Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Παρατήρηση

                   
            Διάβασα με την οφειλόμενη προσοχή στη στήλη «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ» της Μαρίας Κατσουνάκη στο σημερινό φύλλο της Καθημερινής με τον τίτλο «Ο κυρ Αντώνης, ο Κεμάλ και η σημαία» και μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: Καλά εγώ ήμουν σε άλλο Ηρώδειο; Έχει κάθε δικαίωμα η ίδια να αισθάνθηκε αμηχανία κατά την έπαρση  κατά την έπαρση της Ελληνικής σημαίας, αλλά δεν ξέρω αν αυτή η αμηχανία ήταν γενικό αίσθημα των κερκίδων. Εγώ είδα θετική ανταπόκριση των θεατών στην πρωτοβουλία του Νιόνιου. Προσωπικά χειροκρότησα ενθέρμως, αλλά δε σηκώθηκα γιατί μου πονούσε η μέση.

Ανεξαρτήτως όμως ποιος περιγράφει σωστά την αντίδραση του κοινού προσωπικά αναρωτιέμαι είναι τόσο αταίριαστο, τόσο ανάποδο στα χαρακτηριστικά του Μάνου η έπαρση της σημαίας  της πατρίδας μας; Ιδιαίτερα στη δύσκολη φάση που διανύει η χώρα μας;; Το εθνικό σύμβολο είναι απαραίτητο για την έπαρση της αγάπης προς την πατρίδα, είναι σύμβολο ενότητας και η στοίχιση όλων μας πίσω του είναι χρήσιμη προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κρίσης

Όλοι τη σωτηρία της πατρίδας μας επιδιώκουμε και έτσι λειτουργούμε, αλλά μη μένουμε κολλημένοι σε ξεπερασμένες δοξασίες. Θέλουμε στην νέα γενιά των Ελλήνων, που μέσα στις συνθήκες της κρίσης ανδρώνεται να εδραιωθεί η πίστη ότι η Ελληνική σημαία είναι σύμβολο των ακροδεξιών που με μανία την αξιοποιούν στις δημόσιες εμφανίσεις τους, κι όχι εθνικό σύμβολο όλων των Ελλήνων;

Με τον τίτλο «Ο Εθνικός δισταγμός» έχω γράψει ένα συναφές άρθρο, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Παλμογράφου.
  (Ανέβηκε στον τοίχο μου το πρωί της 3.10.12)
 

                         Λευτέρης Τσίλογλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου