Η εξέγερση των ημερών

                        
      Ασφαλώς τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, σαν αυτές που ζούμε στις μέρες μας, είναι συνέπεια πάντα της ύπαρξης νέων κοινωνικών φαινομένων, που με τη σειρά τους είναι αποτελέσματα των οικονομικών αλλαγών που εντωμεταξύ έχουν συμβεί, αλλά και αλλαγών στα ήθη, τις συνήθειες και σε ότι θεωρεί κάποιος, ως απαίτηση από την κοινωνία να του έχει αυτόματα εξασφαλισμένο

Πρέπει να σημειώσουμε ότι στη σύγχρονη τεχνολογική μας εποχή αυξήθηκε δυσανάλογα η ταχύτητα των πάσης φύσεως αλλαγών, τόσο ώστε η μια αλλαγή να μην προλαβαίνει να ωριμάσει και να συνειδητοποιηθεί από το κοινωνικό σύνολο, όταν αντικαθίσταται από την άλλη. Ο καθένας είναι βιαστικός, θέλει τώρα αμέσως, χωρίς τον αυτονόητο παλαιότερα κόπο και χρόνο, να γευτεί όλες τις παροχές της τεχνολογικής μας εποχής. Τα αγαθά βρίσκονται εμπρός στα μάτια του, τα βλέπει μέσα από τον κατακλυσμό των διαφημίσεων και πληροφοριών που είναι εύκολα προσβάσιμες στον καθένα. Έχει χαθεί από την άμεση θεώρηση ότι από τους κατέχοντες, πλην των απαραίτητων εξαιρέσεων, απαιτήθηκε κόπος, πολύχρονη και επίμονη εργασία και μερικές φορές ενσυνείδητη στέρηση άλλων αγαθών. Σημειώνω την ευκολία με την οποία διεκδικούν πολλοί αγαθά χωρίς να είναι διατεθειμένοι για τον απαιτούμενο κόπο για την απόκτησή τους.

 Υπάρχουν και τα αντικειμενικά δεδομένα με κυριότερο τον ηθικό εκτραχηλισμό που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Όλοι οι θεσμοί της κοινωνίας έχουν διαβρωθεί από τη συμπεριφορά ηγετικών ομάδων, το προσωπικό συμφέρον έχει κατανικήσει την αντίληψη του κοινωνικού καλού. Φτάσαμε στην έσχατη κατάντια να θεωρείται εξυπνάδα και μαγκιά η εξαπάτηση του κράτους, η εκμετάλλευση του διπλανού συνάνθρωπου. Ένας άκρατος καταναλωτισμός, μια επιθετική επίδειξη πλούτου δημιούργησαν μια επικίνδυνη και αδιέξοδη κατηφορική πορεία στα συμβάντα της κοινωνίας μας.

     Η κοινωνία μας χρειάζεται ένα σοκ. Κάτι που θα ταρακουνήσει πολλούς, θα προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις αλλά θα είναι αναπόφευκτο. Αυτό το αναπόφευκτο μπορεί να γίνει με δυο τρόπους. Είτε από μια οικουμενική πολιτική κυβέρνηση με αφομοιωμένη αυτήν την ανάγκη από όλους τους εταίρους της συμμαχίας, είτε από μια μονόπλευρη, αλλά με αυτοκτονική αποφασιστικότητα και πάθος που ίσως σε πρώτη φάση να τους απομονώσει πολιτικά, αλλά είμαι σίγουρος ότι στο βάθος χρόνου θα υπάρξει η τελική δικαίωση. Η ακινησία και έλλειψη της αναγκαίας αποφασιστικότητας μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει στον τόπο και μάλιστα με πιο γρήγορους ρυθμούς.

    Δεν έχουν ντε και καλά δίκαιο οι εμβριθείς μονοδιάστατοι αναλυτές  της πολιτικής μας συγκυρίας, στις αναλύσεις πού επιχειρούν για να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα. 

  Η εξέγερση αυτών των ημερών δεν είναι η δράση της περιβόητης γενιάς των 700 ευρώ. Αυτή η γενιά είναι νέοι άνθρωποι, που εργάζονται σκληρά, τους βγαίνει το λάδι να πάρουν αυτά τα λεφτά και δίνουν την καθημερινή μάχη της ζωής. Δεν έχουν τις πολυτέλειες των αργόσχολων, που κυριαρχούν γύρω μας.

        Η εξέγερση είναι έργο κυρίως δυο ομάδων της σύγχρονης κοινωνικής διαστρωμάτωσης, που δεν είναι και ανεξάρτητες μεταξύ τους. Αντίθετα συμπλέκονται μαζί και μπορεί κάποιος να είναι μέλος και των δυο ομάδων.

     Πρώτα η γενιά των «ραχατλήδων» αυτών που δεν ένιωσαν ακόμα τη γλύκα, αλλά και τη πίεση του καθημερινού ωραρίου μιας μόνιμης εργασίας. Με ένα μαγικό τρόπο διαθέτουν τα χρήματα για το σύγχρονο τρόπο ζωής τους, αφού κάποια κορόϊδα από πίσω τους, τους εξασφαλίζουν την άνετη στέγη, την διατροφή και μπόλικο χαρτζιλίκι.

 Αυτοί που δεν τρέχουν για την αναζήτηση μιας εργασίας, αλλά την περιμένουν στο καφενείο ανάμεσα στην υψηλή συζήτηση και τον καπουτσίνο, ενώ αργά το βράδυ δίνουν τα ρέστα στα μπαρ μεταξύ μιας τεκίλας και μιας βότκας εντυπωσιάζοντας τις νεαρές ακκιζόμενες γύρω τους δεσποινίδες, που ξερογλείφονται ρουφώντας τη «σοφία» τους και αργότερα αντέχουν το πλαδαρό βάρος του σώματός τους πάνω στα κρεβάτια.

     Να διευκρινιστεί όταν λέμε «δουλειά» δεν εννοούμε όποια κι όποια. Μη τρελαθούμε κιόλας. Έχουμε τους μετανάστες για τις δεύτερες δουλειές. Ίσως επιβλέποντες προϊστάμενοι σε ένα έργο, δημόσιοι υπάλληλοι σε μια κουλτουριάρική θέση, καλλιτέχνες και όλα τα σχετικά και παρόμοια. Αυτοί, αν κόλλαγαν σε κάθε διαδήλωση που έλαβαν μέρος ένσημα, θα είχαν εξασφαλίσει πλήρες συνταξιοδοτικό δικαίωμα.

  Την προσωπική τους ανικανότητα να κάνουν μια καριέρα, γιατί αυτό απαιτεί κόπο διάρκεια και επιμονή, την αδυναμία τους να αντέξουν στις υποχρεώσεις μιας μόνιμης εργασίας και ενός ανυπόφορου καθημερινού ωραρίου, την μεταμορφώνουν σε «οργή» ενάντια στη κοινωνία αλλά και των ανθρώπων που δεν έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Έτσι εξηγείται η αδιάκριτη και χωρίς συγκρατημό καταστροφική  μανία, ιδίωμα κυρίως των φασιστικών κύκλων. Ο άνθρωπος που δούλεψε, που γνωρίζει ότι πίσω από κάθε αγαθό κρύβεται ο ιδρώτας ενός εργαζομένου, ξέρει να τα σέβεται και δεν τα καταστρέφει.

  Η άλλη ομάδα είναι αυτή που ζυμώθηκε μέσα στην επετειακή συνήθεια των καταλήψεων της τελευταίας 25ετίας, φαινόμενο που βολεύει πολλές επίσημες και ανεπίσημες συνιστώσες της παραπαίουσας κρατικής παιδείας. Αυτές δημιούργησαν μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με την αντίληψη ότι μπορεί να κάνει οτιδήποτε, χωρίς να έχει τις αυτονόητες νομικές συνέπειες. Η ατιμωρησία εμφυτεύθηκε στο υποσυνείδητό τους και θα χρειαστεί χρόνο και κόπο να νικηθεί. Αυτό δε σημαίνει ότι οι δυο γενιές δε μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να συμπίπτουν.

  Σκεφτείτε τα εκατομμύρια των ζημιών, που γίνονται κάθε χρόνο στα σχολεία στη διάρκεια των καταλήψεων και κρύβονται κάτω από την κουρελού, με την κοινωνία να παραμένει άφωνη και ανίσχυρη, χωρίς τους αναγκαίους αμυντικούς μηχανισμούς και τελικώς να δέχεται τα φαινόμενα.

  Ο παιδαγωγικός χαρακτήρας του σχολείου έχει γίνει αχνός και δυσδιάκριτος. Απλώς ο σχολικός χρόνος τυπικά διανύεται με την βεβαιότητα ότι η προαγωγή στην επόμενη χρονιά είναι δεδομένη. Όπου κι όταν γίνεται κάποια παιδαγωγική εργασία αυτό οφείλεται κυρίως στον ηρωισμό  και την προσωπική υπέρβαση κάποιου ασυμβίβαστου δάσκαλου που συνεχίζει να δίνει τη μάχη του, μη αποδεχόμενος την γενική τάση να παρατήσει τον διδακτικό του ρόλο.

  Η ίδια η Πολιτεία, οι αρμόδιοι πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς, ισοπέδωσαν όλους τους θεσμούς της παιδείας. Προοδευτικοί δήθεν παιδαγωγοί, που δεν γνώρισαν ποτέ τη μυρουδιά της σχολικής τάξης, υιοθετούν χωρίς κανένα δισταγμό, από τη ξένη αντίστοιχη βιβλιογραφία, κάθε αδοκίμαστο πειραματισμό που έρχεται στο μυαλό του οποιουδήποτε ανεύθυνου καινοτόμου. Έτσι σιγά- σιγά γκρεμίστηκαν όλες οι θεμελιώδεις αρχές λειτουργίας ενός σχολείου. Ο δάσκαλος απογυμνωμένος από κάθε εξουσία έγινε άθυρμα στις διαθέσεις του οποιουδήποτε κακότροπου μαθητή, ενώ ο ίδιος δεν έχει συγχρόνως τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη του γονέα. Όλα αυτά ακυρώνουν το ρόλο του. Πιστεύετε αλήθεια ότι όλα τα νέα παιδιά είναι αγνές και αθώες ψυχές; Πιστεύετε αλήθεια ότι ανάμεσά τους δεν υπάρχουν κάποιοι κακομαθημένες υπάρξεις που ξεκινούν από την διακαή επιθυμία να κάνουν τη ζωή του δάσκαλου ποδήλατο; Πιστεύετε, αλήθεια, ότι υπάρχουν χιλιάδες χαρισματικοί δάσκαλοι που μόνο με τη δύναμη της προσωπικής τους ακτινοβολίας θα επιβληθούν μέσα στην τάξη;

 Ο δάσκαλος χρειάζεται ένα ελάχιστο όγκο εξουσίας. Σχολείο χωρίς πειθαρχία, χωρίς τιμωρία και ανταμοιβή, δεν γίνεται. 

      Χριστέ μου, γιατί από τη βάναυση αυταρχικότητα του παρελθόντος, περάσαμε στην ασυδοσία του σήμερα; Καλά, ενδιάμεσες καταστάσεις δεν υπάρχουν;

 Να ξέρετε και να χωνέψετε κάτι. Αυτός που καταστρέφει την τράπεζα είναι ο μαθητής που πριν 10 χρόνια έκαψε ατιμώρητα τα θρανία της τάξης του για να «ζεσταθεί» στις καταλήψεις στο προαύλιο του σχολείου, αυτός που υπεξαίρεσε τον υπολογιστή για να τον πουλήσει.

  Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα εφεύραν μια ειδική κατηγορία ζώντων όντων με χίλια αρπακτικά χέρια, με μάτια που πετάνε φωτιές και ότι άλλο βολικό κακό γνώρισμα απαιτείται. Αυτά εμφανίζονται από το πουθενά και  είναι υπαίτια όλων των ζημιών. Δηλαδή είναι οι αναγκαίοι κάθε φορά βάρβαροι για να τους προσάψουμε όλες τις αμαρτίες μας. Τους βαπτίσαμε: οι εξωσχολικοί και έτσι ξενοιάσαμε Το συγκυριακό όνομα σ’ αυτή τη φάση είναι το δημοσιογραφικό εφεύρημα οι γνωστοί –άγνωστοι και οι πραγματικοί υπάρχοντες κουκουλοφόροι, που δεν είναι τίποτα άλλο από αυτούς που ήδη περιγράψαμε και οι οποίοι προπονήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, πάλι ατιμώρητα, στις εξέδρες των διαφόρων γηπέδων.

  Υπάρχει και μια άλλη διάσταση στο πρόβλημα που αξίζει να υπογραμμιστεί Πέρασε από το μυαλό κανενός από τους ανεύθυνους και ευθυνόφοβους επικριτές της αστυνομίας ότι απομονώνοντας με τέτοιο απόλυτο τρόπο μια ομάδα ανθρώπων όπως οι αστυνομικοί επωάζει χωρίς να το καταλαβαίνει το αυριανό αυγό του φιδιού; Μπορείτε για μια μόνο στιγμή να έρθετε στη θέση ενός απλού παιδιού που η μπίλια της επιτυχίας του στις πανελλήνιες εξετάσεις και η αγωνία του να βρει μια σίγουρη εργασία τον έντυσε με τη στολή του αστυνομικού;

 Καλά έχετε συνειδητοποιήσει ότι μια τέτοια ατμόσφαιρα οδηγεί μαθηματικά στις μη ρεαλιστικές και ανέφικτες  απόψεις ότι η αστυνομία δε χρειάζεται, ότι οι φυλακές πρέπει να κλείσουν. Τέτοιες απόψεις μπορεί να τις λένε ουρανοβάτες νεαροί αλλά όχι μια υπεύθυνη κοινωνία.

  Βεβαίως στα γεγονότα των ημερών έλαβαν μέρος και χιλιάδες νέοι μαθητές άμοιροι οι περισσότεροι των προθέσεων που κάποιοι έχουν  και αυτών που τους εξώθησαν, με τις ντουντούκες έξω από τα σχολεία. Οι γνωρίζοντες την αγνότητα των παιδικών ψυχών και την αλληλεγγύη τους σε κάθε αδικία γνωρίζουν επίσης την ευκολία με την οποία οι νέοι ενθουσιάζονται και μιμούνται πράξεις των μεγαλύτερων. Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα θα άξιζε να δει κάποιος τα φαινόμενα.

Μια πρέπει να είναι η αρχή αξιολόγησης ενός μέλους της κοινωνίας. Τελικώς να προσφέρει στην πατρίδα τουλάχιστον ένα ευρώ παραπάνω από ότι πρόσφερε αυτή στη διάρκεια της ζωής του. Η δικαίωση του περάσματος από αυτή τη ζωή είναι το προσωπικό ισοζύγιο να είναι θετικό. Να έχει προσφέρει, έστω κι ένα ευρώ στην αύξηση του εθνικού πλούτου.