίδες

των τετραδίων

 

Ρεαλίστρια

προσγειώνεις

πάνω στην άσφαλτο

τα σκόρπια σύννεφα

 

 

Καταραμένη

φέρνεις πάνω σου

το στίγμα

του προπατορικού αμαρτήματος

 

Ανερμάτιστη

κυκλοφορείς

ως μεθυσμένη

σε λαφυραγωγημένους  δρόμους

 

Νευρόσπαστη

γυναίκα

οι μύδροι

παιδιά της υστερίας σου

 

Κατάμονη

κείσαι

στο ρείθρο

 της άβυσσος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα ντροπαλά  πεντάστιχα

 

 

Νύμφη των ποταμών

εαρινό ροδόσταμα

ικέτης αποθέτω ευλαβικά

στις παρυφές των βλεμμάτων σου

τους πολύκλωνους πόθους

 

Θεραπαινίδα των ελπίδων

απριλιανή Αυγούλα

οι μύχιες σκέψεις μου

νανουρίζονται σε νούφαρα της λίμνης

θηλάζονται μοιχά στο αχνό πέρασμά σου

 

Θωρακισμένη σε βέβηλες χειρονομίες

φλογέρα τα’ ανέμου

πένομαι των βλεμμάτων σου

Έλα!.. μυρώνω τα μάτια μου

με πρωτοξύπνητα χρώματα

 

Κόρη κεχαριτωμένη

ουράνιο τόξο

ιχνηλατώ επί των βημάτων σου

εισπνέω τον αέρα που εκπνέεις

Αυτό τώρα μου αρκεί..

Ιούλιος  1978

 

 

Θ υ μ έ λ η

 

Υφάντρα

λέξεων και σελίδων

σ’ άσπρα σεντόνια

βαλσαμώνεις μνήμες νεκρές

 

Τυμβωρύχα

ανασκαλεύεις τις σκέψεις

που κείνται άψυχες πια στο χαρτί

σε γράμματα σάιζ οκτώ

 

Σκυμμένη στη φθορίζουσα επιφάνεια

συμπλέκεις μαζί με τις λέξεις

ανταύγειες μαλλιών χρυσαφιές

που κρύβουν το σταρένιο σου πρόσωπο

 

μέσα από τα συρματοπλέγματα

δυο μάτια

γαλάζιο τ’ ουρανού

κοιτάζουν τον στημένο απέναντι λύκο

 

Εγώ σωπαίνω…

 

 

Ιούνιος    1978

 

 

 

 

 

Φ ο β ά μ α ι

 

Φοβάμαι

τις μεγάλες συνθέσεις

που ερμηνεύουν

 τα πάντα

 

Φοβάμαι

τις αποστομωτικές

 απαντήσεις

στα ερωτήματα

 

Φοβάμαι

και τρέμω

τους κεραυνούς

των αφορισμών

 

Ζηλεύω

τη σιγουριά των κινήσεων

τα στιβαρά βήματα

της παρέλασης

τη βεβαιότητα

της δικαίωσης

 

Ζηλεύω

τις σπαθιές που λύνουν

δια μιας

 τα γόρδια προβλήματα

 

Μισώ

 το σταυροφόρο

 που κουβαλώ

μέσα μου

 

Μισώ

τις αναπόδραστες

 νομοτέλειες

που δεν αφήνουν

 την ιστορία

να παίξει κρυφτούλι

 με το τυχαίο

 

Όλα είναι

 ρούχα φαρδιά

που εμποδίζουν

 το βήμα μας

 

Όλα είναι

Φαινόμενα αδράνειας

στην αέναη κίνηση

για τη λύτρωση.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι  ταβέρνες  

 

 

Οι ταβέρνες τη νύχτα απορροφούν

το ημερήσιο άγχος

Γύρω από τα τραπέζια οι συνδαιτυμόνες

συναντούν τις μοναξιές τους

Λέξεις ασύνδετες μεταξύ τους

ανταλλάσσονται κατά συρροή

Κρυφές αντιζηλίες πνίγονται

στο τρίτο ποτήρι κρασιού.

 

Στην αδιάντροπη ισοπέδωση των πάντων

οι παρόντες εξαιρούνται

Γραβαντωμένοι μεσήλικες

μιλάνε για τα χαμένα όνειρά τους

σ’ ελαφροντυμένες δεσποινίδες

που ακκίζονται ασταμάτητα

 

Δίπλα, τραγούδια διακινδυνεύουν απεγνωσμένα

τη σωτηρία της πεθαμένης επανάστασης

άτομα ζυμωμένα σε μάζα, έτοιμα ν’ αδράξουν

την εξουσία που είναι μετέωρη

Μάταιες αναζητήσεις διεξόδων

στα ανίατα αδιέξοδα

 

Τις πρωινές ώρες εξομολογήσεις

για ανύπαρκτες περιπέτειες

Τα ταξί μοιράζουν στους κοιμισμένους δρόμους

τους εκτονωμένους πελάτες

Το πρωί θα φορέσουν τα ευγενικά χαμόγελα

στους κουφούς που κάθονται στα απέναντι γραφεία.

 

Ιούνιος 1978

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Π α ν δ α ι σ ί α

 

 

Για πανδαισία απόψε

 στρώθηκα

μες την απέραντη τη νύχτα

Εικόνες που χάθηκαν

 όνειρα κολοβά

 που πέθαναν.

 

Φίλοι, γνωστοί

που σπάσανε το νήμα

προσκλητήριο

στους τέσσερις τοίχους

 

Ισότοπα γεγονότα

ομομήτριες λέξεις

αναλλοίωτα πρόσωπα

με κρατούν όμηρο

μιας μονοτονίας

αδιατάραχτης

 

Επαναλαμβάνω πράγματα

κι’ επαναλαμβάνομαι

παράγω υπεραξία

 κι αναπαράγω

το αύριο ως σήμερα

 

 

 

Ρυτιδιασμένος

στα λιμνάζοντα ύδατα

 του χρόνου

η διακριτική

ικανότητα του νου

αδυνατεί να ξεχωρίσει

τα όρια

με το υπάρχον

 

Τι θάταν λύση;

Η ευθυγράμμιση

 στο καθημερινό μέτρο,

 η αφομοίωση

στα ξένα πλήθη

ή

 ο μοναχικός θάνατος;

 

Αν βρείτε

 εναλλακτική λύση

ειδοποιείστε

 με παρακαλώ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    Ά λ λ α  α ν τ ί  ά λ λ ω ν

 

 

  Ήταν αργότερα από την εποχή

που «τραβούσαν τα σκυλιά με το λουκάνικα»

Τώρα η τιμή τους τα έκανε πολυτέλεια,

μα η ποιότητά τους παρέμενε ίδια:

  Για τα σκυλιά.

  Κι εμείς ανηφορίζαμε στο χρόνο

 ψάχνοντας τη χαμένη μας μοίρα,

τα χρόνια που ανώφελα φύγανε

ατέλειωτα σχέδια που μείνανε στα χαρτιά

ή σε κάποια ντροπαλή γωνιά του μυαλού μας.

Είναι σωστά τελικά αυτά που λένε.

«Τι σου έμελλε  να πάθεις κακομοίρη μου!»

  ή αλλιώς

«Πού είσαι χαμένη νιότη που έλεγες πως θα γινόμουν άλλος;»

 Κι εγώ τραβάω κόντρα στα δευτερόλεπτα,

που όλο τ’ ακουμπάω και όλο μου ξεφεύγουν.

 Κάνω τεχνητή αναπνοή στα θνήσκοντα όνειρά μου.

Γιατί η γνώση, μωρέ, δεν έρχεται με τα νιάτα

 και σου κάνει συντροφιά στη δύση της ζωής,

 τότε που είναι σχεδόν άχρηστη;

 Ναι! Παξιμάδι στα χέρια φαφούτη στην έρημο.

 Ο  πάνσοφος  δημιουργός μήπως είναι τελικά στραβόξυλο;

 Μου φαίνεται ότι μοίρασε ζευγάρια παπούτσια

  σε μονοπόδαρους…………………

 

….Κάνοντας έναν απολογισμό σκέφτομαι τι απόμεινε

 Τρεις κι εξήντα!

 Λίγα ψιλά κέρματα το κέρδος μιας ολάκερης ζωής.

 Μα καλά τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια;

Κι εγώ που νόμιζα πως έζησα μια έντονη ζωή!

Τίποτα στο τίποτα

Κυνηγητό χιμαιρικών ελπίδων σ’ ένα κόσμο δίχως μέλλον.

Στα δίχτυα του ψαρά οι φελλοί επιπλέουν

τα βαρίδια αναζητούν τον πάτο

ν’ ανταλλάξουν προστυχιές με τα αμίλητα ψάρια.

Εγώ μέτραγα τα αστέρια

 όταν οι άλλοι μοίραζαν τα λάφυρα.

 Απέμεινα ρέστος, ασκεπής κάτω απ’ τον ήλιο

 με το παγούρι άδειο και στεγνό.

 Ας κάνω μια προσθαφαίρεση:

Από τη μια, τα χρόνια της πείνας και της στέρησης,

 οι μέρες των συνεδριάσεων και των κυνηγητών,

τα χρόνια του εγκλεισμού στα σίδερα.

 Και από την άλλη;

 Οι λιγοστές και δυσεύρετες  αλκυονίδες μέρες.

  Λίγες στιγμές μόνο,

 που νανουρίζονται στα νούφαρα της λίμνης

 και παίρνουν λαίμαργες ανάσες για λίγο οξυγόνο.

 Ποια ζυγαριά, σύντροφέ μου, θ’ αντέξει τούτη τη διαφορά;

……Τι να πρωτοθυμηθώ;

Τις γυναίκες που κέρδισα ή  αυτές που με πήδηξαν,

Εκείνο που τελικά μένει είναι μια πίκρα,

πικρή σαν το κινίνο.

 Κι εγώ παραπονούμενος στην αναφορά του λόχου.

 Ας είναι καλά ο γεραμπής.

Ο πόλεμος με τη συνείδηση δεν ήταν κι αδιάκοπος.

Υπήρχαν μεγάλα διαλείμματα ανακωχών.

 Φαντάζεσαι να είσαι συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση;

Τώρα τι μπορείς να κάνεις αν το σαράκι σιγοτρώει τα μέσα σου;

 Είναι η παντοκράτειρα απληστία που κρύβουμε μέσα μας.

 Κι αυτό δικό μου κι εκείνο το θέλω.

Ε ! Όχι κύριε δεν είσαι μόνος σου μες τη ζωή.

 Δισεκατομμύρια σαν και σένα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο.

  Μανία κι αυτή!

Τι το θέλεις το οικοπεδάκι σε θερμοκρασία 6.000 βαθμών άνθρωπέ μου;

 Τα αστέρια είναι πολλαπλάσια.

Σκέψου πως, αν γίνει μια δίκαιη μοιρασιά, θα έχεις και το δικό σου!

Τι κι αν οι Κροίσοι αγοράζουν δικά τους νησιά;

Εσύ θα έχεις δικό σου ολάκερο αστέρι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ε γ ρ ή γ ο ρ σ η

 

Τα χίλια χρόνια ενοχής

έσβησαν εντός πενταετίας

Το νέο «θαύμα» ανάστησε το

προπατορικό αμάρτημα.

Ξανάρχονται τα ίδια

κατακτητικά πρόσωπα

Οι ίδιες απαιτητικές χειρονομίες

Καίγονται

από την αίσθηση της αποστολής

Πλήθος τα χαρίσματα

Απόλυτη υπακοή στην εξουσία

Κατέχουν την υπομονή του Ιώβ

την επιμονή του καριερίστα

την εργατικότητα της μέλισσας

την πειθαρχία του λόχου

Στρατιώτες σε ιερή αποστολή

σταυροφόροι της νέας φουρνιάς

προσεγγίζουν την τελειότητα

Κι όμως δεν τους ζηλεύω

μάλλον τους φοβάμαι

Απομονώστε τους όσο είναι καιρός

πριν κατακτήσουν τα σπίτια μας

πριν ζώσουν με φερμπότεν τις ακτές μας

πριν κλέψουν τον αέρα που αναπνέουμε

Βοήθεια συνάνθρωπε

Έλληνα και Ιταλέ

Σέρβε και Βούλγαρε

Ισπανέ και Τούρκε

ενώστε τις φωνές σας πριν είναι αργά

Ας μην επιτρέψουμε τη φυλή των κυριάρχων

να επικρατήσει στο κόσμο μας.